Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2024 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : Sędzia Wojciech Langer

Protokolant : Katarzyna Szczygieł

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2024 roku

sprawy M. W.

córki B. i L. z domu N.

urodzonej (...) w N.

obwinionej o to, że:

w dniu 04.08.2023 r. ok. godz. 11:30 na ul. (...) w N. przy rejonie posesji (...) kierując pojazdem marki B. o nr. rej. (...) przejeżdżając przez przejazd rowerowy nie ustąpiła pierwszeństwa kierującej hulajnogą doprowadzając do zderzenia pojazdów, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i spowodowała naruszenie czynności narządu ciała lub roztrój zdrowia kierującej hulajnogą,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 i § 1a kw

I.  uznaje obwinioną M. W. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 w zw. z § 1a kw i za to na mocy art. 86 § 1a kw wymierza jej karę grzywny w kwocie 1.500 (jednego tysiąca pięciuset) złotych;

II.  na zasadzie art. 118 § 1 kpw i art. 627 kpk w zw. z art. 617 kpk i art. 119 kpw zasądza od obwinionej M. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.300 (dwóch tysięcy trzystu) złotych tytułem częściowych kosztów sądowych, w pozostałym zakresie na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia obwinioną od ich ponoszenia.

Sygn. akt II W 1066/23

UZASADNIENIE

wyroku z 7 października 2024r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

M. W. 4 sierpnia 2023r. około godziny 11.30 w N., w rejonie posesji przy ul. (...), przejeżdżając kierowanym przez siebie samochodem marki B. o nr rej. (...), przez przejazd rowerowy nie ustąpiła pierwszeństwa kierującej hulajnogą małoletnią A. D., która poruszała się od jej lewej strony, i doprowadziła przez to do zderzenia obu pojazdów, w wyniku czego kierująca hulajnogą upadła i doznała stłuczenia głowy, rany brody i urazu nadgarstka prawego, które to naruszyły czynności narządów jej ciała, na okres poniżej 7 dni, nie stanowiły jednak bezpośredniego zagrożenia dla jej życia. M. W. chciała włączyć się do ruchu skręcając w prawo, w dwujezdniową ulicę (...).

Dowody:

zeznania W. N.: k. 40, 89; zeznania O. H.: k. 42, 93; częściowo wyjaśnienia M. W.: k. 55, 84; zeznania W. D.: 85; protokoły badania trzeźwości: k. 3-4; protokoły oględzin miejsca i pojazdów: 5-23; dokumentacja medyczna A. D.: k. 27-28; opinia biegłego lekarza: k. 35; opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków: k. 100;

M. W. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej wykroczenia i wyjaśniła, że wyjeżdżała z drogi z parkingu spod bloku, patrzyła w lewo i w prawo, nic nie jechało, więc zjechała na pasy i na ścieżkę, stała już na ścieżce rowerowej i na pasach, chciała włączyć się do ruchu, to była wg niej kwestia 15/16 sekund i zauważyła dziewczynkę z hulajnogą, która patrzyła na telefon i trzymała w ręce telefon podczas jazdy. Obwiniona podała, że nie pamięta, w której ręce trzymała telefon, jak zbliżała się do samochodu podniosła głowę, chciała odbić w lewo i uderzyła w przedni róg samochodu. M. W. wyjaśniła, że przeniosła dziewczynkę na chodnik, ona nie chciała by dzwonić po Policję i karetkę, Policja przyjechała później, kiedy obwiniona była już w mieszkaniu. Obwiniona przed Sądem podała, że pokrzywdzona zahaczyła z przodu maski na dole.

Wyjaśnienia obwinionej Sąd uznał za wiarygodne w części w jakiej opisuje ona miejsce w jakim doszło do zdarzenia i prędkość z jaką się poruszała. Relacja M. W. jest wewnętrznie niespójna co do samego zderzenia i tego kiedy kierująca zobaczyła dziewczynkę na hulajnodze. Obwiniona twierdzi, że włączanie się do ruchu w ulicę (...) trwało 15/16 sekund, nie widziała przy tym zbliżającej się z jej lewej strony hulajnogi, ponadto twierdzi, że dziewczynka odbiła w lewo i uderzyła w przedni róg samochodu, by na rozprawie podać, że zahaczyła z przodu maski na dole. Powyższe jest sprzeczne z oględzinami pojazdu i opinią biegłego, i nie zasługuje na wiarygodność.

