II K 1047/21 - wyrok Sąd Rejonowy w Nowym Sączu z 2022-05-18
Sygn. akt II K 1047/21
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 maja 2022 roku
Sąd Rejonowy w Nowym Sączu, II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: asesor sądowy Dominik Mąka
Protokolant: Karolina Rzeszowska-Świgut
przy udziale asesora prokuratorskiego M. K. (1)
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 7 grudnia 2021 roku, 19 stycznia 2022 roku, 14 kwietnia 2022 roku oraz 17 maja 2022 roku
sprawy D. P.
syna J. i J. z domu L.
urodzonego (...) w N.
oskarżonego o to, że:
I. w nieustalonym dniu października 2020 roku w miejscowości T., rejonu (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję publiczna jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od R. B. korzyść majątkową w kwocie 51 PLN w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym. że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 6 października 2020 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu,
tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2k.k.
II. w nieustalonym dniu lutego 2019 roku w miejscowości Ż., rejonu (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od J. P. korzyść majątkową w kwocie 37 PLN w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 16 lutego 2019 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. doz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu. Budownictwa i (...) Morskiej dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu.
tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2k.k.
III. w nieustalonym dniu listopada 2017 roku w miejscowości T., rejonu (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie 50 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 17 listopada 2017 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu
tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2k.k.
IV. w nieustalonym dniu marca 2020 roku w miejscowości T., rejonu (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od D. S. korzyść majątkową w kwocie 50 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 27 marca 2020 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa (...) Morskiej z dnia 26 czerwca 2012t. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu
tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2k.k.
I. w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie I aktu oskarżenia uznaje D. P. za winnego tego, że w dniach 5 i 6 października 2020 roku w T. i B. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od R. B. obietnicę korzyści majątkowej, a następnie samą korzyść majątkową w kwocie 51 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poświadczył w dniu 6 października 2020 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu tj. występku z art. 228 § 3 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 57 b k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2022 roku wymierza oskarżonemu D. P. karę roku i miesiąca pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 45 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2022 roku orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego D. P. z przestępstwa przypisanego w punkcie I wyroku w kwocie 51 (pięćdziesięciu jeden) złotych;
III. na podstawie 41 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2022 roku w związku z przypisaniem oskarżonemu D. P. przestępstwa z punktu I wyroku wymierza D. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego na okres 2 (dwóch) lat;
IV. w ramach zdarzenia faktycznego zarzuconego D. P. w punkcie II aktu oskarżenia uznaje D. P. za winnego tego, że:
a) 16 lutego 2019 roku w B. jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. doz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu. Budownictwa i (...) Morskiej dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu tj. występku z art. 271 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 271 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 37a k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu D. P. 90 (dziewięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;
b) w nieustalonym dniu lutego 2019 roku –później niż występek przypisany w punkcie IVa wyroku w T. pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od J. P. za pośrednictwem M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie 37 złotych za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa w związku z pełnioną przez siebie funkcją publiczną, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 16 lutego 2019 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. doz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu. Budownictwa i (...) Morskiej dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu. tj. występku z art. 228 § 3 k.k. i za to przestępstwo na podstawie art. 228 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2022 roku wymierza oskarżonemu D. P. karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;
V. na podstawie art. 45 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2022 roku orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego D. P. z przestępstwa przypisanego w punkcie IVb wyroku w kwocie 37 (trzydziestu siedmiu) złotych;
VI. na podstawie 41 § 1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku w związku z przypisaniem oskarżonemu przestępstwa z punktu IVa wyroku wymierza oskarżonemu D. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego na okres roku;
VII. na podstawie 41 § 1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2022 roku w związku z przypisaniem oskarżonemu przestępstwa z punktu IVb wyroku wymierza D. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego na okres roku;
VIII. w ramach zdarzenia faktycznego zarzuconego D. P. w punkcie III aktu oskarżenia uznaje D. P. za winnego tego, że:
a) 17 listopada 2017 roku w B. jako diagnosta nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 17 listopada 2017 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu tj. występku z art. 271 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 271 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 37a k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu D. P. 90 (dziewięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;
b) w nieustalonym dniu listopada 2017 roku – później niż występek przypisany w punkcie VIIIa wyroku w T. pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie 50 złotych za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa w związku z pełnioną przez siebie funkcją publiczną, polegające na tym, jako diagnosta nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 17 listopada 2017 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu. i za to przestępstwo na podstawie art. 228 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2022 roku wymierza oskarżonemu D. P. karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności
IX. na podstawie art. 45 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2022 roku orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego z przestępstwa przypisanego w punkcie VIIIb wyroku w kwocie 50 (pięćdziesięciu) złotych;
X. na podstawie 41 § 1 k.k w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku. w związku z przypisaniem oskarżonemu przestępstwa z punktu VIIIa wyroku wymierza D. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego na okres roku;
XI. na podstawie 41 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2022 roku w związku z przypisaniem oskarżonemu przestępstwa z punktu VIIIb wyroku wymierza D. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego na okres roku;
XII. w ramach czynu zarzucanego w punkcie IV aktu oskarżenia uznaje oskarżonego D. P. za winnego tego, ze w nieustalonych dniach marca 2020 roku w T. i B. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od D. S. obietnicę korzyści majątkowej, a następnie samą korzyść majątkową w kwocie 50 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...)poświadczył w dniu 27 marca 2020 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa (...) Morskiej z dnia 26 czerwca 2012t. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu tj. występku z art. 228 § 3 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku. wymierza oskarżonemu D. P. karę roku pozbawienia wolności;
XIII. na podstawie art. 45 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego z przestępstwa przypisanego w punkcie XII wyroku w kwocie 50 (pięćdziesięciu) złotych;
XIV. na podstawie 41 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku w związku z przypisaniem oskarżonemu przestępstwa z punktu XII wyroku wymierza D. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego na okres 2 (dwóch) lat;
XV. na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemu w punktach I, IVb, VIIIb i XII wyroku wymierza oskarżonemu D. P. karę łączną roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;
XVI. na podstawie art. 62 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka terapeutyczny system wykonania kary łącznej pozbawienia wolności wymierzenie w punkcie XV wyroku;
XVII. na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. w miejsce jednostkowych grzywien wymierzonych oskarżonemu w punktach IVa i VIIIa wyroku wymierza oskarżonemu D. P. karę łączną 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;
XVIII. na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 90 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy środki karne wymierzone w punkcie III, VI, VII, X, XI, XIV i w ich miejsce wymierza oskarżonemu D. P. łączny środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego na okres 5 (pięciu) lat;
XIX. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego D. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 540 (pięciuset czterdziestu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 809,25 (ośmiuset dziewięciu, 25/100) złotych tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.
UZASADNIENIE |
||||||||||||||
|
Formularz UK 1 |
Sygnatura akt |
II K 1047/20 |
||||||||||||
|
Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. |
||||||||||||||
|
USTALENIE FAKTÓW |
||||||||||||||
|
0.1.Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) |
||||||||||||
|
1.1.1. |
D. P. |
DLA JASNOŚCI WYWODU W USTALENIACH FAKTYCZNYCH ZACHOWANO KOLEJNOŚĆ CHRONOLOGICZNĄ ZDARZEŃ, CO Z NIEZROZUMIAŁYCH WZGLĘDÓW NIE BYŁO UWZGLĘDNIONE W AKCIE OSKARŻENIA 17 listopada 2017 roku w B. jako diagnosta nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 17 listopada 2017 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu w nieustalonym dniu listopada 2017 roku – później niż występek przypisany w punkcie VIIIa wyroku w T. pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie 50 złotych za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa w związku z pełnioną przez siebie funkcją publiczną, polegające na tym, jako diagnosta nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...)poświadczył w dniu 17 listopada 2017 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu 16 lutego 2019 roku w B. jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. doz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu. Budownictwa i (...) Morskiej dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu w nieustalonym dniu lutego 2019 roku –później niż występek przypisany w punkcie IVa wyroku w T. pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od J. P. za pośrednictwem M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie 37 złotych za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa w związku z pełnioną przez siebie funkcją publiczną, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 16 lutego 2019 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. doz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu. Budownictwa i (...) Morskiej dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu w nieustalonych dniach marca 2020 roku w T. i B. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od D. S. obietnicę korzyści majątkowej, a następnie samą korzyść majątkową w kwocie 50 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 27 marca 2020 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa (...) Morskiej z dnia 26 czerwca 2012t. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu w dniach 5 i 6 października 2020 roku w T. i B. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od R. B. obietnicę korzyści majątkowej, a następnie samą korzyść majątkową w kwocie 51 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poświadczył w dniu 6 października 2020 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu |
||||||||||||
|
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||
|
M. K. (2) z uwagi na swoje miejsce zamieszkania znał się z D. P. – diagnostą samochodowym zatrudnionym w stacji kontroli pojazdów w B.. W listopadzie 2017 roku M. K. (2) był właścicielem samochodu osobowego marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...). W tym czasie przedmiotowemu pojazdowi kończyła się ważność okresowych badań technicznych. Jednocześnie ów pojazd miał wówczas problem z wydechem, przez co M. K. (2) obawiał się o wynik rzetelnie przeprowadzonego badania stanu jego samochodu. |
Zeznania świadka M. K. (2) k.16-17,k.34-36, k. 115-116 |
|||||||||||||
|
W związku z tym M. K. (2) postanowił wykorzystać znajomość z D. P. i poprosić diagnostę o uzyskanie stosownego wpisu w dowodzie rejestracyjnym tego samochodu. Początkowo D. P. nie chciał przystać na propozycje M. K. (2), ale po jego naleganiach w końcu wyraził zgodę na ową czynność. Przedmiotem ówczesnych rozmów oskarżonego i M. K. (2) nie była żadna gratyfikacja finansowa dla diagnosty. |
Zeznania świadka M. K. (2) k.16-17,k.34-36, k. 115-116 Wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 42-44 w zakresie przyznania na etapie śledztwa |
|||||||||||||
|
Następnie gdy D. P. zgodził się na podbicie dowodu rejestracyjnego bez przeprowadzenia badania technicznego, M. K. (2) oddał oskarżonemu dowód rejestracyjny swojego pojazdu. Natomiast D. P. polecił M. K. (2), aby ten zgłosił się do niego za kilka dni. |
Zeznania świadka M. K. (2) k.16-17,k.34-36, k. 115-116 Wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 42-44 w zakresie przyznania na etapie śledztwa |
|||||||||||||
|
Kolejno 17 listopada 2017 roku D. P. wprowadził do systemu elektronicznego stacji kontroli pojazdów w B. informacje o przeprowadzeniu z pozytywnym wynikiem badania technicznego samochodu osobowego marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...), stanowiącego własność M. K. (2). W rzeczywistości przedmiotowy samochód nigdy nie był poddany badaniu technicznemu na rzeczonej stacji diagnostycznej. W tym samym czasie D. P. umieścił odpowiedni wpis w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu. |
Zeznania świadka M. K. (2) k.16-17,k.34-36, k. 115-116 Wydruk z systemu komputerowego stacji diagnostycznej k. 18 Wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 42-44, k. w zakresie przyznania się na etapie śledztwa |
|||||||||||||
|
Po tej czynności D. P. zadzwonił do M. K. (2), informując go, że sprawa badań technicznych jest już załatwiona i prosząc go o odebranie dowodu rejestracyjnego. Wówczas to M. K. (2) spotkał się z D. P.. W trakcie tego spotkania D. P. oddał M. K. (2) dowód rejestracyjny. Następnie M. K. (2) zapytał diagnostę o koszt przedmiotowej „usługi”. N. to D. P. odparł, żeby M. K. (2) zwrócił mu koszt badania tj. zapłacił 100 złotych. W reakcji na te słowa M. K. (2) zapytał oskarżonego czy to wszystko. D. P. potwierdził, że tak. Kolejno M. K. (2) wręczył D. P. dodatkowe 50 złotych. D. P. przyjął rzeczone pieniądze wręczone w zamian zachowanie sprzeczne z przepisami prawa popełnione w związku z pełnieniem funkcji publicznej. |
Zeznania świadka M. K. (2) k.16-17,k.34-36, k. 115-116 Wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 42-44, k. 114, k.138 w zakresie przyznania się na etapie śledztwa |
|||||||||||||
|
W następnych latach M. K. (2) już w sposób prawidłowy weryfikował stan techniczny, swojego pojazdu, który to został sprzedany we wrześniu 2020 roku. |
Zeznania świadka M. K. (2) k.16-17,k.34-36, k. 115-116 |
|||||||||||||
|
