Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

25 lipca 2016r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu V Wydział Gospodarczy w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Anna Dobosz

Protokolant st. sekr. sąd. Beata Święs

po rozpoznaniu 25 lipca 2016r. w N.

na rozprawie

sprawy z powództwa A. Z.

przeciwko M. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. S. na rzecz powoda A. Z. kwotę 42 493,70 zł (czterdzieści dwa tysiące czterysta dziewięćdziesiąt trzy złote 70/100) wraz z ustawowymi odsetkami:

1)  od kwoty 7 199,19 (siedem tysięcy sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 19/100) od 11 marca 2015r. do dnia zapłaty;

2)  od kwoty 7 199,19 (siedem tysięcy sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 19/100) od 18 marca 2015r. do dnia zapłaty;

3)  od kwoty 6 013,47 (sześć tysięcy trzynaście złotych 47/100) od 24 marca 2015r. do dnia zapłaty;

4)  od kwoty 6 013,47 (sześć tysięcy trzynaście złotych 47/100) od 31 marca 2015r. do dnia zapłaty;

5)  od kwoty 6 013,47 (sześć tysięcy trzynaście złotych 47/100) od 07 kwietnia 2015r. do dnia zapłaty;

6)  od kwoty 6 013,47 (sześć tysięcy trzynaście złotych 47/100) od 14 kwietnia 2015r. do dnia zapłaty;

7)  od kwoty 3 050,40 (trzy tysięcy pięćdziesiąt złotych 40/100) od 24 listopada 2015r. do dnia zapłaty;

8)  od kwoty 991,04 (dziewięćset dziewięćdziesiąt jeden złotych 04/100) od 27 lipca 2015r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 957,68 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt siedem złotych 68/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego M. S. na rzecz Skarbu Państwa - kasa Sądu Rejonowego w Nowym Sączu kwotę 1 591,00 zł (jeden tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt jeden złotych 00/100) tytułem uzupełnienia wpisu.

SSR Anna Dobosz

Dnia 22 grudnia 2017r. Sąd Rejonowy w Nowym Sączu stwierdza, że niniejszy tytuł uprawnia do egzekucji (...) (...).

(...).

(...)

(...)

(...) M. S.: (...)

(...)

(...)

Sędzia

Sygn. akt V GC 944/15

1.  odnotować wyrok,

2.  kal. 21 dni,

3.  po prawomocności wykonać pkt IV wyroku.

25 lipca 2016r. SSR Anna Dobosz

Sygn. akt V G C 944/15

UZASADNIENIE

wyroku z 25 lipca 2016r.

Powód A. Z. w pozwie skierowanym przeciwko M. S. domagał się zasądzenia kwoty 42.657,26 zł z ustawowymi odsetkami szczegółowo opisanymi w pozwie i zasądzenia kosztów procesu, wraz z kosztami zastępstwa prawnego.

Uzasadniał, że powód wykonał na rzecz pozwanego łącznie 7 usług przewozu towarów. Usługi zostały wykonane terminowo i należycie oraz przyjęte bez zastrzeżeń przez pozwanego. Powód wystawił pozwanemu 7 faktur, za które jednak pozwany nie zapłacił. Oprócz wierzytelności z faktur, powód domagał się rekompensaty za koszty odzyskiwania należności zgodnie z Ustawą o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Powód nabył prawo do rekompensaty albowiem spełnił własne świadczenie i nie otrzymał zapłaty w terminach wyznaczonych na fakturach i pisemnym wezwaniu.

(pozew – k. 1-3, 13-19).

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy w Lublinie 06 października 2015 roku, uwzględnił żądanie pozwu w całości.

(nakaz – k. 4).

Pozwany M. S. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty domagając się oddalenia powództwa. Przyznał, że powód świadczył usługi dla jego firmy od 2012 roku, ale nie doręczył pozwanemu oryginałów faktur. W takim wypadku pozwany należności nie uiścił, nie otrzymał również od powoda żadnego wezwania do zapłaty.

W sprzeciwie wniesionym do tut. Sądu pozwany zaprzeczył, aby zawierał z powodem umowy na wykonanie przewozu towarów. Kwestionował istnienie zobowiązania co do zasady. Ponadto zarzucił przedwczesność powództwa twierdząc, że faktury załączone do pozwu nie zostały doręczone pozwanemu, a więc strony nie wyznaczyły terminu spełnienia świadczenia przez pozwanego, albowiem zobowiązanie do zapłaty za usługę transportu staje się wymagalne po wezwaniu dłużnika. W razie uznania zasadności roszczeń powoda, pozwany podnosił zarzut nienależytego wykonania zobowiązania przez powoda.

