Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1067/24

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

R. R.

15 marca 2023 roku w S. ze skutkiem w J. działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził R. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4079 złotych wyzyskując błąd pokrzywdzonego obrazujący się w przeświadczeniu, iż sprzedający jest właścicielem telefonu komórkowego będącego przedmiotem zawieranej umowy, w sytuacji gdy rzecz ta w dalszym ciągu stanowiła własność operatora telekomunikacyjnego, a sprzedaż ta była obarczona wadą prawną, przyjąwszy, iż czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W lutym 2023 roku K. I. w związku z kończącą się umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych otrzymał od swojego operatora firmy (...) ofertę jej przedłużenia. Po przedłużeniu tejże umowy operator sieci (...) przekazał K. I. telefon komórkowy marki S. (...)+, zastrzegając jednocześnie własność tego telefonu do czasu opłacenia rat wynikających z nowo zawieranej umowy.

Informacja z (...) k. 10

Dokumenty związane z odstąpieniem od umowy i późniejszym procesem cywilnym k. 11-16,34-36

Zeznania świadka K. I. k. 63-64

W praktyce firma (...) nie ingeruje w możliwość sprzedaży takich telefonów, niemniej jednak na tych urządzeniach instalowane jest urządzenie, które prowadzi do możliwości zdalnej dezaktywacji aparatu telefonicznego, z której to możliwości operator korzysta w przypadku wypowiedzenia umowy.

Dokumenty związane z odstąpieniem od umowy i późniejszym procesem cywilnym k. 11-16,34-36

Zeznania świadka R. K. (1) k. 52-53

Wyjaśnienia R. R. k. 72-73, 1054-1055

K. I. postanowił sprzedać ów telefon R. R., który prowadził w S. komis telefonów komórkowych i akcesoriów związanych z tymi aparatami. R. R. miał wiedzę, iż K. I. nie jest właścicielem tego telefonu i przed zawarciem umowy sprzedaży zobligował sprzedającego do wzięcia na siebie zobowiązania wobec niego, iż będzie on spłacać raty przedłużonej umowy. Natomiast K. I. nie zdawał sobie sprawy z braku prawnej możliwości sprzedania tego telefonu.

Zeznania świadka K. I. k. 63-64

Wyjaśnienia R. R. k. 72-73, 1054-105

W takim stanie rzeczy K. I. i R. R. 14 marca 2023 roku zawarli umowę sprzedaży, w wyniku której K. I. uzyskał od R. R. kwotę 3850 złotych.

Zeznania świadka K. I. k. 63-64

Umowa sprzedaży k. 66

Wyjaśnienia R. R. k. 72-73, 1054-1055

Jeszcze tego samego dnia R. R. umieścił sieci internet ogłoszenie o chęci sprzedaży tego telefonu za cenę 4079 złotych. W ogłoszeniu tym R. R. nie zawarł adnotacji, iż nie nabył on własności tego telefonu z uwagi na skuteczne zastrzeżenie własności tego telefonu przez firmę (...). R. R. nie podał także informacji, iż rzeczony operator może dezaktywować telefon w przypadku niespłacania rat przez pierwotnego zbywcę tego urządzenia. Oskarżony w treści tego ogłoszenia odnośnie pochodzenia tego telefonu zawarł jedynie frazę „na przedłużenie umowy”

(...) screen oferty k. 7

Zeznania świadka R. K. (1) k. 52-53

15 marca 2023 roku rzeczone ogłoszenie spotkało się z zainteresowaniem ze strony R. K. (1), który jeszcze tego samego dnia zapłacił R. R. ustaloną cenę. Strony nie podjęły wówczas szczegółowych informacji odnośnie warunków owego przedłużenia umowy. Następnie R. R. wystawił fakturę (...) i wysłał R. K. (1) umówiony przedmiot sprzedaży.

(...) screen oferty k. 7

Faktura (...) k. 8

Potwierdzenie transakcji k. 9

Zeznania świadka R. K. (1) k. 52-53

Wyjaśnienia R. R. k. 72-73, 1054-1055

W kwietniu 2023 roku R. K. (1) powziął wątpliwości odnośnie przysługiwania prawa własności do tego telefonu, które to wątpliwości rozwiązał na jego niekorzyść (...). Po tej informacji oskarżyciel posiłkowy odstąpił od zawartej umowy, wskazując na wprowadzenie go błąd, odsyłając zarazem rzeczony telefon. R. R. nie uznał roszczenia R. K. (1) z uwagi na istniejące na tym telefonie ślady użytkowania.

Informacja z (...) k. 10

Dokumenty związane z odstąpieniem od umowy i późniejszym procesem cywilnym k. 11-16,34-36

Zeznania świadka R. K. (1) k. 52-53

Wyjaśnienia R. R. k. 72-73, 1054-1055

W związku z powyższym R. R. wystąpił z tym roszczeniem na drogę procesu cywilnego, który to zakończył się jego pełnym sukcesem, albowiem na skutek wyroku Sądu Rejonowego w (...) R. R. uiścił finalnie żądaną przez R. K. (1) sumę pieniędzy.

