Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu - II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marcin Chmielowski

Protokolant: Jakub Wastag

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniach 25 listopada 2024 r. i 17 stycznia 2025 r.

sprawy

D. W.

s. W. i M. z domu P.

ur. (...) w L.

obwinionego o to, że:

w dniu 6 kwietnia 2024 r. ok. godz. 16:13 w miejscowości S., kierując po drodze publicznej pojazdem marki F. nr. rej (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości oznaczonego znakiem drogowym D-42 przekraczając dopuszczalną prędkość o 32 km/h

tj. o wykroczenie z art. 92a § 2 KW;

­­­­­­­­­­­­­­­____________________________________________________________________________

I.  uznaje obwinionego D. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92a § 2 KW i za to na mocy tego przepisu oraz przy zastosowaniu art. 38 § 2 KW wymierza mu karę grzywny w wysokości 1.600 (tysiąc sześćset) złotych;

II.  na mocy art. 119 § 1 KPW zasądza od obwinionego D. W. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych, na co składa się opłata od kary grzywny w kwocie 160 (sto sześćdziesiąt) złotych oraz zryczałtowane wydatki Skarbu Państwa w wysokości 120 (sto dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt II W 442/24

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 stycznia 2025 r.

I. Ustalenia faktyczne w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia.

W dniu 6 kwietnia 2024 r. w miejscowości S., na obszarze zabudowanym, w rejonie, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, około godz. 16.13, obwiniony D. W. kierował po drodze publicznej pojazdem marki F. nr rej. (...) z prędkością 82 km/h, przekraczając tym samym dozwoloną prędkość o 32 km/h.

Obwiniony urodził się w (...) r. Jest kawalerem, ma na utrzymaniu nastoletnią córkę. Prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód rzędu 8.000 zł miesięcznie. Nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie bądź odwykowo.

Obwiniony był wielokrotnie karany za naruszenie przepisów ruchu drogowego. W dniu 26 sierpnia 2023 r. w K. został ukarany mandatem w kwocie 800 zł za przekroczenie dopuszczalnej prędkości w przedziale od 31 do 40 km/h.

DOWODY:

- informacja z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 6-9);

- zeznania funkcjonariuszy M. C. (k.12 i k. 34) i B. P. (k. 14 i k. 34-35);

- nagrania z kamer nasobnych policjantów obrazujące przebieg interwencji (k. 18).

II. Ocena dowodów.

Podstawą ustaleń faktycznych świadczących o dopuszczeniu się przez obwinionego zarzuconego mu we wniosku o ukaranie wykroczenia były wyżej przywołane dowody osobowe /zeznania funkcjonariuszy/ oraz dokumenty. Nie ma przesłanek do kwestionowania wiarygodności i rzetelności tych dowodów, które były spójne i korelowały ze sobą pozwalając przyjąć że wina obwinionego została udowodniona w sposób spełniający standard wynikający z art. 5 § 1 kpk (w zw. z art. 8 kpw). Na rozprawie funkcjonariusze rzeczowo wyjaśnili wszystkie zastrzeżenia, jakie zgłaszał obwiniony w swoich wyjaśnieniach związane z działaniem urządzenia pomiarowego V. 2A. Funkcjonariusze (...) nie mieli powodów do bezpodstawnego obciążania obwinionego, z którym spotkali się przypadkowo z racji wykonywanych obowiązków.

Należy podkreślić, że zeznania policjantów jednoznacznie potwierdza zapis z nagrań z kamer nasobnych funkcjonariuszy (płyty CD na k. 18 akt sprawy). Dowodzi on, że wbrew wyjaśnieniom obwinionego, okazano mu nagranie z rejestratora i nie domagał się on jego ponownego odtwarzania, lecz po obejrzeniu oświadczył, że nie przyjmuje mandatu. Wymaga także odnotowania, że jak pokazuje nagranie, obwiniony na miejscu zdarzenia nie kwestionował swojej winy, w tym pomiaru prędkości pokazującego, iż jechał 82 km/h, był natomiast negatywnie zaskoczony wysokością zaproponowanego mandatu wynoszącą 1.600 zł z uwagi na tzw. recydywę wykroczeń. Już na początku zarejestrowanej rozmowy z funkcjonariuszami obwiniony potwierdził także, że w sierpniu 2023 r. przekroczył prędkość o ponad 30 km/h wskazując, iż stało się to w K..

