Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2024 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Bartosz Łopalewski
Protokolant:	Elżbieta Fałowska

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2024 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

sprawy z powództwa T. G.

przeciwko R. L.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego R. L. na rzecz powoda T. G. kwotę 800,00 zł (osiemset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia 13 marca 2024 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego R. L. na rzecz powoda T. G. kwotę 387,00 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 268/24 upr

UZASADNIENIE WYROKU

Stan faktyczny

27 grudnia 2018 roku powód zawał z adwokatem D. A. umowę o świadczenie usług prawnych. W umowie określono wynagrodzenie jako 50 zł za wysłanie jednego wezwania do zapłaty. Wynagrodzenie za zastępstwo procesowe określono jako stawki minimalne określone na podstawie obowiązujących przepisów.

Dowód: umowa (k. 15-17)

1 lutego 2023 roku powód zawał z adwokatem D. A. aneks do umowy o świadczenie usług prawnych, w którym określił wynagrodzenie za prowadzenie windykacji jako 800 zł netto gdy wartość dochodzonego świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 500 złotych ale niższa niż 50.000 złotych.

Dowód: aneks (k. 18)

Strony łączyła umowa przewozu, który miał być zrealizowany pomiędzy 18 a 20 października 2023 roku.

W zleceniu transportowym wskazano, że płatność nastąpi „ 60 dni od daty otrzymania faktury wraz z kompletem dokumentów”.

Dowód: zlecenie (k. 20)

20 października 2023 roku powód wystawił fakturę obejmująca wynagrodzenie za usługę przewozu na kwotę 1.783,50 euro. Na fakturze wskazał termin płatności jako 19 grudnia 2023 roku.

Dowód: faktura (k. 19)

Wiadomością z 18 grudnia 2023 roku przedstawiciel powoda pytał o płatność za wykonaną usługę.

W odpowiedzi 18 grudnia 2023 roku uzyskał informację od K. S., że faktura „ zostanie w najbliższym czasie uregulowana”.

Dowód: wydruk korespondencji (k. 24)

20 grudnia 2023 roku przedstawiciel powoda ponownie prosił o udzielenie informacji.

Dowód: wydruk korespondencji (k. 23)

W odpowiedzi 20 grudnia 2023 roku uzyskał informację od K. S., że faktura „ ma termin u nas na 22.12”.

Tego samego dnia oświadczył, iż nie ma informacji od szefa o zapłacie a faktura jest „ przed terminem”.

Dowód: wydruk korespondencji (k. 23)

27 grudnia 2023 roku przedstawiciel powoda prosił o potwierdzenie płatności.

Dowód: wydruk korespondencji (k. 23)

W odpowiedzi na powyższe 28 grudnia 2023 roku K. S. oświadczyła, że przedstawiciel powoda musi „ uzbroić” się w cierpliwość i poczekać aż „ szef wróci”.

Dowód: wydruk korespondencji (k. 22)

Wiadomością z 29 grudnia 2023 roku przedstawiciel powoda oświadczył, że jeśli do 2 stycznia 2024 roku nie otrzyma potwierdzenia zapłaty, to „ przekazuje sprawę dalej”.

Dowód: wydruk korespondencji (k. 22)

Tego samego dnia K. S. oświadczyła, iż „ szefa nie ma” a ona ma „ związane ręce”.

Dowód: wydruk korespondencji (k. 21)

Pismem z 2 stycznia 2024 roku adwokat D. A. wezwał pozwanego do zapłaty. Wezwanie to doręczono pozwanemu 5 stycznia 2024 roku

Dowód: wezwanie (k. 28)

potwierdzenie nadania (k. 27B)

wydruk śledzenia przesyłki (k. 29)

8 stycznia 2024 roku przedstawiciel powoda ponownie oświadczył, że „ do tej pory” brak zapłaty, co skutkować będzie wnioskiem do sądu.

Przedstawicielka pozwanego nie odpisała na tę wiadomość.

Dowód: wydruk korespondencji (k. 21)

11 stycznia 2024 roku pozwany zapłacił wynagrodzenie za przewóz.

Dowód: potwierdzenie przewozu (k. 31)

Tego samego dnia K. S. powiadomiła przedstawiła powoda o zapłacie oraz oświadczyła, że przeprasza za opóźnienie.

Dowód: wydruk korespondencji (k. 30)

19 lutego 2024 roku pozwany wystawił względem powoda fakturę obejmującą wynagrodzenie za wykonaną przez pozwanego usługę przewozu. Wskazał na niej termin płatności jako 19 kwietnia 2024 roku

Dowód: faktura (k. 60)

Pismem z 23 lutego 2024 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 800 zł. Pismo to doręczono pozwanemu 28 lutego 2024 roku.

Dowód: pismo (k. 11)

potwierdzenie nadania (k. 10)

wydruk śledzenia przesyłek (k. 12)

12 marca 2024 roku adwokat D. A. wystawił fakturę na kwotę 800 zł netto, czyli 984 zł brutto za usługę prawną.

Dowód: faktura (k. 13)

Pismem z 5 marca 2024 roku pozwany odpowiedział na wezwanie.