Dokumenty związane z odstąpieniem od umowy i późniejszym procesem cywilnym k. 11-16,34-36

Zeznania świadka R. K. (1) k. 52-53

Wyjaśnienia R. R. k. 72-73, 1054-1055

R. R. ma 35 lat. Oskarżony jest kawalerem, zobowiązanym do świadczeń alimentacyjnych na rzecz jednego dziecka. R. R. mieszka wraz z rodzicami. Oskarżony jest funkcjonariuszem (...), obecnie z uwagi na przedmiotowe postępowania zawieszonym w obowiązkach służbowych. Oskarżony nie jest właścicielem nieruchomości. R. R. jest za to właścicielem samochodu osobowego wartości około 50000 złotych. R. R. jest osobą niekaraną. R. R. nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

Wyjaśnienia R. R. k. 72-73, 1054-1055 w zakresie danych osobopoznawczych

Notatka o oskarżonym k. 76

Karta karna oskarżonego k. 75

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego R. R.

R. R. będąc słuchanym w toku postępowania przygotowawczego częściowo przyznał się do zarzucanego mu czynu. Podobnie labilną postawę procesową oskarżony prezentował w czasie rozprawy głównej. Niemniej jednak jego częściowe przyznanie należy określić mianem przyznania się formalnego, gdyż złożone przez oskarżonego wyjaśnienia nie są zgodne zarówno ze stawianym mu zarzutem, jak i kwalifikacją prawną obraną finalnie przez Sąd I Instancji. Tu koniecznym jest zreferowanie, iż R. R. oświadczył, iż nie wiedział, że K. I. nie jest właścicielem sprzedawanego telefonu. W tym zakresie oskarżony odwołał się do powszechnej praktyki tego rodzaju przedsiębiorstw. Dalej oskarżony wskazywał, iż wystawiając ogłoszenie w sieci internet czuł się właścicielem tego telefonu. W dalszej części owych depozycji R. R. podkreślał uregulowanie roszczeń względem R. K. (1), a także starał się wytłumaczyć dlaczego nie przystał na roszczenia wysunięte przez pokrzywdzonego niezwłocznie po odkryciu przezeń wady prawnej tego aparatu. Sąd Rejonowy jedynie częściowo podzielił wyjaśnienia artykułowane przez oskarżonego. Mianowicie Sąd Rejonowy nie dał wiary oskarżonemu w zakresie w jakim negował swoją wiedzę odnośnie przysługiwania operatorowi telekomunikacyjnemu prawa własności do tego telefonu. W tym zakresie należy zwrócić uwagę, iż oskarżony był osobą specjalizującą się w tej branży, a informacje dotyczące tego rodzaju przeniesienia posiadania są ogólnodostępne w sieci internet. W związku z tym oskarżony poprzez swoją praktykę doskonale wiedział, iż R. K. (1) był w wyniku tej sprzedaży uzależniony od działań osoby nie związanej z nim żadnym węzłem obligacyjnym, a to K. I.. O wiedzy i świadomości możliwości zdalnego wyłączenia telefonu po stronie oskarżonego świadczy dobitnie fakt, iż zobligował on swojego kontrahenta do podpisania zobowiązania, iż ten będzie regularnie płacić raty umowy telekomunikacyjnej. Gdyby oskarżony nie wiedział o zastrzeżeniu własności owego telefonu, nie miałby żadnego interesu w tworzeniu tego rodzaju „lojalki”. Dalej warto zwrócić uwagę, iż K. I. w umowie sprzedaży oświadczył wprost, iż jest właścicielem telefonu, gdzie oskarżony doskonale wiedział, iż na mocy kontraktu z operatorem telekomunikacyjnym własność tego telefonu jest zastrzeżona do czasu uiszczenia rat za usługi telekomunikacyjne. Oskarżony nie potrafił również w żaden sposób wytłumaczyć dlaczego w ofercie sprzedaży umieszczonej w sieci internet nie zawarł informacji niezbędnych dla podjęcia decyzji o kupnie tego telefonu. Samo umieszczenie przez R. R. skormułowania „na przedłużenie umowy” w żaden sposób nie może zostać poczytane jako wskazujące na tak istotne cechy świadczące o bardzo dużym ryzyku wziętym przez potencjalnego nabywcę tego telefonu. W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy zważył, iż depozycje oskarżonego miały potwierdzenie w dowodach z dokumentów, a także nie były kwestionowane przez strony tego postępowania. Sąd Rejonowy zwrócił także uwagę, iż oskarżony zgodnie z prawdą opisał swoje dane osobopoznawcze, które korelowały z informacjami uzyskanymi w toku prowadzonego postępowania karnego. Stąd też Sąd tylko częściowo uznał wyjaśnienia oskarżonego za przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych w tym postępowaniu.

Zeznania R. K. (1)

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne oświadczenia wiedzy złożone przez świadka R. K. (1). Świadek opisał w tych depozycjach swój stan świadomości w momencie zawierania umowy sprzedaży z oskarżonym. Do tego świadek przedstawił treść inkryminowanego ogłoszenia, a także przedstawił przebieg późniejszych kontaktów z R. R.. R. K. (1) był słuchany w toku prowadzonego dochodzenia. Sąd Rejonowy zważył, iż owe zeznania nie były w żadnej mierze kwestionowane przez strony tego procesu. Przeciwnie owe oświadczenia zyskują oparcie w szeregu dokumentów źródłowych takich jak przede wszystkim (...) rzeczonego ogłoszenia czy dokumentacja związana z próbą odstąpienia od umowy i prowadzonym później procesem cywilnym. Nadto R. K. (1) w czasie postępowania przygotowawczego zeznawał szczegółowo. Jego zeznania licują z wymową pozostałych zgromadzonych w tej sprawie dowodów. Zeznania te są jasne, spójne, logiczne. Ich analiza nie ujawniła występowania sprzeczności o charakterze wewnętrznym czy zewnętrznym. Sąd Rejonowy zważył przy tym, iż brak było potrzeby bezpośredniego przesłuchania świadka na rozprawie głównej. Fakt ten wynikał ze zgodnej woli stron tego procesu, które wniosły o odczytanie tych depozycji na zasadzie art. 392 k.p.k. Równocześnie biorąc pod uwagę, iż okoliczności ujawnione w tych zeznaniach nie były przedmiotem sporu, stąd też nie aktualizowała się tutaj potrzeba bezpośredniego zetknięcia się z dowodem, co byłoby zresztą bardzo utrudnione z uwagi na miejsce zamieszkania R. K. (1). Stąd też Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny tej sprawy oparł się na zeznaniach pokrzywdzonego, które miały zarazem relewantne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Zeznania K. I.

