Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

10 kwietnia 2017r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu V Wydział Gospodarczy w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Anna Dobosz

Protokolant st. sekr. sąd. Beata Święs

po rozpoznaniu 10 kwietnia 2017r. w Nowym Sączu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w miejscowości W.

przeciwko K. J.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w miejscowości W. na rzecz pozwanego K. J. kwotę 1817,00 zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Anna Dobosz

Sygn. akt V G C 83/17

UZASADNIENIE

wyroku z 10 kwietnia 2017r.

Powód (...) Spółka z o.o. w pozwie skierowanym przeciwko K. J. domagał się zasądzenia kwoty 6.570,36 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i zasądzenia kosztów procesu, wraz z kosztami zastępstwa prawnego.

Uzasadniał, że wiele razy sprzedał pozwanemu prowadzącemu działalność gospodarczą towar w postaci kruszywa naturalnego wystawiając za to faktury. Pozwany spłacił należność wynikającą z faktur, ale dokonał tego po terminach płatności, w związku z czym powód naliczył mu odsetki w wysokości 225,81 za 2014r., 11,64 zł za 2015r. i 155,45 zł za 2016r. Należność z not odsetkowych nie została do dnia wniesienia pozwu przez pozwanego zapłacona. Z tytułu opóźnień w zapłacie faktur, powodowi przysługują wierzytelności w postaci zryczałtowanych kosztów windykacji w kwocie 6.177,46 zł. Jako podstawę prawną roszczenia w tym zakresie powód wskazał art. 10 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 Ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Kwota opłat sankcyjnych wynosi 6.177,46 zł.

(pozew – k. 1-5).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 19 stycznia 2017 roku sąd uwzględnił żądanie pozwu w całości.

(nakaz – k. 63).

Pozwany K. J. w sprzeciwie od nakazu zapłaty domagał się oddalenia powództwa i zasądzenia zwrotu kosztów procesu.

Zarzucił, że powód różnie określił źródło not odsetkowych - inaczej w ich treści, a inaczej w pozwie. Z tego tytułu domagał się oddalenia powództwa w zakresie kwoty 392.90 zł. Co do kosztów rekompensat zarzucił, że strony współpracowały od 2010 roku i nigdy powód nie zgłaszał pretensji w zakresie świadczeń wzajemnych pozwanego. Sam w 2013 roku spełniał świadczenia wobec pozwanego z opóźnieniem, płacąc należności po upływie terminów.

Podniósł zarzut nadużycia prawa podmiotowego i wskazał, że powód obciąża pozwanego rekompensatą w kwotach po około 170 zł z tytułu odsetek wynoszących od 0,07 zł do 21,17 zł. Zdaniem pozwanego kwoty odsetek pozostają w rażącej dysproporcji z wysokością sankcji zastosowanej przez powoda skutkując niewspółmierną dolegliwością. Powołał się na wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z 18 listopada 2016 roku XIII Ga 1117/16 zgodnie z którym „wykładnia przepisu art. 10 powołanej ustawy powinna uwzględniać z jednej strony potrzeby ochrony wierzyciela, który ma prawo sięgnąć po środki windykacyjne w razie opóźnienia w wykonaniu wymagalnego zobowiązania, a z drugiej strony nie można stracić z pola widzenia potrzeby ochrony dłużnika przed takimi działaniami wierzyciela, które prowadziłyby do nadmiernego i nieuzasadnionego okolicznościami sprawy wzrostu zadłużenia z tytułu kosztów windykacji. Zwłaszcza, że wierzycielowi przysługują także inne środki ochrony prawnej jak roszczenie o odsetki za opóźnienie oraz roszczenie odszkodowawcze”. Ponadto na wyrok Sądu Okręgowego w Rzeszowie z 24 listopada 2016 roku VGa 346/16, w uzasadnieniu którego, Sąd ten odwołał się do stanowiska Sądu Najwyższego zaprezentowanego w orzeczeniu z 11 grudnia 2015 roku III CZP 94/15 w którym SN podniósł, że „mając na względzie dolegliwość dla dłużnika takiej sankcji, do sądu orzekającego w sprawach o przyznanie równowartości czterdziestu euro należy zbadanie, czy w okolicznościach konkretnej sprawy wierzyciel nie nadużył przyznanego mu prawa”.

(sprzeciw – k. 67-70).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Strony współpracowały ze sobą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

(niesporne).