Dowód: pismo (k. 32)

13 marca 2024 roku powód uiścił naliczone wynagrodzenie za usługę prawną.

Dowód: potwierdzenie zapłaty (k. 14)

Pismem z 25 kwietnia 2024 roku pozwany wezwał powoda do zapłaty za przewóz.

Dowód: wezwanie (k. 61)

Ocena dowodów

I.

Strony zgodnie podawały że umówiony termin płatności wynagrodzenia za przewóz upływał z końcem 22 grudnia 2023 roku. Pozwany zarzucał jednak, że termin ten „ na skutek wzajemnych ustaleń” stron został „ przedłużony do dnia 11 stycznia 2024 roku”. Dowodem tych ustaleń miały być zeznania świadka K. S. (k. 52).

II.

Z uwagi na zawarty w pozwie wniosek o rozpoznawanie niniejszej sprawy z pominięciem przepisów o odrębnym postępowaniu gospodarczym, dopuszczalne było dowodzenie treści czynności prawnej, a więc również modyfikacji tej treści, dowodem osobowym.

III.

Zeznania świadka w zakresie, w jakim potwierdzić miały złożenie przez strony zgodnych oświadczeń woli na temat przesunięcia umówionego terminu płatności, nie były wiarygodne.

Świadek twierdziła, iż uzyskała zgodę powoda na przesunięcie terminu płatności (minuta 8:16 protokołu). Uzgodnienie takie miało nastąpić 2 stycznia 2024 roku w trakcie rozmowy telefonicznej, jaką sama zainicjowała. Dopytywana nie była jednak w stanie wskazać, jakimi słowami powód zgodził się na przesunięcie terminu (minuta 13:00 protokołu). Zeznanie świadka było więc ogólnikowe. Co więcej, nie znajdowało potwierdzenia w dokumentach. Choć strony konsekwentnie komunikowały się w formie korespondencji mailowej, to w wydruku tej korespondencji nie ma śladu poczynienia uzgodnienia co do nowego terminu płatności. W szczególności w późniejszej (względem 2 stycznia) wiadomości mailowej z 11 stycznia 2024 roku świadek przepraszała za opóźnienie, nie powołując się na uprzednie uzgodnienia co do przedłużenia terminu. Co więcej, wydruk korespondencji mailowej stoi w sprzeczności z zeznaniami świadka. Świadek w swych zeznaniach nie negowała tego, że po 2 stycznia 2024 roku otrzymała jeszcze jedną wiadomość mailową. Symptomatycznie zasłaniała się jednak niepamięcią odnośnie treści tej akurat wiadomości. Tymczasem wiadomość z 8 stycznia 2024 roku stanowi kolejne upomnienie i zapowiedź skierowania sprawy na drogę sądową. Gdyby świadek poczyniła z powodem lub jego przedstawicielem uzgodnienie co do przedłużenia terminu, to z pewnością zareagowałaby na tę wiadomość jako stojącą w sprzeczności z poczynionymi telefonicznie ustaleniami. Wydruk korespondencji nie wskazuje jednak na jakąkolwiek reakcję świadka na tę wiadomość. O żadnej reakcji (choćby telefonicznej) nie zeznawała także świadek. Zasady logiki i doświadczenia życiowego wskazują natomiast, że gdyby - wbrew poczynionym telefonicznie ustaleniom - ktokolwiek ponaglał świadka do zapłaty, to byłoby wydarzenia na tyle nietypowe, że z pewnością pozostało wyraźne w pamięci świadka.

Wszystko to prowadziło Sąd do przekonania, iż świadek mogła w rozmowie telefonicznej zapowiadać zapłatę w ciągu następnych dwóch tygodni. Nie uzyskała ona jednak oświadczenia woli powoda lub jego przedstawiciela o tym, że zgadzają się na zmianę umówionego dotychczas terminu płatności.

Nie miało przy tym znaczenia, z kim świadek prowadziła korespondencję i rozmowę telefoniczną (z samym powodem czy jego bratem). Brak adekwatnej (do rzekomych ustaleń) reakcji świadka na wiadomość mailową z 8 stycznia 2024 roku nakazywał Sądowi przyjąć, że z nikim nie poczyniła stanowczych ustaleń co do zmiany dotychczas umówionego terminu płatności.

Ocena prawna

Wynagrodzenie za przewóz ustalone zostało w walucie euro i odpowiadało kwocie 7.941 zł. Umówienie wynagrodzenia za windykację na poziomie 800 zł stanowiło więc wynagrodzenie na poziomie około 10 procent dochodzonej należności.

Wynagrodzenie za windykację umówione na poziomie około 10 procent odpowiada warunkom rynkowym. Ustalenie takie nie wymaga sięgania do wiedzy specjalistycznej. Poniesienie tej wysokość kosztu Sąd uznał więc za celowe i odpowiadające normalnemu związkowi przyczynowemu pomiędzy zdarzeniem szkodzącym (brakiem zapłaty) a zaistniałą w majątku powoda szkodą.

Powództwo było więc zasadne (art. 10 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych).

Koszty procesu

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.