Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Król

Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Michalik

przy udziale Prokuratora: Pawła Dutki

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2019 r. sprawy karnej

M. K. c. W. i A. zd.B.

ur. (...) w C.

oskarżonej o to, że:

I. w dniu 15 maja 2015 r. w M., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 13.800 zł N. H. wprowadzając go w błąd, co do zamiaru przeniesienia własności zakupionego samochodu osobowego marki F. (...) na zakup, którego pokrzywdzony przekazał jej własne środki finansowe,

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kk

II. w dniu 23 czerwca 2015 r. w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 50.000 zł N. H. wprowadzając go w błąd, co do zamiaru przeniesienia własności zakupionej nieruchomości objętej księgą wieczystą nr KW (...) na zakup, której pokrzywdzony przekazał jej własne środki finansowe

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kk

I.  uznaje oskarżoną M. K. za winną popełnienia czynów zarzucanych jej w punktach I i II aktu oskarżenia, przy przyjęciu, iż zostały popełnione w warunkach art. 91 §1 kk a stanowiących przestępstwa z art. 286 §1 kk w zw. z art. 91 §1 kk i za to na mocy powołanych przepisów ustawy wymierza jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie na mocy art. 69 §1 kk i art. 70 §1 kk warunkowo zawiesza na trzyletni okres próby,

II.  na mocy art. 46 §1 kk orzeka oskarżonej M. K. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego N. H. kwoty 63.800 (sześćdziesiąt trzy tysiące osiemset) złotych,

III.  na mocy art. 72 §1 pkt 1 kk zobowiązuje oskarżoną w okresie próby do informowania sądu o jej przebiegu – w formie pisemnej, nie rzadziej niż raz na trzy miesiące,

IV.  na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżoną w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych,

V.  na zasadzie art. 627 kpk zasądza od oskarżonej M. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego N. H. kwotę 1.440 (tysiąc czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika,

VI.  na zasadzie art. 29 ust. 1 Ustawy prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. P. P. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych i 23 % VAT w kwocie 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć 60/100) złotych tj. łącznie w kwocie 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem kosztów obrony udzielonej oskarżonej z urzędu.

Sygn. akt. II K 1283/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 października 2019 r.

Pokrzywdzony N. H. jest obywatelem Królestwa Danii. W kwietniu 2005 r. przyjechał do Polski celem uregulowania spraw rodzinnych związanych ze sprawowaniem władzy rodzicielskiej nad małoletnią wówczas córką A. H.. W czasie pobytu w Polsce pokrzywdzony zatrzymał się w Gospodarstwie (...) w S.. W maju 2005 r. N. H. poznał i zaprzyjaźnił się z zamieszkującymi tam oskarżoną M. K. oraz jej partnerem A. R.. Wymienieni wzbudzili zaufanie pokrzywdzonego, który jako obcokrajowiec nieznający języka polskiego podjął decyzję, że skorzysta z ich pomocy.

Dowód: zeznania świadka N. H. – k. 15-17, zeznania świadka A. R. – k. 38-39, 68.

W maju 2005 r. N. H. postanowił kupić samochód osobowy, mający mu umożliwić swobodne poruszanie się oraz ułatwiający poszukiwanie miejsca stałego zamieszkania. O swoich planach poinformował oskarżoną M. K. i jej partnera A. R.. W związku z uzyskaniem informacji o niemożności skutecznego przeprowadzenia procedury rejestracyjnej samochodu bez posiadania miejsca stałego zamieszkania na terytorium Polski, pokrzywdzony ustalił z oskarżoną M. K., że to ona dokona zakupu samochodu i będzie figurować w umowie sprzedaży oraz w dowodzie rejestracyjnym pojazdu jako właściciel, natomiast faktycznie samochód ten będzie kupiony dla pokrzywdzonego oraz za jego pieniądze, a w późniejszym terminie przerejestrowany na pokrzywdzonego. Natomiast oskarżona nie mając zamiaru wywiązania się z tych uzgodnień z pokrzywdzonym, oczekiwała na okazję żeby pojazd przejąć i zadysponować nim w taki sposób, który przyniesie jej korzyści majątkowe.

Dowód: zeznania świadka N. H. – k. 15-17, umowa sprzedaży samochodu z dnia 24 sierpnia 2005 r. - k. 32-33.