Pozwany wystawił powodowi fakturę 31 lipca 2013 roku z terminem zapłaty do 21 sierpnia 2013 roku, za którą powód zapłacił 1 września 2013 roku. Za fakturę z 29 listopada 2013 roku z terminem zapłaty do 13 grudnia 2013 roku, powód zapłacił pozwanemu 18 grudnia 2013 roku.

(d. faktury z dowodami przelewów – k. 77-80).

Powód wystawiał pozwanemu w 2014r. faktury, za które ten płacił z opóźnieniem od 01 do 135 dni. Kwoty odsetek za opóźnienie wynosiły od 0,17 zł do 21,17 zł. Łącznie kwoty odsetek za opóźnienie w zapłacie za 29 faktur, z terminami płatności od 3 lutego 2014 roku do 22 grudnia 2014 roku wyniosły 155,45 zł.

Za faktury, jakie powód wystawił pozwanemu w 2015 roku pozwany płacił z opóźnieniami od 1 do 12 dni. Kwoty odsetek za opóźnienie wynosiły od 0,07 zł do 8,09 zł. Łącznie kwoty odsetek za opóźnienie zapłacie za 9 faktur, z terminami płatności od 07 marca 2015 roku do 31 sierpnia 2015 roku wyniosły 11,64 zł.

(d. wyciągi z rachunków bankowych – koperta k. 86,

noty odsetkowe – k. 19-20 oraz 21-22).

16 grudnia 2016 roku powód wystawił pozwanemu notę obciążeniową na łączną kwotę 6.177,46 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności przy przyjęciu kwoty czterdziestu euro naliczanej od każdej zapłaconej z opóźnieniem faktury. Należność obejmowała koszty naliczone dla 37 faktur, wystawionych od 03.01.2014r. do 31.07.2015r.

Powód wezwał pozwanego do wpłacenia kwoty 6.177,46 zł do 13.01.2017r., kwoty 155,45 zł do 06.01.2017r., kwoty 11,64 zł do 30.12.2017r.

(d. nota obciążeniowa – k. 16 -18,

noty odsetkowe:

nr (...) z 31.12.2016r. – k. 19-20,

nr (...) z 16.12.2016r. - k. 21,

faktury – k.24-60).

Pozwany notę obciążeniową otrzymał 29 grudnia 2016 roku.

(d. dowód doręczenia – 22-23).

W piśmie z 5 stycznia 2017 roku pozwany odmówił powodowi zapłaty kwoty 6.177,46 zł.

(d. pismo – k. 73,

dowód doręczenia – k. 74).

Należności odsetkowe objęte notami odsetkowymi, pozwany zapłacił powodowi 13 stycznia 2017 roku.

(d. potwierdzenie wykonania operacji – k. 81).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało oddalić w całości, z różnych powodów.

Odnośnie żądania zapłaty kwot 155,45 zł i 11.64 zł.

Należności powyższe pozwany zapłacił powodowi 13 stycznia 2017 roku. Powód co do kwot tych nie cofnął powództwa, a więc żądanie w tej części podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 316 § 1 k.p.c. sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy.

Pozwany dowiedział się o sprawie sądowej 26.01.2017r., kiedy doręczono mu odpis pozwu z załącznikami (dowód doręczenia – k. 66).

Zapłata należności nastąpiła 13.01.2017r., a więc przed uzyskaniem przez pozwanego wiadomości o toczącym się procesie. Pomimo zapłaty powód nie ograniczył żądania pozwu i nie cofnął powództwa w tej części.

Dodatkowo powód nie wykazał, aby noty odsetkowe doręczył pozwanemu przy nocie obciążeniowej z 16.12.2016r. Notę obciążeniową powód wysłał do pozwanego 19.12.2016r. gdy tymczasem nota odsetkowa na kwotę 155,45 zł wystawiona została 31.12.2016r. Nie mogła więc z przyczyn oczywistych zostać wysłana do pozwanego tym samym pismem co nota obciążeniowa. Powód nie przedstawił dowodu na doręczenie pozwanemu not odsetkowych przed zainicjowaniem obecnej sprawy sądowej.

W chwili zamknięcia rozprawy roszczenie powoda było odnośnie tego żądania zaspokojone, a więc powództwo w tej części należało oddalić. Pozwany w tym zakresie nie cofnął powództwa.

Odnośnie żądania zapłaty kwoty 225,81 zł.