Sąd Rejonowy obdarzył również walorem wiarygodności depozycje złożone przez świadka K. I.. Świadek ten jest osobą obca dla stron tego procesu. Równocześnie co ważne dla rozstrzygnięcia tej sprawy oskarżyciel publiczny nie zaoferował w tej sprawie jakichkolwiek dowodów pozwalających na podważenie informacji przekazanych przez tego świadka, w zakresie opisywanej przez niego strony podmiotowej – tj. braku istnienia świadomości prawnej niedopuszczalności sprzedania tego telefonu. O ile tego rodzaju stwierdzenia nie można było odnieść do R. R., który po pierwsze zawodowo trudnił się sprzedażą tego rodzaju urządzeń, a po drugie dał wyraz swojej wiedzy poprzez zobligowanie K. I. do złożenia zobowiązania terminowego spłacania rat, tak w przypadku K. I. żadne zewnętrzne okoliczności nie podważały tezy o „nieumyślnym” przywłaszczeniu tego telefonu. Dalej zeznania świadka K. I. w pozostałym zakresie wprost potwierdzają dane uzyskane za pomocą dowodów z dokumentów. Informacje przekazane przez tego świadka licują również w pełni z wyjaśnieniami R. R., który opisał kulisy zawarcia owej umowy sprzedaży komisowej. Sąd Rejonowy nie spostrzegł aby zeznania świadka K. I. były sprzeczne zewnętrznie czy wewnętrznie. Owe oświadczenia wiedzy są również zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, biorąc pod uwagę artykułowane przez świadka (w pisemnym usprawiedliwieniu nieobecności na rozprawie) istotne dolegliwości natury psychicznej. Podnieść również należy, iż także w tym przypadku strony tego procesu nie tylko zaniechały kwestionowania wiarygodności owych zeznań, lecz także zgodnie wniosły o ich odczytanie. Okoliczności te spowodowały, iż Sąd Rejonowy owe zeznania ocenił jako wiarygodne i oparł się na nich ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie.

pozostałe dowody dołączone do aktu oskarżenia tj. przede wszystkim informacje z (...), (...) ogłoszenia, dokumenty odnoszące się do procesu dochodzenia roszczeń cywilno prawnych, umowę sprzedaży, czy też notatkę o oskarżonym, zaświadczenie o stanie majątkowym, (...)

Sąd Rejonowy uznał także za wiarygodne i przydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych także pozostałe dowody dołączone do aktu oskarżenia tj. przede wszystkim informacje z (...), (...) ogłoszenia, dokumenty odnoszące się do procesu dochodzenia roszczeń cywilno prawnych, umowę sprzedaży, czy też notatkę o oskarżonym, zaświadczenie o stanie majątkowym, (...). Przedmiotowe dokumenty zostały sporządzone w sposób przewidziany w obowiązujących przepisach prawa, przez osoby do tego kompetentne. Nadto żadna ze stron procesu w żaden sposób nie podważała zawartych w nich informacji. Stąd też Sąd Rejonowy uznał powyższe dokumenty za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszym procesie.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

R. R.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

R. R. został oskarżony o to, że w dniu 15 marca 2023 r. w S., rejonu (...) zbył poprzez sprzedaż internetową rzecz pochodzącą z przestępstwa „przywłaszczenia” zaistniałego w dniu 14 marca 2023 r. w miejscowości S. w postaci telefonu komórkowego marki S. (...)+ o wartości 4079 zł, który to nabył na podstawie umowy kupna sprzedaży, tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

Zgodnie z treścią art. 291 § 1 k.k. karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 podlega sprawca, który uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia. Przedmiotowe przestępstwo jest przestępstwem umyślnym, zatem konieczna jest świadomość sprawcy, że dana rzecz została w jego posiadaniu za pomocą czynu zabronionego, albo posiada świadomość takiej ewentualności i godzi się na to. Przedmiotem owego czynu jest zawsze rzecz uzyskana bezpośrednio za pomocą czynu zabronionego określonego przez ustawę karną. Zachowanie sprawcy przestępstwa określonego w art. 291 § 1 k.k. może także polegać na nabywaniu lub pomaganiu w zbyciu rzeczy, przyjmowaniu jej lub pomaganiu w jej ukryciu. Natomiast warunkiem sine qua non odpowiedzialności za pomoc, o której mowa w treści art.291§1 k.k. jest świadomość i wola labo co najmniej godzenie się nabywcy, że takiej pomocy swym zachowaniem udziela (por. wyrok SN z 24.05.2011 r., III KK 360/10, LEX nr 860619).