(sprzeciw – k. 6, 34-36).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód A. Z. właściciel firmy (...). A. Z.” od 2012 roku współpracował z pozwanym M. S., właścicielem firmy Usługi (...) Handel (...)”. Powód świadczył na rzecz pozwanego 7 usług transportowych, za co wystawił faktury nr:

(...)z 24 stycznia 2015 roku na kwotę 7.199,19 zł, z terminem płatności na 10 marca 2015 roku,

(...)z 31 stycznia 2015 roku na kwotę 7.199,19 zł, z terminem płatności na 17 marca 2015r.,

(...)z 6 lutego 2015 roku na kwotę 6.013,47 zł, z terminem płatności na 23 marca 2015r.,

(...)z 13 lutego 2015 roku na kwotę 6.013,47 zł, z terminem płatności na 30 marca 2015r.,

(...)z 20 lutego 2015 roku na kwotę 6.013,47 zł, z terminem płatności na 06 kwietnia 2015r.,

(...)z 27 lutego 2015 roku na kwotę 6.013,47 zł, z terminem płatności na 13 kwietnia 2015r.,

(...)z 06 marca 2015 roku na kwotę 3.050,40 zł, z terminem płatności na 20 kwietnia 2015r.

Faktury te doręczył pozwanemu, oprócz faktury (...) z 06 marca 2015r. Pozwany uwzględnił doręczone mu faktury we własnej ewidencji księgowej.

Pozwany nie kwestionował wobec powoda nienależytego wykonania przez niego usług transportowych.

(d. faktury – k. 22-28,

zestawienie faktur ujętych w dokumentacji pozwanego, złożone przez świadka K. I. – k.59,

zeznania świadków pracowników powoda K. Ł. – k. 68 i

R. M. – k. 68,

K. I., księgowego pozwanego – k. 68-69,

zeznania powoda – k. 69,

częściowo zeznania świadka J. S., żony pozwanego – k. 67).

Ustalając stan faktyczny sprawy, sąd oparł się na dowodach z faktur wystawionych przez powoda pozwanemu, zestawieniu faktur uwzględnionych w dokumentacji księgowej pozwanego i zeznaniach w tym zakresie księgowego w firmie pozwanego K. I.. Ponadto na zeznaniach świadków, pracowników powoda i częściowo zeznaniach żony pozwanego J. S., która potwierdziła, że strony współpracowały ze sobą i pozwany świadczył usługi przewozu dla pozwanego.

Dowody te pozwoliły na ustalenie jednolitego i wzajemnie uzupełniającego się stanu faktycznego odnośnie faktu świadczenia przez powoda na rzecz pozwanego usług transportowych, wystawienia przez powoda pozwanemu faktur za świadczone usługi, doręczenia pozwanemu faktur przez powoda odpowiednio w styczniu i w lutym 2015 roku, oraz braku doręczenia faktury numer (...) w marcu 2015 roku.

Na fakt współpracy stron wskazuje także sformułowanie ze sprzeciwu złożonego przez pozwanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym w którego treści pozwany stwierdził że „prawdą jest, że powód świadczył usługi dla mojej firmy już od 2012r.” (k. 6 akt). Niewiarygodne i zmierzające do uniknięcia odpowiedzialności za zapłatę świadczonych usług, w ocenie sądu było w świetle powyższego, późniejsze twierdzenie pozwanego zawarte sprzeciwie z 11.04.2016r. (data wpływu do sądu – k. 34), o treści „stanowczo zaprzeczam jakoby (pozwany) zawierał z powodem umowę na wykonanie przewozu towaru. (…) kwestionuje istnienie zobowiązania co do zasady”.

Nie tylko porównanie treści pism złożonych przez pozwanego wzbudziło uzasadnione wątpliwości sądu co do rzetelności stanowiska pozwanego wyrażonego w sprzeciwie złożonym do Sądu Rejonowego w Nowym Sączu. Przeciwko twierdzeniom pozwanego przemówiły także zeznania świadka, żony pozwanego J. S. która potwierdziła, że strony współpracowały ze sobą, a także zeznania księgowego obsługującego firmę pozwanego który potwierdził, że zostały mu doręczone faktury wystawione przez powoda i które ujął w ewidencjach księgowych firmy pozwanego.

