Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2023 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu, II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący : Sędzia Wojciech Langer

Protokolant : Katarzyna Szczygieł

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2023 roku

sprawy M. G.

syna F. i L. z domu G.

urodzonego (...) w N.

obwinionego o to, że:

w dniu 12 sierpnia 2022r. ok. godz. 14.20 w miejscowości K. woj. (...) kierując samochodem dostawczym m-ki I. o nr rej. (...) w trakcie wykonywania manewru cofania z terenu prywatnego składu budowlanego (...) na drogę gminną, nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego uszkodził przód pojazdu V. (...), czynem tym, spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

uznaje obwinionego M. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na mocy tego przepisu wymierza mu karę grzywny w kwocie 200 (dwieście) złotych;

na zasadzie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwalnia obwinionego M. G. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II W 1053/22

UZASADNIENIE

wyroku z 4 kwietnia 2023r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

M. G. 12 sierpnia 2022r. około godz. 14.20 kierował w K. samochodem dostawczym marki I., o nr rej. (...). Oczekując na możliwość wjazdu na teren składu budowlanego (...)=B., wykonywał manewr cofania, na drogę gminną, biegnącą przy tym składzie. Bez wykonania tego manewru inne pojazdy znajdujące się na terenie składu nie mogły by opuścić tego składu. M. G. wykonując ten manewr nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki V. (...) o nr rej. (...), kierowanemu przez Ł. J., w wyniku czego doszło do kolizji obu pojazdów i uszkodzenia V..

Dowody:

zeznania Ł. J.: k. 2-5; częściowo wyjaśnienia M. G.: 13, 42; zeznania J. N.: k. 43; zeznania R. Z.: k. 56; zdjęcia pojazdów: k. 7-10;

M. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił (k. 13), że stał na poboczu przed bramą wjazdową na plac składu budowlanego, czekał na wjazd, gdyż na placu stały tiry i nie mógł tam wjechać. Obwiniony podał, że nie ruszał swoim pojazdem, w pewnym momencie poczuł uderzenie, po wyjściu z kabiny zobaczył, że na jego pojeździe nie ma szkód, jednak uszkodzenia miał samochód, który w niego wjechał, kierowca tego drugiego pojazdu przeprosił go i się rozjechali.

Obwiniony także przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 41, 42), wyjaśniając, że stał swoim samochodem i usłyszał huk, potem oglądał z szefem monitoring, na którym było widać, że jego pojazd stał, a ten drugi w niego wjechał, nagranie nie zostało zabezpieczone.

Obwiniony potwierdził w swoich wyjaśnieniach, że doszło do kolizji obu aut, oraz, że pojazd Ł. J. posiadał widoczne uszkodzenia. W tym zakresie Sąd dał wiarę jego wyjaśnieniom. Obwiniony zaprzeczył jednak by miał wykonywać manewr cofania. Takiej wersji przeczą jednak zeznania pokrzywdzonego, a także pośrednio zeznania świadków, z których wynika, iż by móc wjechać na plac (a na to bezspornie oczekiwał obwiniony), plac ten musiały najpierw opuścić tiry, a by zaś to było możliwe, stojący w bramie pojazd I., musiał się cofnąć. W związki z tym Sąd uznał, że wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie są niewiarygodne i stanowią jedynie jego linię obrony, która jest sprzeczna z pozostałymi, opisanymi poniżej, dowodami.

Ł. J. w swoich zeznaniach podał, skąd i dokąd poruszał się drogą gminną, opisał przy tym, że samochód dostawczy cofający ze składu budowlanego wjechał w jego pojazd. Świadek opisał przebieg rozmowy z kierującym samochodem dostawczym i wskazał, dlaczego zgłosił się na Policję dopiero po kilku dniach od zdarzenia. W ocenie Sądu jego zeznania są wiarygodne, zgodne z przedłożonym materiałem zdjęciowym, oraz doświadczeniem życiowym, oraz pośrednio z zeznaniami innych świadków. Dlatego też Sąd na ich podstawie ustalił, że kierujący pojazdem marki I. wykonywał manewr cofania, co było kluczowe w niniejszej sprawie.

Świadek J. N., pracownik składu budowlanego, nie widział kolizji obu pojazdów, w swoich zeznaniach podał on, że na placu składu były wtedy rozładowywane tiry, on słyszał tylko jakiś huk, ale nie podchodził do samochodu I., widział rozmawiających przy tym pojeździe mężczyzn. J. N. podał, że by tiry opuściły plac, to I. w którym był obwiniony, musiało się cofnąć. Sąd dał wiarę jego zeznaniom, uznając, że obwiniony wykonywał manewr cofania, by umożliwić tirom opuszczenie placu, tak by obwiniony swoim pojazdem, mógł na ten plac wjechać. Podobnie Sąd ocenił i wykorzystał zeznania R. Z., właściciela składu budowlanego, który nie był świadkiem zdarzenia, podał jednak, że by tiry mogły opuścić plac, I. powinno się usunąć.

Ponadto w toku postępowania Sąd wykorzystał dowody w postaci zdjęć samochodów.

Sąd zważył co następuje.

Zgodnie z art. 23 ustawy prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem jest obowiązany przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia, upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda; w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego M. G. wykonywał manewr cofania, ze składu budowlanego, na drogę gminną, winien więc przy tym zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa uczestnikom ruchu poruszającym się drogą gminną. Nie uczynił tego jednak, przez co doprowadził do kolizji, z poruszającym się drogą gminną i korzystającym z pierwszeństwa pojazdem marki V., kierowanym przez Ł. J., co spowodowało zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu. Obwiniony wyczerpał więc znamiona z art. 86 § 1 kw. Jego zachowanie było przy tym zawinione i społecznie szkodliwe. M. G. jest dorosłym mężczyzną, w chwili czynu miał 30 lat, po jego stronie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające, lub ograniczające zdolność ponoszenia winy. Czyn ten godził w bezpieczeństwo innego uczestnika ruchu, kierowcy samochodu V.. Obwiniony dopuścił się tym samym wykroczenia.

Uznając obwinionego winnym popełnienia tego wykroczenia Sąd wymierzył mu karę 200 zł grzywny. Wymierzając taką karę Sąd uwzględnił niewielką prędkość obu pojazdów, przy jakiej doszło do kolizji, oraz brak poważniejszych uszkodzeń. Kara taka będzie sprawiedliwą reakcją na wykroczenie, jej wykonanie przyczyni się do tego, by obwiniony w przyszłości dochowywał szczególnej ostrożności, przy codziennych manewrach takich jak cofanie, które mimo to wymagają zwiększonej koncentracji ze strony kierującego.

Sąd zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych, uznając, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.