Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2023 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Dorota Janek

Protokolant: Aneta Jaworska

po rozpoznaniu sprawy

J. E. c. A. i B.

ur. (...) w N.

obwinionej o to, że:

w dniu 25 stycznia 2022 r., to jest w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania na adres ul. (...), (...)-(...) N., wbrew obowiązkowi, będąc właścicielem pojazdu marki R. o numerze rejestracyjnym (...) nie wskazała na żądanie Straży Miejskiej m.st. W., komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 6 stycznia 2022 r. o godz. 16.20

to jest o wykroczenie z art. art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 i 5 Prawo o ruchu Drogowym

obwinioną J. E. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu stanowiącego wykroczenie z art. 96 § 3 kw i za to na mocy powołanego przepisu ustawy wymierza mu karę grzywny w kwocie 300 (trzysta) złotych;

na zasadzie art. 119 § 1 kpw zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 80 (osiemdziesiąt) złotych.

Sygn. II W 943/22

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z 27 kwietnia 2023 r.

Obwinionej J. E. zarzucono to, ze w dniu 25 stycznia 2022 r. to jest w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania na adres (...), (...)-(...) N., wbrew obowiązkowi, będąc właścicielem pojazdu marki R. o nr rej. (...) nie wskazała na żądanie Straży Miejskiej m.st. W., komu powierzyła pojazd do kierowania lub użytkowania w dniu 6 stycznia 2022 r. ok. godz. 16:20 tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust 4 i 5 Ustawy z 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U. 2012 poz. 1137 ze zm.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Funkcjonariusz Straży Miejskiej m.st. W. A. P. będąc na patrolu z G. W., podejmowali 6 stycznia 2022 r. ok. godz. 16:20 czynności wobec pojazdu marki R. o nr rej. (...). Kierowca przywołanego pojazdu nie zastosował się do znaku B-36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką „Na całej ulicy z wyłączeniem zatoki”. Ze względu na nieobecność kierującego, strażnicy miejscy wykonali dokumentację fotograficzną, a G. W. sporządził notatkę urzędową do sprawy.

(dowód: zeznania A. P. k. 11-12, dokumentacja fotograficzna k. 2)

Właścicielką pojazdu marki R. o nr rej. (...) okazała się być J. E..

(dowód: notatka urzędowa k. 13)

Obwiniona 9.01.2022 r. została wezwana przez Straż Miejską m.st. W. w celu wskazania użytkownika pojazdu w terminie 7 dni. Obwiniona został pouczony o konsekwencjach prawnych zaniechania podania powyższych informacji. Korespondencja zawierające powyższe wezwanie została odebrana przez dorosłego domownika obwinionej 17.01.2022 r. Obwiniona zaniechała wskazania powyższych danych.

(dowód: wezwanie k. 4-5, status doręczenia korespondencji k. 6)

Następnie obwiniona 15.06.2022 r. została wezwana do siedziby Straży Miejskiej m.st. W. w celu złożenia wyjaśnień. Korespondencja dla obwinionej została odebrana przez dorosłego domownika 23.06.2022 r.

(dowód: wezwanie k. 7, status doręczenia korespondencji k. 8)

Zeznania świadka A. P. sąd uznał za wiarygodne w całości. Świadek wskazał, że pojazd należący do obwinionej był zaparkowany za znakiem B-36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką „Na całej ulicy z wyłączeniem zatoki”. Sąd nie miał żadnych podstaw do kwestionowania zeznań świadka.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie, sąd oparł się także na szeregu dokumentów zalegających w aktach sprawy. Dokumenty oraz ich kopie nie budziły wątpliwości zarówno co do formy jak i treści oraz nie były one kwestionowane w toku postępowania.

Sąd zważył co następuje:

Istotą czynu z art. 96 § 3 kw. jest nie wskazanie uprawnionemu organowi, wbrew ciążącemu obowiązkowi, komu powierzono pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Obowiązek o którym mowa w tym przepisie wynika z treści art. 78 ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba, że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Obowiązkowi temu obwiniona zaniechała. W sytuacji gdyby nie ona wówczas kierowała w/w pojazdem nie wskazała także kręgu osób, co do których posiadała wiedzę, że używały tego pojazdu. Uniemożliwiła w ten sposób organom ścigania ustalenie sprawcy wykroczenia polegającego na tym, że kierujący pojazdem należącym do obwinionej zaparkował nim poza miejscem do tego przeznaczonym.

Wina obwinionej nie budziła wątpliwości, gdyż dopuściła się zachowania niezgodnego z prawem, chociaż bezprawność czynu była rozpoznawalna i mogła, przy zachowaniu należytej staranności działać zgodnie z normą prawną, wskazując chociażby krąg osób, które zgodnie z jej wiedzą używały w zarzuconym czasie przedmiotowego pojazdu. Wiedzę taką obwiniona niewątpliwie posiadała, nie chciała jednakże, wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi, jej ujawnić. Sąd nie dostrzegł żadnych okoliczności wyłączających winę obwinionej.

Za popełnione wykroczenia Sąd, na podstawie art. 96 § 3 kw, wymierzył obwinionej karę grzywny w wymiarze określonym w art. 24 § 1 k.w. Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego obwinionej wykroczenia, a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary. Kara grzywny w wysokości 300 zł jest bowiem w ocenie sądu adekwatna do stopnia winy obwinionej, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć wobec ukaranej, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Równocześnie sąd nie miał podstaw ku temu aby przychylić się do stanowiska oskarżyciela publicznego w przedmiocie wysokości kary grzywny. Oskarżyciel publiczny kierując wniosek o ukaranie nie ustalił sytuacji majątkowej obwinionej co nie pozwala przychylić się do stanowiska oskarżyciela dotyczącego surowości wymierzonej kary. Na rozprawę obwiniona się nie stawiła co uniemożliwiło Sądowi zweryfikowanie jej sytuacji rodzinnej i majątkowej. Wobec tego brak jest podstaw do zasądzenia wyższej niż orzeczona kara. Z kolei przypomnienia wymaga fakt, że orzekając o karze grzywny sąd nie posiłkuje się administracyjnymi taryfikatorami kar, a jedynie opiera się o założenia wynikające z art. 24 § 1 k.w. Oskarżyciel publiczny nie wykazał by po stronie obwinionej zachodziła uporczywość w popełnianiu takiego rodzaju wykroczeń które obejmuje wniosek o ukaranie by zachodziła konieczność surowego jej ukarania. Wobec powyższych sąd nie miał podstaw aby uwzględniać stanowisko oskarżyciela publicznego, który domagał się ukarania obwinionej wg wysokich stawek wynikających z taryfikatora. Tak wymierzona kara zdaniem sądu spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionej, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa o czym sąd orzekł w pkt I wyroku.

W pkt II sąd na zasadzie art. 119 § 1 k.p.w. zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 80 zł.