W sprzeciwie złożonym do Sądu Rejonowego w Nowym Sączu powód podniósł ogólnikowy zarzut „w przypadku uznania zasadności roszczeń powoda, podnosi zarzut nienależytego wykonania zobowiązania przez powoda” (k. 36).

Odnośnie tego zarzutu pozwany nie złożył żadnych wniosków dowodowych. Dopiero na rozprawie 25 lipca 2016 roku pełnomocnik pozwanego oświadczył, że wnosi o przesłuchanie w charakterze świadka ojca pozwanego C. S. na okoliczność nienależytego wykonania zobowiązania przez powoda, w szczególności odnośnie braków towarów przy wykonywanych przez powoda przewozach. Wnosił także o przesłuchanie w charakterze świadka księgowej pozwanego A. W. na okoliczność rozliczania należności między stronami bez faktur. Nie był w stanie jednak podać adresu tego świadka.

Sąd wnioski powyższe pominął jako spóźnione (art. 207 § 6 kpc oraz art. 503 § 1 zdanie 3 kpc).

Artykuł 503 § 1 k.p.c. nie wprowadza wprawdzie prekluzji w zakresie zarzutów przeciwko żądaniu pozwu w sprzeciwie składanym w postępowaniu upominawczym, ale wyraźnie zakreśla obowiązek ich wskazania i wykazania (udowodnienia). Przepisy te nakładają zatem na składającą sprzeciw stronę (pozwaną) obowiązek wykazania jego zarzutów i twierdzeń (tak SA w Białymstoku w wyroku z 12.03.2014r. I ACa 817/13 LEX nr 1444719).

Przede wszystkim pozwany w sprzeciwie oprócz ogólnikowego zarzutu o nienależytym wykonaniu zobowiązania, nie sprecyzował na czym ta wadliwość miała polegać i nie zgłosił na te okoliczności żadnych wniosków dowodowych. Na rozprawie 25 lipca 2016 roku nie wykazywał, że zarzutów tych nie mógł podnieść wcześniej lub że zachodziły obiektywne przeszkody do zgłoszenia wniosków dowodowych. Na podkreślenie zasługuje okoliczność, że nawet powód był w stanie ustalić dane osobowe i adres księgowego pozwanego i to na wniosek powoda świadek ten wezwany został do sądu i przesłuchany w toku procesu, przy równoczesnej bierności dowodowej pozwanego w tym zakresie.

Sąd wezwał pozwanego do złożenia wszelkich twierdzeń i wniosków dowodowych, pod rygorem pominięcia później zgłoszonych (k. 31-33 akt).

Tak więc sąd ocenił, że obecnie zgłaszane zarzuty i na ich wykazanie wnioski dowodowe przez pozwanego były spóźnione i jako zmierzające do przewleczenia procesu sąd pominął.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało uwzględnić w przeważającej części.

Zdaniem sądu zgromadzony materiał dowodowy dał podstawy do przyjęcia, że powód świadczył usługi transportowe na rzecz pozwanego za co wystawił w dla niego faktury nr:

(...)z 24 stycznia 2015 roku na kwotę 7.199,19 zł, z terminem płatności na 10 marca 2015 roku,

(...)z 31 stycznia 2015 roku na kwotę 7.199,19 zł, z terminem płatności na 17 marca 2015r.,

(...)z 6 lutego 2015 roku na kwotę 6.013,47 zł, z terminem płatności na 23 marca 2015r.,

(...)z 13 lutego 2015 roku na kwotę 6.013,47 zł, z terminem płatności na 30 marca 2015r.,

(...)z 20 lutego 2015 roku na kwotę 6.013,47 zł, z terminem płatności na 06 kwietnia 2015r.,

(...)z 27 lutego 2015 roku na kwotę 6.013,47 zł, z terminem płatności na 13 kwietnia 2015r.,

(...)z 06 marca 2015 roku na kwotę 3.050,40 zł, z terminem płatności na 20 kwietnia 2015r.

Wszystkie faktury, za wyjątkiem wystawionej 06 marca 2015 roku, powód doręczył pozwanemu, który uwzględnił je we własnej dokumentacji księgowej.

