Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2019 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Izabela Szot-Hurej

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Rosiek

przy udziale oskarżyciela Komendy Miejskiej Policji w N. – asp. sztab. J. N.

po rozpoznaniu w dniach: 21 marca 2019 roku i 16 października 2019 roku

sprawy przeciwko W. D.

synowi L. i I. z d. S.

urodzonemu (...) w K.

obwinionemu o to, że:

w dniu 24 listopada 2018 r. około godz. 17.40. w miejscowości R., gm. G. rejonu (...), kierując pojazdem marki M. (...)

o nr rej. (...), na oznakowanym skrzyżowaniu dróg stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podczas wykonywanego manewru skrętu w prawo, nie zastosował się do znaku drogowego A-7, skutkiem czego doprowadził do zderzenia z pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez P. S.,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

I.  obwinionego W. D. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu we wniosku o ukaranie, co stanowi wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. i za to, na mocy powołanego przepisu ustawy, wymierza obwinionemu karę grzywny w kwocie 500 (pięćset) złotych;

II.  na zasadzie art. 119 § 1 k.p.s.o w. w zw. z art. 118 §1 pkt 1 k.p.s.o w. i art. 121 § 2 k.p.s.o w. w zw. z art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223), zasądza od obwinionego, na rzecz Skarbu Państwa, kwotę 1.336,86 (jeden tysiąc trzysta trzydzieści sześć 86/100) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków i należności biegłego oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II W 64/19

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 października 2019 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 24 listopada 2018 roku w miejscowości R., rejonu (...), obwiniony W. D. kierując samochodem osobowym marki M. (...) o nr rej. (...), wjeżdżał z drogi podporządkowanej na drogę z pierwszeństwem przejazdu, na której spowodował zderzenie z samochodem marki V. (...) nr rej. (...).

W samochodzie obwinionego znajdowali się oprócz kierowcy: W. S. (na tylnej kanapie) i A. S. (na fotelu pasażera). Drugi samochód prowadził P. S., nadjeżdżając drogą z pierwszeństwem przejazdu od strony miejscowości T. w kierunku miejscowości G.. P. S. jechał z pasażerem S. G.. W. D. na oznakowanym skrzyżowaniu dróg stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podczas wykonywanego manewru skrętu w prawo, nie zastosował się do znaku drogowego A -7, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z pojazdem marki V. (...).

dowód: (wyjaśnienia obwinionego W. D. k.85; zeznania świadka S. G. k.86v; k.26; zeznania pokrzywdzonego P. S., k.86, 29; zeznania świadka Ł. B.

k.88, 35-36; zeznania świadka W. S. k.88v, k.47-48; zeznania świadka P. B. k.87v; karta zdarzenia drogowego, k.3; szkic miejsca kolizji drogowej, k.7-8; opinia biegłego sądowego k.101-130).

W następstwie zdarzenia drogowego, doszło do uszkodzenia obydwóch pojazdów. W samochodzie marki M. (...) o nr rej. (...), uszkodzenia występowały w części przedniej lewego naroża. Samochód marki V. (...) o nr rej. (...) miał uszkodzenia na powierzchni przedniego prawego błotnika oraz na powierzchni drzwi przednich prawych. Przed zdarzeniem obydwa pojazdy były w ruchu, gdzie prędkość samochodu marki V. (...) kształtowała się na poziomie ok. 55 km/h, natomiast prędkość samochodu marki M. (...) na poziomie ok. 16 km/h. W czasie zaistnienia zdarzenia drogowego nawierzchnia jezdni była mokra, padał deszcz, a do przedmiotowej kolizji doszło w porze wieczornej.

dowód: (wyjaśnienia obwinionego W. D., k.85; zeznania P. B. k.87v; zeznania świadka Ł. B., k.88, 35-36; protokół oględzin miejsca i pojazdów, k.4-6; materiał poglądowy, k.9-20; płyta CD, k.21; opinia biegłego sądowego k.101-130, karta zdarzenia drogowego, k.3).

W. D. pracuje w firmie (...) sp. z o.o., z której otrzymuje dochód netto w kwocie 6.000 zł. Posiada na utrzymaniu dwie córki w wieku 10 lat i 12 lat oraz syna w wieku 18 lat. Obwiniony nie był uprzednio karany ani leczony psychiatrycznie, neurologicznie czy odwykowo (k.38; k.57).

Obwiniony W. D. słuchany w trakcie czynności sprawdzających, do stawianego mu zarzutu nie przyznał się i wyjaśnił, że swoją wersję niniejszej sytuacji przedstawi przed Sądem (k.38-39).

W postępowaniu sądowym obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu zdarzenia było ciemno,

a wyjeżdżając z drogi podporządkowanej, stanął przy znaku ustąp droga

z pierwszeństwem przejazdu. D. jechał samochód, który skręcał w prawo w drogę, z której wyjeżdżał obwiniony. Jak wskazał, ten samochód zwalniał i w tym momencie on wyjechał na drogę główną i po 20-30 m nagle usłyszał straszny huk i zobaczył samochód, który się zatrzymał 100 m przed nim (85v).