Analiza prawna ustalonego wyżej stanu faktycznego uniemożliwiła przypisanie R. R. występku paserstwa, o które to oskarżyła go Prokuratura Rejonowa w (...). Na samym wstępie tych rozważań należy zwrócić uwagę na dokładną treść skargi oskarżycielskiej, gdzie inkryminowanym zachowaniem miało być zbycie tego telefonu (uzyskanego w drodze przestępstwa) 15 marca 2023 roku R. K. (1). Treść przedmiotowego opisu należy zestawić ze znamionami czasownikowymi typu zabronionego w postaci paserstwa. Rzeczone zestawienie prowadzi do kategorycznego wskazania, iż ustawodawca do grona czynności wykonawczych stanowiących paserstwo – art. 291 § 1 k.k. nie włączył zbycia rzeczy pochodzącej z przestępstwa. Jednocześnie zasada lege sine crimen lege wprost dezawuuje możliwość rozszerzenie odpowiedzialności karnej R. R. i przyjęcie, iż paserstwo w tej sprawie stanowiło zbycie tego telefonu. Owszem można w tej sprawie powziąć wątpliwości czy R. R. nie dopuścił się przestępstwa paserstwa na wcześniejszym etapie swojej działalności, a to 14 marca 2023 roku, kiedy to nabył telefon od K. I.. Niemniej jednak skazanie oskarżonego za tego rodzaju zachowanie stanowiłoby w ocenie Sądu Rejonowego rażące wyjście poza zakres skargi oskarżycielskiej. Inna była bowiem data tego czynu, inny sposób działania sprawcy, wreszcie nie ulega wątpliwości, iż czyn zarzucany w tym postępowaniu łączył się z pokrzywdzeniem R. K. (1), podczas gdy pokrzywdzonym pierwotnym działaniem R. R. był faktyczny właściciel telefonu, a to przedsiębiorstwo (...). E. w ocenie Sądu w realiach tak skonstruowanej skargi oskarżycielskiej, nie można było przypisać oskarżonemu odpowiedzialności za ten rodzaj czynu zabronionego. Na marginesie warto również wskazać na okoliczności, które powodują istnienie szeregu wątpliwości odnośnie tego czy wcześniejsze zachowanie stanowiło paserstwo. Mianowicie dla bytu paserstwa koniecznym jest wykazanie, aby dana rzecz pochodziła z przestępstwa. Na to stwierdzenie należy nałożyć wynikający z tego postępowania fakt, iż nie sposób jest wykazać, iż K. I. działał umyślnie. O ile jak wskazano w części dotyczącej oceny dowodów istnieją co najmniej 2 odrębne okoliczności wskazujące na stan świadomości oskarżonego i objęcie tą świadomością możliwości realizacji czynu zabronionego, tak w odniesieniu do K. I. nie sposób wykazać mu umyślnego przywłaszczenia owej rzeczy ruchomej, a bezsporne jest, iż tylko umyślne przywłaszczenie stanowi przestępstwo w polskim porządku prawa karnego. Dalej koniecznym jest zwrócenie uwagi, iż owo przedmiotowe przywłaszczenie miało polegać na sprzedaży R. R. owego telefonu. Okoliczność tę należy odnieść do orzecznictwa Sądu Najwyższego, które podważa możliwość przypisania przestępstwa paserstwa sprawcy, który jest bezpośrednio zaangażowany w przestępstwo pierwotne. W orzecznictwie podkreśla się, iż tego rodzaju stan faktyczny mógłby być kwalifikowany jako pomocnictwo do przestępstwa przywłaszczenia, gdyż art. 20 k.k. wskazuje na indywidualizacje odpowiedzialności pomocnika niezależnie od umyślności działania sprawcy wykonawczego. Jednocześnie bezsporne jest, iż z uwagi na zasadę skargowości niedopuszczalne, byłoby przypisanie oskarżonemu przestępstwa owego pomocnictwa w tym postępowaniu. Zarazem należy zwrócić uwagę na niecelowość wszczynania kolejnego postępowania. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż owo pomocnictwo w związku z profilem działalności oskarżonego miało stanowić środek do finalnego celu, jakim była sprzedaż tego telefonu przez oskarżonego po wyższej cenie. Natomiast owa sprzedaż została rozliczona w przedmiotowym procesie. Tym samym zgodnie z regułami wyłączania wielości ocen w prawie karnym należy podkreślić, iż owo ewentualne pomocnictwo do przestępstwa przywłaszczenia w przypadku jego stwierdzenia stanowiło czyn współukarany uprzedni wobec następczego czynu polegającego na sprzedaży tej rzeczy, stanowiącej jak niżej wywiedziono przestępstwo oszustwa, aczkolwiek stanowiące wypadek mniejszej wagi. Zatem jak na wstępie zaznaczono w niniejszej sprawie nie można było zakwalifikować działania oskarżonego R. R. jako przestępstwa paserstwa, co jednocześnie w realiach tej sprawy nie mogło prowadzić do uniewinnienia oskarżonego. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż przedmiotem skargi oskarżycielskiej była sprzedaż tego telefonu R. K. (2). Natomiast poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dały jednoznaczny wyraz tego, iż w zachowaniu oskarżonego R. R. zaistniały znamiona przestępstwa oszustwa stypizowanego w art. 286 § 1 i 3 k.k. Zgodnie z treścią art. 286 § 1 k.k. przedmiotowego występku dopuszcza się ten kto celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Nie ulega żadnych wątpliwości, iż omawiany czyn zabroniony jest typem powszechnym tj. takim, do którego popełnienia zdatny jest nieograniczone krąg podmiotów zdolnych do odpowiedzialności karnej. Podobnie bezsporne w doktrynie prawa karnego jest stwierdzenie, iż ów czyn zabroniony jest typem skutkowym, który materializuje się w poczynieniu przez pokrzywdzonego niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Co szczególnie istotne zwraca się uwagę, iż jest to typ konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo tym samym z owej niekorzystności rozporządzenia mieniem nie musi wynikać bezpośrednio szkoda dla podmiotu nim rozporządzającego. Niemniej przedmiotowa niekorzystność należy rozumieć w sposób obiektywny jako powzięcie czynności choćby pośrednio niekorzystnej dla pokrzywdzonego. W orzecznictwie ten stan obrazuje się chociażby przykładami sytuacji, kiedy pokrzywdzony na skutek wprowadzenia w błąd udziela pożyczki osobie znacznie mniej majętnej aniżeli przedstawia się jego kontrahent. W takim przypadku dla zrealizowania owego znamienia przedmiotowego nie jest istotne czy pożyczka zostanie spłacona i w jakim terminie, lecz sam fakt owej niekorzystności wiąże się z udzieleniem świadczenia pieniężnego o bardziej ryzykownym charakterze, czego pożyczający nie wiedział w chwili rozporządzenia mieniem. Ważne jest natomiast ażeby owa okoliczność będąca przedmiotem błędu/niemożności pojęcia przedsiębranego działania miała relewantne znaczenie dla powzięcia owej decyzji w przedmiocie rozporządzenia mieniem. Natomiast jako rozporządzenie mieniem należy rozumieć jako wydanie dyspozycji o charakterze majątkowym prowadzącej do przejścia określonych składników mienia do dyspozycji innej osoby. Na gruncie przedmiotowego przepisu nie jest istotne czy osoba rozporządzająca mieniem na skutek inkryminowanego oddziaływania sprawcy dysponowała mieniem własnym czy też cudzym. Ustawodawca w art. 286 § 1 k.k. przewidział trzy równoważne prawno-karnie formy doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonego. Mianowicie jako zachowanie realizujące przedmiotowy występek należy rozumieć wprowadzenie w pokrzywdzonego w błąd tj. sytuacje kiedy to sprawca kreuje w osobie dysponującej mieniem fałszywy obraz rzeczywistości, który ma znaczenia dla powzięcia decyzji o charakterze finansowym. Drugim równoprawnym sposobem realizacji znamion oszustwa jest wyzyskanie błędu tj. sytuacja kiedy to sprawca wykorzystuje fakt, iż dysponent mienia z jakichkolwiek przyczyn niewłaściwie pojmuje istnienie okoliczności istotnej dla rozporządzenia mieniem, a sprawca o tym wie i nie robi nic w kierunku tego, ażeby owo niewłaściwe pojmowanie rzeczywistości zmienić, co więcej korzysta z tego błędnego stanu świadomości przedmiotu czynności wykonawczej. Ostatnim sposobem realizacji czynności wykonawczej jest wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania jako desygnat tego pojęcia należy rozumieć zachowania kiedy sprawca doprowadza do niekorzystnego rozporządzenia mieniem podmiot, który w danej chwili nie jest w stanie zrozumieć/odczytać charakteru podejmowanej czynności. Owa niemożność może być o charakterze stałym bądź też czasowym. Natomiast z uwagi na określenie, iż sprawca winien działać w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedmiotowego występku można dopuścić się tylko i wyłącznie w ściśle określonym zamiarze bezpośrednim tj. tzw. zamiarze kierunkowym. Nie jest natomiast istotne dla czyją korzyść będzie działał sprawca. Tym samym jako wypełniające znamiona tego występku należy ocenić zachowanie sprawcy, który nie miał na celu osiągnięcie korzyści majątkowej dla siebie, lecz osiągnięcia przysporzenia finansowego przez inną osobę, choćby nie zdającą sobie sprawę z okoliczności przedmiotowego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego. Przenosząc powyższe ustalenia faktyczne na wyżej poczynione rozważania teoretyczno prawne, należy stwierdzić iż zachowanie oskarżonego R. R. realizowało znamiona przestępstwa oszustwa stypizowanego w ustawie karnej w art. 286 § 1 k.k. Jak już wyżej wskazano oskarżony R. R. zdawał sobie sprawę z wady prawnej tego telefonu jakim było przysługiwanie jego własności przedsiębiorstwu (...) i możliwości zdalnego wyłączenia tego urządzenia przez ten podmiot w przypadku braku wywiązywania się K. I. z przedłużonej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Za wyprowadzenie potencjalnego nabywcy tego przedmiotu z tego błędu w żaden sposób nie może być uznane lakoniczne oświadczenie oskarżonego w ofercie sprzedaży, iż telefon ten pochodzi z przedłużenia umowy. Tego rodzaju stwierdzenie jest nieprecyzyjne i nie informuje potencjalnego nabywcy o istotnej wadzie prawnej sprzedawanego urządzenia. Zatem nie sposób twierdzić, iż oskarżony podjął jakiekolwiek rzeczywiste starania, aby wyprowadzić z potencjalnego błędu swojego kontrahenta. E. w tym przypadku mieliśmy do czynienia z brakiem równej świadomości stron umowy sprzedaży odnośnie cech sprzedawanej rzeczy, która to nierównowaga była na tyle duża, iż warunkowała realizacje znamion przestępstwa oszustwa. Oskarżony sprzedając tego rodzaju telefon, co wiązało się z tak dużym ryzykiem dla potencjalnego kupca, miał prawny obowiązek wyraźnego wskazania okoliczności prawnych prowadzących do okazyjnej ceny tego telefonu. Zarazem oskarżony R. R. z pewnością wiedział o istotnym ryzyku dla nabywcy tego telefonu, związanym z uzależnieniem możliwości skutecznego władania kupowanym telefonem, od postawy zupełnie obcej dla niego osoby, nie związanej z nim w żaden sposób węzłem obligacyjnym. Sąd Rejonowy w tym miejscu raz jeszcze podkreśli, iż wyrazem owej świadomości oskarżonego było właśnie zobligowanie K. I. do podpisania zobowiązania, iż będzie ten opłacał owe raty abonentowe. W związku z powyższym oskarżony R. R. zdawał sobie sprawę z niekorzystności rozporządzenia mieniem ze strony jego kontrahenta, a tym okazał się być 15 marca 2023 roku R. K. (1). Należy przypomnieć, iż owa niekorzystność może wiązać się także z samym tylko zwiększonym ryzykiem dla realizacji danego kontraktu. Innymi słowy R. K. (1) podejmując zobowiązanie wzajemne z oskarżonym nie był świadom okoliczności mającej relewantne znaczenie dla dokonania owej czynności prawnej jaką byłą sprzedaż tego telefonu. Zarazem należy wskazać, iż oskarżony wyzyskał ów błąd pokrzywdzonego, gdyż w żadnym miejscu nie poinformował on pokrzywdzonego o zastrzeżeniu własności tego telefonu na rzecz (...) i faktem, iż wraz z zapłatą rzeczy nie jest przenoszona własność tego urządzenia, a w zasadzie jedynie jego posiadanie. Jednocześnie można argumentować, iż tak powstały błąd w świadomości R. K. (1) został pośrednio wywołany postawą oskarżonego, który wystawił ten telefon do sprzedaży gdzie w normalnych warunkach gospodarczych brak zawarcia wyraźnej informacji przez sprzedawcę wywołuje przeświadczenie u jego kontrahenta, iż oferent ten jest właścicielem owej rzeczy. Natomiast przeniesienie samej własności było uzależnione od spełnienia warunku zawieszającego po stronie K. I., który w żaden sposób nie był zobligowany wobec pokrzywdzonego R. K. (1). Zarazem oczywistym było stwierdzenie, iż R. R. działał w celu osiągniecia korzyści majątkowej związanej z uzyskaniem od pokrzywdzonego umówionej ceny zapłaty, choć wskazać należy, iż sam zysk oskarżonego wynosił trochę ponad 200 złotych. W związku z powyższym Sąd Rejonowy ocenił, iż zachowanie oskarżonego R. R. opisane w treści skargi oskarżycielskiej wypełniło znamiona przedmiotowe i podmiotowe występku oszustwa. Zarazem raz jeszcze należy wskazać, iż tak zakwalifikowane zachowanie odnosiło się wprost do zachowania objętego treścią skargi oskarżycielskiej w niniejszej sprawie. Od początku oczywistym wiadome było, iż przedmiotem relewantnego rozważania w tym postępowaniu była prawno karna ocena sprzedaży mającej miejsce 15 marca 2023 roku R. K. (1).

