Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 lutego 2025 r.

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., w pozwie złożonym 9 grudnia 2022 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagała się zasądzenia od pozwanej M. N. kwoty 8.775,65 zł, w tym 6.912,63 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwot 1.266,30 zł i 596,72 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, oraz zasądzenia kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych (k. 53-55).

W uzasadnieniu wskazała, że pozwany zawarł z (...) sp. z o.o. w dniu 8 marca 2022 r. umowę pożyczki numer (...). Do zawarcia umowy doszło na platformie pożyczkowej, zawarcie umowy było poprzedzone rejestracją pozwanej i jej weryfikacją. W ramach zawartej umowy, na wskazane przez pozwaną konto bankowe przekazana została kwota 6.065,60 zł, a w zamian pozwana zobowiązała się do spłaty zadłużenia do dnia 7 kwietnia 2022 r., na które składała się kwota przekazanego kapitału powiększona o prowizję umowną oraz oprocentowanie, w łącznej kwocie 7.750,70 zł. Pozwana nie wywiązała się z warunków umowy i nie spłaciła otrzymanego świadczenia, w związku z czym wystąpiła do powoda o udzielenie pożyczki przeznaczonej na spłatę poprzedniego zobowiązania. Strony zawarły umowę pożyczki nr (...), w ramach której strona powodowa spłaciła zobowiązanie pozwanej wobec (...) sp. z o.o. Pozwana zobowiązała się do spłaty łącznej sumy 8.832,93 zł do dnia 11 maja 2022 r. na którą składała się kwota udzielonej pożyczki powiększona o prowizję umowną oraz oprocentowanie (6.912,63 zł + 1.866,30 zł + 54 zł).

Wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy wydanego nakazu zapłaty z dnia 30 grudnia 2022 r. postanowieniem z dnia 25 stycznia 2023 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie umorzył postępowanie (k. 56).

Strona powodowa ponowiła pozew w dniu 6 kwietnia 2023 r. (k. 1-2).

W odpowiedzi na pozew pozwana M. N. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie (k. 74-77).

Pozwana zakwestionowała roszczenie co do zasady jak i wysokości. Zarzuciła, że powódka nie wykazała przekazania jej informacji, o jakich mowa w art. 13 ustawy o kredycie konsumenckim na trwałym nośniku, podczas gdy przekazanie tych informacji powinno nastąpić w stosownym czasie, przed zawarciem umowy o kredyt konsumencki, nie zaś dopiero na etapie zawierania umowy ( (...) z 18 grudnia 2014 r., sprawa C-449/13). Powód nie wykazał również, aby przed zawarciem umowy pożyczki pożyczkodawca doręczył pozwanej ogólne warunki umowy pożyczki, formularz informacyjny dotyczący umowy kredytu konsumenckiego, wreszcie wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy, a tym samym - że pozwana zapoznała się z ich treścią. Dokumenty te, zgodnie z Ogólnymi warunkami, miały zostać wysłane pożyczkodawcy w formie plików umożliwiających ich zapisanie na komputerze, na adres elektronicznej poczty pożyczkobiorcy podany we wniosku. Powód nie wykazał też, że pozwana zawarła z nim umowę pożyczki. Wprawdzie powód do pozwu dołączył treść umowy pożyczki wraz z ogólnymi warunkami udzielania pożyczek oraz formularzem informacyjnym, które pozwalają poczynić ustalenia odnośnie zasad udzielania pożyczek pożyczkobiorcom w ramach prowadzonej przez poprzednika prawnego powoda działalności gospodarczej, jednakże analiza zapisów tej umowy oraz pozostałych dokumentów nie dają podstaw do przyjęcia, że strony faktycznie łączyła umowa pożyczki na warunkach wskazanych w pozwie. Zawieranie umów za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość jest dozwolone w obrocie prawnym, jednakże strona będąca profesjonalistą, obowiązanym do podwyższonej staranności w obrocie prawnym, powinna być świadoma ograniczeń dowodowych wiążących się z taką formą zawarcia umowy i uzyskać, a następnie przedstawić dowody złożenia oświadczenia woli przez pożyczkobiorcę. Strona na prawo zapoznać się z samą ofertą przedstawioną przez pożyczkodawcę przed zawarciem umowy. Nawet nadesłanie informacji pozwanej za pośrednictwem e-mail nie stanowi podstawy do twierdzenia, że umowa, którą zainteresowany jest kontrahent została finalnie podpisana. Powódka naruszyła także przepisy krajowe implementujące dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 200/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki. Podniosła zarzut niedokonania oceny zdolności kredytowej w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie ramowej umowy pożyczki z dnia 5 lutego 2022 r., w uwzględnieniu wniosku z dnia 7 kwietnia 2022 r., w dniu 11 kwietnia 2022 r. pozwana M. N. zawarła umowę pożyczki nr (...) na kwotę 6.912,63 zł, na podstawie której, zgodnie z jej dyspozycją, wypłata kwoty pożyczki nastąpiła na określony rachunek bankowy należący do (...) sp. z o.o. Z rachunku, z którego nastąpił przelew weryfikacyjny, w dniu 11 kwietnia 2022 r. wpłacona została kwota opłaty za refinansowanie, która zaliczona została na poczet prowizji wynikającej z umowy pożyczki pierwotnej. Wcześniej, w dniu 8 marca 2022 r. pozwana zawarła umowę pożyczki z (...) sp. z o.o. nr (...) w W. na kwotę 6.065,60 zł, z czego całkowita kwota do zapłaty wyniosła 7.750,70 zł obejmując prowizję 1.637,70 zł i odsetki w stosunku dziennym w kwocie 1,58 zł. Umowa została zawarta na okres do 7 kwietnia 2022 r.