W pozwie powód wskazał, że kwota ta obejmuje odsetki od nieterminowo zapłaconych faktur za 2014 rok. Nie przedstawił jednak żadnych dokumentów z których wynikałby sposób wyliczenia tej wierzytelności. Nie przedstawił noty odsetkowej na którą powołał się w pozwie o numerze 17/2015/NOTA. Słusznie zarzucił pozwany, że powód w pozwie wskazał odmiennie niż wynikało to z dołączonych not odsetkowych, a mianowicie - że za rok 2014 domagał się odsetek w kwocie 225,81 zł, za 2015 rok w kwocie 11,64 zł i za 2016r. w wysokości 155,45 zł, gdy tymczasem nota odsetkowa opiewająca na kwotę 155,45 zł dotyczyła zapłaconych z opóźnieniem należności za faktury wystawiane w 2014 roku.

Wobec braku przedstawienia jakichkolwiek dokumentów potwierdzających wyliczenie należności na kwotę 225,81 zł, sąd w oparciu o art. 6 kc i 232 kpc, powództwo w tej części oddalił.

Zgodnie bowiem z zasadą kontradyktoryjności, wyrażoną w powołanych przepisach, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Rzeczą powoda było wykazanie przed sądem, że pozwany płacił należności z opóźnieniem oraz wyliczyć wysokość należności z tego tytułu. Powód okoliczności tych nie udowodnił, mimo że pozwany wskazał na rozbieżności pomiędzy żądaniem pozwu a treścią jego załączników oraz zasygnalizował brak dowodów na wykazanie tej wierzytelności w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Odnośnie żądania zapłaty kwoty 6.177,46 zł.

Powód domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego kwot stanowiących równowartość 40 euro od 37 faktur wystawionych od 03.01.2014r. do 31.07.2015r. w trybie art. 10 w zw. z art. 7 ust. 11 Ustawy z 08.03.2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2013 poz. 403).

Łączna kwota odsetek naliczonych od zapłaconych z opóźnieniem 37 faktur wystawionych przez powoda pozwanemu na przestrzeni 1,5 roku wynosiła 167,09 zł. W związku z płatnościami po terminie, powód domagał się zasądzenia kwoty ponad 35 krotnie wyższej niż sama należność odsetkowa.

Pozwany domagał się oddalenia powództwa w tej części powołując na nadużycie prawa podmiotowego o którym mowa w art. 5 k.c.

Sąd podzielił stanowisko pozwanego w tej konkretnej sprawie.

Przepis art. 10 Ustawy stanowi implementację art. 6 Dyrektywy PE i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (Dz.UE.L.2012.233.3). Zgodnie z preambułą dyrektywy jednym z działań priorytetowych przewidzianych w komunikacie Komisji z dnia 26 listopada 2008 r. pt. „Europejski plan naprawy gospodarczej", było zmniejszenie obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorstw oraz promowanie przedsiębiorczości między innymi przez zapewnienie, aby należności za dostawy i usługi były regulowane co do zasady w ciągu jednego miesiąca, w celu zmniejszenia ograniczeń w płynności finansowej. Opóźnienia w płatnościach stanowią naruszenie postanowień umowy, co stało się korzystne finansowo dla dłużników. W większości państw członkowskich za opóźnienie w płatnościach naliczane bowiem są niskie lub zerowe odsetki oraz powolne procedury ściągania należności z tego tytułu.

Celem dyrektywy 2011/7/UE, (leżącym u źródła powołanej ustawy) było ograniczenie zatorów płatniczych i dyscyplinowanie stron do stosowania krótszych terminów umownych ( Uzasadnienie projektu ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych , 3 grudnia 2012 r., Sejm RP VII kadencji, druk sejmowy nr 1001, tabela zbieżności, s. 21 i 22) - vide Ewa Marcisz, komentarz do art. 5 Ustawy (Lex).

Założeniem omawianej Ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych jest stworzenie warunków, aby opóźnienie w zapłacie nie było dla dłużnika atrakcyjnym sposobem finansowania własnej działalności" [M. Chudzik, Komentarz do ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U.03.139.1323), SIP/el. 2003, stan prawny: 29 października 2003 r.; obecnie obowiązująca ustawa o terminach zapłaty w transakcjach handlowych to ustawa z 8 marca 2013 r., Dz. U. z 2013 r., poz. 403; komentarz cytowany w książce zakresie zachował aktualność] – vide Agnieszka Damasiewicz w „Umowa o roboty budowlane ze wzorami”, powołana w Lex).