Natomiast w lutym 2019 roku w miejscowości Ż. doszło do spotkania towarzyskiego M. K. (2) z J. P.. Wówczas to J. P. użytkował samochód osobowy marki A. (...). Formalnym właścicielem tego pojazdu była matka J. K. P.. Jednak to J. P. był faktycznie odpowiedzialny za wszelkie sprawy związane z tym samochodem. Jednocześnie w tym czasie J. P. pracował na terenie Szwecji i stąd też jego wizyty w Polsce były rzadkie w nieregularnych odstępach czasu. Nadto jak J. P. przebywał w Polsce to wolał zajmować się przyjemnościami, a nie obowiązkami związanymi z eksploatacją samochodu. |
Notatka urzędowa k. 1 Zeznania świadka J. P. k. 2-3, k. 115 Zeznania świadka M. K. (2) k.16-17,k.34-36, k. 115-116 |
|||||||||||||
|
Mając to wszystko na uwadze J. P. podczas przedmiotowego spotkania z M. K. (2), zapytał go czy ten nie zna kogoś kto by pomógł w podbiciu badań technicznych jego pojazdu. Wówczas M. K. (2) odpowiedział, że ma znajomego, który mógłby mu pomóc. J. P. w reakcji na to poprosił M. K. (2) o pośrednictwo i wydał mu dowód rejestracyjny swojego samochodu. |
Zeznania świadka J. P. k. 2-3, k. 115 Zeznania świadka M. K. (2) k.16-17,k.34-36, k. 115-116 |
|||||||||||||
|
Następnie M. K. (2) spotkał się z D. P. przy okazji gry w piłkę nożną i poprosił o nierzetelne podbicie badań technicznych w dowodzie rejestracyjnym J. P.. Również i tym razem D. P. początkowo nie chciał zgodzić się na wykonanie tego rodzaju czynności, jednak po dłuższych naleganiach zgodził się podbić te badania i przyjął wręczony mu przez M. K. (2) dowód rejestracyjny samochodu marki A.. Tak jak i poprzednio na tym etapie przedmiotem rozmowy nie były kwestie natury finansowej. |
Zeznania świadka M. K. (2) k.16-17,k.34-36, k. 115-116 Wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 42-44, w zakresie przyznania się na etapie śledztwa |
|||||||||||||
|
W dalszej kolejności 16 lutego 2019 roku D. P. wprowadził do systemu elektronicznego stacji kontroli pojazdów w B. informacje o przeprowadzeniu z pozytywnym wynikiem badania technicznego samochodu osobowego marki A. (...) o numerach rejestracyjnych (...), stanowiącego własność K. P.. W rzeczywistości przedmiotowy samochód nigdy nie był poddany badaniu technicznemu na rzeczonej stacji diagnostycznej. W tym samym czasie D. P. umieścił odpowiedni wpis w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu. |
Notatka urzędowa k. 1 Zeznania świadka J. P. k. 2-3, k. 115 Wydruk z systemu komputerowego stacji diagnostycznej k. 6 |
|||||||||||||
|
Po nieustalonym bliżej czasie D. P. poinformował M. K. (2) o możliwości odbioru dowodu rejestracyjnego kolegi. Wówczas to ponownie panowie spotkali się. W trakcie tego mającego miejsce na terenie T. spotkania D. P. wydał M. K. (2) przedmiotowy dowód rejestracyjny. Kolejno M. K. (2) zapłacił D. P. kwotę wynikającą z rzekomo przeprowadzonego badania, powiększoną o kwotę 37 złotych, które to stanowić miało swoistą premie dla diagnosty w zamian za korzystne załatwienie sprawy. D. P. przyjął rzeczone pieniądze wręczone w zamian zachowanie sprzeczne z przepisami prawa popełnione w związku z pełnieniem funkcji publicznej. Następnie M. K. (2) spotkał się z J. P. i wręczył mu uzupełniony przez D. P. dowód rejestracyjny oraz wziął od J. P. równowartość kwoty przekazanej diagnoście. |
Zeznania świadka J. P. k. 2-3, k. 115 Zeznania świadka M. K. (2) k.16-17,k.34-36, k. 115-116 Wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 42-44, k. 114, k.138 w zakresie przyznania się na etapie śledztwa |
|||||||||||||
|
D. S. był właścicielem pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...), który zakupił 25 października 2019 roku od T. B., a następnie sprzedał 29 maja 2020 roku. D. S. w tym okresie czasu nie rejestrował owego samochodu na swoje dane osobowe. Jednocześnie w marcu 2020 roku przedmiotowemu pojazdowi kończyła się ważność badań technicznych. Natomiast w tym czasie D. S. miał już w planach sprzedaż tego samochodu i w związku z tym nie chciał inwestować w ów pojazd, z uwagi na pęknięcie szyby czołowej. Dlatego też D. S. postanowił wykorzystać swoją znajomość z D. P., o którym wiedział on, że jest diagnostą samochodowym, a chodziły słuchy, że jest w stanie załatwić takie badanie za przysłowiową flaszkę. |
Zeznania świadka D. S. k. 22 -23, k. 116-117 |
|||||||||||||
|
Mając to na względzie D. S. zatrzymał idącego na przystanek autobusowy D. P. i zapytał czy istnieje możliwość załatwienia podbicia badania technicznego bez fizycznej wizyty samochodu na stacji diagnostycznej. D. P. potwierdził D. S., iż istnieje taka szansa i polecił świadkowi spotkać się w okolicach gimnazjum w T.. |
Zeznania świadka D. S. k. 22 -23, k. 116-117 |
|||||||||||||
|
Podczas tego spotkania D. P. uzależnił wykonanie „lewych badań” od uiszczenia przez D. S. kwoty 210 złotych, z czego 50 miało stanowić gratyfikacje dla diagnosty. D. S. przystał na tę propozycje i udzielił D. P. obietnicy wręczenia żądanej korzyści i następnie wydał działającemu już w tym z góry powziętym wówczas po wskazanej rozmowie zamiarem D. P. dowód rejestracyjny swojego pojazdu. |
Zeznania świadka D. S. k. 22 -23, k. 116-117 Wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 42-44, k. 114, k.138 w zakresie przyznania się na etapie śledztwa |
|||||||||||||
|
Kolejno 27 marca 2020 roku D. P. wprowadził do systemu elektronicznego stacji kontroli pojazdów w B. informacje o przeprowadzeniu z pozytywnym wynikiem badania technicznego samochodu osobowego marki B. (...) o numerach rejestracyjnych (...), stanowiącego własność D. S.. W rzeczywistości przedmiotowy samochód nigdy nie był poddany badaniu technicznemu na rzeczonej stacji diagnostycznej. W tym samym czasie D. P. umieścił odpowiedni wpis w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu. |
Zeznania świadka D. S. k. 22 -23, k. 116-117 Wydruk z systemu komputerowego stacji diagnostycznej k. 24 Wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 42-44 w zakresie przyznania się na etapie śledztwa |
|||||||||||||
|
Następnie już po owych czynnościach D. P. umówił się z D. S. na odbiór owego, już zawierającego poświadczenie nieprawdy dowodu rejestracyjnego pojazdu marki B.. W trakcie tego spotkania D. S. wręczył oskarżonemu kwotę 210 złotych, z czego 50 złotych stanowił gratyfikacja diagnosty. Po przyjęciu owej korzyści majątkowej w zamian zachowanie sprzeczne z przepisami prawa popełnione w związku z pełnieniem funkcji publicznej D. P. wydał D. S. dowód rejestracyjny samochodu świadka, a następnie mężczyźni ci rozeszli się. |
Zeznania świadka D. S. k. 22 -23, k. 116-117 Wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 42-44,w zakresie przyznania się na etapie śledztwa |
|||||||||||||
|
W 2020 roku wieść o możliwości załatwienia poprzez D. P. poświadczającego wpis o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu stała się pewnego rodzaju tajemnicą poliszynela wśród mieszkańców okolicznych miejscowości. Taką wiedze posiadał również R. B., który we październiku 2020 roku był właścicielem samochodu osobowego marki V. (...) o numerach rejestracyjnych. Jednocześnie R. B. nie chciał tracić czasu na prawidłowe przeprowadzenie badań technicznych swojego samochodu i dlatego postanowił się on spotkać z D. P. w miejscu jego zamieszkania. |
Zeznania świadka R. B. k. 11 -12, k.130-131 Zeznania świadka D. S. k. 22 -23, k. 116-117 |
|||||||||||||
|
W trakcie tego mającego miejsce 5 października 2020 roku w T. spotkania D. P. potwierdził, że może załatwić R. B. pożądany przez niego wpis, w zamian za korzyść majątkową. R. B. udzielił oskarżonemu takowej obietnicy i następnie wydał działającemu już w tym z góry powziętym wówczas po wskazanej rozmowie zamiarem D. P. dowód rejestracyjny swojego pojazdu. |
Zeznania świadka R. B. k. 11 -12, k.130-131 Wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 42-44, w zakresie przyznania się na etapie śledztwa |
|||||||||||||
|
Kolejno 6 października 2020 roku D. P. wprowadził do systemu elektronicznego stacji kontroli pojazdów w B. informacje o przeprowadzeniu z pozytywnym wynikiem badania technicznego samochodu osobowego marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...) (...), stanowiącego własność D. B.. W rzeczywistości przedmiotowy samochód nigdy nie był poddany badaniu technicznemu na rzeczonej stacji diagnostycznej. W tym samym czasie D. P. umieścił odpowiedni wpis w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu. |
Zeznania świadka R. B. k. 11 -12, k.130-131 Wydruk z systemu komputerowego stacji diagnostycznej k. 13 Wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 42-44 w zakresie przyznania się na etapie śledztwa |
|||||||||||||
|
Tego samego dnia R. B. spotkał się z D. P. w celu odbioru dowodu rejestracyjnego. W trakcie tego spotkania R. B. wręczył oskarżonemu kwotę 210 złotych, z czego 50 złotych stanowił gratyfikacja diagnosty. Po przyjęciu owej korzyści majątkowej w zamian zachowanie sprzeczne z przepisami prawa popełnione w związku z pełnieniem funkcji publicznej D. P. wydał R. B. dowód rejestracyjny samochodu świadka, a następnie mężczyźni ci rozeszli się. |
Zeznania świadka R. B. k. 11 -12, k.130-131 |
|||||||||||||
|
W tym samym czasie na stacji diagnostycznej w B. pracował również J. T.. Brak było możliwości korzystania przez diagnostów z kont logowania swoich współpracowników. J. T. nie znał danych potrzebnych do logowania się do profilu D. P.. D. P. w tym czasie nadużywał alkoholu, co miało miejsce także w miejscu jego pracy. Aktualnie D. P. nie jest już zatrudniony w stacji kontroli pojazdów w B.. |
Zeznania świadka J. T. k. 140 |
|||||||||||||
|
Oskarżony D. P. ma 40 lat Oskarżony jest osobą rozwiedzioną. D. P. na swoim utrzymaniu ma trójkę dzieci. Oskarżony posiada wykształcenie średnie o profilu diagnosta samochodowy. Oskarżony mieszka w T.. D. P. pracuje zawodowo z czego uzyskuje miesięczny dochód w wysokości 2600 złotych. D. P. jest osobą uzależnioną od alkoholu. Oskarżony przejawia cechy osobowości nieprawidłowej. W chwili inkryminowanych zachowań posiadał on jednak zachowaną zdolność zrozumienia znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem. W sprawie nie ujawniły się również okoliczności dezawuujące możliwość prowadzenia przez niego obrony w sposób samodzielny i rozsądny. Oskarżony D. P. jest osobą wielokrotnie karaną, w tym na kary pozbawienia wolności bez zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania. |
Wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 42-44, k. 114, k.138 w zakresie danych osobopoznawczych Karta karna oskarżonego k. 45 Notatka o oskarżonym k. 58 Opinia sądowo – psychiatryczna k. 66-67 Odpisy wyroków oskarżonego k. 96-97 |
|||||||||||||
|
0.1.Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) |
||||||||||||
|
1.2.1. |
||||||||||||||
|
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||
|
OCena DOWOdów |
||||||||||||||
|
0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||
|
Oskarżony D. P. w trakcie przedmiotowego procesu prezentował labilną postawę procesową. Mianowicie początkowo na etapie śledztwa D. P. słuchany w charakterze podejrzanego przyznał się w całości do wszystkich zarzucanych mu czynów. W tym zakresie oskarżony nie kwestionował żadnych ustaleń faktycznych prowadzącego postępowanie przygotowawcze. W złożonych wówczas wyjaśnieniach oskarżony podkreślił jedynie, że jego działania nie były motywowane chęcią zarobkowania, lecz jedynie udzieleniu przysługi, proszącym go o to osobą. Równocześnie oskarżony zadeklarował chęć dobrowolnego poddania się karze. Niemniej jednak na rozprawie głównej D. P. zmienił swoją taktykę procesową i na rozprawie rozpoczętej 13 grudnia 2021 roku nie przyznał się do stawianych mu zarzutów, jednocześnie odmawiając składania wyjaśnień na tym etapie postępowania, wskazując, że uczyni to po przesłuchaniu wszystkich występujących w sprawie świadków. N. rozprawie w dniu 14 kwietnia 2022 roku D. P. zdecydował się złożyć wyjaśnienia, korzystając z prawa odpowiadania jedynie na pytania obrońcy. W przedmiotowych wyjaśnieniach D. P. wskazał, że cała sprawa opiera się na pomówieniach świadków oskarżenia, z którymi jest on skonfliktowany na gruncie rozliczeń finansowych. Oskarżony podał, że jego pierwotne przyznanie było efektem działania policjantów, którzy podali, że posiadają dowody i straszyli gorszymi konsekwencjami. Oskarżony podał, ze na przedmiotowej stacji diagnostycznej dostęp do jego profilu diagnosty miał także J. T., który miał się często logować na jego konto. Oskarżony zaprzeczył także aby brał kiedykolwiek od świadków oskarżenia dowody rejestracyjne. Zarazem D. P. nie wykluczył, że to J. T. wykonał inkryminowane czynności. D. P. zaznaczył także, że jego czynności na stacji kontroli pojazdów są monitorowane, a świadkowie grozili mu w związku z jego zaległościami finansowymi. Sąd Rejonowy mając na względzie całość materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy uznał, że wiarygodne jest przyznanie się D. P. z czasu postępowania przygotowawczego, a całkowicie niewiarygodne są jego depozycje złożone w toku rozprawy głównej. W tym miejscu należy podkreślić, że jako zupełnie gołosłowne należy traktować twierdzenia D. P. dotyczące tego, że został pomówiony przez wszystkich 4 świadków oskarżenia. W tym zakresie warto wskazać, że z grona tych świadków tylko J. P. i M. K. (2) się znają, a pozostali są dla siebie osobami obcymi. Do tego trzeba wskazać, iż J. P. nie obciążył bezpośrednio oskarżonego, gdyż nie posiadał on bezpośredniej wiedzy o inkryminowanym czynie, który był popełniony za pośrednictwem jego kolegi. Dalej wysoce wątpliwe jest aby oskarżony był zadłużony jednocześnie u wszystkich , obcych dla siebie świadków oskarżenia. Owa wątpliwość jest tym większa, biorąc pod uwagę, iż D. P. nie przedstawił żadnych dowodów w tym zakresie. Dalej wypada zwrócić uwagę, że M. K. (2) na rozprawie zeznawał korzystnie dla oskarżonego, o tyle że podawał brak motywacji finansowej po stronie diagnosty. Kolejno trzeba wziąć pod uwagę, że wszystkie samochody zostały zarejestrowane w systemie rzeczonej stacji kontroli pojazdów. Równocześnie wizyta tam owych świadków jest daleko wątpliwa, nie tylko biorąc pod uwagę ich kategoryczne zaprzeczenie , ale też ich miejsce zamieszkania. Ponadto trzeba zwrócić uwagę, iż to nie świadkowie oskarżenia zawiadomili o inkryminowanych czynach, lecz czynności te były wynikiem pracy operacyjnej funkcjonariuszy policji, o czym świadczą sporządzone w tej sprawie notatki urzędowej. W następnej kolejności należy podważyć depozycje oskarżonego D. P. odnośnie możliwości zarejestrowania owych badań przez J. T. działającego z profilu D. P.. Tutaj trzeba uwzględnić zeznania obiektywnego, niezwiązanego ze sprawą świadka. Kolejno raz jeszcze trzeba zwrocić uwagę na miejsce zamieszkania tego diagnosty i świadków oskarżenia, przez co znacznie bardziej prawdopodobne jest zwrócenie się przez nich z prośba do D. P.. Dalej J. T. zaprzeczył wyjaśnieniom D. P. jakoby każde badanie było przedmiotem stosownego nagrania z monitoringu. Równocześnie wysoce wątpliwe są oświadczenia oskarżonego podającego jako powód pierwotnego przyznania rzekome zastraszenie przez funkcjonariuszy policji. Tego rodzaju zarzut jest rażąco sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego. Podobnie oskarżony nie potrafił wytłumaczyć skąd w systemie jego pracodawcy znalazły się rzekome inkryminowane wpisy, podczas gdy świadkowie w sposób szczegółowy opisywali okoliczności przekazania dowodów rejestracyjnych i ich odbiorów, wskazując miejsce tych czynności. To wszystko sprawia, ze wyjaśnienia oskarżonego D. P. złożone w toku śledztwa nie wytrzymują porównania z zeznaniami świadków oskarżenia, którzy nie mieli powodów do pomówienia diagnosty, a także ich zeznania nie ma negatywnego, napastliwego charakteru, a wręcz przeciwnie starają się bagatelizować czyny D. P.. Równocześnie należy wskazać , ze oskarżony pierwotnie przyznał się do zarzucanych mu czynów, co także uwiarygodnia wersje świadków oskarżenia. Dlatego też Sąd Rejonowy uznał wyjaśnienia D. P. z rozprawy głównej za kłamliwe depozycje złożone w celu poprawy własnej sytuacji procesowej, do czego oskarżony skąd inąd był ze wszechmiar uprawniony mając na względzie jego prawo do obrony. Natomiast brak było podstaw do zanegowania wyjaśnień złożonych w toku śledztwa, czy też danychosobpoznawczych podanych przez oskarżonego na początku każdego z przesłuchań. |
||||||||||||||
|
Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania złożone przez świadka R. B.. W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż świadek ten jest osobą obca dla oskarżonego. Toteż nie miał on żadnego powodu, aby obciążać oskarżonego. Dalej należy zwrócić uwagę, iż D. P. w żaden sposób nie wykazał, aby rzeczony świadek kiedykolwiek pożyczał mu pieniądze. Ponadto trzeba zwrócić uwagę, iż poprzez tego rodzaju zeznania świadek R. B. stawiał także siebie w niekorzystnym świetle, biorąc pod uwagę penalizację również procederu wręczania korzyści majątkowych osobom pełniącym funkcje publiczne. Dalej należy ocenić, że świadek ten zeznawał w sposób szczery, spontaniczny, nie ukrywając żadnych okoliczności dotyczących tego zdarzenia. W tym zakresie symptomatyczne jest stwierdzenie świadka, że poprosił oskarżonego o popełnienie przestępstwa właściwie z własnego lenistwa. Dalej trzeba wskazać, że zeznania świadka R. B. były jasne, pozbawione dyskwalifikujących je sprzeczności. Następnie stwierdzić należy, że owe zeznania były spójne gdyż brak jest depozycjami ze śledztwa i rozprawy istotnych różnić. Jednocześnie pewne drobne nieścisłości są z łatwością tłumaczone poprzez wskazanie upływu znacznej ilości czasu. Do tego stwierdzić należy, że zeznania świadka R. B. potwierdza także wydruk z systemu stacji kontroli pojazdów w B.. Sąd Rejonowy dostrzegł także, że świadek zeznawał rzeczowo tj. odnosił się tylko i wyłącznie do wiedzy powziętej w sposób bezpośredni. Tutaj wskazać należało, że R. B. kategorycznie wskazał, że oskarżony bez żadnego wahania przyjął wręczoną mu korzyść majątkową. Dalej należy zwrócić uwagę, iż zeznania świadka B. pośrednio korespondowały z zeznaniami pozostałych świadków oskarżenia, którzy podawali dane dotyczące powszechnego charakteru inkryminowanego procederu. Wreszcie wskazać należało, że oskarżony D. P. pierwotnie nie negował owych zeznań, co uczynił dopiero na etapie rozprawy głównej. Końcowo stwierdzić trzeba, że zeznania świadka R. B. nie miały charakteru szkalującego, obliczonego na pomówienie oskarżonego, a stanowiły jedynie pozbawioną nadmiernej emocjonalności relacje z poczynionych bezpośrednio spostrzeżeń. Toteż Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny w tej sprawie posłużył się zeznaniami złożonymi przez świadka R. B.. |
||||||||||||||
|
Podobnie brak było podstaw aby podważyć wartość dowodową zeznań złożonych przez świadka D. S.. Również w odniesieniu do tego świadka należało wskazać, że w tym postępowaniu nie zostały choćby uprawdopodobnione dane pozwalające podważyć obiektywizm owego osobowego źródła dowodowego. Wręcz przeciwnie świadek ten złożył zeznania, które obciążają oskarżonego w tym samym zakresie jak i jego samego biorąc pod uwagę wręczenie przez świadka korzyści majątkowej. Dalej wskazać trzeba, że D. S. w sposób rzetelny opisał przebieg zdarzenia. W szczególności świadek dokładnie opisał trzy rozmowy poczynione z oskarżonym. Oczywiście Sąd Rejonowy dostrzega pewne różnice w zeznaniach świadka na etapie postępowania przygotowawczego i rozprawy głównej. Jednak owe różnice nie dotyczą rzeczy najistotniejszych. Co ważne świadek precyzyjnie i w sposób zgodny z zasadami doświadczenia życiowego opisał powody, dla których zdecydował skorzystać z usług (...). Należy także wskazać, ze wyżej wskazywane drobne różnice w opisie stanu faktycznego Sąd Rejonowy rozstrzygnął na korzyść zeznań złożonych na policji. W tym zakresie należy zważyć, iż w odróżnieniu od J. P. czy M. K. (2), D. S. w całości potwierdził złożone wówczas depozycje. Jednocześnie pewne różnice w opisie przebiegu wydarzeń są łatwo tłumaczalne poprzez upływ dość sporej ilości czasu nie tylko w odniesieniu do inkryminowanego czynu, lecz także obydwu przesłuchań. Kolejno zważyć należy, że D. S. nie zeznawał w sposób napastliwy, emocjonalny. Wręcz przeciwnie świadek w sposób rzeczowy przedstawiał zapamiętane spostrzeżenia. Następnie zwrócić należało uwagę, iż D. S. w sposób pewny odpowiadał na zadawane mu pytania przez strony tego postępowania. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż świadek swoje depozycje składał w sposób pewny, nie unikając kontaktu wzrokowego czy też nie starając się wyolbrzymić swojego czynu. Wreszcie świadek na rozprawie podał dlaczego nie zdecydował się na przeprowadzenie badań technicznych we właściwej procedurze. Finalnie należy podkreślić zbieżność relacji świadka z wymową wydruku z systemu stacji kontroli pojazdów czy też pierwotnym przyznaniem się D. P.. Dlatego też Sąd Rejonowy rekonstruując stan faktyczny w tej sprawie posłużył się depozycjami D. S.. |
||||||||||||||
|
Sąd Rejonowy uznał w przeważającym zakresie za wiarygodne także zeznania złożone przez świadka J. P.. W tym miejscu po raz kolejny wypada nadmienić, iż także w odniesieniu do tego świadka należy podkreślić, iż oskarżony w żaden sposób nie uprawdopodobnił, że świadek ten jest z nim skonfliktowany. Przeciwnie dane zebrane w tym postępowaniu wskazują, że J. P. wogole nie zna się z D. P., a inkryminowany czyn został popełniony za pośrednictwem M. K. (2). Już ten fakt każe pozytywnie zweryfikować jego zeznania biorąc pod uwagę, że w systemie stacji diagnostycznej w B. wpisano badanie stanu technicznego pojazdu marki A., podczas gdy w świetle jasnych zeznań J. P. jego samochód w 2019 roku nie przechodził badania technicznego, ani nawet nie był na terenie B.. Równocześnie Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że świadek J. P. jedynie częściowo potwierdził odczytane mu na rozprawie zeznania. W tym zakresie J. P. metodycznie wskazywał na zostało niewłaściwie zaprotokołowane. Świadek podał tu chociażby miejsce świadczenia przez niego pracy zarobkowej, dane oskarżonego, który przez M. K. (2) miał być przedstawiany bezoosobowo. Niemniej wypada zwrócić uwagę, że świadek pozostawał zbieżny w zakresie mającym największe znaczenie dla rozstrzygnięcia tego procesu tj. stwierdzenia , że ów samochód nie przechodził faktycznie badań technicznych, a wpis w jego dowodzie rejestracyjnym był efektem działalności M. K. (2) i jego znajomego diagnosty. To w połączeniu z jasnymi zeznaniami złożonymi przez M. K. (2) na rozprawie głównej pozwoliło przypisac winę oskarżonemu. J. należy zwazyć, że J. P. potwierdził, że zwrócił M. K. (2) kwotę przekazaną przez niego diagnoście. Do tego Sąd Rejonowy dostrzegł, że J. P. na rozprawie nie potrafił wskazać dokładnej kwoty, co jest naturalne biorąc pod uwagę długi okres jaki minął od inkryminowanego zdarzenia. Dalej stwierdzić należało, iż świadek zeznawał w sposób rzeczowy, w żaden sposób nie negując niskich motywów swojego postępowania. Sąd wziął pod uwagę, iż depozycje J. P. znajdują potwierdzenie także w zeznaniach M. K. (2), który został już prawomocnie skazany za owe pośrednictwo. To wszystko sprawiło, że Sąd Rejonowy w Nowym Sączu jako podstawę swoich ustaleń faktycznych powziął także zeznania J. P., z zastrzeżeniem iż w zakresie gdzie owe zeznania różniły się na przestrzeni procesu Sąd za wiarygodne uznał zeznania złożone na rozprawie, z uwagi na możliwość bezpośredniej ich weryfikacji, zwłaszcza w aspekcie następczego przesłuchania M. K. (2). |
||||||||||||||
|
Sąd Rejonowy uznał także za przydatne oświadczenia wiedzy złożone przez świadka M. K. (2). Sąd Rejonowy zwrócił jednak, że świadek ten w sposób kategoryczny zaprzeczył pewnym sformułowaniom ujętym w protokole przesłuchania na etapie śledztwa. Tutaj M. K. (2) starannie tłumaczył owe nieścisłości, wskazując, że D. P. początkowo nie chciał wziąć przedmiotowych dowodów rejestracyjnych, na co zgodził się dopiero po dłuższej chwili. Do tego świadek podkreślił, że oskarżony pierwotnie wcale nie uzależniał swojego działania od udzielenia mu chociażby obietnicy korzyści majątkowej. Przeciwnie M. K. (2) w sposób przekonujący podał, że oskarżony ową korzyść majątkową przyjął dopiero po wydaniu dowodu i to z pewnymi oporami. Tutaj wskazać należy, że owe spostrzeżenia świadka w sposób pełny licują z zasadami doświadczenia życiowego, zważywszy że owe czynu były pierwszymi przestępstwami przypisanymi oskarżonemu, który na późniejszym etapie najwidoczniej rozzuchwalił się. Dalej wskazać trzeba, iż owa zmiana depozycji świadka licuje także z pierwotnymi wyjaśnieniami D. P., który podał, że jego motywem wcale nie był zysk finansowy, a jedynie chęć pomocy. Równocześnie należy nadmienić, iż zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak i na etapie rozprawy głównej M. K. (2) kategorycznie stwierdził, iż to D. P. poświadczył nieprawde w dowodach rejestracyjnych, co koresponduje z wpisami w systemie stacji diagnostycznej. Jednocześnie świadek ten także w sposób pewny podał, że każdym razem D. P. finalnie przyjął wręczoną mu korzyść majątkowy. Co jednak ważne do właściwego zakwalifikowania owych zachowań należy wskazać, iż świadek ten w sposób przekonujący na rozprawie podał, iż przyjęcie owej korzyści nie było poprzedzone jej obietnicą i nastąpiło dopiero po wydaniu dowodu rejestracyjnego na wyraźne jego życzeniu. Tutaj należy podać, że świadek w sposób zrozumiały wytłumaczył, iż zaprotokołowane na etapie śledztwa zeznania nie do końca odpowiadają prawdzie w zakresie wyżej wskazanych niuansów. Dlatego też kierując się zasadą bezpośredniości Sąd Rejonowy różnice pomiędzy zeznaniami M. K. (2) rozstrzygną na korzyść wersji przedstawionej na rozprawie. Zarazem jednocześnie szczerość owych depozycji i bagatelizowanie czynu oskarżonego wskazuje, że zeznania tego świadka jawią się jako wiarygodne. Co więcej warto zwrócić uwagę, iż świadek jest już prawomocnie skazany za pośrednictwo i wręczenie korzyści majątkowej, przez co brak jest powodów do twierdzenia, że M. K. (2) próbuje chronić siebie bądź inne nieustalone osoby kosztem oskarżonego D. P.. Toteż mając na względzie wyżej wysłowioną argumentacje Sąd uznał ( w wyżej wskazanym zakresie) zeznania M. K. (2) za wiarygodne i przydatne do poczynienia w tej sprawie ustaleń faktycznych. |
||||||||||||||
|
Brak było także powodów do zanegowania zeznań złożonych przez świadka J. T.. Konieczność dopuszczenia tego dowodu wiązała się z wyjaśnieniami oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał on na możliwość korzystania przez tego świadka z jego profilu. Nadto jego zeznania okazały się być przydatne także w zakresie weryfikacji twierdzeń oskarżonego odnośnie dokumentacji każdej kontroli poprzez system monitoringu. Tutaj należy wskazać, iż świadek udzielił w tym zakresie kategorycznych i pełnych odpowiedzi. J. T. stanowczo podał, iż nigdy nie logował się na dane D. P., a także nie korzystał z jego konta w systemie stacji. Dodatkowo świadek podał, iż istnieje możliwość przeprowadzenia kontroli bez uruchomienia monitoringu, co w sposób istotny kłóci się z wyjaśnieniami oskarżonego. W dalszej kolejności należy wskazać, iż wbrew pozorom świadek ten nie miał żadnego interesu w składaniu niekorzystnych dla oskarżonego depozycji. W szczególności nie był on w żadnym stopniu skonfliktowany z oskarżonym. Dalej to nie jego, a oskarżonego wskazali jako osobę, która przyjęła korzyść majątkową świadkowie oskarżenia. Trzeba również wziąć pod uwagę, iż zeznania świadka licują z danymi przekazanymi przez oskarżonego w toku śledztwa, gdzie w sposób jednoznaczny D. P. przyznał się do zarzucanego mu czynu. Trzeba także zwrócić uwagę na spokojny sposób zdawania przez świadka relacji procesowej, gdzie J. T. na zadawane pytania odpowiadał spokojnie, zdecydowanie, jednoczesnie nie klucząc czy unikając udzielenia odpowiedzi wprost. Warto wskazać także, że świadek podał także, iż oskarżony spożywał alkohol na terenie miejsca pracy, co licuje z tezą zawartą w opinii sądowo – psychiatrycznej mówiącą o uzależnieniu D. P.. Zarazem Sąd Rejonowy w tych zeznaniach nie dostrzegł jakichkolwiek sprzeczności czy to o charakterze wewnętrznym czy zewnętrznym. Zeznania te są także jasne i logiczne oraz zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. To wszystko sprawiło, że Sąd Rejonowy w sposób posiłkowy, skorzystał z owych depozycji w procesie odtwarzania stanu faktycznego w tej sprawie. |
||||||||||||||
|
W ocenie Sądu Rejonowego w pełni przydatna dla poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie była ocena biegłych psychiatrów M. B. oraz H. B.. Biegli ci w sposób kompletny odpowiedzieli na zadane im przez organ procesowy pytania dotyczące zdrowia psychicznego oskarżonego D. P.. Jednocześnie w toku tego procesu nie ujawniła się żadna okoliczność podważająca kompetencje biegłych do sporządzania tego rodzaju dokumentów procesowych jak również brak było podstaw do powzięcia wątpliwości, co do ich bezstronności w tej sprawie. Sąd nie ma także zastrzeżeń odnośnie obranej przez biegłych metodologii badań oraz zgodności opracowanych przez nich wniosków końcowych z wynikami badania ambulatoryjnego. Co więcej żadna ze stron tego procesu w żaden sposób nie kwestionowała treści zawartych w powyższym dokumencie procesowym. Stąd też Sąd Rejonowy ustalając okoliczności wymagające wiedzy specjalistycznej związanej ze zdrowiem psychicznym oskarżonego oparł się w pełni na opinii sądowo – psychiatrycznej sporządzonej przez biegłych lekarzy M. B. i H. B.. |
||||||||||||||
|
Jednocześnie za wiarygodne i przydatne uznano zapisy z systemu stacji kontroli pojazdów w B.. Tutaj należało wskazać, iż w świetle zeznań J. T., hipoteza aktu oskarżenia uwidoczniona w tych wydrukach, że to D. P. wprowadził rzeczone dane do systemu, znalazła swoje potwierdzenie procesowe, gdyż niemożliwe było aby inny diagnosta używał konta oskarżonego. Wreszcie owe dane korespondują z zeznaniami wszystkich pozostałych świadków, którzy jednoznacznie wskazują oskarżonego jako podmiot, który wręczył podbite dowody rejestracyjne. W świetle argumentacji obrońcy należało zwrócić uwagę, że fakt braku w niniejszej sprawie dowodów z dokumentów w postaci dowodów rejestracyjnych, wcale nie uniemożliwia przypisanie oskarżonemu winy, gdyż ów fakt – poświadczenia nieprawdy- wynika wprost z zeznań świadków oskarżenia. Natomiast polski proces karny nie zna formalnej teorii dowodowej i istnieje możliwość dowodzenia danej okoliczności za pomocą każdego rodzaju dowodu, z uwzględnieniem stosownych zakazów procesowych. Dalej także owe wpisy w połączeniu z tymi zeznaniami w sposób bezalternatywny wykazują, że to D. P. poświadczył nieprawdę, a następnie przyjął za to działanie niezgodne z przepisami prawa korzyść majątkową. Toteż i owe wydruki posłużyły w procesie rekonstrukcji stanu faktycznego w tej sprawie. |
||||||||||||||
|
Sąd Rejonowy nie powziął także wątpliwości odnośnie przydatności dla przedmiotowego procesu innych nieosobowych źródeł dowodowych jak chociażby notatki urzędowe, odpisy prawomocnych wyroków, a także dokumenty dotyczące danych osobo poznawczych odnoszących się do D. P. w postaci karty karnej, notatki o oskarżonym, wyciągu z ksiąg wieczystych Dokumenty te zostały sporządzone we właściwej formie przez kompetentne do tego osoby, a strony procesu nie podniosły żadnych uwag odnośnie autentyczności zawartych w nich danych. Stąd też przedmiotowe dokumenty stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w tej sprawie, zwłaszcza w zakresie oceny właściwości i warunków osobistych D. P.. |
||||||||||||||
|
0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||
|
PODSTAWA PRAWNA WYROKU |
||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Oskarżony |
|||||||||||||
|
☐ |
3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem |
|||||||||||||
|
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej |
||||||||||||||
|
☒ |
3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem |
I |
D. P. |
|||||||||||
|
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej |
||||||||||||||
|