Wobec stwierdzenia, iż zachowanie R. R. wypełniło znamiona przedmiotowe i podmiotowe czynu zabronionego pod groźbą kary, koniecznym było ustalenie oceny stopnia społecznej szkodliwości tego rodzaju zachowania pod kątem jej materialnej definicji zawartej w treści art. 1 § 2 k.k. Jednocześnie rozważając w zakresie ustalenia społecznej szkodliwości czynu niezbędnym było także ustalenie, czy ów czy nie stanowi wypadku mniejszej wagi, o którym mowa w art. 286 § 3 k.k., gdzie w orzecznictwie sądów powszechnych wskazuje się, że za przyjęciem tego rodzaju wypadku może wskazywać niższy od typowego stopień społecznej szkodliwości danego czynu. Kwantyfikatory stopnia społecznej szkodliwości zostały przez ustawodawcę wymienione w art. 115 § 2 k.k. Zgodnie z tym przepisem przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy stwierdził, iż zachowanie oskarżonego było społecznie szkodliwe w stopniu nieznacznym aczkolwiek wyższym niż znikomym. Za tego rodzaju konstatacją przemawiała przede wszystkim niska suma niekorzystnego rozporządzenia majątkowego pokrzywdzonego. Wypada w tym zakresie stwierdzić bowiem, iż oskarżony wydał R. K. (1) ów telefon komórkowy. E. nie było tak, aby za realizacją zobowiązania wzajemnego po stronie oskarżyciela posiłkowego nie stało żadne wzajemne działanie oskarżonego. Samo oszustwo w tym przedmiocie wiązało się tylko z naruszonym procesem decyzyjnym po stronie pokrzywdzonego. Wskazać przy tym należy na stosunkowo niewielki zysk odniesiony przez R. R.. Końcowo na niższy stopień społecznej szkodliwości tego czynu wpływał również fakt, iż finalnie R. K. (1) nie poniósł żadnej straty majątkowej. Mianowicie przez okres którym władał owym telefonem K. I. płacił należne raty, a więc pokrzywdzony mógł w tym czasie w sposób nieskrępowany korzystać z owego telefonu. Tym samym oskarżyciel nie poniósł realnej straty majątkowej na skutek działania R. R., a jego pokrzywdzenie należy wiązać z ryzykiem podjętym przez niego. Tutaj zaznaczyć należy, iż to ryzyko odnosiło się tylko do czasu odstąpienia przez pokrzywdzonego od tej transakcji, gdyż po tym czasie na skutek owego skutecznego oświadczenia woli pokrzywdzonego to oskarżony był zobowiązany pokryć roszczenia pieniężne R. K. (1), co też R. R. uczynił w pełnej kwocie. N Tym samym należało stwierdzić, że czyn oskarżonego był co prawda karygodny w rozumieniu art. 1 § 2 k.k. jednakże dość niski stopień społecznej szkodliwości tego czynu pozwolił przyjąć, że czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, o którym mowa w art. 286 § 3 k.k.