W dniu 11 kwietnia 2022 r. na adres e-mail pozwanej magda_now@poczta.onet.pl strona powodowa przesłała potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki wraz z załączoną umową pożyczki, formularzem informacyjnym, potwierdzeniem zawarcia umowy pożyczki, umową ramową, tabelą opłat oraz oświadczeniem o odstąpieniu od umowy pożyczki. W tym samym dniu na wskazany w umowie rachunek bankowy należący do (...) sp. z o.o. wpłynęła kwota 6.912,63 zł.

Pozwana nie wywiązała się z umowy i spłaciła pożyczki w całości. W dniu 6 czerwca 2022 r. pozwana dokonała wpłaty 100 zł, zaś w dniu 13 czerwca 2022 r. 500 zł. Pismem z dnia 11 czerwca 2022 r. powódka wezwała bezskutecznie pozwaną do natychmiastowej spłaty zadłużenia z tytułu pożyczki (...) w łącznej kwocie 8.812,29 zł w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania.

Dowód: regulamin świadczenie usług drogą elektroniczną przez (...) sp. z o.o. – k. 9-16, ramowa umowa pożyczki z 5.02.2022 r. – k. 17-25, umowa pożyczki z załącznikami z 11.04.2022 r. – k. 26-31, regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną przez (...) sp. z o.o. – k. 32-46, umowa pożyczki z 8.03.2022 r. – k. 49, potwierdzenie przelewu weryfikacyjnego – k. 50, wezwanie do zapłaty z 11.06.2022 r. potwierdzeniem nadania przesyłki listem poleconym – k. 51-52, potwierdzenie wpłaty opłaty za refinansowanie – k. 122v, potwierdzenia wpłat na poczet umowy pożyczki nr (...) – k. 123, potwierdzenie spłaty pożyczki w kwocie 6.912,63 zł – k. 124, potwierdzenie wpływu wniosku refinansowanie - wydruk wiadomości email z 7.04.2022 r. na adres (...) – k. 125, potwierdzenie zawarcia umowy o refinansowanie z załącznikami: formularza umowy, potwierdzenia zawarcia umowy, ramowej umowy, tabeli opłat i oświadczenia o odstąpieniu od umowy - wydruk wiadomości email z 11.04.2022 r. na adres (...) k. 126

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów. Treść i forma dokumentów nie były kwestionowane przez strony, również Sąd po zapoznaniu się z nimi nie powziął co do nich wątpliwości. Dokumenty te korzystają z domniemania autentyczności i prawdziwości.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy a biorący zobowiązuje się tę samą ilość pieniędzy zwrócić.

Strona powodowa podstawę swojego żądania upatrywała w zawartej przez pozwaną ze strona powodową w dniu 11 kwietnia 2022 r. umowie pożyczki numer (...), która miała na celu spłatę zobowiązań wynikających z wcześniej zawartej umowy pożyczki nr (...) przez pozwaną z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W..

Zastrzec należy, że zarzuty zostały sformułowane przez zawodowego pełnomocnika pozwanej bardzo ogólnikowo, nie zostały uzasadnione poprzez odniesienie się do konkretnych dokumentów przedłożonych przez stronę powodową.

W świetle zgromadzonych dowodów, w ocenie Sądu nie budziło wątpliwości, iż pomiędzy pozwaną a stroną powodową doszło do nawiązania stosunku prawnego, na mocy którego strona powodowa przekazała kwotę 6.912,63 zł na rachunek bankowy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w celu spłaty zadłużenia wynikającego z umowy pożyczki nr (...). Podstawą transakcji był § 13 ust. 9 umowy ramowej dopuszczający możliwość spłaty pożyczki przez podmiot trzeci.

Pozwana wskazywała, iż strona powodowa nie wykazała, by udostępniła jej środki pieniężne. Zgodnie jednak z zawartą umową pożyczki nr (...) ze stroną powodową środki pieniężne miały zostać przekazane na rachunek bankowy należący do (...) sp. z o.o., co powódka wykazała przedkładając oświadczenie tej spółki podpisane przez jej prezes L. H..