W punkcie I skargi oskarżycielskiej D. P. został oskarżony o to, że D. P. został oskarżony o to, że w nieustalonym dniu października 2020 roku w miejscowości T., rejonu (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję publiczna jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od R. B. korzyść majątkową w kwocie 51 PLN w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym. że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...)poświadczył w dniu 6 października 2020 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazd tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2k.k. W tym miejscu należy jedynie dla porządku przytoczyć treść owych przepisów i tak art. 228 § 3 k.k. stanowi, że kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa. Natomiast czyn zabroniony określony w art. 271 § 3 k.k. ma następujące znamiona funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne jeżeli czynu tego sprawca dopuszcza się w celu osiągnięcia korzyści osobistej lub majątkowej. W tym miejscu wypada pokrótce omówić znamiona tych występków, ze szczególnym uwzględnieniem zakresu mającego znaczenia dla niniejszego postępowania. N. samym wstępie wypada stwierdzić, iż oba występki są typami kwalifikowanymi, gdzie zwiększony stopień społecznej szkodliwości wiąże się z naruszeniem prawa powiązanym ze sprzedajnością, a także poświadczeniem nieprawdy w ściśle sprecyzowanym przez ustawodawcę celu. Dalej również obydwa te występki są typami formalnymi, dla których spełnienia nie jest potrzebne wystąpienie żadnego relewantnego skutku. Mianowicie do popełnienia występku z art. 228 § 3 k.k. dochodzi już wówczas, gdy sprawa przyjmie chociażby obietnicę korzyści majątkowej w zamian za zachowanie sprzeczne z prawem – dla bytu tego przestępstwa nie jest konieczne, aby tego zachowania sprzecznego z prawem sprawca finalnie się dopuścił. Natomiast w przypadku kwalifikowanego poświadczenia nieprawdy przestępstwem jest już samo wystawienie w tym celu dokumentu, bez znaczenia czy wejdzie on później w jakiś sposób do obrotu. Kolejno trzeba wskazać, że obydwa te występki są typami indywidualnymi, a więc takimi które może popełnić zawężony podmiotowo krąg sprawców. W odniesieniu do czynu z art. 228 § 3 k.k. konieczne jest aby sprawca pełnił funkcje publiczną, które to pojęcie posiada swoją definicje legalną w art. 115 § 19 k.k. Natomiast w przypadku kwalifikowanego poświadczenia nieprawdy sprawcą tego występku może być tylko i wyłącznie taki podmiot, który jest uprawniony do wystawiania dokumentów mających pewien przymiot zaufania publiczno prawnego. W tym miejscu należy odnieść się do problematyki możliwości popełnienia tych przestępstw przez diagnostów, i tak w odniesieniu do występku z art. 228 § 3 k.k. i spełnienia przez diagnostę samochodowego przymiotu osoby pełniącej funkcje publiczną. W tym miejscu należy z całą mocą wskazać, iż problem ten jest już rozstrzygnięty w orzecznictwie Sądu Najwyższego i wypada zacytować fragment rozważań tego organu zawartym w wyroku z 22 listopada 1998 roku, w sprawie III KKN 346/19, który to dalej zachowuje aktualność, pod rządem kodeksu karnego z 1969 r. konsekwentnie wyrażano stanowisko, że zakresy pojęć "funkcjonariusza publicznego" i osoby "pełniącej funkcję publiczną" nie są tożsame. W uchwale składu siedmiu sędziów SN z dnia 3 lipca 1970 r., VI KZP 27/70 wypowiedziano pogląd, że "podmiotem przestępstwa określonego w art. 239 k.k. jest funkcjonariusz publiczny, a inna osoba tylko wtedy, gdy pełni funkcję publiczną" (OSNKW 1970, z. 9, poz. 98). O ile jednak kategoria funkcjonariusza publicznego została zdefiniowana w kodeksie karnym (art. 120 § 11 d.k.k.), o tyle wykładnię pojęcia "funkcji publicznej" pozostawiono praktyce orzeczniczej. Oznaczało to, że każdorazowo, gdy imputowano osobie nie będącej funkcjonariuszem publicznym przyjęcie korzyści majątkowej lub osobistej albo ich obietnicy w związku z pełnioną funkcją, należało rozważyć, czy ma ona charakter publiczny. Mimo bogatego dorobku orzeczniczego, nie zdołano wypracować uniwersalnego kryterium pozwalającego na jednoznaczne rozpoznanie in concreto znamion funkcji publicznej. Zawsze jednak, co oczywiste, wiązano funkcję publiczną z działalnością zinstytucjonalizowaną, urzędową, dotyczącą ogółu, a przeciwstawiano ją działalności prywatnej. W odniesieniu natomiast do sprawcy pełnienie funkcji publicznej warunkowano wykonywaniem przez niego uprawnień mogących kształtować treść wykonywanych zadań przez czynności zarządu, administrowania, wydawania lub istotnego wpływania na wydawanie decyzji. Kierunek orzecznictwa znajdował w zasadzie akceptację w doktrynie [A. Spotowski (w:) System prawa karnego, t. IV, Ossolineum 1989, s. 583; L. Gardocki: O podmiocie łapownictwa, PiP 1971, z. 5). Wracając do niniejszej sprawy, należy zauważyć, że przedmiot pracy diagnosty samochodowego, jakim jest kontrola stanu technicznego pojazdów z punktu widzenia możliwości dopuszczenia ich do ruchu, znajdował i nadal znajduje uregulowanie ustawowe. Obowiązująca w okresie objętym oskarżeniem ustawa z dnia 1 lutego 1983 r. - prawo w ruchu drogowym (jedn. tekst: Dz. U. z 1992 r. Nr 11, poz. 41) powierzyła kwestie dotyczące kontroli technicznej pojazdów i dopuszczenia ich do ruchu organom administracji państwowej. Zgodnie z art. 65 ust. 1 i 2 oraz art. 66 cyt. ustawy, organ administracji, rejestrujący pojazd po raz pierwszy, wpisywał do dowodu rejestracyjnego termin badania technicznego pojazdu, a jeżeli pojazd był zarejestrowany - termin ten wpisywała jednostka przeprowadzająca badanie. Badania techniczne mogły być przeprowadzone w stacjach kontroli pojazdów upoważnionych przez wojewodę. Wydane na podstawie art. 58 ust. 1 pkt 1 i art. 67 pkt 1 powołanej ustawy rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie warunków technicznych i badań pojazdów (jedn. tekst: Dz. U. z 1996 r. Nr 155, poz. 772) przewidywało z kolei, że wojewoda, wydając uprawnienia wskazanym stacjom kontroli pojazdów, określał w nich imiennie pracowników upoważnionych do dokonywania badań technicznych pojazdów, zastrzegając wyłączność ich uprawnień (§ 61 ust. 1, 2 i 4 cyt. rozp.).Do kręgu upoważnionych przez Wojewodę P. pracowników stacji kontroli pojazdów (diagnostów) należał oskarżony L. N. podstawie upoważnienia wojewody wpisywał on do dowodu rejestracyjnego posiadacza pojazdu termin następnego badania technicznego, co oznaczało przedłużenie okresu dopuszczenia pojazdu do ruchu, jeśli wynik kontroli pojazdu uzasadniał podjęcie takiej decyzji. W przeciwnym razie odmawiał dokonania stosownego wpisu w dowodzie rejestracyjnym, a w wypadku stwierdzenia, że stan pojazdu może stwarzać zagrożenie dla ruchu, zatrzymywał dowód rejestracyjny i przekazywał go do właściwego urzędu administracji państwowej, uprawnionego do rejestracji pojazdów.Z uregulowanego ustawowo uprawnienia diagnosty do wpisywania w dowodzie rejestracyjnym pojazdu terminu kolejnego badania technicznego, a tym samym przedłużenia okresu dopuszczenia pojazdu do ruchu, wynika, że w zakresie wykonywania tej czynności pełnił on funkcję publiczną przekazaną imiennym upoważnieniem wojewody. Przyjęcie przez diagnostę korzyści majątkowej lub osobistej albo ich obietnicy w związku z wykonywaniem tych czynności wypełniało znamiona przestępstwa określonego w art. 239 § 1 d.k.k. Wyrażony pogląd zachowuje aktualność po wejściu w życie kodeksu karnego z 1997 r., gdyż znamiona ustawowe określające krąg podmiotów przestępstwa łapownictwa biernego nie uległy zmianie (art. 228 § 1 k.k.), a uprawnienia diagnostów, unormowane w art. 81-84 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602), nadal pozostają w sferze pełnienia funkcji publicznej. N. marginesie powyższych rozważań należy stwierdzić, że po wejściu w życie kodeksu karnego z 1997 r. nie ma powodów, by odejść od linii orzecznictwa prezentowanej w okresie obowiązywania kodeksu karnego z 1969 r., zgodnie z którą z pojęciem "pełnienia funkcji publicznej" wiąże się szerszy zakres desygnatów niż z pojęciem "funkcjonariusz publiczny". Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było ograniczenie zasięgu podmiotowego przestępstwa łapownictwa biernego do funkcjonariuszy publicznych, to dokonałby stosownej zmiany w opisie przestępstwa. Do zmiany takiej, na co wskazuje brzmienie art. 228 § 1 k.k., nie doszło. Nie sposób jednak pominąć, że zasada określoności czynu (art. 42 ust. 1 Konstytucji RP) wymaga, by, poza funkcjonariuszami publicznymi, tylko takie osoby mogły ponosić odpowiedzialność karną za przestępstwo łapownictwa biernego, których funkcja o charakterze publicznym określona została w ustawie (por. Kodeks karny - Komentarz, pod red. A. Zolla, t. 2, s. 749, Kraków 1999). Natomiast w odniesieniu do występku stypizowanego w art. 271 § 3 k.k. nie ulega już żadnych wątpliwości, że dokument w postaci wpisu w dowodzie rejestracyjnym pojazdu o pozytywnym przejściu okresowych badań technicznych wiąże się z publicznym przymiotem tego rodzaju dokumentu Zatem niewątpliwie D. P. był zdatny do popełnienia zarzucanego mu czynu. Dalej należy wskazać, iż korzyść majątkowa lub jej obietnica musi być wręczona w związku z pełnioną przez sprawcę funkcje publiczną. Podobnie należy wskazać, iż w świetle bogatego orzecznictwa sądów powszechnych nigdy za tak zwany dowód wdzięczności nie mogą zostać uznane pieniądze. Dalej wskazać należy, że naruszenie prawa związane z wręczono korzyścią należy interpretować jako naruszenie jakichkolwiek regulacji prawnych, niezależnie od ich wagi czy rangi. Oczywistym jest też, ze przestępstwa sprzedajności można dokonać tylko i wyłącznie umyślnie, natomiast występek z art. 271 § 3 k.k. z zamiarem kierunkowym działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i osobistej. Następnie należy zwrócić uwagę na doniosły w realiach tej sprawy problem, czy obydwa występki mogą pozostawać w zbiegu. Tutaj wbrew kwalifikacji zaproponowanej przez oskarżyciela publicznego odpowiedź musi być negatywna. W doktrynie wielokrotnie wskazywano bowiem, że sytuacja, w której sprawa występku z art. 228 § 3 k.k. na późniejszym etapie popełnia inne przestępstwo powoduje powstanie dwóch odrębnych typów czynów zabronionych, a przestępstwo sprzedajności jest popełnione już na etapie chociażby przyjęcia obietnicy korzyści majątkowej, ewentualne następcze wręczenie tej korzyści stanowi w tym przypadku wspólkarany czyn następczy. Jedynym sposobem do przyjęcia jedności czynu jest w tego rodzaju przypadkach zastosowanie instytucji czynu ciągłego, określonego w art. 12 § 1 k.k. Tutaj warto zacytować chociażby fragmenty komentarzy pod redakcją M. M. czy J. G. : W wypadku określonym w § 3 (przyjęcie korzyści lub obietnicy w zamian za naruszenie przepisów prawa) możliwe jest, że sprawca, naruszając przepisy, popełni przestępstwo. Należy przyjąć, że będą miały tu miejsce dwa przestępstwa pozostające w zbiegu (Zoll [w:] Zoll, 1999, s. 760–761; por. uwagi do art. 85). Podobnie w wypadku, kiedy naruszenie przepisów skutkuje popełnieniem wykroczenia, będzie miało miejsce przestępstwo z art. 228 § 3 i popełnione po nim odpowiednie wykroczenie. Jeżeli sprawca najpierw przyjął obietnicę korzyści, a potem obiecaną korzyść, przestępstwo jest dokonane z momentem przyjęcia korzyści, a wcześniejszą akceptację korzyści trzeba uznać za współukarany czyn uprzedni. Należy zatem uznać, że dokonanie czynu następuje w chwili przyjęcia korzyści (wyrok SN z 20.11.1980 r., II KR 354/80, OSNPG 1981/6, poz. 61; A. Zoll [w:] Kodeks karny..., t. 2, red. A. Zoll, 1999, s. 760; O. Górniok [w:] O. Górniok (i in.), Kodeks karny..., t. 2, s. 497). Przechodząc do subsumpcji wyżej wskazanych stwierdzeń należało zważyć, iż zachowanie D. P. przypisane mu w tym postępowaniu naruszyło znamiona występku z art. 228 § 3 k.k. i 271 § 3 w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. art. 12 § 1 k.k. W tym zakresie należy stwierdzić, iż jako diagnosta samochodowy był on zdatny do popełnienia tego występku. Kolejno wskazać należy, iż oskarżony jeszcze przez poświadczeniem nieprawdy przyjął od R. B. obietnice udzielenia korzyści majątkowe w związku z pełnioną przez niego funkcją diagnosty, za zachowanie w rażący sposób naruszający przepisy prawa polegające na poświadczeniu nieprawdy odnośnie przeprowadzenia badań technicznych samochodu R. B.. Dalej owa korzyść stanowiła przysporzenie pieniężne, a więc w żaden sposób nie może zostać uznana za swoisty dowód wdzięczności. Następnie wskazać trzeba, że później oskarżony niewątpliwie poświadczył nieprawdę w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co do okoliczności mającej znaczenie publiczno prawne tj. przeprowadzenia badania okresowego sprawności technicznej pojazdu mechanicznego R. B.. Następnie oskarżony za to zachowanie przyjął samą korzyść majątkową, co nie powinno być traktowane jako kolejny czyn, lecz jako czyn współkarany. Oczywistym też jest, ze owe zachowania były umyślne, z wymaganym przez ustawodawcę zamiarem. Wreszcie wskazać należy, że oskarżony już w momencie udzielenia mu przez R. B. obietnicy korzyści miał z góry powzięty zamiar poświadczenia nieprawdy i finalnego odebrania dodatkowej gratyfikacji. Do tego owe zachowania dzieliły krótkie okresy czasu. Stąd też można było przyjąć, że owe zachowania zostały popełnione w warunkach czynu ciągłego. Dlatego też Sąd Rejonowy uznał, iż te zachowania wypełniły znamiona występku z art. 228 § 3 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. Powyższe stwierdzenie aktualizuje konieczność oceny kolejnego elementu struktury przestępstwa tj. stopnia społecznej szkodliwości. Rozpatrując tę problematykę należy stwierdzić, iż ustawodawca w art. 115 § 2 k.k. zawarł zamknięty katalog kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości. Zgodnie z tym przepisem Sąd oceniając stopień społecznej szkodliwości danego czynu jest zobowiązany wziąć pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W ocenie Sądu Rejonowego stopień społecznej szkodliwości tego czynu D. P. był średni. Za taką oceną owego czynu przemawiały następujące wskazania :a)sprawca osiągnął z tego czynu niewielkie przysporzenie majątkowe, b) D. P. w sposób rażący naruszył przepisy prawa poprzez inkryminowane poświadczenie nieprawdy, c)oskarżony nie był w żadnym stopniu przymuszony do tego czynu, nie był wobec R. B. w żaden sposób zobowiązany. Dalej wskazać należy, ze oskarżony w sposób jaskrawy uczynił ze swojej funkcji publicznej okazję do dodatkowego zarobkowania, co jest szczególnie naganne. To wszystko pozwoliło uznać ów czyn za karygodny w rozumieniu art. 1 § 2 k.k. Czyn D. P. był także zawiniony w świetle normatywnej teorii winy, recypowanej w art. 1 § 3 k.k. W tym zakresie należy wskazać, iż oskarżony jest osobą dorosłą. Co więcej posiada on długoletnie doświadczenie w pracy w zawodzie diagnosty samochodowego, stąd też powinien mieć szczególną dbałość o rzetelne wykonywania swojej pracy i wiedzieć jakie konsekwencje wiążą się z naruszeniami w tej kwestii. Dalej w świetle opinii biegłych psychiatrów brak jest wątpliwości odnośnie jego poczytalności w chwili czynu. Kolejno w odróżnieniu od czynów związanych z M. K. (2) D. P. nie znał swojego „klienta”, a więc nie czuł się chociażby towarzysko zobowiązany do udzielenia przysługi. Stąd też należało stwierdzić, iż w niniejszej sprawie brak jest okoliczności limitujących poziom zawinienia oskarżonego. W związku z powyższym Sąd Rejonowy w punkcie I uzasadnianego wyroku uznał D. P. za winnego tego, że w dniach 5 i 6 października 2020 roku w T. i B. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od R. B. obietnicę korzyści majątkowej, a następnie samą korzyść majątkową w kwocie 51 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poświadczył w dniu 6 października 2020 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu tj. występku z art. 228 § 3 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. |
||||||||||||||
|
☐ |
3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem |
IVa i IVb |
D. P. |
|||||||||||
|
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej |
||||||||||||||
|