Sąd Rejonowy stwierdził także, iż czyn oskarżonego R. R. był zawiniony w świetle wymogów normatywnej teorii winy. W tym zakresie Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż oskarżony jest osobą dorosłą, doskonale zdającą sobie sprawę z prawno-karnej ochrony mienia, będącą osobą zawodowo trudniącą się tego rodzaju działalnością gospodarczą Nadto brak jest w sprawie jakichkolwiek okoliczności podważających poczytalność oskarżonego tempore criminis. Oskarżony nie działał także w okolicznościach wyłączających winę z uwagi na działanie w stanie wyższej konieczności, czy innej anormalnej sytuacji motywacyjnej. W związku z powyższym czyn oskarżonemu R. R. można było postawić relewantny zarzut braku posłuchu dla normy sankcjonowanej, choć stopień winy oskarżonego należy ocenić na średnim poziomie, nie wykluczającym możliwości warunkowego umorzenia postępowania. W tym przedmiocie należy zważyć na niską potencjalną korzyść majątkową osiągniętą przez oskarżonego. Fakt, iż oskarżony działał na podstawie nieformalnego, lecz praktykowanego w tego rodzaju stosunkach prawnych uzusu. Częściowym usprawiedliwieniem oskarżonego była także chęć zabezpieczenia interesów potencjalnego nabywcy poprzez zobligowanie K. I. do podpisania zobowiązania do regularnego uiszczania rat z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. W związku z powyższym w ocenie Sądu Rejonowego stopień zawinienia R. R. nie był wysoki, lecz kształtował się na średnim poziomie.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu jednocześnie ocenił, iż w realiach niniejszej sprawy zostały spełnione warunki dopuszczalności zastosowania wobec oskarżonego R. R. dobrodziejstwa w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Po pierwsze czyn przypisany oskarżonemu jest zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 2.