Sąd dał częściowo wiarę wyjaśnieniom obwinionego, jako że stanowią faktyczny opis dnia kolizji w kwestiach miejsca, czasu, które powiela się

z relacjami pozostałych świadków i zostały udowodnione materiałami nieosobowymi. Natomiast w pozostałym zakresie, relacja ta różni się

w aspekcie interpretacji przepisów ruchu drogowego do konkretnego przypadku, jak również momentu uderzenia oraz oceny odległości przy wykonywaniu manewru skrętu. Sąd nabrał wątpliwości co do zachowania przez obwinionego należytej ostrożności i upewnienia się, czy może bezpiecznie skręcić, po dokonaniu oceny sytuacji, zmierzając do przekonania, iż w/w wykonał rzeczony manewr intuicyjnie. Również analiza przeprowadzona przez biegłego sądowego, obaliła teorię wskazywaną przez obwinionego.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności zeznania P. S.

i na nich oparł ustalenia stanu faktycznego, głównie z przyczyny, iż jego relacja pokrywała się z opinią biegłego sądowego, funkcjonariuszy policji oraz świadka S. G..

Sąd wziął pod uwagę zeznania S. G., który rzetelnie

i konsekwentnie przedstawił zdarzenie drogowe z dnia 24 listopada 2018 roku, w którym brał udział. Zeznania w/w świadka były potwierdzeniem dla zeznań pokrzywdzonego, aczkolwiek Sąd miał na względzie możliwość braku obiektywizmu, ze względu na znajomość z P. S.. Zeznania W. S. Sąd uznał za wiarygodne w kontekście faktów udowodnionych i udokumentowanych m.in. opinią sądową.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania funkcjonariuszy policji P. B. i Ł. B., albowiem są logiczne, spójne i korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Świadkowie ci jako funkcjonariusze Policji, emocjonalnie nie byli zaangażowani w sprawę, są świadkami obiektywnymi, nie mającymi żadnego interesu w przedstawianiu faktów w sposób odmienny, niż miały one w rzeczywistości przebieg, a przez to są w pełni wiarygodnymi.

Sąd uznał również za wiarygodną opinie biegłego sądowego S. B. (k. 101-144), odnośnie charakteru uszkodzeń i stanu technicznego pojazdu, rekonstrukcji zdarzenia drogowego i analizy czasowo – przestrzennej kolizji. Biegły ten jednoznacznie wskazał, że W. D. kierując samochodem marki M., z drogi podporządkowanej wjechał na drogę z pierwszeństwem przejazdu, w odległości, która nie zapewniła mu możliwości bezpiecznego ukończenia manewru przed nadjeżdżającym samochodem V. (...), kierowanym przez P. S..

Wyżej wymienione dowody nie zawierają sprzeczności i tworzą ze sobą logiczną całość.

Sąd zważył co następuje.

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. jest niezachowanie przez sprawcę należytej ostrożności. Wyrażenie "należyta" ostrożność należy rozumieć jako odpowiednia, właściwa, a zatem taka, jaka jest wymagana w danych okolicznościach (zob. M. Szymczak (red.), Słownik, t. 2, s. 267). Chodzi przy tym zarówno o "zwykłą ostrożność", jak

i "ostrożność szczególną". Stąd słusznie zauważył SN: "Dla odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej, niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność, to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie" (wyr. SN z 29.4.2003 r., III KK 61/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 886).

Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy, w ocenie Sądu, obwiniony nie zachował należytej ostrożności zbliżając się do skrzyżowania, a następnie wykonał manewr skrętu, czym doprowadził do zderzenia

z pojazdem m-ki V. (...). Wynika to nie tylko z kategorycznych zeznań świadków S. G., P. B. i Ł. B.

i z opinii biegłego sądowego, ale również z wszystkich ujawnionych dowodów, które w sposób niewątpliwy wskazują, że zachowanie obwinionego W. D., w czasie kierowania samochodem marki M. (...), miało wpływ na powstanie, przebieg oraz możliwość uniknięcia kolizji drogowej, o czym szerzej było powyżej.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie było żadnych przeszkód, by w opisanej sytuacji W. D. zachował się w sposób zgodny

z przepisami prawa drogowego. Po stronie obwinionego nie zachodzą żadne okoliczności mogące ograniczyć, bądź znieść winę – jest osobą zdrową. Czyn obwinionego cechuje znaczny stopień winy, jak i społecznej szkodliwości, z uwagi na sposób jego popełnienia. Obwiniony nie zachował należytej ostrożności, w wyniku czego doprowadził do zdarzenia drogowego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał obwinionego W. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 86 §1 k.w. i za to, na mocy wskazanego przepisu ustawy, wymierzył mu karę grzywny w kwocie 500 złotych. Sąd uznał, że orzeczona kara grzywny jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego przepisów ruchu drogowego. Sąd jest zdania, że poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Na zasadzie art. 119 kpw i art. 118 § 1 i 3 kpw i art. 121 § 2 kpw w zw. z art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach

w sprawach karnych, Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.336,86 zł, tytułem zryczałtowanych wydatków i należności biegłego oraz kwotę 50 zł tytułem opłaty, uznając tym samym, iż z uwagi na sytuację majątkową obwinionego, brak jest podstaw do zwolnienia go od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania.

III.