W tym celu N. H. wraz z świadkiem A. R. oraz oskarżoną udali się na giełdę samochodową do K.. W maju 2005 r. w M. oskarżona M. K. zawarła z R. N. umowę sprzedaży samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) za kwotę 13 800 zł. Powyższa kwota pochodziła w całości ze środków N. H.. Następnie oskarżona w dniu 27 maja 2005 r. złożyła w Starostwie Powiatowym w C. wniosek o rejestrację przedmiotowego pojazdu. W tym samym dniu wydano decyzję nr (...) o czasowej rejestracji pojazdu F. (...) pod nr rej. (...), zaś w dniu 27 czerwca 2005 r. wydano decyzję nr (...) o stałej rejestracji pojazdu. W decyzjach tych jako właściciela pojazdu wskazano oskarżoną M. K..

Dowód: zeznania świadka N. H. – k. 15-17, częściowo zeznania świadka A. R. – k. 38-39, 68, zeznania świadka U. K. – k. 72, 396v.-397, zeznania świadka E. G. – k. 76, k. 397, dokumentacja rejestracji pojazdu marki F. (...) – k. 73,75,77-78,80-89,91-92, faktura VAT dot. sprzedaży pojazdu marki F. (...) – k. 79.

Po zakupie samochodu pokrzywdzony korzystał z niego do swojej dyspozycji. W dniu 15 czerwcu 2005 r. N. H. prowadząc ten pojazd miał wypadek samochodowy, w wyniku czego w okresie od 15 do 22 czerwca 2005 r. był hospitalizowany na Oddziale Urazowo – Ortopedycznym Szpitala (...) im. dr J. G. w S.. Po wypadku samochód został zwrócony przez Policję oskarżonej M. K., gdyż to ona figurowała w dowodzie rejestracyjnym pojazdu jako właściciel. Po opuszczeniu szpitala pokrzywdzony wielokrotnie zwracał się do oskarżonej w sprawie naprawy pojazdu oraz odszkodowania z tytułu jego ubezpieczenia, jednak oskarżona realizując swój zamiar poinformowała pokrzywdzonego, że samochód nie nadaje się do naprawy ze względu na rozmiar uszkodzeń, zaś pieniądze z tytułu ubezpieczenia nie zostały jeszcze wypłacone, gdyż takie procedury długo trwają. Następnie w dniu 24 sierpnia 2005 r. oskarżona M. K. zawarła umowę sprzedaży samochodu marki F. (...) z (...) Handel (...) za kwotę 5000 zł. Informację o tym pokrzywdzony otrzymał w grudniu 2005 r. od świadka A. R.. Nadto oskarżona M. K. nigdy nie przekazała pokrzywdzonemu pieniędzy z odszkodowania od ubezpieczyciela samochodu.

Dowód: zeznania świadka N. H. – k. 15-17, częściowo zeznania świadka A. R. – k. 38-39, 68, karta informacyjna z leczenie szpitalnego N. H. – k. 50, umowa sprzedaży samochodu z dnia 24 sierpnia 2005 r. - k. 32-33.

W czasie swojego pobytu w Polsce pokrzywdzony N. H. podjął również decyzję o kupnie domu niedaleko N., ponieważ chciał zamieszkać tutaj do czasu zakończenia spraw dotyczących władzy rodzicielskiej i kontaktów z córką, która mieszkała wówczas wraz z matką w N.. Z uwagi na długi okres oczekiwania na uzyskanie zezwolenia dla cudzoziemca na kupno nieruchomości na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, pokrzywdzony zdecydował się dokonać również i tej transakcji z pomocą oskarżonej M. K..

W związku z tym w dniu 14 czerwca 2005 r. N. H. udał się wraz z oskarżoną i jej partnerem A. R. do Biura (...) z siedzibą w N., gdzie M. K. podpisała umowę pośrednictwa z właścicielem biura J. P.. Wówczas przedstawiono im ofertę sprzedaży domu położonego w P. 169. Oskarżona wraz z N. H. oraz A. R. udała się celem obejrzenia nieruchomości, a następnie tydzień później A. R. skontaktował się z właścicielem biura potwierdzając chęć zakupu oglądanej nieruchomości.