Możliwość naliczenia odsetek jest podstawowym instrumentem służącym realizacji celu ustawy, tj. zapobiegania zatorom płatniczym. Ratio legis komentowanego aktu prawnego jest zapobieganie traktowaniu odroczenia płatności jako darmowego kredytu dla dłużnika. – vide Paweł Bieżuński, komentarz do art. 5 Ustawy.

Mając na uwadze dolegliwość dla dłużnika takiej sankcji (z art. 10 w zw. z art. 7 powołanej ustawy), do sądu orzekającego w sprawach o przyznanie równowartości 40 euro, należy zbadanie, czy w okolicznościach konkretnej sprawy wierzyciel nie nadużył przyznanego mu prawa, biorąc pod uwagę art. 5 KC (tak SN w uzasadnieniu uchwały z 11 grudnia 2015 r.III CZP 94/15 legalis – nr 1364697).

Żądanie pozwu w tej części sąd ocenił jako stanowiące nadużycie prawa w rozumieniu art. 5 k.c., a jego dochodzenie jako sprzeczne z intencją, jaka służyła przy wprowadzeniu do obrotu prawnego Ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Klauzula społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa ujęta w art. 5 kc jest ogólną normą społeczną, odnoszącą się do wszystkich możliwych przypadków, gdy powoływanie się na prawo podmiotowe nie stanowi jego wykonywania, lecz jego nadużywanie, które nie jest społecznie aprobowane i w związku z tym nie korzysta z ochrony. Zasady te zastąpiły w kodeksie cywilnym, a także w innych ustawach regulujących stosunki cywilnoprawne, takie dawne zasady, jak zasada porządku publicznego, uczciwego obrotu czy też dobrych obyczajów.

Zwroty użyte w treści art. 5 k.c. jako zwroty niedookreślone nie oddają istoty nadużycia prawa i stąd też w art. 5 k.c. następuje odesłanie do zasad słuszności, dobrej wiary w znaczeniu obiektywnym, czy też zasad uczciwości, obowiązujących w stosunkach cywilnoprawnych. Ocena nadużycia prawa powinna być dokonana z uwzględnieniem obowiązku uczciwego postępowania także w stosunkach pomiędzy podmiotami nie będącymi osobami fizycznymi. Pozwala to ocenić relacje pomiędzy takimi podmiotami prawa również w aspekcie ich zgodności z zasadami współżycia (vide wyrok SN z dnia 4 października 2001 r., I CKN 458/00, LEX nr 52717). Prezentowane w doktrynie, dość ogólne i mało precyzyjne ujęcie reguł zaliczanych do zasad współżycia społecznego znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego nadużycie prawa podmiotowego to zachowanie rażące, nieakceptowalne z aksjologicznego, ewentualnie teleologicznego punktu widzenia (por. wyrok SN z dnia 4 kwietnia 1997 r., II CKN 118/97, OSP 1998, z. 1, poz. 3, z aprobującą glosą A. Szpunara). Zwroty użyte w art. 5, zdaniem Sądu Najwyższego, w istocie oznaczają odesłanie do zasad słuszności, dobrej wiary w sensie obiektywnym, zasad uczciwości obowiązującej w stosunkach cywilnoprawnych i zasady lojalności wobec partnera (tak wyroki SN z dnia 3 października 2000 r., I CKN 308/00, Lex, nr 52468 i z dnia 4 października 2001 r., I CKN 458/00, Lex, nr 52659). W innych wyrokach akcentuje się moralny wymiar zasad współżycia społecznego, podkreślając, że stwierdzenie nadużycia prawa wymaga skonkretyzowania działań, które "pozostają w sprzeczności z normami moralnymi godnymi ochrony i przestrzegania w społeczeństwie" (wyrok SN z dnia 3 lutego 1998 r., I CKN 459/97, Lex, nr 78424). Na treść zasad współżycia społecznego składają się, w ocenie Sądu Najwyższego, "akceptowane i godne ochrony reguły rzetelnego postępowania w stosunkach społecznych" (wyrok SN z dnia 3 lutego 1998 r., I CKN 459/97).

Powoływanie się na ten przepis jest dopuszczone także w obronie przed roszczeniami o wykonanie umów, choć - jak wynika z przepisów ogólnych - ich treść powinna być ukształtowana zgodnie z zasadami współżycia społecznego, a ich wykonywanie powinno odpowiadać tymże zasadom i społeczno-gospodarczemu celowi prawa (tak Pyziak-Szafnicka M. w komentarzu do art. 5 kc, LEX 2009, stan prawny: 2009-06-05).