Policjanci – W. N. i O. H. przybyli na miejsce zdarzenia opisali przebieg interwencji, relacje jakie składali im jej uczestnicy, a także i to gdzie wówczas znajdowały się pojazdy biorące udział w kolizji. Nie byli oni świadkami samego kontaktu obu pojazdów. Sąd dał wiarę ich zeznaniom w opisanym wyżej zakresie i wykorzystał je przy dokonywaniu ustaleń faktycznych.

Matka pokrzywdzonej W. D. nie widziała samego zdarzenia, w swoich zeznaniach odniosła się do obrażeń córki. W takim zakresie Sąd uznał jej zeznania za wiarygodne i posłużył się nimi przy dokonywaniu ustaleń faktycznych.

K. W., mąż obwinionej, nie widział samego zdarzenia i zna jego przebieg jedynie z relacji żony i dziecka. W związku z tym jego zeznania były nieprzydatne przy dokonywaniu ustaleń faktycznych. Podobnie Sąd ocenił zeznania D. W..

Biegły lekarz w oparciu o dokumentację medyczna A. D. uznał, że obrażenia jakich doznała małoletnia pokrzywdzona naruszyły czynności narządów jej ciała na okres poniżej 7 dni i nie stanowiły bezpośredniego zagrożenia dla życia. Na wniosek obrony Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków, udostępniając mu całość akt. Sąd uznał obie te opinie za jasne, pełne i rzetelne, podzielił zawarte w nich wnioski i wykorzystał je przy dokonywaniu ustaleń faktycznych.

Dokonując powyższych ustaleń Sąd oparł się także na protokołach badania trzeźwości, oględzin, dokumentacji medycznej pokrzywdzonej. Ani forma, ani treść tych dokumentów nie była kwestionowana w toku postępowania.

Sąd zważył co następuje.

Ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny nie pozostawia wątpliwości, iż obwiniona M. W. prowadząc samochód marki B., chcąc włączyć się do ruchu na ulicy (...) w N., w rejonie posesji nr (...), przejeżdżała przez przejazd dla rowerów. Zgodnie z art. 17 ust. 2 prawa o ruchu drogowym kierujący pojazdem, włączając się do ruchu jest obowiązany zachować szczególna ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu, art. 27 ust 1 tej ustawy przewiduje zaś, że kierujący pojazdem, zbliżając się do przejazdu dla rowerów, jest obowiązany zachować szczególna ostrożność i ustąpić pierwszeństwa kierującemu rowerem, hulajnogą, znajdującym się na przejeździe. W ocenie Sądu M. W. nie zachowała szczególnej ostrożności i nie zauważyła poruszającą się ścieżką dla rowerów hulajnogi, której w oparciu o oba powołane wyżej przepisy, winna ustąpić pierwszeństwa, włączając się do ruchu. Obwiniona podała, że włączanie się do ruchu trwało 15/16 sekund, w tym czasie winna ona obserwować zarówno jezdnię, jak i chodnik i ścieżkę dla rowerów, i ustąpić pierwszeństwa wszystkim uczestnikom ruchu. Nie uczyniła tego, przez co doprowadziła do zderzenia z prawidłowo poruszającą się hulajnogą pokrzywdzoną, która na skutek tego doznała naruszania czynności narządów ciała. Obwiniona wyczerpała więc swoim zachowaniem znamiona czynu zabronionego z art. 86 § 1 w zw. z § 1a kw. Czyn ten był przy tym zawiniony i społecznie szkodliwy. M. W. jest dorosłą osobą, po jej stronie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające zdolność ponoszenia winy. Swoim zachowaniem, do którego doszło w centrum miasta, naruszyła podstawowe zasady ruchu drogowego. Jej czyn stanowił więc wykroczenie.

Sąd wymierzył obwinionej karę 1.500 zł grzywny, której wykonanie przyczyni się do tego, że obwiniona będzie przykładała większa uwagę do wykonywania podstawowych manewrów, tak by zapewnić bezpieczeństwo sobie i innym uczestnikom ruchu drogowego.

Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.300 zł tytułem częściowych kosztów sądowych, na która złożyły się przede wszystkim wydatki związane z opinią biegłego, dopuszczonego na wniosek obrony. W pozostałym zakresie Sąd zwolnił obwinioną od ponoszenia tych kosztów, uznając, że ich ponoszenie w całości byłoby dla niej zbyt uciążliwe.