Dowód: zeznania świadka N. H. – k. 15-17, częściowo zeznania świadka A. R. – k. 38-39, 68, zeznania świadka J. P. – k. 25- 26, k. 394v. - 395, umowa pośrednictwa nr 161/05 z dnia 14 czerwca 2005 r. - k. 22

W dniu 23 czerwca 2005 r. w Kancelarii Notarialnej notariusza E. Z. w N. doszło do zawarcia aktu notarialnego nr rep.(...) pomiędzy R. U. jako sprzedającym a M. K. jako kupującym, na mocy którego R. U. przeniosła własność nieruchomości położonej w P. w gminie C. o powierzchni 0,4200 ha, składającej się z działki ewidencyjnej nr (...) zabudowanej budynkiem mieszkalnym, objętej księga wieczystą prowadzoną przez tut. Sąd Rejonowy nr (...) (obecnie (...)) w zamian za zapłatę ceny w wysokości 50 000 zł. Podczas podpisywania umowy obecnie byli również B. U., A. R., pokrzywdzony N. H. oraz właściciel biura nieruchomości będący pośrednikiem przy zawarciu tej transakcji. W trakcie rozmowy przy podpisywaniu aktu notarialnego oskarżona przekazała sprzedającej nieruchomość R. U. oraz jej mężowi B. U., że rzeczywistym kupującym jest N. H., jednak w chwili obecnej nie może formalnie kupić domu, ponieważ nie posiada na to zezwolenia, a jego uzyskanie zajmie kilka miesięcy, dlatego też ona będzie stroną umowy, a następnie przekaże N. H. tę nieruchomość. Natomiast oskarżona wykorzystując naiwność oraz łatwowierność pokrzywdzonego nie miała zamiaru spełnić tej obietnicy, chcąc osiągnąć z tego tytułu korzyść majątkową.

Z uwagi na brak znajomości przez pokrzywdzonego języka polskiego partner oskarżonej A. R. tłumaczył mu na język niemiecki przebieg transakcji. Przy uiszczaniu ceny za sprzedaż nieruchomości pieniądze w kwocie 50 000 zł wyciągnął N. H. ze swojego plecaka i położył je na stół. Tego samego dnia oskarżona wraz z A. R., N. H. oraz małżeństwem U. udała się do Urzędu Gminy w C. celem zameldowania pokrzywdzonego w uprzednio nabytym domu. W późniejszym terminie w związku z koniecznością uregulowania kwestii podatkowych oskarżona pojechała z J. P. do Urzędu Skarbowego, gdzie przy okazji zapytała pośrednika nieruchomości o możliwość wystąpienia przez biuro o zezwolenie na nabycie nieruchomości przez N. H., uzyskując odpowiedź pozytywną.

Dowód: zeznania świadka N. H. – k. 15-17, częściowo zeznania świadka A. R. – k. 38-39, 68, zeznania świadka J. P. – k. 25- 26, k. 394v. -395, zeznania świadka R. U. – k. 42, k. 395v. - 396, zeznania świadka B. U. – k. 44-45, k. 396, wypis aktu notarialnego rep. A (...) z dnia 23 czerwca 2005 r., odpis KW nr (...).

Po zakupie nieruchomości pokrzywdzony N. H. wprowadził się do domu położonego w P.. We wrześniu 2005 r. oskarżona poinformowała pokrzywdzonego, że nie może dokonać na jego rzecz przeniesienia własności nieruchomości, ponieważ wiązałoby się to z koniecznością uiszczenia wysokiego podatku od czynności cywilnoprawnych. Wobec tego pokrzywdzony zgodził na odsunięcie transakcji w czasie. Następnie przy kolejnych próbach kontaktu z oskarżoną ze strony z pokrzywdzonego, M. K. nie stawiała się na umówione spotkania, mimo iż pokrzywdzony N. H. zwracał się wielokrotnie w tej kwestii do oskarżonej, również za pośrednictwem A. R.. Ponadto oskarżona podejmowała próby mające na celu zmuszenie N. H. do opuszczenia zajmowanego przez niego domu w P., m.in. M. K. i A. R. zwrócili się do W. K. z prośbą o pomoc w usunięciu pokrzywdzonego z domu, w którym jak przekazali W. K. N. H. przebywa bezprawnie. Na podstawie aktu notarialnego rep. (...) z dnia 9 lutego 2009 r. oskarżona zbyła na rzecz J. B. przedmiotową nieruchomość.

Dowód: zeznania świadka N. H. – k. 15-17, k. 46-47, zeznania świadka W. K. – k. 70-71, odpis KW nr (...).