Po drugie oskarżony R. R. jest osobą niekaraną za przestępstwa umyślne.

Po trzecie należy wskazać, iż czyn ten nie charakteryzował się znacznym stopniem winy oskarżonej oraz stopniem społecznej szkodliwości. W tym miejscu należy poczynić uwagę, iż ustawodawca w art. 66 § 1 k.k. wskazał, iż warunkowemu umorzeniu postępowania karnego przeciwstawia się stwierdzenie, iż czyn przypisany sprawcy charakteryzował się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Owego wymogu nie można sprowadzić do konkluzji, iż tylko czynu nieznacznie społeczne szkodliwie i nieznacznie zawinione mogą być podstawą do warunkowego umorzenia postępowania karnego. Mianowicie pomiędzy znacznym stopniem społecznej szkodliwości czy winy, a stopniem nieznacznym istnieje cała gama stanów faktycznych, których to karygodności czy zawinienie plasuje się na średnim poziomie. Prawidłowa wykładnia art. 66 § 1 k.k. pozwala w takich sytuacjach na obdarzenie sprawcy dobrodziejstwem warunkowego umorzenia postępowania. W ocenie Sądu Rejonowego nie można w tej sprawie twierdzić, aby stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu przypisanego R. R. był znaczny, w tym zakresie należy odnieść się do argumentacji zawartej w akapitach odnoszących się do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz zawinienia oskarżonego. Tym samym Sąd Rejonowy ocenił, iż zarówno wina jak i stopień społecznej szkodliwości tego czynu plasują się na średnim poziomie, zezwalającym na skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Finalnie właściwości i warunki osobiste oskarżonego R. R. dają rękojmie do przyjęcia iż inkryminowane zachowanie stanowiło zaledwie incydent w życiu oskarżonego. Nie sposób jest twierdzić, iż R. R. jest osobą zdemoralizowaną. Oskarżony nie obraca się także w środowisku kryminogennym. Co ważne doszło także do dezaktywacji potencjalnej przyczyny następczego wejścia oskarżonego w konflikt z prawem jaką było prowadzenie przez niego komisu telefonów komórkowych. Oskarżony zaprzestał bowiem prowadzenia tej działalności i podjął służbę w (...), która to aktywność oskarżonego z pewnością będzie stanowić potwierdzenie rękojmi braku ponownego wejścia na drogę przestępstwa i wzmocni w R. R. przywiązanie do absolutnego przestrzegania całości obowiązującego porządku prawnego. W tym kontekście należy również nadmienić, iż przypisane R. R. zachowanie stanowiło pierwsze poważne naruszenie porządku prawnego przez oskarżonego, co biorąc pod uwagę okres ponad 15 letniego okresu podlegania przez oskarżoną odpowiedzialności karnej winno być poczytane jako wyraz incydentalnego charakteru tego występku. Oskarżony prowadzi także ustabilizowany styl życia, regularnie łożąc na utrzymanie swojego dziecka.

To wszystko sprawiło, iż Sąd Rejonowy w punkcie I uzasadnianego wyroku stwierdził, iż rozwiązaniem niniejszej sprawy najpełniej uwzględniającym wagę przypisanego oskarżonemu czynu, jegostopnia zawinienia, a także okoliczności i warunków osobistych będzie warunkowe umorzenie postępowania karnego przeciwko R. R.. W opinii Sądu Rejonowego dla weryfikacji powziętej powyżej pozytywnej prognozy kryminologicznej niezbędne będzie usankcjonowanie 2 letniego okresu próby, kiedy to postawa oskarżonego R. R. w kontekście przestrzegania przez niego porządku prawnego winna być przedmiotem szczególnych starań organów postępowania wykonawczego.