Nie powtarzając wyżej wysłowionych rozważań zachowujących swoją aktualność także w odniesieniu do występków przypisanych w punktach IVa oraz IVb wyroku Sąd Rejonowy zwraca uwagę na następujące okoliczności, które uniemożliwiły utrzymanie kwalifikacji prawnej zaproponowanej przez oskarżyciela publicznego. W punkcie II aktu oskarżenia prokurator zarzucił D. P., ze w nieustalonym dniu listopada 2017 roku w miejscowości T., rejonu (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie 50 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 17 listopada 2017 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu tj. popełnienie występku z art. 228 § 3 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż w odróżnieniu od czynów związanych z samochodem D. S. czy R. B., w odniesieniu do zachowania wobec samochodu marki A. (...) D. P. nie przyjął obietnicy przyjęcia korzyści majątkowej w związku z pełnioną funkcją. Jak wskazują wiarygodne zeznania M. K. (2), oskarżony po prostu po długich prośbach zdecydował wyświadczyć przysługę dla swojego kolegi. Co ważne udzielenie owej przysługi nie było w żadnym miejscu warunkowane udzieleniem korzyści majątkowej. Jest to o tyle istotne, że w takim przypadku nie tylko nie można mówić o działaniu sprawcy w z góry powziętym zamiarem, co było jedynym sposobem dla utrzymania jedności czynu w przypadku tych czynów zabronionych, lecz także dezawuowało możliwość przypisania typu kwalifikowanego poświadczenia nieprawdy, gdyż oskarżony nie działał wówczas ani w zamiarze uzyskania korzyści majątkowej ani też osobistej. Zarazem oczywistym jest, że oskarżony swoim zachowaniem poświadczył nieprawdę, gdyż samochód J. P. nigdy nie przeszedł badania na stacji kontroli pojazdów w B., a D. P. poświadczył ów stan w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu, a także w systemie stacji kontroli pojazdów. Równocześnie wypada zwrócić uwagę, że finalnie za to zachowanie oczywiście sprzeczne z przepisami prawa i bezpośrednio związane z pełnioną funkcją publiczną D. P. przyjął korzyść majątkową w kwocie 37 złotych, co spowodowało następczą realizacje występku z art. 228 § 3 k.k. Tutaj wypada jedynie stwierdzić, iż Sąd Rejonowy nawet widząc stosunkowo nietypowo niski stopień społecznej szkodliwości tego czynu nie mógł przyjąć wypadku mniejszej wagi, albowiem ów typ uprzywilejowany dotyczy tylko i wyłącznie typu podstawowego, określonego w art. 228 § 1 k.k. i nie może być stosowany do typów kwalifikowanych. Pogląd ten jest bezsporny w doktrynie i orzecznictwie i wynika chociażby z wykładni systemowej. Konkludując należy stwierdzić, iż w ramach czynu zarzucanego aktem oskarżenia D. P. dopuścił się dwóch osobnych przestępstw, gdzie data poświadczenia nieprawdy jest datą pewną, a data występku sprzedajności jest bliżej nieokreślona, jednak co oczywiste w świetle zeznań M. K. (2) czyn ten miał miejsce później niż występek poświadczenia nieprawdy. Obydwa te występki są społecznie szkodliwe w stopniu wyższym niż znikomym. Niemniej jednak stopień ich społecznej szkodliwości jest daleko niższy niż w przypadku czynów przypisanych w punktach I i XII wyroku. Tutaj należy rozróżnić, że D. P. poświadczył nieprawdę co do istotnej dla bezpieczeństwa okoliczności i fakt ten jest w tym zakresie tak samo społecznie szkodliwy jak wyżej wymienione przestępstwa, jednak okolicznością limitującą karygodność tych zachowań jest przede wszystkim motywacja sprawcy, który poświadczył nieprawdę niejako „altruistycznie” nie chcąc z tego powodu jakichkolwiek przysporzeń. Natomiast w odniesieniu do następnego występku sprzedajności Sąd zwrócił uwagę, że oskarżony pierwotnie nie chciał przyjmować owej korzyści, a zrobił to dopiero po dłuższych naleganiach M. K. (2). Fakty te w sposób istotny redukują stopień społecznej szkodliwości tych czynów, co musiało znaleźć swoje odzwierciedlenie w procesie wymiaru kary. Równocześnie warto zwrócić uwagę, iż w odniesieniu do M. K. (2) sprawca z uwagi na wieloletnią koleżeńską znajomość mógł czuć się w pewien sposób zobowiązany, co także redukuje stopień społecznej szkodliwości poświadczenia przez niego nieprawdy, aczkolwiek w nieco mniejszy stopniu niż w przypadku czynów określonych w punktach VIII a I VIIIb wyroku, bo tu działał on poprzez M. K. (2) na rzecz osoby trzeciej tj. J. P.. Brak natomiast było okoliczności pozwalających chociażby częściowo zanegować zawinienie oskarżonego w odniesieniu do tych czynów. Tutaj należy wziąć pod uwagę świadomość oskarżonego odnośnie niedopuszczalności popełniania tego rodzaju zachowań. Dalej należało zwrócić uwagę, iż sprawca był poczytalny w chwili czynu. Wreszcie wskazać, iż pomimo pewnej znajomości z M. K. (2) nie działał on w stanie wyższej konieczności czy innej anormalnej sytuacji motywacyjnej. To wszystko pozwoliło stwierdzić, iż oskarżonemu w odniesieniu do czynów przypisanych w punktach IVa i IVb wyroku można postawić relewantny zarzut braku posłuchu dla normy sankcjonowanej, co skompletowała w odniesieniu do tych czynów pięcioelementową strukturę przestępstwa opisaną w art. 1 k.k. Zarazem aby oddać, że Sąd poruszał się w obrębie skargi oskarżycielskiej, przy zanegowaniu jedności czynu Sąd Rejonowy w odniesieniu do tych dwóch występków stworzył dwa odrębne punkty określone pod nazwą IVa i IVb. W związku z powyższym Sąd Rejonowy w punkcie IVa uzasadnianego wyroku uznał D. P. za winnego tego, że 16 lutego 2019 roku w B. jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. doz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu. Budownictwa i (...) Morskiej dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu tj. występku z art. 271 § 1 k.k. Natomiast w punkcie IV b Sąd uznał D. P. za winnego tego, że w nieustalonym dniu lutego 2019 roku –później niż występek przypisany w punkcie IVa wyroku w T. pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od J. P. za pośrednictwem M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie 37 złotych za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa w związku z pełnioną przez siebie funkcją publiczną, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 16 lutego 2019 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. doz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu. Budownictwa i (...) Morskiej dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu. tj. występku z art. 228 § 3 k.k. |
||||||||||||||
|
☐ |
3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem |
VIIIa i VIIIb |
D. P. |
|||||||||||
|
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej |
||||||||||||||
|
Nie powtarzając wyżej wysłowionych rozważań zachowujących swoją aktualność także w odniesieniu do występków przypisanych w punktach VIIIa oraz VIIIb wyroku Sąd Rejonowy zwraca uwagę na następujące okoliczności, które uniemożliwiły utrzymanie kwalifikacji prawnej zaproponowanej przez oskarżyciela publicznego. W punkcie III aktu oskarżenia prokurator zarzucił D. P., ze III.w nieustalonym dniu listopada 2017 roku w miejscowości T., rejonu (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie 50 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 17 listopada 2017 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu tj. popełnienie występku z art. 228 § 3 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż w odróżnieniu od czynów związanych z samochodem D. S. czy R. B., w odniesieniu do zachowania wobec samochodu marki V. (...) stanowiącego własność M. K. D. P. nie przyjął obietnicy przyjęcia korzyści majątkowej w związku z pełnioną funkcją. Jak wskazują wiarygodne zeznania M. K. (2), oskarżony po prostu po długich prośbach zdecydował wyświadczyć przysługę dla swojego kolegi. Co ważne udzielenie owej przysługi nie było w żadnym miejscu warunkowane udzieleniem korzyści majątkowej. Jest to o tyle istotne, że w takim przypadku nie tylko nie można mówić o działaniu sprawcy w z góry powziętym zamiarem, co było jedynym sposobem dla utrzymania jedności czynu w przypadku tych czynów zabronionych, lecz także dezawuowało możliwość przypisania typu kwalifikowanego poświadczenia nieprawdy, gdyż oskarżony nie działał wówczas ani w zamiarze uzyskania korzyści majątkowej ani też osobistej. Zarazem oczywistym jest, że oskarżony swoim zachowaniem poświadczył nieprawdę, gdyż samochód M. K. (2) nigdy nie przeszedł badania na stacji kontroli pojazdów w B., a D. P. poświadczył ów stan w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu, a także w systemie stacji kontroli pojazdów. Równocześnie wypada zwrócić uwagę, że finalnie za to zachowanie oczywiście sprzeczne z przepisami prawa i bezpośrednio związane z pełnioną funkcją publiczną D. P. przyjął korzyść majątkową w kwocie 50 złotych, co spowodowało następczą realizacje występku z art. 228 § 3 k.k. Tutaj wypada jedynie stwierdzić, iż Sąd Rejonowy nawet widząc stosunkowo nietypowo niski stopień społecznej szkodliwości tego czynu nie mógł przyjąć wypadku mniejszej wagi, albowiem ów typ uprzywilejowany dotyczy tylko i wyłącznie typu podstawowego, określonego w art. 228 § 1 k.k. i nie może być stosowany do typów kwalifikowanych. Pogląd ten jest bezsporny w doktrynie i orzecznictwie i wynika chociażby z wykładni systemowej. – cide teza 54 komentarza do tego artykułu pod redakcją W. W.. Konkludując należy stwierdzić, iż w ramach czynu zarzucanego aktem oskarżenia D. P. dopuścił się dwóch osobnych przestępstw, gdzie data poświadczenia nieprawdy jest datą pewną, a data występku sprzedajności jest bliżej nieokreślona, jednak co oczywiste w świetle zeznań M. K. (2) czyn ten miał miejsce później niż występek poświadczenia nieprawdy. Obydwa te występki są społecznie szkodliwe w stopniu wyższym niż znikomym. Niemniej jednak stopień ich społecznej szkodliwości jest daleko niższy niż w przypadku czynów przypisanych w punktach I i XII wyroku. Tutaj należy rozróżnić, że D. P. poświadczył nieprawdę co do istotnej dla bezpieczeństwa okoliczności i fakt ten jest w tym zakresie tak samo społecznie szkodliwy jak wyżej wymienione przestępstwa, jednak okolicznością limitującą karygodność tych zachowań jest przede wszystkim motywacja sprawcy, który poświadczył nieprawdę niejako „altruistycznie” nie chcąc z tego powodu jakichkolwiek przysporzeń. Natomiast w odniesieniu do następnego występku sprzedajności Sąd zwrócił uwagę, że oskarżony pierwotnie nie chciał przyjmować owej korzyści, a zrobił to dopiero po dłuższych naleganiach M. K. (2). Fakty te w sposób istotny redukują stopień społecznej szkodliwości tych czynów, co musiało znaleźć swoje odzwierciedlenie w procesie wymiaru kary. Równocześnie warto zwrócić uwagę, iż w odniesieniu do M. K. (2) sprawca z uwagi na wieloletnią koleżeńską znajomość mógł czuć się w pewien sposób zobowiązany, co także redukuje stopień społecznej szkodliwości poświadczenia przez niego nieprawdy. Brak natomiast było okoliczności pozwalających chociażby częściowo zanegować zawinienie oskarżonego w odniesieniu do tych czynów. Tutaj należy wziąć pod uwagę świadomość oskarżonego odnośnie niedopuszczalności popełniania tego rodzaju zachowań. Dalej należało zwrócić uwagę, iż sprawca był poczytalny w chwili czynu. Wreszcie wskazać, iż pomimo pewnej znajomości z M. K. (2) nie działał on w stanie wyższej konieczności czy innej anormalnej sytuacji motywacyjnej. To wszystko pozwoliło stwierdzić, iż oskarżonemu w odniesieniu do czynów przypisanych w punktach IVa i IVb wyroku można postawić relewantny zarzut braku posłuchu dla normy sankcjonowanej, co skompletowała w odniesieniu do tych czynów pięcioelementową strukturę przestępstwa opisaną w art. 1 k.k. Zarazem aby oddać, że Sąd poruszał się w obrębie skargi oskarżycielskiej, przy zanegowaniu jedności czynu Sąd Rejonowy w odniesieniu do tych dwóch występków stworzył dwa odrębne punkty określone pod nazwą VIIIa i VIIIb. Mając na uwadze wyżej przeprowadzony wywód Sąd w punkcie VIIIa uzasadnianego wyroku uznał D. P. za winnego tego, że 17 listopada 2017 roku w B. jako diagnosta nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 17 listopada 2017 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu tj. występku z art. 271 § 1 k.k. Natomiast w punkcie VIIIb uzasadnianego wyroku Sąd Rejonowy stwierdził, że w nieustalonym dniu listopada 2017 roku – później niż występek przypisany w punkcie VIIIa wyroku w T. pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od M. K. (2) korzyść majątkową w kwocie 50 złotych za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa w związku z pełnioną przez siebie funkcją publiczną, polegające na tym, jako diagnosta nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 17 listopada 2017 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu tj. występku z art. 228 § 3 k.k. |
||||||||||||||
|
☐ |
3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem |
XII |
D. P. |
|||||||||||
|
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej |
||||||||||||||
|
Natomiast w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie XII uzasadnianego wyroku, należało dostrzec, iż oskarżyciel publiczny w punkcie IV skargi oskarżycielskiej zarzucił D. P., że w nieustalonym dniu marca 2020 roku w miejscowości T., rejonu (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od D. S. korzyść majątkową w kwocie 50 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 27 marca 2020 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa (...) Morskiej z dnia 26 czerwca 2012t. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu tj. dopuszczenia się przestępstwa z art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2k.k. Nie powielając wcześniej poczynionych rozważań Sąd Rejonowy wskazał, że zachowanie D. P. przypisane mu w tym postępowaniu naruszyło znamiona występku z art. 228 § 3 k.k. i 271 § 3 w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. art. 12 § 1 k.k. W tym zakresie należy stwierdzić, iż jako diagnosta samochodowy był on zdatny do popełnienia tego występku. Kolejno wskazać należy, iż oskarżony jeszcze przez poświadczeniem nieprawdy przyjął od D. S. obietnice udzielenia korzyści majątkowe w związku z pełnioną przez niego funkcją diagnosty, za zachowanie w rażący sposób naruszający przepisy prawa polegające na poświadczeniu nieprawdy odnośnie przeprowadzenia badań technicznych samochodu D. S.. Dalej owa korzyść stanowiła przysporzenie pieniężne, a więc w żaden sposób nie może zostać uznana za swoisty dowód wdzięczności. Następnie wskazać trzeba, że później oskarżony niewątpliwie poświadczył nieprawdę w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co do okoliczności mającej znaczenie publiczno prawne tj. przeprowadzenia badania okresowego sprawności technicznej pojazdu mechanicznego D. S.. Następnie oskarżony za to zachowanie przyjął samą korzyść majątkową, co nie powinno być traktowane jako kolejny czyn, lecz jako czyn współkarany. Oczywistym też jest, ze owe zachowania były umyślne, z wymaganym przez ustawodawcę zamiarem. Wreszcie wskazać należy, że oskarżony już w momencie udzielenia mu przez D. S. obietnicy korzyści miał z góry powzięty zamiar poświadczenia nieprawdy i finalnego odebrania dodatkowej gratyfikacji. Do tego owe zachowania dzieliły krótkie okresy czasu. Stąd też można było przyjąć, że owe zachowania zostały popełnione w warunkach czynu ciągłego. Dlatego też Sąd Rejonowy uznał, iż te zachowania wypełniły znamiona występku z art. 228 § 3 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. Powyższe stwierdzenie aktualizuje konieczność oceny kolejnego elementu struktury przestępstwa tj. stopnia społecznej szkodliwości. Rozpatrując tę problematykę należy stwierdzić, iż ustawodawca w art. 115 § 2 k.k. zawarł zamknięty katalog kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości. Zgodnie z tym przepisem Sąd oceniając stopień społecznej szkodliwości danego czynu jest zobowiązany wziąć pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W ocenie Sądu Rejonowego stopień społecznej szkodliwości tego czynu D. P. był średni. Za taką oceną owego czynu przemawiały następujące wskazania :a)sprawca osiągnął z tego czynu niewielkie przysporzenie majątkowe, b) D. P. w sposób rażący naruszył przepisy prawa poprzez inkryminowane poświadczenie nieprawdy, c)oskarżony nie był w żadnym stopniu przymuszony do tego czynu, nie był wobec D. S. w żaden sposób zobowiązany. Dalej wskazać należy, ze oskarżony w sposób jaskrawy uczynił ze swojej funkcji publicznej okazję do dodatkowego zarobkowania, co jest szczególnie naganne. To wszystko pozwoliło uznać ów czyn za karygodny w rozumieniu art. 1 § 2 k.k. Czyn D. P. był także zawiniony w świetle normatywnej teorii winy, recypowanej w art. 1 § 3 k.k. W tym zakresie należy wskazać, iż oskarżony jest osobą dorosłą. Co więcej posiada on długoletnie doświadczenie w pracy w zawodzie diagnosty samochodowego, stąd też powinien mieć szczególną dbałość o rzetelne wykonywania swojej pracy i wiedzieć jakie konsekwencje wiążą się z naruszeniami w tej kwestii. Dalej w świetle opinii biegłych psychiatrów brak jest wątpliwości odnośnie jego poczytalności w chwili czynu. Kolejno w odróżnieniu od czynów związanych z M. K. (2) D. P. nie znał swojego „klienta”, a więc nie czuł się chociażby towarzysko zobowiązany do udzielenia przysługi. Stąd też należało stwierdzić, iż w niniejszej sprawie brak jest okoliczności limitujących poziom zawinienia oskarżonego. Zatem biorąc pod uwagę wyżej wysłowioną argumentacje Sąd Rejonowy w punkcie XII uzasadnianego wyroku uznał D. P. za winnego tego, że w nieustalonych dniach marca 2020 roku w T. i B. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, pełniąc funkcję publiczną jako osoba uprawniona do wydania zaświadczenia o przeprowadzeniu badań technicznych pojazdów mechanicznych dopuszczających je do użytkowania w ruchu lądowym, przyjął od D. S. obietnicę korzyści majątkowej, a następnie samą korzyść majątkową w kwocie 50 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jako diagnosta o nr uprawnień (...) w B. o nr ewidencyjnym (...) (...) poświadczył w dniu 27 marca 2020 roku w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przeprowadzenia okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa (...) Morskiej z dnia 26 czerwca 2012t. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach i jego pozytywnym wyniku uprawniającym do użytkowania go w ruchu lądowym, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego w/w pojazdu tj. występku z art. 228 § 3 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. |