Konstrukcja nadużycia prawa może być stosowana wobec wszystkich podmiotów, także przedsiębiorców w relacjach z ich partnerami w działalności gospodarczej (wyr. SN z dnia 26 listopada 2004 r., I CK 279/04, Lex nr 277859; oraz uzasadnienie wyr. SN z dnia 12 lutego 2010 r., I CSK 357/09, Lex nr 583729, wskazujące, że "każdy, a nie tylko nieprofesjonalny uczestnik obrotu prawnego, może dopuścić się nadużycia prawa lub bronić przed jego nadużyciem"). Chodzi tutaj zarówno o stosunki prawne, w których stronami są osoby fizyczne lub prawne (zarówno gospodarcze, jak i niegospodarcze), jak i niezupełne osoby prawne (a zwłaszcza spółki osobowe) oraz inne organizacje niebędące nawet niezupełnymi osobami prawnymi. Zasady współżycia społecznego wykazują w związku z tym swoiste cechy, charakterystyczne dla poszczególnych rodzajów tych podmiotów. W szczególności dotyczy to "rzetelności kupieckiej", odnoszącej się do wszystkich przedsiębiorców zarówno będącymi osobami fizycznymi, jak i należącymi do innych grup podmiotów (por. także wyr. SN z dnia 16 grudnia 2009 r., I CSK 162/09, OSP 2011, z. 1 poz. 11).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 października 2001 r., I CKN 458/00, Lex, nr 52717, niewątpliwie słusznie stanął na stanowisku, że "ocena nadużycia prawa powinna być dokonywana z uwzględnieniem obowiązku uczciwego postępowania także w stosunkach pomiędzy podmiotami nie będącymi osobami fizycznymi". Do nadużycia prawa może dojść w stosunkach między osobami prowadzącymi działalność gospodarczą, co Sąd Najwyższy wyraźnie potwierdził w wyroku z dnia 27 czerwca 2001 r., II CKN 604/00.

Sąd analizował zasadność żądania pozwu w kontekście powołanych przepisów oraz cytowanych orzeczeń SN i doszedł do wniosku, że w świetle art. 5 k.c., zgłoszenie żądania zapłaty kwoty 6.177,46 zł przez powoda stanowi w tym konkretnym przypadku nadużycie prawa podmiotowego jakie wierzycielowi przysługuje z mocy art. 10 w zw. z art. 7 Ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, poprzez naruszenie zasad współżycia społecznego – uczciwości, zaufania do działania w dobrej wierze obydwu stron umowy, rzetelności kupieckiej oraz zasady „czystych rąk”.

Trudno bowiem przyjąć, że po stronie pozwanego doszło do jakiegoś wzbogacenia kosztem powoda, lub aby jego sytuacja w ramach współpracy stron była rażąco uprzywilejowana, czy też aby znalazł się on w sytuacji korzystania z darmowego kredytu, dysponując pieniędzmi należnymi faktycznie powodowi, bądź aby doszło do zatoru płatniczego w firmie powoda, na skutek zapłaty należności po upływie terminów trzydziestu dni od sprzedaży towaru.

Faktury płacone z opóźnieniem obejmowały kwoty od 104,38 zł do 3.075,00 zł. Ta ostatnia, największa kwota, zapłacona z 12 dniowym opóźnieniem była podstawą naliczenia odsetek ustawowych w kwocie 8,09 zł. Najwyższe odsetki ustawowe naliczone w wysokości 21,17 zł, związane były z 12 dniowym opóźnieniem w zapłacie kwoty 2.050,07 zł. Z kolei najdłuższe opóźnienie 135 dni w zapłacie należności opiewającej na kwotę najniższą bo 104,38 zł, skutkowało naliczeniem odsetek w wysokości 5,02 zł.

Sąd podzielił stanowisko pozwanego, że wystąpienie na drogę procesu cywilnego z żądaniem zapłaty kwoty 6.177.46 zł oraz z kosztami procesu to jest wpisem 250,00 zł i kosztami zastępstwa prawnego w kwocie 1.817,00 zł, w sytuacji gdy roszczenie odsetkowe związane z płatnościami faktur po terminach zapłaty wynosiło 167,09 zł - stanowi formę nieuczciwego wykorzystania dyspozycji ustawy, której regulacja służyć ma zapewnieniu uczciwego obrotu w transakcjach handlowych.