Oskarżona M. K. przesłuchana w toku postępowania przygotowawczego nie przyznała się do stawianego jej zarzutu oraz odmówiła składania wyjaśnień (k. 241-243). W toku postępowania jurysdykcyjnego oskarżona nie stawiła się, mimo prawidłowego doręczenia, na wezwania Sądu i nie złożyła wyjaśnień.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na złożonych w postępowaniu przygotowawczym zeznaniach pokrzywdzonego N. H., które uznano na wiarygodne, logiczne i znajdujące odzwierciedlenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Zeznania pokrzywdzonego są bowiem zbieżne z zeznaniami świadków R. i B. U., J. P. oraz W. K.. Analiza dowodów bezosobowych również wskazuje, że prawdą jest, iż to pokrzywdzony przekazał oskarżonej środki finansowe na kupno samochodu F. (...), jak i nieruchomości obj. KW nr (...). Przede wszystkim świadczy o tym fakt, że – mimo iż formalnie samochód był zarejestrowany jako własność M. K. – to pokrzywdzony korzystał z niego na co dzień i prowadząc ten pojazd miał wypadek drogowy w dniu 15 czerwca 2005 r. Również daty podpisania przez oskarżoną umowy pośrednictwa na kupno nieruchomości w dniu 14 czerwca 2005 r. oraz aktu notarialnego w dniu 23 czerwca 2005 r., przy uwzględnieniu okresu hospitalizacji pokrzywdzonego w dniach 15 -22 czerwca 2005 r. świadczą o tym, że de facto nabycia nieruchomości oskarżona dokonała dla pokrzywdzonego i za jego pieniądze. W oparciu zatem o zeznania N. H. Sąd ustalił okoliczności przyjazdu przez pokrzywdzonego do Polski, przebieg zdarzeń związanych z zakupem samochodu marki F. (...) oraz nieruchomości położonej w P., jak również powody, dla których zdecydował się dokonać transakcji z pomocą oskarżonej oraz późniejszego jej zachowania polegającego na niewywiązaniu się z ustaleń dotyczących przeniesienia na niego przez oskarżoną własności rzeczy. Ponadto Sąd nie znalazł podstaw aby uznać, ze pokrzywdzony fałszywie pomawia oskarżoną, chcąc doprowadzić do jej skazania. W ocenie Sądu decydując się na współpracę z nią znajdował się w trudnej sytuacji osobistej, co oskarżona wykorzystała i w konsekwencji dążył jedynie do odzyskania swoich rzeczy, których zakup finansował. Nie były to prezenty dla oskarżonej a informacje o osobie faktycznego nabywcy nie były ukrywane, tak samo jak powody takiego postępowania.

Kluczowe w sprawie okazały się zeznania świadka R. U. (zbywcy nieruchomości) oraz jej męża B. U., którzy w sposób konsekwentny zeznawali, iż oskarżona M. K. informowała ich, że kupowana nieruchomość ma należeć do N. H., który nie może być formalnie stroną tej umowy, gdyż jako cudzoziemiec musi posiadać zezwolenie na nabycie, którego uzyskanie wymaga zbyt długo czasu. Świadkowie ci podali nadto, że w czasie podpisywania umowy sprzedaży nieruchomości obecny był pokrzywdzony N. H., który w momencie zapłaty wyłożył gotówkę w kwocie 50 000 zł. Nie znaleziono żadnych podstaw, by odmówić depozycjom tym świadków wiarygodności, gdyż są oni osobami obcymi dla oskarżonej i pokrzywdzonego, a ich zeznania były spójne i logiczne. Także należy pamiętać, że w innym przypadku obecność pokrzywdzonego przy tej transakcji byłaby pozbawiona sensu a stało się inaczej.

W oparciu o zeznania świadka J. P. – właściciela Biura (...) - ustalono, iż przy wszystkich czynnościach związanych z kupnem nieruchomości, której stroną była oskarżona obecny był N. H.. Świadek ten zeznał, że oskarżona uzyskiwała od niego informacje dotyczące możliwości i czasochłonności procedury nabycia przez cudzoziemca nieruchomości, jak również była zainteresowana wystąpieniem przez biuro nieruchomości należące do J. P. o zgodę na nabycie nieruchomości przez N. H.. Świadek J. P. odniósł przy tym wrażenie, że powodem, dla którego to oskarżona a nie pokrzywdzony jest stroną umowy sprzedaży jest brak zezwolenia na nabycie nieruchomości przez pokrzywdzonego oraz czasochłonność tej procedury. Nadto J. P. podał, że kilka miesięcy po podpisaniu aktu notarialnego do jego biura zgłosił się A. R., który przekazał mu, iż oskarżona M. K. ich oszukała, ponieważ zakupu nieruchomości dokonano za pieniądze N. H., a teraz oskarżona chce ich wyrzucić z domu.