||||||||||||||
|
☐ |
3.3. Warunkowe umorzenie postępowania |
|||||||||||||
|
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania |
||||||||||||||
|
☐ |
3.4. Umorzenie postępowania |
|||||||||||||
|
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania |
||||||||||||||
|
☐ |
3.5. Uniewinnienie |
|||||||||||||
|
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia |
||||||||||||||
|
KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i |
||||||||||||||
|
Oskarżony |
Punkt rozstrzygnięcia |
Punkt z wyroku odnoszący się |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||
|
D. P. |
I |
I |
W punkcie I wyroku przypisano oskarżonemu D. P. popełnienie występku z art. 228 § 3 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. Powyższy fakt w zestawieniu z dyspozycją art. 11 § 3 k.k. obligował Sąd Rejonowy do uczynienia jako podstawy prawnej wymiaru orzeczonej D. P. kary art. 228 § 3 k.k. Równocześnie należało zwrócić uwagę, że czyn ten został popełniony już po 24 czerwca 2020 roku. Okoliczność ta nakazała uwzględnić w procesie wymiaru kary wprowadzony wówczas art. 57b k.k. Zgodnie z treścią owego przepisu w przypadku przypisania sprawcy czynu ciągłego karę należy wymierzyć w wymiarze powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do górnej granicy zwiększonej o połowę. W tym miejscu należy podać, iż celnie w doktrynie prawa karnego podaje się, że ów przepis stanowi obligatoryjną podstawę do nadzwyczajnego obostrzenia kary. Przepis ten budzi wiele kontrowersji w zakresie jego konstytucyjności. Niemniej jednak wciąż obowiązuje w polskim porządku prawnym i nie został wyrugowany stosownym orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego. Toteż biorąc pod uwagę, że przestępstwo z art. 228 § 3 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności w wymiarze od roku do lat 10, w realiach tego postępowania za czyn przypisany D. P. mogła zostać wymierzona kara pozbawienia wolności w wymiarze od roku i miesiąca do 15 lat pozbawienia wolności. Gwoli jedynie odniesienia się do wniosków obrońcy oskarżonego, w realiach tej sprawy niemożliwe było (bez nadzwyczajnego złagodzenia kary) wymierzenie kary wolnościowej. W tym aspekcie należało zwrócić uwagę, iż stosowanie art. 37a k.k. ograniczone jest do występków zagrożonych conajwyżej karą 8 lat pozbawienia wolności. Natomiast ograniczenie się do równowczenego wymiaru kar z wykorzystaniem art. 37b k.k. byłoby pozbawione właściwej aksjologii, gdyż przepis ten wprowadzono jako tzw. klaps penitencjarny dla sprawców poważnych przestępstw pierwszy raz wchodzących w konflikt z prawem, a przynajmniej nie karanych dotychczas za pomocą kary pozbawienia wolności, Tutaj należy wskazać, że analiza karty karnej D. P. wskazuje, że sprawca ten był już wcześniej wielokrotnie karany za pomocą tej kary i przebywał w zakładzie karnym, przez co nie sposób argumentować, że wymierzenie dwóch kar jednocześnie wywołałoby właściwy efekt odstraszający. Następnie należy podać, iż dyrektywy sądowego wymiaru kary zostały wysłowione przez ustawodawcę w art. 53 k.k. Według tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Wymierzając karę sąd bierze także pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji pomiędzy pokrzywdzonym a sprawcą albo ugodę pomiędzy nimi osiągniętą w postępowaniu przed sądem lub prokuratorem. W ocenie Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie należało wymierzyć D. P. karę pozbawienia wolności w wymiarze roku i miesiąca. Za tego rodzaju wymiarem kary przemawia przede wszystkim średni stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Dodatkowo Sąd Rejonowy uwzględnił fakt, że jest to pierwsze przestępstwo urzędnicze oskarżonego, a wcześniej jego kryminalna aktywność ogniskowała się przeciwko zupełnie odmiennemu dobru prawnemu. Trzeba było uwzględnić także niewątpliwą okoliczność łagodzącą jaką był fakt, że oskarżony zrozumiał swoje uzależnienie od alkoholu i podjął w tym zakresie stosowną terapie o czym świadczą dokumenty przedstawione przez jego obrońcę. Dalej trzeba było uwzględnić, iż to nie D. P. był inicjatorem owego czynu, lecz czynił to na wyraźną prośbę R. B.. Jednocześnie przy wszystkich wskazanych wyżej okolicznościach łagodzących nie sposób wywieść, że w tej sprawie należałoby zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Tutaj należało uwzględnić, iż to nie był pierwszy tego rodzaju występek D. P., lecz już co najmniej 4 tego rodzaju przestępstwo popełnione w dość długim okresie czasu (dyskwalifikującym możliwość przyjęcia ciągu przestępstw). Dalej trzeba było mieć na uwadze, ze oskarżony wcześniej był osobą wielokrotnie karaną, i pomimo szeregu stosowanych wcześniej kar nie zmienił swojej skłonności do popełniania czynów zabronionych. Wreszcie w odróżnieniu do czynów popełnionych przy udziale M. K. (2), gdzie Sąd przyjął możliwość nadzwyczajnego złagodzenia kary, w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie I wyroku należało uwzględnić, że to oskarżony w sposób wyraźny uzależnił możliwość poświadczenia nieprawdy od przyjęcia korzyści majątkowej. Nie było więc tak aby oskarżony przyjął nieakceptowany dowód wdzięczności, lecz po prostu tak wycenił naruszenie przepisów prawa w związku z pełnioną funkcją publiczną. Dalej Sąd Rejonowy wziął pod uwagę przy braku możliwości zejścia poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nagminny charakter tego rodzaju czynów w naszym społeczeństwie. Tego rodzaju kara ma zadanie pełnić nie tylko funkcje wychowawczą lecz także retrybutywną oraz właściwie wpływać na przestrzeganie porządku prawnego przez społeczeństwo. Równocześnie brak jest okoliczności limitujących winę oskarżonego. W tym zakresie warto zważyć, iż R. B. był w stosunku do niego osobą obca, nie był więc wobec niego niczym zobowiązanym, a jego decyzja o przyjęciu korzyści majątkowej pozbawiona była jakiegokolwiek elementu przymusu psychicznego. Toteż w punkcie I wyroku Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu D. P. karę roku i miesiąca pozbawienia wolności. Zarazem z uwagi na stwierdzenie, iż obowiązująca w chwili wyrokowania ustawa jest mniej korzystna dla oskarżonego, z uwagi na wprowadzenie do porządku prawnego wraz z 1 stycznia 2022 roku art. 41§1aa k.k, który to przepis w znacznie większym zakresie przedmiotowym aniżeli określonym w wyroku (punkcie III) obliguje do orzeczenia środka karnego, przy wymiarze kary odnośnie tego czynu należało dodać art. 4 § 1 k.k. |
|||||||||||
|
D. P. |
II |
I |
Zgodnie z art. 45 § 1 k.k. w przypadku stwierdzenia, że sprawca uzyskał z popełnionego przestępstwa korzyść majątkową Sąd w wyroku zobowiązany jest do orzeczenia przepadku tej korzyści lub jej równowartości. W realiach niniejszego postępowania przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło wykazać, ze D. P. z czynu przypisanego mu w punkcie I wyroku odniósł korzyść majątkową w kwocie 51 złotych. Fakt ten implikował konieczność orzeczenia stosownego przepadku. Jednocześnie z uwagi na niemożność wskazania konkretnych pieniędzy przyjętych wówczas przez D. P., stosowniejszym było orzeczenie przepadku równowartości owej korzyści w kwocie 51 złotych na rzecz Skarbu Państwa. Zarazem z uwagi na stwierdzenie, iż obowiązująca w chwili wyrokowania ustawa jest mniej korzystna dla oskarżonego, z uwagi na wprowadzenie do porządku prawnego wraz z 1 stycznia 2022 roku art. 41§1aa k.k, który to przepis w znacznie większym zakresie przedmiotowym aniżeli określonym w wyroku (punkcie III) obliguje do orzeczenia środka karnego, przy podstawie prawnej tego rozstrzygnięcia należało dodać art. 4 § 1 k.k. Mając to wszystko na uwadze Sąd Rejonowy w punkcie II wyroku orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego z przestępstwa przypisanego w punkcie I wyroku w kwocie 51 złotych. |
|||||||||||
|
D. P. |
III |
I |
Następnie Sąd Rejonowy uwzględnił fakt, że D. P. przedmiotowego czynu dopuścił się w związku z wykonywaniem zawodu diagnosty samochodowego. Powyższy fakt należało zestawić z art. 41 § 1 k.k. zgodnie z którym Sąd może orzec zakaz zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu, jeżeli sprawca nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości odnośnie konieczności orzeczenia tego rodzaju zakazu. W tym aspekcie należy wskazać na fakt, że zachowanie oskarżonego było już którymś z przypisanych mu występków tego samego rodzaju. Nadto oskarżony ten proceder prowadził przez dłuższy okres czasu, bo wynoszącym prawie 3 lata. Dalej tutaj należy mieć na uwadze, że oskarżony w żaden sposób nie był przymuszany do przyjęcia korzyści majątkowej, wręcz przeciwnie w odniesieniu do R. B. od jej udzielenia uzależnił możliwość naruszenia przepisów prawa. Dalej należy wskazać, iż charakter działań oskarżonego, a także ich nagminny charakter wskazuje, że nie tylko popełnione przestępstwo miało związek z wykonywanym zawodem, lecz przede wszystkim wskazuje na fakt, iż dalsze wykonywanie tego zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawnie. W tym zakresie należy podkreślić, iż w przypadku oskarżonego będzie to nie tylko wiarygodność dokumentów czy prawidłowe funkcjonowanie organów władzy publicznej, lecz także bezpieczeństwo w komunikacji. Toteż mając to na uwadze Sąd w punkcie III wyroku wymierzył D. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty na okres 2 lat . W odniesieniu do wskazanego czasokresu, Sąd uwzględnił działanie przez oskarżonego w warunkach czynu ciągłego, wprost nastawionym na osiągnięcie korzyści majątkowej. Do tego należało wziąć pod uwagę drastyczny charakter naruszenia oskarżonego, który jako diagnosta powinien mieć szczególną pieczą nad stanem technicznym pojazdów poruszających się na drogach publicznych. Co więcej oskarżony posiadał wieloletnie doświadczenie w tym zawodzie. Niewątpliwie wiedział stąd, że może stać się przedmiotem korupcyjnych propozycji. Zarazem z uwagi na stwierdzenie, iż obowiązująca w chwili wyrokowania ustawa jest mniej korzystna dla oskarżonego, z uwagi na wprowadzenie do porządku prawnego wraz z 1 stycznia 2022 roku art. 41§1aa k.k, który to przepis w znacznie większym zakresie przedmiotowym aniżeli określonym w wyroku obliguje do orzeczenia środka karnego, przy wymiarze środka karnego odnośnie tego czynu należało dodać art. 4 § 1 k.k. |
|||||||||||
|
D. P. |
IVa |
IVa |
W punkcie IV a uzasadnianego wyroku Sąd Rejonowy uznał oskarżonego za winnego występku z art. 271 § 1 k.k. Przestępstwo to jest zagrożone karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Równocześnie należało spostrzec, że czyn ten został popełniony jeszcze przed 24 czerwca 2020 roku, a wiec przy tego rodzaju zagrożeniu wysłowionym w części szczególnej kodeksu, art. 37a k.k. owo ustawowe zagrożenie rozszerzał również na karę ograniczenia wolności i grzywny. Co więcej przepis ten nie uzależniał możliwości orzeczenia kary wolnościowej od orzeczenia przepadku, środka karnego czy środka kompensacyjnego, a także nie podnosił dolnej granicy kary o charakterze wolnościowym. Zarazem w odniesieniu do tak określonego ustawowego zagrożenia należało stwierdzić, że karę pozbawienia wolności można było wymierzyć D. P. tylko i wyłącznie wówczas gdyby kara niezolacyjna nie mogła spełnić stawianych przed nią zadań – argument z art. 58 § 1 k.k. Nie powtarzając wysłowionych wcześniej dyrektyw rządzących procesem wymiaru kary, w ocenie Sądu Rejonowego w realiach niniejszej sprawy kara grzywny jest właściwym sposobem reakcji karnej. Tutaj należało uwzględnić, iż wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności implikowałoby konieczność zawieszenia procesu wykonania tej kary, albowiem w świetle ogółu wyroku D. P. wymierzono dość surową karę pozbawienia wolności. Toteż mając w perspektywie kilkunastomiesięczny pobyt oskarżonego w zakładzie karnym oddziaływanie na niego za pomocą tejże kary byłoby nieefektywne. Dalej wskazując wymiar owej kary Sąd Rejonowy wziął pod uwagę, iż D. P. zgodził się na poświadczenie nieprawdy dopiero po długich namowach M. K. (2). Co więcej to ów świadek wywołał w oskarżonym ów przestępczy zamiar. Równocześnie podkreślić należy, że czyn ten nie został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, gdyż kwestia zapłaty pojawiła się dopiero po wydaniu przez oskarżonego dowodu rejestracyjnego. Kontynuując wskazać należy, że tego rodzaju grzywna w wymiarze 90 stawek dziennych odpowiada też stopniowi społecznej szkodliwości tego czynu. Brak jest podstaw, aby w odniesieniu do tego czynu wymierzyć D. P. karę surowszą. Jednocześnie ustalając wymiar jednej stawki dziennej Sąd wziął pod uwagę, że oskarżony jest zdrowym mężczyzną w sile wieku, który jest w stanie zarobkować w wielu branżach. Z drugiej strony wyjście powyżej granicy 20 złotych byłoby niestosowne biorąc pod uwagę posiadanie przez oskarżonego małoletnich dzieci na utrzymaniu, czy ekspektatywę pobytu w zakładzie karnym. Toteż mając na uwadze wyżej wysłowione okoliczności Sąd Rejonowy wymierzył D. P. w punkcie IV a wyroku 90 stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych. Równocześnie z uwagi na wskazanie, że w przypadku tego czynu ustawą względniejszą dla oskarżonego jest brzmienie kodeksu sprzed 24 czerwca 2020 , z uwagi na zmianę charakteru normatywnego art. 37a k.k. Sąd w podstawie prawnym tej kary dodał art. 4 § 1 k.k. |
|||||||||||
|
D. P. |
IVb |
IVb |
Natomiast w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie IV b uzasadnianego wyroku należało wskazać, że stopień społecznej szkodliwości tego czynu pozwolił stwierdzić, iż nawet kara najłagodniejsza przewidziana za to przestępstwo tj. kara roku pozbawienia wolności byłaby dla oskarżonego karą niewspółmiernie surową. Tutaj Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż w odróżnieniu do czynów dotyczących R. B. i D. S., D. P. ową korzyść majątkową (czy też jej obietnicę) przyjął dopiero po wydaniu dowodu rejestracyjnego. Całokształt zeznań M. K. (2) wskazuje zarazem, iż jego chęcią było sprawienie przysługi koledze. Jednocześnie owa korzyść została przyjęta na wyraźne życzenie M. K. (2). Właśnie te okoliczności w ocenie Sądu limitowały wymiar kary słusznej do wymierzenia oskarżonemu. Oczywiście w sprawie były też inne okoliczności łagodzące takie jak niska wartość przyjętej korzyści majątkowej, czy stosunkowo niepociągające znacznych konsekwencji przekroczenie przepisów prawa, jednakże okoliczności te jednostkowo nie pozwoliłyby samodzielnie skorzystać z tego dobrodziejstwa. Dlatego tylko w odniesieniu do tych czynów z udziałem M. K. (2), gdzie świadek wyraźnie wskazał na grzecznościowy charakter działania oskarżonego Sąd zdecydował skorzystać z możliwości nadzwyczajnego złagodzenia kary, czego nie uczynił przy odmiennym charakterze przestępstw przypisanych w punkcie I i XII wyroku. Dalej Sąd Rejonowy orzekł, iż w tym przypadku biorąc pod uwagę wcześniejszą wielokrotną karalność D. P., karą właściwą będzie kara 5 miesięcy pozbawienia wolności. W tym zakresie Sąd wskazuje, iż różnica pomiędzy karą wymierzoną w punkcie IV b, a VIIIb wiąże się z tym, że przypisane w tym punkcie oskarżonemu przestępstwo było już drugim z kolei tego rodzaju zachowaniem, a nadto oskarżony nie świadczył wówczas przysłudze swojemu koledze M. K. (2), lecz koledze kolegi tj. J. P., co zwiększa nieco stopień społecznej szkodliwości tego czynu. Zarazem z uwagi na stwierdzenie, iż obowiązująca w chwili wyrokowania ustawa jest mniej korzystna dla oskarżonego, z uwagi na wprowadzenie do porządku prawnego wraz z 1 stycznia 2022 roku art. 41§1aa k.k, który to przepis w znacznie większym zakresie przedmiotowym, aniżeli określonym w wyroku (punkcie VII) obliguje do orzeczenia środka karnego, przy wymiarze kary odnośnie tego czynu należało dodać art. 4 § 1 k.k. |
|||||||||||
|
D. P. |
V |
IVb |