Tego rodzaju tok rozumowania legł u podstaw tego, iż Sąd Rejonowy w punkcie I uzasadnianego wyroku ramach czynu zarzucanego R. R. uznając, iż oskarżony 15 marca 2023 roku w S. ze skutkiem w J. działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził R. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4079 złotych wyzyskując błąd pokrzywdzonego obrazujący się w przeświadczeniu, iż sprzedający jest właścicielem telefonu komórkowego będącego przedmiotem zawieranej umowy, w sytuacji gdy rzecz ta w dalszym ciągu stanowiła własność operatora telekomunikacyjnego, a sprzedaż ta była obarczona wadą prawną, przyjąwszy, iż czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi czym dopuścił się przestępstwa z art. 286 § 1 i 3 k.k. na podstawie art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko R. R. warunkowo umorzył na 2 letni okres próby;

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. R.

II

I

W ocenie Sądu Rejonowego celowym było orzeczenie wobec oskarżonego R. R. obowiązku probacyjnego sprowadzającego się do świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 2000 złotych. Orzeczenie tego świadczenia będzie stanowić dla oskarżonego wymiar symboliczny – będący wyrazem obowiązku poniesienia także finansowej dolegliwości związanej z przypisanej mu przestępstwem. W ocenie Sądu Rejonowego uiszczenie tego świadczenia wzmacniać będzie prewencyjne oddziaływanie tego wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne. Kwota 2000 złotych jest kwotą dość znaczną biorąc pod uwagę aktualne miesięczne dochody rodziny oskarżonego i konieczność realizacji przez R. R. obowiązku alimentacyjnego E. uiszczenie tej kwoty będzie stanowić dla oskarżonego R. R. istotną, odczuwalną dolegliwość, jeszcze bardziej gwarantującą, iż oskarżony pomimo warunkowego umorzenia postępowania karnego, nie wejdzie ponownie na drogę przestępstwa, lecz będzie przestrzegać obowiązującego porządku prawnego.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zgodnie z treścią art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w przypadku warunkowego umorzenia postępowania karnego oskarżony jest zobowiązany pokryć wydatki poniesione przez oskarżyciela posiłkowego. W orzecznictwie w sposób jednoznaczny podkreśla się, iż w skład powyższych wydatków mogą wchodzić koszty zastępstwa prawnego udzielonego przez profesjonalnego pełnomocnika. Jednocześnie aktualne rozporządzenie ministra w sprawie opłat za czynności adwokackie w sposób jednoznaczny wskazuje, iż opłata ta co do zasady nie może być niższa niż stawka minimalna wynikająca z przedmiotowego aktu prawnego, ani też przekraczać 6 krotności owej stawki. Jednocześnie warto wskazać, iż odejście od poziomu stawki minimalnej powinno być wykazane poprzez przedłożenie dowodu uiszczenia przez klienta kwoty przekraczającej wartość stawki minimalnej. Nadto w doktrynie podnosi się także, iż konieczne jest ażeby wysokość umówionego wynagrodzenia odpowiadała wartości poniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego pracy. W tym miejscu trzeba zwrócić uwagę, iż oskarżyciel posiłkowy – R. K. (1) był reprezentowany przez pełnomocnika adwokat A. B. zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego jak i w stadium jurysdykcyjnym procesu karnego. Powyższe stwierdzenia należy odnieść do wysokości stawek minimalnych określonych § 11 rzeczonego rozporządzenia i tak opłata minimalna za czynności w tej sprawie winna wynosić 1200 złotych . Oskarżyciel posiłkowy nie przedstawił żadnego dowodu wykazującego poniesienie kosztów reprezentacji przez profesjonalnego pełnomocnika w wyższej wysokości . Zatem w punkcie III wyroku Sąd Rejonowy działając na podstawie zasady odpowiedzialności za wynik procesu zasądził od oskarżonego R. R. na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. K. (1) kwotę 1200 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego w toku procesu.

IV

Natomiast z uwagi na złożenie przez obrońcę oskarżonego R. R. będącego adwokatem oświadczenia o braku opłacenia przez oskarżonego udzielonej mu pomocy prawnej Sąd Rejonowy przyznał obrońcy oskarżonemu stosowne wynagrodzenie. Przy określeniu tego wynagrodzenia Sąd Rejonowy orzekał w oparciu o stawki wymienione w aktualnym rozporządzeniu o ponoszeniu przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów W tym zakresie należy wskazać, że rzeczony obrońca reprezentował oskarżonego tylko na etapie postępowania jurysdykcyjnego. Dlatego też w punkcie IV wyroku Sąd przyznał obrońcy oskarżonego adwokat B. B. kwotę 1.033,20 złotych tytułem nieodpłatnej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu jurysdykcyjnym, w tym podatek (...)

V

Rozliczając koszty sądowe Sąd Rejonowy mając świadomość dość trudnej sytuacji materialnej oskarżonego, a także konieczności łożenia na utrzymanie dziecka, zawieszenia w obowiązkach służbowych i powinności poniesienia wydatków poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego, działając na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego z obowiązku pokrycia kosztów procesu, ponad kwotę 100 złotych – będącą wyrazem symbolicznej odpowiedzialności oskarżonego z uwagi na wynik przedmiotowego procesu, a także popełnienia przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Podpis