Zeznania świadka A. R. stały się podstawą ustaleń w sprawie w zakresie, w jakim nie były one sprzeczne z pozostałymi dowodami. Sąd nie dał wiary depozycjom tego świadka w części, w której zeznał on, że pieniądze na kupno samochodu F. (...), jak i nieruchomości pochodziły od niego i oskarżonej, a nie N. H. oraz że roszczenia pokrzywdzonego wobec oskarżonej o zwrot pieniędzy za samochód, jak również o przeniesienie własności nieruchomości są nieuzasadnione, ponieważ rzeczy te należą do oskarżonej. O braku wiarygodności tych zeznań świadczą bowiem nie tylko zeznania pokrzywdzonego, ale również relacje procesowe świadków R. i B. U., wedle których faktycznym kupującym był pokrzywdzony, natomiast oskarżona jedynie formalnie pozostawała stroną umowy. Ponadto, jak zeznał J. P. to właśnie świadek A. R. przekazał mu, że M. K. oszukała jego i N. H., gdyż pieniądze na kupno nieruchomości dał pokrzywdzony, a oskarżona chce wyrzucić ich z domu. Z kolei z depozycji świadka W. K., wynika, iż A. R. poprosił go o pomoc w usunięciu pokrzywdzonego z domu. Wreszcie zeznania tego świadka nie zasługują na wiarę, ponieważ nie wytłumaczył w sposób przekonujący powodów, dla których z samochodu mającego rzekomo należeć do oskarżonej M. K. korzystał pokrzywdzony oraz dlaczego pokrzywdzony był obecny przy zawieraniu wszystkich umów dotyczących nabycia przez oskarżoną nieruchomości, mimo iż w akt notarialny został podpisany zaledwie jeden dzień po opuszczeniu szpitala przez N. H.. Zauważyć należy, że świadek podał, iż pieniądze na zakup nieruchomości pochodziły od niego i oskarżonej, mimo iż postępowanie dowodowe nie wskazuje, by rzeczywiście mieli oni możliwości zarobienia tak wysokich kwot.

Wobec tego zeznania A. R. posłużyły Sądowi jedynie jako podstawa ustaleń dotyczących okoliczności, w jakich oskarżona i świadek poznali się z pokrzywdzonym, jak również obecności pokrzywdzonego podczas kupna przez M. K. samochodu marki F. (...), wypadku drogowego, w którym brał udział pokrzywdzony prowadząc ten pojazd oraz brania udziału przez N. H. w czynnościach związanych z zakupem nieruchomości położnej w P..

W oparciu o zeznania świadków U. K. oraz E. G. – pracownic Starostwa Powiatowego w C. Sąd poczynił ustalenia odnośnie do okoliczności rejestracji przez oskarżoną pojazdu F. (...). Zeznania te posłużyły również do ustalenia, że w 2005 r. samochód mógł zostać zarejestrowany jedynie przez osobę posiadającą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej stałe miejsce zamieszkania.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd oparł się również na dowodach z dokumentów w postaci: dokumentacji rejestracji pojazdu marki F. (...), faktury VAT dot. sprzedaży pojazdu marki F. (...), karty informacyjnej z leczenia szpitalnego N. H., umowy sprzedaży samochodu z dnia 24 sierpnia 2005 r., umowy pośrednictwa nr (...) z dnia 14 czerwca 2005 r., wypisu aktu notarialnego rep. A (...) z dnia 23 czerwca 2005 r., odpisu księgi wieczystej nr (...) prowadzonej dla nieruchomości położonej w P. (gmina C.), składającej się wówczas z działki ew. nr(...) o powierzchni 0,4200 ha.

Dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej przez prawo formie przez uprawnione organy a ich, zaś wiarygodność dokumentów prywatnych nie budziła wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Sprawstwo i wina oskarżonej M. K. nie budzi w świetle materiału dowodowego wątpliwości.