Zgodnie z art. 45 § 1 k.k. w przypadku stwierdzenia, że sprawca uzyskał z popełnionego przestępstwa korzyść majątkową Sąd w wyroku zobowiązany jest do orzeczenia przepadku tej korzyści lub jej równowartości. W realiach niniejszego postępowania przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło wykazać, ze D. P. z czynu przypisanego mu w punkcie IVb wyroku odniósł korzyść majątkową w kwocie 37 złotych. Fakt ten implikował konieczność orzeczenia stosownego przepadku. Jednocześnie z uwagi na niemożność wskazania konkretnych pieniędzy przyjętych wówczas przez D. P., stosowniejszym było orzeczenie przepadku równowartości owej korzyści w kwocie 37 złotych na rzecz Skarbu Państwa. Zarazem z uwagi na stwierdzenie, iż obowiązująca w chwili wyrokowania ustawa jest mniej korzystna dla oskarżonego, z uwagi na wprowadzenie do porządku prawnego wraz z 1 stycznia 2022 roku art. 41§1aa k.k, który to przepis w znacznie większym zakresie przedmiotowym aniżeli określonym w wyroku (punkcie VII) obliguje do orzeczenia środka karnego, przy podstawie prawnej tego rozstrzygnięcia należało dodać art. 4 § 1 k.k. Mając to wszystko na uwadze Sąd Rejonowy w punkcie V wyroku orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego z przestępstwa przypisanego w punkcie IVb wyroku w kwocie 37 złotych. |
|||||||||||
|
D. P. |
VI |
IVa |
Następnie Sąd Rejonowy w punkcie VI uzasadnianego wyroku uwzględnił fakt, że D. P. przedmiotowego czynu przypisanego w punkcie IVa wyroku dopuścił się w związku z wykonywaniem zawodu diagnosty samochodowego. Powyższy fakt należało zestawić z art. 41 § 1 k.k. zgodnie z którym Sąd może orzec zakaz zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu, jeżeli sprawca nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości odnośnie konieczności orzeczenia tego rodzaju zakazu. W tym aspekcie należy wskazać na fakt, że zachowanie oskarżonego było już co najmniej drugim tego rodzaju występkiem. Nadto ów czyn nie zakończył kryminalnej działalności D. P.. Dalej należy wskazać, iż charakter działań oskarżonego, a także ich nagminny charakter wskazuje, że nie tylko popełnione przestępstwo miało związek z wykonywanym zawodem, lecz przede wszystkim wskazuje na fakt, iż dalsze wykonywanie tego zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawnie. W tym zakresie należy podkreślić, iż w przypadku oskarżonego będzie to nie tylko wiarygodność dokumentów, lecz także bezpieczeństwo w komunikacji. Jest to o tyle istotne, że oskarżony nawet nie widział samochodu marki A. (...), co czyni ten czyn bardziej społecznie szkodliwym od hipotetycznej sytuacji, kiedy to oskarżony poświadczyłby nieprawdę w przypadku realnej kontroli pojazdu na stacji, która wykazała jakąś nieznaczną usterkę. Dodatkowo warto zwrócić uwagę, iż zarówno poświadczenie nieprawdy, a także następne przyjęcie korzyści, co stanowiło dwa odrębne czynu miały nierozerwalny związek z wykonywanym przez oskarżonego zawodem. Toteż mając to na uwadze Sąd w punkcie VI wyroku wymierzył D. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty na okres roku Ograniczając się do ustawowego minimum Sąd Rejonowy uwzględnił, że oskarżony tego czynu nie dopuścił się w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, lecz kierując się źle rozumianą grzecznością wobec kolegi. Równocześnie z uwagi na wskazanie, że w przypadku tego czynu ustawą względniejszą dla oskarżonego jest brzmienie kodeksu sprzed 24 czerwca 2020 , z uwagi na zmianę charakteru normatywnego art. 37a k.k. Sąd w podstawie prawnym tego środka karnego dodał art. 4 § 1 k.k. |
|||||||||||
|
D. P. |
VII |
IVb |
Kolejno biorąc pod uwagę wyżej wskazywany nierozerwalny związek z wykonywanym zawodem obydwu czynów przypisanych D. P. w punktach IV a i IV wyroku Sąd Rejonowy uwzględnił w punkcie VII wyroku fakt, że D. P. przedmiotowego czynu dopuścił się w związku z wykonywaniem zawodu diagnosty samochodowego. Powyższy fakt należało zestawić z art. 41 § 1 k.k. zgodnie z którym Sąd może orzec zakaz zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu, jeżeli sprawca nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości odnośnie konieczności orzeczenia tego rodzaju zakazu. W tym aspekcie należy wskazać na fakt, że zachowanie oskarżonego było już co najmniej drugim tego rodzaju występkiem, (wcześniejszy występek na rzecz samego M. K. (2)). Nadto ów czyn nie zakończył kryminalnej działalności D. P.. Dalej należy wskazać, iż charakter działań oskarżonego, a także ich nagminny charakter wskazuje, że nie tylko popełnione przestępstwo miało związek z wykonywanym zawodem, lecz przede wszystkim wskazuje na fakt, iż dalsze wykonywanie tego zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawnie. W tym zakresie należy podkreślić, iż w przypadku oskarżonego będzie to nie tylko prawidłowe funkcjonowanie organów władzy publicznej, lecz także bezpieczeństwo w komunikacji. Jest to o tyle istotne, że oskarżony nawet nie widział samochodu marki A. (...), co czyni ten czyn bardziej społecznie szkodliwym od hipotetycznej sytuacji, kiedy to oskarżony poświadczyłby nieprawdę w przypadku realnej kontroli pojazdu na stacji, która wykazała jakąś nieznaczną usterkę. Dodatkowo warto zwrócić uwagę, iż zarówno poświadczenie nieprawdy, a także następne przyjęcie korzyści, co stanowiło dwa odrębne czynu miały nierozerwalny związek z wykonywanym przez oskarżonego zawodem. Toteż mając to na uwadze Sąd w punkcie VII wyroku wymierzył D. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty na okres roku Ograniczając się do ustawowego minimum Sąd Rejonowy uwzględnił, że sama majątkowa korzyść została przez D. P. przyjęta na wyraźne życzenie i oskarżony w żaden sposób nie uzależniał wydania dowodu rejestracyjnego od dodatkowej gratyfikacji. Zarazem z uwagi na stwierdzenie, iż obowiązująca w chwili wyrokowania ustawa jest mniej korzystna dla oskarżonego, z uwagi na wprowadzenie do porządku prawnego wraz z 1 stycznia 2022 roku art. 41§1aa k.k, który to przepis w znacznie większym zakresie przedmiotowym aniżeli określonym w wyroku obliguje do orzeczenia środka karnego wyroku. |
|||||||||||
|
D. P. |
(...) |
VIIIa |
W punkcie VIII a uzasadnianego wyroku Sąd Rejonowy uznał oskarżonego za winnego występku z art. 271 § 1 k.k. Przestępstwo to jest zagrożone karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Równocześnie należało spostrzec, że czyn ten został popełniony jeszcze przed 24 czerwca 2020 roku, a wiec przy tego rodzaju zagrożeniu wysłowionym w części szczególnej kodeksu, art. 37a k.k. owo ustawowe zagrożenie rozszerzał również na karę ograniczenia wolności i grzywny. Co więcej przepis ten nie uzależniał możliwości orzeczenia kary wolnościowej od orzeczenia przepadku, środka karnego czy środka kompensacyjnego, a także nie podnosił dolnej granicy kary o charakterze wolnościowym. Zarazem w odniesieniu do tak określonego ustawowego zagrożenia należało stwierdzić, że karę pozbawienia wolności można było wymierzyć D. P. tylko i wyłącznie wówczas gdyby kara niezolacyjna nie mogła spełnić stawianych przed nią zadań – argument z art. 58 § 1 k.k. Nie powtarzając wysłowionych wcześniej dyrektyw rządzących procesem wymiaru kary, w ocenie Sądu Rejonowego w realiach niniejszej sprawy kara grzywny jest właściwym sposobem reakcji karnej. Tutaj należało uwzględnić, iż wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności implikowałoby konieczność zawieszenia procesu wykonania tej kary, albowiem w świetle ogółu wyroku D. P. wymierzono dość surową karę pozbawienia wolności. Toteż mając w perspektywie kilkunastomiesięczny pobyt oskarżonego w zakładzie karnym oddziaływanie na niego za pomocą tejże kary byłoby nieefektywne. Dalej wskazując wymiar owej kary Sąd Rejonowy wziął pod uwagę, iż D. P. zgodził się na poświadczenie nieprawdy dopiero po długich namowach M. K. (2). Co więcej to ów świadek wywołał w oskarżonym ów przestępczy zamiar. Równocześnie podkreślić należy, że czyn ten nie został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, gdyż kwestia zapłaty pojawiła się dopiero po wydaniu przez oskarżonego dowodu rejestracyjnego. Kontynuując wskazać należy, że tego rodzaju grzywna w wymiarze 90 stawek dziennych odpowiada też stopniowi społecznej szkodliwości tego czynu . Brak jest podstaw, aby w odniesieniu do tego czynu wymierzyć D. P. karę surowszą - same okoliczności dotyczące osoby sprawcy nie mogą pełnić tutaj roli dominującej, gdyż wymiar kary winien być wyznaczany głównie poprzez zakres karygodności czynu – oczywiście w granicach zaproponowanych przez ustawodawcę. Jednocześnie ustalając wymiar jednej stawki dziennej Sąd wziął pod uwagę, że oskarżony jest zdrowym mężczyzną w sile wieku, który jest w stanie zarobkować w wielu branżach. Z drugiej strony wyjście powyżej granicy 20 złotych byłoby niestosowne biorąc pod uwagę posiadanie przez oskarżonego małoletnich dzieci na utrzymaniu, czy ekspektatywę pobytu w zakładzie karnym. Toteż mając na uwadze wyżej wysłowione okoliczności Sąd Rejonowy wymierzył D. P. w punkcie VIII a wyroku 90 stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych. Równocześnie z uwagi na wskazanie, że w przypadku tego czynu ustawą względniejszą dla oskarżonego jest brzmienie kodeksu sprzed 24 czerwca 2020 , z uwagi na zmianę charakteru normatywnego art. 37a k.k. Sąd w podstawie prawnym tej kary dodał art. 4 § 1 k.k. |
|||||||||||
|
D. P. |
VIIIb |
VIIIb |
Natomiast w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie IV b uzasadnianego wyroku należało wskazać, że stopień społecznej szkodliwości tego czynu pozwolił stwierdzić, iż nawet kara najłagodniejsza przewidziana za to przestępstwo tj. kara roku pozbawienia wolności byłaby dla oskarżonego karą niewspółmiernie surową. Tutaj Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż w odróżnieniu do czynów dotyczących R. B. i D. S., D. P. ową korzyść majątkową (czy też jej obietnicę) przyjął dopiero po wydaniu dowodu rejestracyjnego. Całokształt zeznań M. K. (2) wskazuje zarazem, iż jego chęcią było sprawienie przysługi koledze. Jednocześnie owa korzyść została przyjęta na wyraźne życzenie M. K. (2). Właśnie te okoliczności w ocenie Sądu limitowały wymiar kary słusznej do wymierzenia oskarżonemu. Oczywiście w sprawie były też inne okoliczności łagodzące takie jak niska wartość przyjętej korzyści majątkowej, czy stosunkowo niepociągające znacznych konsekwencji przekroczenie przepisów prawa, jednakże okoliczności te jednostkowo nie pozwoliłyby samodzielnie skorzystać z tego dobrodziejstwa. Dlatego tylko w odniesieniu do tych czynów z udziałem M. K. (2), gdzie świadek wyraźnie wskazał na grzecznościowy charakter działania oskarżonego Sąd zdecydował skorzystać z możliwości nadzwyczajnego złagodzenia kary, czego nie uczynił przy odmiennym charakterze przestępstw przypisanych w punkcie I i XII wyroku. Dalej Sąd Rejonowy orzekł, iż w tym przypadku biorąc pod uwagę wcześniejszą wielokrotną karalność D. P., karą właściwą będzie kara 4miesięcy pozbawienia wolności. W tym zakresie Sąd wskazuje, iż różnica pomiędzy karą wymierzoną w punkcie IV b, a VIIIb wiąże się z tym, że przypisane oskarżonemu w punkcie IVb przestępstwo było już drugim z kolei tego rodzaju zachowaniem, a nadto oskarżony nie świadczył wówczas przysłudze swojemu koledze M. K. (2), lecz koledze kolegi tj. J. P., co zwiększa nieco stopień społecznej szkodliwości tego czynu i wymaga wymierzenia minimalnie wyższej, aniżeli w odniesieniu do czynu z 2017 roku kary. Zarazem z uwagi na stwierdzenie, iż obowiązująca w chwili wyrokowania ustawa jest mniej korzystna dla oskarżonego, z uwagi na wprowadzenie do porządku prawnego wraz z 1 stycznia 2022 roku art. 41§1aa k.k, który to przepis w znacznie większym zakresie przedmiotowym, aniżeli określonym w wyroku (punkcie XI) obliguje do orzeczenia środka karnego, przy wymiarze kary odnośnie tego czynu należało dodać art. 4 § 1 k.k. |
|||||||||||
|
D. P. |
IX |
VIIIb |
Zgodnie z art. 45 § 1 k.k. w przypadku stwierdzenia, że sprawca uzyskał z popełnionego przestępstwa korzyść majątkową Sąd w wyroku zobowiązany jest do orzeczenia przepadku tej korzyści lub jej równowartości. W realiach niniejszego postępowania przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło wykazać, ze D. P. z czynu przypisanego mu w punkcie VIIIb wyroku odniósł korzyść majątkową w kwocie 50 złotych. Fakt ten implikował konieczność orzeczenia stosownego przepadku. Jednocześnie z uwagi na niemożność wskazania konkretnych pieniędzy przyjętych wówczas przez D. P., stosowniejszym było orzeczenie przepadku równowartości owej korzyści w kwocie 50 złotych na rzecz Skarbu Państwa. Zarazem z uwagi na stwierdzenie, iż obowiązująca w chwili wyrokowania ustawa jest mniej korzystna dla oskarżonego, z uwagi na wprowadzenie do porządku prawnego wraz z 1 stycznia 2022 roku art. 41§1aa k.k, który to przepis w znacznie większym zakresie przedmiotowym aniżeli określonym w wyroku (punkcie XI) obliguje do orzeczenia środka karnego, przy podstawie prawnej tego rozstrzygnięcia należało dodać art. 4 § 1 k.k. Mając to wszystko na uwadze Sąd Rejonowy w punkcie IX wyroku orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego z przestępstwa przypisanego w punkcie IVb wyroku w kwocie 50 złotych. |
|||||||||||
|
D. P. |
X |
VIIIa |
Następnie Sąd Rejonowy w punkcie X uzasadnianego wyroku uwzględnił fakt, że D. P. przedmiotowego czynu przypisanego w punkcie IVa wyroku dopuścił się w związku z wykonywaniem zawodu diagnosty samochodowego. Powyższy fakt należało zestawić z art. 41 § 1 k.k. zgodnie z którym Sąd może orzec zakaz zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu, jeżeli sprawca nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości odnośnie konieczności orzeczenia tego rodzaju zakazu. W tym aspekcie należy wskazać na, że ów czyn nie zakończył kryminalnej działalności D. P.. Dalej należy wskazać, iż charakter działań oskarżonego, a także ich nagminny charakter wskazuje, że nie tylko popełnione przestępstwo miało związek z wykonywanym zawodem, lecz przede wszystkim wskazuje na fakt, iż dalsze wykonywanie tego zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawnie. W tym zakresie należy podkreślić, iż w przypadku oskarżonego będzie to nie tylko wiarygodność dokumentów, lecz także bezpieczeństwo w komunikacji. Jest to o tyle istotne, że oskarżony nawet nie widział samochodu marki V. (...) co czyni ten czyn bardziej społecznie szkodliwym od hipotetycznej sytuacji, kiedy to oskarżony poświadczyłby nieprawdę w przypadku realnej kontroli pojazdu na stacji, która wykazała jakąś nieznaczną usterkę. Co więcej faktycznie M. K. (2) poprosił oskarżonego o pomoc właśnie z uwagi na problemy techniczne swojego pojazdu, do tego związane z tak drażliwym dla środowiska elementem tego pojazdu jakim jest układ wydechowy. Dodatkowo warto zwrócić uwagę, iż zarówno poświadczenie nieprawdy, a także następne przyjęcie korzyści, co stanowiło dwa odrębne czynu miały nierozerwalny związek z wykonywanym przez oskarżonego zawodem. Toteż mając to na uwadze Sąd w punkcie X wyroku wymierzył D. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty na okres roku Ograniczając się do ustawowego minimum Sąd Rejonowy uwzględnił, że oskarżony tego czynu nie dopuścił się w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, lecz kierując się źle rozumianą grzecznością wobec kolegi. Równocześnie z uwagi na wskazanie, że w przypadku tego czynu ustawą względniejszą dla oskarżonego jest brzmienie kodeksu sprzed 24 czerwca 2020 , z uwagi na zmianę charakteru normatywnego art. 37a k.k. Sąd w podstawie prawnym tego środka karnego dodał art. 4 § 1 k.k. |
|||||||||||
|
D. P. |
XI |
VIIIb |