W świetle powyższych dowodów Sąd uznał stanowisko obwinionego, który w wyjaśnieniach (k. 20 i k. 33) oświadczył, że nie przyznaje się do winy – za niewiarygodne. Jeszcze raz należy wskazać, że wina D. W. została udowodniona i nie budzi żadnych rozsądnych, racjonalnych wątpliwości. Nieprawdziwie obwiniony utrzymywał, że nie okazano mu nagrania z videorejestratora. Stanowcze twierdzenie obwinionego, iż cyt. „jestem pewien, że moja prędkość mieściła się w dopuszczalnej dozwolonej prędkości lub była maksymalnie o 10km/h wyższa” (wyjaśnienia k. 20) nie tylko zostało podważone w/w dowodami obciążającymi obwinionego, lecz nie oddaje nawet jego stanowiska podczas samej interwencji kiedy to – jak powiedziano – obwiniony nie polemizował z okazanym mu wynikiem pomiaru prędkości.

III. Ocena prawna.

Czyn obwinionego stanowił wykroczenie z art. 92a § 2 kw. Odpowiedzialności przewidzianej w tym przepisie podlega ten, kto prowadząc pojazd mechaniczny nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, przekraczając je o ponad 30 km/h. Rezultat postępowania dowodowego w sprawie wykazał, że obwiniony popełnił wykroczenie, o jakim mowa w tym przepisie, przekraczając w dniu 6 kwietnia 2024 r. dopuszczalną prędkość o 32 km/h.

IV. Kara.

Sprawca wykroczenia z art. 92a § 2 kw podlega karze grzywny od 800 zł do 30.000 zł (art. 92a § 2 kw w zw. z art. 24 § 1a kw).

Ponadto zgodnie z art. 38 § 2 kw kierującemu pojazdem mechanicznym ukaranemu za wykroczenie określone m. in. w art. 92a § 2 kw, który w ciągu dwóch lat od ostatniego prawomocnego ukarania popełnia to samo wykroczenie wymierza się karę grzywny w wysokości nie niższej niż dwukrotność dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Obwiniony został ukarany mandatem w kwocie 800 zł za wykroczenie popełnione w K. w dniu 26 sierpnia 2023 r., natomiast kolejnego wykroczenia z art. 92a § 2 kw, którego dotyczy niniejsze postępowanie, dopuścił się 6 kwietnia 2024 r. – zatem przed upływem dwóch lat od w/w wykroczenia popełnionego w K..

Wobec obwinionego są zatem spełnione warunki tzw. recydywy wykroczeń z art. 38 § 2 kw, co oznacza, iż Sąd mógł wymierzyć obwinionemu karę grzywny od 1.600 zł (2 x 800 zł) do 30.000 zł.

Sąd ocenił, że za przypisane wykroczenie wystarczające jest wymierzenie D. W. kary grzywny w najniższym dopuszczalnym rozmiarze tj. 1.600 zł . Kara taka nie przekracza stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz będzie właściwie realizować względy związane z prewencją indywidualną oraz generalną. W przekonaniu sądu ukaranie obwinionego w/w grzywną skutecznie powstrzyma go na przyszłość przed naruszaniem przepisów ruchu drogowego, które służą zapewnieniu bezpieczeństwa na drogach. W realiach sprawy nie zachodziła potrzeba surowszego karania obwinionego, orzeczona mu kara jest na tyle wysoka, że będzie skutecznie oddziaływać na obwinionego obrazując mu także finansowe konsekwencje przekraczania dopuszczalnej prędkości na drodze.

V. Koszty procesu.

Sąd mając na uwadze wynik procesu, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 119 § 1 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w łącznej wysokości 280 zł, na co składa się:

- opłata wynosząca 10% wysokości wymierzonej obwinionemu kary grzywny tj. 160 zł (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych);

- zryczałtowane wydatki Skarbu Państwa tj. 20 zł za czynności wyjaśniające oraz 100 zł za postępowanie sądowe w trybie zwyczajnym ( §2 i § 3 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia).

Mając na uwadze sytuację materialną obwinionego sąd ocenił, że nie ma podstaw do zwolnienia go od kosztów procesu. Sytuacja materialna D. W. jest dobra, może on ponieść całość kosztów procesu.