Jak wykazano wyżej pokrzywdzony N. H. przekazał oskarżonej środki pieniężne w kwocie 13 800 zł na zakup samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) oraz w kwocie 50 000 zł na zakup nieruchomości położonej w P. (gmina C.), składającej się z działki wówczas ew. (...)o powierzchni 0,4200 ha, obj. KW nr (...). Stanowiło to zatem rozporządzenie przez pokrzywdzonego własnym mieniem w postaci pieniędzy, rozumiane jako czynność prowadząca do zmiany stanu majątkowego. Jednocześnie rozporządzenie to było niekorzystne, ponieważ pokrzywdzony stracił środki finansowe, a nie osiągnął zamierzonego celu, jakim było uzyskanie własności rzeczy, na które przekazał pieniądze. Przyczyną decyzji N. H. było zachowanie oskarżonej, z którą porozumiał się, że w związku z przekazaniem jej pieniędzy na zakup samochodu i nieruchomości w przyszłości oskarżona przeniesie na niego własność tych rzeczy, co ostatecznie nigdy nie nastąpiło. M. K. wprowadziła zatem pokrzywdzonego w błąd polegający na wywołaniu u N. H. niezgodnego z rzeczywistością wyobrażenia o tym, że zamierza się wywiązać z tego ustalenia. Tym samym oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona strony przedmiotowej typu czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k.

Przyjąć należy, że M. K. działała w formie zamiaru bezpośredniego kierunkowego. Celem oskarżonej było od początku uzyskanie korzyści majątkowej w postaci nabycia do swojego majątku za pieniądze pokrzywdzonego wartościowych składników. Oskarżona wykorzystała przy tym zaufanie pokrzywdzonego oraz jego właściwości osobiste – przebywanie w obcym państwie, nieznajomość języka polskiego, chęć uzyskania miejsca zamieszkania na terenie Polski w związku z toczącymi się przed sądem rodzinnym postępowaniami w przedmiocie władzy rodzicielskiej i kontaktów z córką. Świadczy o tym fakt, że oskarżona krótko po kupnie samochodu wykorzystała pierwszą nadarzającą się okazję, by pozbawić N. H. posiadania pojazdu, jaką był wypadek samochodowy, po którym Policja zwróciła jej samochód jako właścicielowi figurującemu w dowodzie rejestracyjnym, jak również to, że mimo próśb ze strony pokrzywdzonego nie oddała mu pieniędzy z odszkodowania za uszkodzenie pojazdu, a następnie w dniu 24 sierpnia 2005 r. (tj. 2 miesiące po wypadku) bez wiedzy i woli pokrzywdzonego sprzedała przedmiotowy samochód za 5000 zł ukrywając ten fakt przed pokrzywdzonym przez następne miesiące. Podobnie odnośnie do nabycia nieruchomości, mimo iż oskarżona przekazała nabywcom, że rzeczywistym kupującym jest pokrzywdzony, to po upływie krótkiego okresu czasu zaczęła podejmować działania mające na celu usunięcie N. H. z domu, co potwierdził m.in. świadek W. K., którego oskarżona i jej partner A. R. nakłaniali do pomocy przy wyrzuceniu pokrzywdzonego z domu. Pokrzywdzony by tego uniknąć musiał zabarykadować się w domu, a jedzenie donosili mu sąsiedzi. Zdaniem Sądu całokształt przytoczonych okoliczności przekonuje, że już w momencie przekazywania przez pokrzywdzonego pieniędzy oskarżonej wiedziała ona, że nie przeniesie własności tych rzeczy na N. H., co powoduje, że należy jej przypisać umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego nakierowanego na osiągnięcie korzyści majątkowej kosztem pokrzywdzonego.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżoną przez pryzmat kwantyfikatorów opisanych w art. 115 § 2 k.k. uznać należy, że zachowanie M. K. było wysoce naganne. Świadczy o tym przede wszystkim fakt, że oskarżona w sposób świadomy, kierując się chęcią zysku, wykorzystała zaufanie pokrzywdzonego, który przekazał jej pieniądze na zakup samochodu i nieruchomości, ponieważ sam nie mógł formalnie zostać stroną tych umów, jak również wysoka wartość szkody, jaką poniósł N. H. w wyniku działania oskarżonej, opiewająca na kwotę 63 800 zł. Co do winy oskarżonej brak jest podstaw do jej wyłączenia bądź umniejszenia. Oskarżona M. K. w momencie popełnienia zarzucanych jej czynów była osobą dorosłą, poczytalną i nie znajdowała się w nadzwyczajnej sytuacji motywacyjnej. Natomiast mając na uwadze wartość wyrządzonej szkody, sposób wykorzystania nadarzającej się okazji – Sąd uznał, że stopień zawinienia jak i społecznej szkodliwości czynu kształtuje się w granicach średniego.