Pozwany należności za żadną z faktur nie uiścił.

W tej sytuacji, sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda należności wynikające z wszystkich tych faktur z ustawowymi odsetkami od dni następnych po terminach wyznaczonych do zapłaty.

W ocenie sądu powód zasadnie domagał się zasądzenia równowartości kwot 40 euro w trybie art. 10 ust. 2 Ustawy z 08.03.2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. (Dz.U. z 2013 poz. 403) od każdej z tych transakcji wobec bezskutecznego upływu terminów wyznaczonych do zapłaty.

Transakcją handlową jest umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, będące przedsiębiorcami, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Zgodnie z powołanym aktem prawnym ustawa ma zastosowanie do odpłatnego świadczenia usług między przedsiębiorcami.

Zdaniem sądu sporna umowa, wyczerpuje pojęcie transakcji handlowej w rozumieniu powołanej ustawy, albowiem jej przedmiotem była odpłatne świadczenie usług przez powoda na rzecz pozwanego, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z art. 10. ust. 1 ustawy wynika, że wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności.

Kwota 40 euro [o której mowa w art. 10 ust. 1 ustawy z 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych] ma [...] charakter ryczałtu i wzmocnienie pozycji wierzyciela w tym zakresie polega na uproszczeniu postępowania dowodowego - wystarczy, że wierzyciel wykaże przed sądem sam fakt opóźnienia w zapłacie, aby roszczenie zostało uznane za zasadne. W przypadku gdy koszty odzyskania należności przekroczą kwotę 40 euro, wówczas wierzyciel powinien wykazać (udokumentować) te koszty w celu ich odzyskania (tak. S. G. w ‘N. instrumenty zwalczania opóźnień płatności w ustawie o terminach zapłaty w transakcjach handlowych”, Teza 6 – artykuł PPH 2015/1/38-44).

Stosownie do powyższego, sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda rekompensaty naliczane od każdej z faktur wystawionych w styczniu lub lutym 2015 roku.

Powód nie udowodnił, aby doręczył pozwanemu fakturę numer (...) z 06 marca 2015 roku na kwotę 3.050,40 zł, z terminem płatności na 20 kwietnia 2015 roku. W tej sytuacji sąd przyjął, że pozwany dowiedział się o wystawieniu tej faktury w dniu doręczenia mu nakazu zapłaty to jest 09 października 2015 roku (k. 5 akt). Sąd naliczył odsetki po 45 dniu wyznaczonym do zapłaty to jest od 24 listopada 2015 roku. Oddalił sąd powództwo w części obejmującej roszczenie odsetkowe od tej kwoty za okres od 20 kwietnia 2015 roku do 23 listopada 2015 roku.

Ponieważ powód odnośnie tej należności nie wykazał, aby zaistniały przesłanki z powołanych przepisów Ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, sąd oddalił powództwo w części obejmującej równowartość kwoty 40 euro, obliczonej wg kursu średniego ogłaszanego przez NBP 21 kwietnia 2015 roku.

O kosztach obecnego procesu sąd orzekł w oparciu o art. 98 i następne kpc, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda 2.957,68 zł, w tym 2.417,00 zł tytułem wynagrodzenia radcy prawnego, 6,68 zł tytułem kosztów związanych z wniesieniem opłaty sądowej do e-sądu oraz 534 zł tytułem wpisu uiszczonego przez powoda przy zainicjowaniu sprawy.

Ponadto sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kasy Sądu Rejonowego w Nowym Sączu kwotę 1.591,00 zł tytułem wpisu uzupełniającego albowiem wpis od kwoty zasądzonej wynosił 2.125,00 zł, z czego powód przy założeniu sprawy uiścił tylko 534 zł. Pozostałymi kosztami sądowymi w tym zakresie należało obciążyć pozwanego traktowanego jako przegrywającego proces.

SSR Anna Dobosz

Z:

1/ odnotować uzasadnienie,

2/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu,

3/ kal. 14 dni.

08.08.2016r.

SSR Anna Dobosz

Dnia 9 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy w Nowym Sączu stwierdza, że niniejszy tytuł uprawnia do egzekucji (...)

(...)

(...) A. Z. (Z.)

(...) A. Z.: (...)

(...) M. S. (S.): (...)

(...)

(...)