U podstaw zakazu nadużycia prawa podmiotowego leży również zasada, według której nie wolno postępować w sposób sprzeczny z wywołanym przez siebie zaufaniem (por. tzw. zasada venire contra factum proprium) i dotychczasowym postępowaniem (tak Piasecki K. w komentarzu do art. 5 kc, Zakamycze 2003, stan prawny: 2003-10-01).

Klauzula zasad współżycia społecznego zastąpiła dawne klauzule dobrych obyczajów czy też zwyczajów uczciwego obrotu. Nie ma zatem żadnych przeciwwskazań, aby z punktu widzenia art. 5 k.c. dokonywać oceny postępowania uczestników obrotu gospodarczego. W pojęciu "zasady współżycia społecznego" mieszczą się bowiem nie tylko pewne reguły postępowania pomiędzy ludźmi, ale również pewne normy moralne, dotyczące postępowania pomiędzy samymi przedsiębiorcami, na przykład przywołane powyżej dobre obyczaje kupieckie, zwyczaje uczciwego obrotu (tak Matysiak W.P. glosa PPH 2002/8/38-42, Glosa do wyroku SN z dnia 27 czerwca 2001 r., II CKN 604/00. Teza 7).

Dodatkowym argumentem za zastosowaniem dyspozycji art. 5 k.c. jest wynikająca z tego właśnie przepisu zasada „czystych rąk”. Oznacza ona, że sąd oceniając słuszność żądania powoda powinien brać pod uwagę także jego własną postawę w ramach relacji stron. W szczególności, czy on sam w identycznej relacji, przy odwróconych rolach zachowywał się bez zarzutu. Pozwany złożył do akt 2 faktury wraz z dowodami zapłaty z których wynika, że także powód w ramach współpracy stron, płacił pozwanemu należności wynikające z faktur przez niego wystawionych, z opóźnieniem.

W ocenie sądu był to kolejny argument, przemawiający przeciwko przyznaniu powodowi akceptowanego w świetle zasady wzajemnie uczciwego obrotu handlowego - prawa domagania się zapłaty kosztów rekompensaty.

Na marginesie wreszcie sąd wskazuje, że zacytowane przepisy art. 5, art. 7 oraz art. 10 Ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2016 roku, utożsamiają moment nabycia prawa do rekompensaty z momentem nabycia uprawnień do odsetek. Przepisy te określają chwilę, od kiedy wierzyciel może naliczać odsetki za opóźnienie w zależności od tego, czy umówiony przez strony termin zapłaty był dłuższy niż 30 dni lub też dłuższy niż 60 dni. Z analizy wskazanych przepisów wynika, że wierzytelność o odsetki powstaje tylko w przypadku, gdy termin płatności przekracza 60 dni (art. 7 ust. 3) oraz termin płatności jest dłuższy niż 30 dni (art. 7 ust. 1 pkt 2 związku z art. 5).

W niniejszej sprawie zostało ustalone, że powód wystawiał pozwanemu faktury w których wskazywał trzydziestodniowy termin płatności. Nie był on więc dłuższy niż 30 dni. W sytuacji zatem, gdy strony w łączącej ich umowie nie ustaliły dłuższego niż 30 – dniowy termin płatności, to można wysnuć tezę, że ich stosunek zobowiązaniowy nie będzie podlegał regulacji zawartej w Ustawie o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. W konsekwencji art. 10 ustawy nie znalazłby w takich przypadkach zastosowania i prawo do rekompensaty w wysokości 40 euro nie przysługiwałoby wierzycielowi. Na rozbieżności w judykaturze odnośnie wzajemnego stosowania powołanych przepisów, zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w powołanej sprawie III CZP 94/15, a których to wątpliwości definitywnie nie rozstrzygnął.

Mając powyższe na uwadze, sąd oddalił powództwo o zapłatę kwoty 6. 177,46 zł.

Odnośnie kosztów procesu.

Wobec oddalenia powództwa w całości, sąd zasądził od powoda jako przegrywającego proces na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu, to jest wydatku na wynagrodzenie fachowego pełnomocnika w kwocie 1.817,00 zł.

SSR Anna Dobosz

Z

1/ Pismo które wpłynęło do akt po rozprawie, proszę wszyć PO wyroku.

2/ Odnotować uzasadnienie.

3/ Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

4/ Kal. 14 dni.

02.05.2017r. SSR Anna Dobosz