Strona powodowa przedłożyła potwierdzenie przelewu opłaty weryfikacyjnej ale pełnomocnik pozwanej nie odniósł się do przedłożonego dokumentu, nie kwestionował jego mocy dowodowej, a także nie odniósł się do wskazanego w umowie numeru rachunku bankowego, następnie powielonego w potwierdzeniu przelewu opłaty za refinansowanie. Nie przeczył by rachunek ten należał do pozwanej. Zwrócić należy uwagę że bezspornym jest, że pozwana tych środków nie otrzymała albowiem otrzymał je jej wierzyciel. Umowa bowiem miała na celu refinansowanie zadłużenia pozwanej istniejącego u innego wierzyciela, z tego względu zarzuty dotyczące braku wypłaty środków pozwanej były bezprzedmiotowe.

Niezasadne były także pozostałe zarzuty.

Kredytodawca jest zobowiązany do przekazania informacji określonych w art. 13 ustawy o kredycie konsumenckim na trwałym nośniku przed zawarciem umowy, ale określenie momentu „stosownego czasu” podlega ocenie w indywidualnej sprawie. Jak wskazuje się w orzecznictwie, kluczowe jest, czy konsument miał realną możliwość zapoznania się z przekazanymi informacjami i ich zrozumienia, a nie sam formalny moment przekazania dokumentów. W przypadku umów zawieranych na odległość tj. bez jednoczesnej obecności obu stron umowy, np. przez internet, zakres obowiązków informacyjnych kredytodawcy jest taki sam jak w przypadku umów pisemnych. Samo przesłanie dokumentów - jak w nin. sprawie - pocztą elektroniczną, jeśli tylko odbiorca mógł je zapisać i przechowywać, wypełnia jednak ustawową definicję trwałego nośnika.

Niesporne było, że brak formalnego podpisu na dokumencie umowy nie może być automatycznie interpretowany jako brak zawarcia umowy. Pozwana nie twierdziła, jednak by ktoś podszył się pod jej tożsamość lub włamał na konto internetowe względnie korzystał bezprawnie z poczty e-mail przypisanej do jej konta. Samo skorzystanie z pożyczonych środków tymczasem przekonywało na rzecz uznania za wiążącą umowę zawartą drogą elektroniczną; oświadczenie woli pozwanej zostało wyrażone poprzez konkludentne działania, takie jak zaakceptowanie warunków online i dokonanie dwóch wpłat. Pozwana nie twierdziła również, by miała nie otrzymać od powódki wezwania do zapłaty z dnia 11 czerwca 2022 r.

W odniesieniu do zarzutu niedokonania oceny zdolności kredytowej podkreślić należy, że z samego orzecznictwa (...) wynika, że ocena ta jest istotnym elementem odpowiedzialnego kredytowania. Jednakże, sam fakt kwestionowania przez konsumenta przeprowadzenia takiej oceny, bez przedstawienia konkretnych dowodów na jej brak, jak w nin. sprawie, nie może automatycznie prowadzić do uznania umowy za nieważną lub bezskuteczną. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, kredytodawca jest zobowiązany do dokonania takiej oceny przed zawarciem umowy. Ocena ta może być przeprowadzona na podstawie informacji uzyskanych od konsumenta lub informacji pozyskanych z odpowiednich baz danych lub zbiorów danych kredytodawcy. Z samego przywołanego przez pozwaną wyroku (...) wynika, że instytucja finansowa ma także swobodę oceny, czy informacje dostarczone przez konsumenta są wystarczające do ustalenia jego zdolności kredytowej i czy należy je zweryfikować za pomocą innych środków. Kredytodawca nie ma obowiązku weryfikowania prawdziwości wszystkich informacji udzielonych przez konsumenta; przy podejmowaniu decyzji kredytowej obowiązuje zasada współodpowiedzialności kredytobiorcy, pod warunkiem że działał on w przejrzystym otoczeniu prawnym, czego w okolicznościach sprawy nie sposób odmówić.

Mając na uwadze powyższe, zgodnie z żądaniem - na podstawie art. 720 § 1 k.c. oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. - Sąd zasądził od pozwanej na rzecz strony powodowej dochodzoną pozwem kwotę wraz z odsetkami (pkt I wyroku), także przy uwzględnieniu, że postanowienia umowy pozostawały zgodne z art. 36c ustawy o kredycie konsumenckim. Koszty pożyczki mieściły się w ustawowym limicie przewidzianym przez ustawodawcę.

1.  W pkt II wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c., mając na uwadze zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty po stronie powoda złożyła się kwota 1.800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, 500 zł opłaty sądowej oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (łącznie 2.317 zł).

Zarządzenie/proszę:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)