Sąd przyjął, że oskarżona dopuściła się występków oszustwa opisanych w akcie oskarżenia w ramach ciągu przestępstw opisanego w art. 91 § 1 k.k., ponieważ działała w krótkich odstępach czasu (oba czyny dzielił okres 1 miesiąca i 8 dni) z wykorzystaniem takiej samej sposobności polegającej na wprowadzeniu N. H. w błąd co do zamiaru przeniesienia na niego własności nabywanych przez oskarżoną z jego środków finansowych składników majątkowych. Jednocześnie przestępstwa te zostały popełnione zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z nich. Wobec tego Sąd orzekł jedną karę na podstawie przepisu stanowiącego podstawę jej wymiaru, tj. art. 286 § 1 k.k.

Przy jej wymiarze wzięto pod uwagę dyrektywy wymiary kary z art. 53 k.k., a mianowicie ustaloną społeczną szkodliwość przypisanych oskarżonej M. K. przestępstw oraz zachowanie oskarżonej po ich popełnieniu, tj. fakt, że oskarżona odpłatnie rozporządziła składnikami majątkowymi nabytymi za pieniądze pokrzywdzonego i mimo upływu 14 lat nie naprawiła nawet częściowo wyrządzonej szkody. Z drugiej strony Sąd uwzględnił okoliczności łagodzące – niekaralność oskarżonej zarówno przed popełnieniem czynów będących przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia, jak i po ich popełnieniu (karta karna – k. 246), co wskazuje, że M. K. nie jest osobą systemowo lekceważącą porządek prawny. Dlatego też zdaniem Sądu adekwatną karą za przypisane M. K. przestępstwa jest 1 rok pozbawienia wolności. Kierując się pozytywną prognozą kryminologiczną w stosunku do oskarżonej oraz w związku ze spełnieniem formalnych przesłanek z art. 69 k.k. (wcześniejsza niekaralność oskarżonej oraz wymierzenie jej kary w wymiarze nieprzekraczającym 1 roku pozbawienia wolności) Sąd warunkowo zawiesił jej wykonanie na okres próby wynoszący 3 lata. Jednocześnie w okresie próby oskarżona na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązana została do informowania sądu o jej przebiegu w formie pisemnej i nie rzadziej niż raz na 3 miesiące, co ma ją zmotywować do dalszego przestrzegania porządku prawnego. W ocenie Sądu bowiem wobec oskarżonej nie jest konieczne wychowawcze oddziaływanie w warunkach więziennych celem uświadomienia naganności jej postępowania. Oskarżona jest osobą niekaraną, w swoim dotychczasowym życiu wcześniej nie weszła w konflikt z prawem a popełnione występki były incydentem w życiu M. K.. Sądzić należy zatem, że groźba zarządzenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności będzie dla niej wystarczającą motywacją, aby przestrzegać porządku prawnego i nie popełniać w przyszłości kolejnych przestępstw.

Na mocy art. 46 k.k. i art. 415 k.c. Sąd nałożył także na oskarżoną M. K. obowiązek naprawienia wyrządzonej przez nią szkody zobowiązując ją do zwrotu pokrzywdzonemu N. H. kwoty 63 800 zł. Określając rozmiar tej szkody Sąd przyjął, że jej wysokość równa jest kwotom środków pieniężnych przekazanych oskarżonej na zakup samochodu i nieruchomości wynikającym z faktury sprzedaży samochodu marki F. (...) (k. 79) oraz aktu notarialnego rep. A (...) (k. 4-5).

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżoną od opłaty, a koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa. M. K. jest osoba bezrobotną, be utrzymuje się z zasiłku z MOPS oraz korzysta ze pomocy centrum dla bezdomnych, toteż obowiązek ponoszenia kosztów procesu byłby dla niej nadmiernym obciążeniem. Jednocześnie Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego N. H. kwotę 1440 zł tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika.

W związku z ustanowieniem oskarżonej M. K. obrońcy z urzędu w pkt VI wyroku na podstawie § 17 pkt. 2 ppkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2019 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono (Dz.U.2019.18 t.j.) na rzecz adw. P. P. kwotę 516,60 zł tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonej z urzędu

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.