Kolejno biorąc pod uwagę wyżej wskazywany nierozerwalny związek z wykonywanym zawodem obydwu czynów przypisanych D. P. w punktach VIII a i VIIIb wyroku Sąd Rejonowy uwzględnił w punkcie XI wyroku fakt, że D. P. przedmiotowego czynu dopuścił się w związku z wykonywaniem zawodu diagnosty samochodowego. Powyższy fakt należało zestawić z art. 41 § 1 k.k. zgodnie z którym Sąd może orzec zakaz zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu, jeżeli sprawca nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości odnośnie konieczności orzeczenia tego rodzaju zakazu. W tym aspekcie należy wskazać na fakt, że ów czyn nie zakończył kryminalnej działalności D. P.. Dalej należy wskazać, iż charakter działań oskarżonego, a także ich nagminny charakter wskazuje, że nie tylko popełnione przestępstwo miało związek z wykonywanym zawodem, lecz przede wszystkim wskazuje na fakt, iż dalsze wykonywanie tego zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawnie. W tym zakresie należy podkreślić, iż w przypadku oskarżonego będzie to nie tylko prawidłowe funkcjonowanie organów władzy publicznej, lecz także bezpieczeństwo w komunikacji. Jest to o tyle istotne, że oskarżony nawet nie widział samochodu marki V. (...), co czyni ten czyn bardziej społecznie szkodliwym od hipotetycznej sytuacji, kiedy to oskarżony poświadczyłby nieprawdę w przypadku realnej kontroli pojazdu na stacji, która wykazała jakąś nieznaczną usterkę. Dodatkowo warto zwrócić uwagę, iż zarówno poświadczenie nieprawdy, a także następne przyjęcie korzyści, co stanowiło dwa odrębne czynu miały nierozerwalny związek z wykonywanym przez oskarżonego zawodem. Toteż mając to na uwadze Sąd w punkcie XI wyroku wymierzył D. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty na okres roku Ograniczając się do ustawowego minimum Sąd Rejonowy uwzględnił, że sama majątkowa korzyść została przez D. P. przyjęta na wyraźne życzenie i oskarżony w żaden sposób nie uzależniał wydania dowodu rejestracyjnego od dodatkowej gratyfikacji. Zarazem z uwagi na stwierdzenie, iż obowiązująca w chwili wyrokowania ustawa jest mniej korzystna dla oskarżonego, z uwagi na wprowadzenie do porządku prawnego wraz z 1 stycznia 2022 roku art. 41§1aa k.k., który to przepis w znacznie większym zakresie przedmiotowym aniżeli określonym w wyroku obliguje do orzeczenia środka karnego wyroku. |
|||||||||||
|
D. P. |
XII |
XII |
W punkcie XII wyroku Sąd Rejonowy był zobligowany do wymierzenia D. P. kary na podstawie art. 228 § 3 k.k. Równocześnie należało zwrócić uwagę, że czyn ten został popełniony już przed 24 czerwca 2020 roku. Okoliczność ta jest faktem korzystnym dla oskarżonego, albowiem wówczas nie obowiązywała obligatoryjna podstawa nadzwyczajnego obostrzenia kary określona w art. 57b k.k.. Toteż biorąc ustawowe granice zagrożenia związane z występkiem określonym w art. D. P. mogła zostać wymierzona kara pozbawienia wolności w wymiarze od roku do 10 lat pozbawienia wolności. Gwoli jedynie odniesienia się do wniosków obrońcy oskarżonego, w realiach tej sprawy niemożliwe było (bez nadzwyczajnego złagodzenia kary) wymierzenie kary wolnościowej. W tym aspekcie należało zwrócić uwagę, iż stosowanie art. 37a k.k. także przed 24 czerwca 2020 roku ograniczone było do występków zagrożonych co najwyżej karą 8 lat pozbawienia wolności. Natomiast ograniczenie się do równoczesnego wymiaru kar z wykorzystaniem art. 37b k.k. byłoby pozbawione właściwej aksjologii, gdyż przepis ten wprowadzono jako tzw. klaps penitencjarny dla sprawców poważnych występków, pierwszy raz wchodzących w konflikt z prawem, a przynajmniej nie karanych dotychczas za pomocą kary pozbawienia wolności, Tutaj należy wskazać, że analiza karty karnej D. P. wskazuje, że sprawca ten był już wcześniej wielokrotnie poddawany resocjalizacji za pomocą tej kary i przebywał w zakładzie karnym, przez co nie sposób argumentować, że wymierzenie dwóch kar jednocześnie wywołałoby właściwy efekt odstraszający. W ocenie Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie należało wymierzyć D. P. karę pozbawienia wolności w wymiarze roku. Za tego rodzaju wymiarem kary przemawia przede wszystkim średni stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Dodatkowo Sąd Rejonowy uwzględnił fakt, że przed tym postępowaniem D. P. nie był karany za tego rodzaju przestępstwa urzędnicze czy przeciw wiarygodności dokumentów, a wcześniej jego kryminalna aktywność ogniskowała się przeciwko zupełnie odmiennemu dobru prawnemu tj. bezpieczeństwu w komunikacji i ubocznie prawidłowemu funkcjonowaniu wymiaru sprawiedliwości. Trzeba było uwzględnić także niewątpliwą okoliczność łagodzącą jaką był fakt, że oskarżony zrozumiał swoje uzależnienie od alkoholu i podjął w tym zakresie stosowną terapie o czym świadczą dokumenty przedstawione przez jego obrońcę. Dalej trzeba było uwzględnić, iż to nie D. P. był inicjatorem owego czynu, lecz czynił to na wyraźną prośbę D. S.. Jednocześnie przy wszystkich wskazanych wyżej okolicznościach łagodzących nie sposób wywieść, że w tej sprawie należałoby zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Tutaj należało uwzględnić, iż to nie był pierwszy tego rodzaju występek D. P., lecz już co najmniej 3 tego rodzaju przestępstwo popełnione w dość długim okresie czasu (dyskwalifikującym możliwość przyjęcia ciągu przestępstw). Dalej trzeba było mieć na uwadze, ze oskarżony wcześniej był osobą wielokrotnie karaną, i pomimo szeregu stosowanych wcześniej kar nie zmienił swojej skłonności do popełniania czynów zabronionych. Wreszcie w odróżnieniu do czynów popełnionych przy udziale M. K. (2), gdzie Sąd przyjął możliwość nadzwyczajnego złagodzenia kary, w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie XII wyroku należało uwzględnić, że to oskarżony w sposób wyraźny uzależnił możliwość poświadczenia nieprawdy od przyjęcia korzyści majątkowej, co wprost wynika z zeznań D. S.. Nie było więc tak aby oskarżony przyjął nieakceptowany dowód wdzięczności, lecz po prostu tak wycenił naruszenie przepisów prawa w związku z pełnioną funkcją publiczną i od tak określonej gratyfikacji uzależniał dopuszczenia się naruszenia przepisów prawa, ogniskujących się w poświadczeniu nieprawdy. Dalej Sąd Rejonowy wziął pod uwagę przy braku możliwości zejścia poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nagminny charakter tego rodzaju czynów w naszym społeczeństwie. Tego rodzaju kara ma zadanie pełnić nie tylko funkcje wychowawczą lecz także retrybutywną oraz właściwie wpływać na przestrzeganie porządku prawnego przez społeczeństwo. Równocześnie brak jest okoliczności limitujących winę oskarżonego. W tym zakresie warto zważyć, iż D. S. w odróżnieniu od M. K. (2) był w stosunku do niego osobą obca, nie był więc wobec niego niczym zobowiązanym, a jego decyzja o przyjęciu korzyści majątkowej pozbawiona była jakiegokolwiek elementu przymusu psychicznego. Toteż w punkcie I wyroku Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu D. P. karę roku pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy zdaje sobie sprawę, że tego rodzaju kara jest karą surową, ale państwo – władza ustawodawcza ma uprawnienie do określania własnej polityki karnej, z uwzględnieniem zasad wynikających z konstytucji. Natomiast instytucja nadzwyczajnego złagodzenia kary winna być stosowana ostrożnie, zwłaszcza w odniesieniu do podstawy zawartej w art. 60 § 2 k.k., w odniesieniu do ekstraordynaryjnych przypadków, co umożliwiało jej zastosowanie w odniesieniu do czynów przypisanych w punktach IVb i VIIIb, z uwagi na związane z tymi czynami dodatkowe okoliczności łagodzące, co nie wystąpiło w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie XII wyroku. Zarazem z uwagi na stwierdzenie, iż obowiązująca w chwili wyrokowania ustawa jest mniej korzystna dla oskarżonego, z uwagi na wprowadzenie do porządku prawnego wraz z 24 czerwca 2020 roku art. 57b k.k, przy podstawie wymiaru kary odnośnie tego czynu należało dodać art. 4 § 1 k.k. |
|||||||||||
|
D. P. |
XIII |
XII |
Zgodnie z art. 45 § 1 k.k. w przypadku stwierdzenia, że sprawca uzyskał z popełnionego przestępstwa korzyść majątkową Sąd w wyroku zobowiązany jest do orzeczenia przepadku tej korzyści lub jej równowartości. W realiach niniejszego postępowania przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło wykazać, ze D. P. z czynu przypisanego mu w punkcie XII wyroku odniósł korzyść majątkową w kwocie 50 złotych. Fakt ten implikował konieczność orzeczenia stosownego przepadku. Jednocześnie z uwagi na niemożność wskazania konkretnych pieniędzy przyjętych wówczas przez D. P., stosowniejszym było orzeczenie przepadku równowartości owej korzyści w kwocie 50 złotych na rzecz Skarbu Państwa. Zarazem z uwagi na stwierdzenie, iż obowiązująca w chwili wyrokowania ustawa jest mniej korzystna dla oskarżonego, z uwagi na wprowadzenie do porządku prawnego wraz z 24 czerwca 2020 roku art. 57b k.k, przy podstawie wymiaru kary odnośnie tego czynu należało dodać art. 4 § 1 k.k..Mając to wszystko na uwadze Sąd Rejonowy w punkcie XIII wyroku orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego z przestępstwa przypisanego w punkcie XII wyroku w kwocie 50 złotych. |
|||||||||||
|
D. P. |
XIV |
XII |
Raz jeszcze w punkcie XIV wyroku Sąd Rejonowy uwzględnił fakt, że D. P. przedmiotowego czynu dopuścił się w związku z wykonywaniem zawodu diagnosty samochodowego. Powyższy fakt należało zestawić z art. 41 § 1 k.k. zgodnie z którym Sąd może orzec zakaz zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu, jeżeli sprawca nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości odnośnie konieczności orzeczenia tego rodzaju zakazu. W tym aspekcie należy wskazać na fakt, że zachowanie oskarżonego było już którymś z przypisanych mu występków tego samego rodzaju. Nadto oskarżony ten proceder prowadził przez dłuższy okres czasu, bo wynoszącym prawie 3 lata. Dalej tutaj należy mieć na uwadze, że oskarżony w żaden sposób nie był przymuszany do przyjęcia korzyści majątkowej, wręcz przeciwnie w odniesieniu do D. S. to od jej udzielenia uzależnił możliwość naruszenia przepisów prawa. Dalej należy wskazać, iż charakter działań oskarżonego, a także ich nagminny charakter wskazuje, że nie tylko popełnione przestępstwo miało związek z wykonywanym zawodem, lecz przede wszystkim wskazuje na fakt, iż dalsze wykonywanie tego zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawnie. W tym zakresie należy podkreślić, iż w przypadku oskarżonego będzie to nie tylko wiarygodność dokumentów czy prawidłowe funkcjonowanie organów władzy publicznej, lecz także bezpieczeństwo w komunikacji. Toteż mając to na uwadze Sąd w punkcie XIV wyroku wymierzył D. P. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty na okres 2 lat . W odniesieniu do wskazanego czasokresu, Sąd uwzględnił działanie przez oskarżonego w warunkach czynu ciągłego, wprost nastawionym na osiągnięcie korzyści majątkowej. Do tego należało wziąć pod uwagę drastyczny charakter naruszenia oskarżonego, który jako diagnosta powinien mieć szczególną pieczą nad stanem technicznym pojazdów poruszających się na drogach publicznych. Co więcej oskarżony posiadał wieloletnie doświadczenie w tym zawodzie. Niewątpliwie wiedział stąd, że może stać się przedmiotem korupcyjnych propozycji. Zarazem z uwagi na stwierdzenie, iż obowiązująca w chwili wyrokowania ustawa jest mniej korzystna dla oskarżonego, z uwagi na wprowadzenie do porządku prawnego wraz z 24 czerwca 2020 roku art. 57b k.k, przy podstawie wymiaru kary odnośnie tego czynu należało dodać art. 4 § 1 k.k |
|||||||||||
|
D. P. |
XV |
XV |
W punkcie XV wyroku Sąd Rejonowy był zobowiązany wymierzyć oskarżonemu D. P. karę łączną pozbawienia wolności. Okoliczność ta była implikowana faktem wymierzenia oskarżonemu czterech kar jednostkowych podlegających łączeniu. Jednocześnie należało zauważyć, iż brzmienie artykułu 86 § 1 k.k. w kształcie na dzień przed 24 czerwca 2020 roku było znacznie korzystniejsze dla oskarżonego, gdyż ferowało ono korzystniejszy dla skazanego sposób określenia wymiaru kary łącznej. Stąd też w przedmiotowej sprawie należało zastosować ustawę obowiązującą w czasie popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów, ergo zastosować art. 4 § 1 k.k.. Zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed 24 czerwca 2020 roku Sąd mógł wymierzyć D. P. karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze od roku i miesiąca do dwóch lat i dziesięciu miesięcy. Dyrektywy wymiaru kary łącznej zostały określone w art. 85 a k.k. Według tego przepisu orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jak wskazuje się w judykaturze oraz doktrynie prawa karnego przy określeniu wymiaru kary łącznej należy rozważyć następujące okoliczności : rodzaj dobra prawnego zagrożonego bądź naruszonego przez każde z przestępstw, tożsamość czasową danych zachowań, tożsamość pokrzywdzonych, łączną wartość szkody wymierzonej owym bezprawnym zachowaniem, a także warunki i właściwości sprawcy, jego postawę po wydaniu wyroków oraz potrzebę społecznego oddziaływania sposobem reakcji karnej. W tym miejscu trzeba w sposób stanowczy zaznaczyć, iż w świetle powyższych kryteriów zasadą przyświecającą wydaniu kary łącznej winna być tzw. zasada asperacji, a oddziaływania zasady absorpcji oraz kumulacji winno być ograniczone do sytuacji wyjątkowych, kiedy to ogół powyższych przesłanek wskazuje na konieczność odpowiednio maksymalnego absorbowania wymiaru kary czy też jej kumulacji. Rozpatrując okoliczności przedmiotowej sprawy Sąd Rejonowy zważył, iż oskarżony dopuścił się 4 bardzo podobnych do siebie przestępstw, naruszających przede wszystkim dobro prawne w postaci prawidłowego działania organów władzy publicznej. Co więcej oskarżony działał niewątpliwie z wykorzystaniem tej samej sposobności, a przyjęciu instytucji ciągu przestępstw w odniesieniu do tych czynów sprzeciwiało się zbyt długi okres pomiędzy poszczególnymi czynami. Tym samym Sąd Rejonowy uznał, że właściwym będzie zastosowanie zasady asperacji w stopniu zbliżonym do absorpcji. Sąd jedynie o 3 miesiące wykroczył poza zasadę absorpcji, co związane jest przede wszystkim z długim okresem(około 3 letnim) działania sprawca. Dalej wbrew potocznemu rozumieniu instytucja kary łącznej nie może być uznawana za swoistą premie dla sprawy, za wielość czynów zabronionych. Sąd przy wymiarze kary łącznej wziął pod uwagę również właściwości sprawcy, który był wcześniej wielokrotnie karany, w tym na kary pozbawienia wolności. Wymierzenie kary łącznej równej ustawowemu minimum byłoby też sprzeczne z potrzebą kształtowania prawidłowej świadomości prawnej społeczeństwa. Stąd też w punkcie XV wyroku Sąd Rejonowy w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył D. P. karę łączną roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. |
|||||||||||
|
D. P. |
XVI |
XV |
Natomiast mając na względzie wskazania zawarte w opinii biegłych psychiatrów, którzy zwrócili uwagę na długotrwałe uzależnienie oskarżonego od alkoholu oraz wystąpienie fazy remisji tego uzależnienia zasadnym było orzeczenie wobec oskarżonego D. P. terapeutycznego systemu wykonania przedmiotowej kary. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż dla zapewnienia właściwego przebiegu procesu resocjalizacji oskarżonego niezbędne będzie wykonanie przez niego kary pozbawienia wolności w tym systemie, gdzie oskarżony będzie mieć pełną możliwość wyjścia z nałogu, a także będzie otoczony opieką ze strony fachowego personelu medycznego, przez co znaczący sposób zwiększy się szansa na jego pełną resocjalizacje. Tym samym mając na względzie treść art. 62 k.k. Sąd Rejonowy w punkcie XVI wyroku powiązał karę łączną pozbawienia wolności z terapeutycznym systemem jej wykonania. |
|||||||||||
|
D. P. |
XVII |
XVII |
Nie powielając wyżej wyszczególnionych ogólnych rozważań w odniesieniu do kary łącznej, należało stwierdzić, iż w punktach IV a oraz VIIIa wyroku wymierzono D. P. samoistne grzywny, co biorąc pod uwagę treść art. 85 § 1 k.k. obligowało Sąd do ich połączenia. Z uwagi na wybór ustawy obowiązującej przed 24 czerwca 2020 roku, również i w odniesieniu do tych kar Sąd miał obowiązek zastosowania tożsamego stanu prawnego, zgodnie z regułą wyrażoną w art. 4 § 1 k.k. Natomiast w świetle ówcześnie obowiązującego art. 86 § 1 k.k. Sąd Rejonowy mógł wymierzyć D. P. karę łączną grzywny w wymiarze od 90 stawek dziennych do dwukrotności tej liczby tj. 180. Biorąc pod uwagę niemal tożsamy charakter czynników wpływających na wymiar kary łącznej grzywny jak i kary łącznej również w odniesieniu do kary łącznej grzywny, Sąd Rejonowy zostosował zasadę asperacji w stopniu bliższym absorpcji, aniżeli kumulacji. Również i w tym zakresie Sąd zwrócił uwagę na brak możliwości czynienia przez sprawcę premii za wielość popełnianych przestępstw. Jednocześnie dostrzegając niemal 15 miesięczny okres dzielący czyny, które stanowiły podstawę wymiaru kary łącznej. Sąd wziął pod uwagę także czynniki charakteryzujące osobę sprawcy, w szczególności jego uprzednią wielokrotną karalność czy też potrzebę efektywnego oddziaływania na społeczeństwo za pomocą realizacji wymiaru sprawiedliwości. Z drugiej strony należało uwzględnić, ze przedmiotowe przestępstwa charakteryzowały się tożsamością rodzajową oraz tą samą sposobnością. To wszystko sprawiło, że Sąd w punkcie XVII wyroku jako wymiar kary łącznej grzywny orzekł 120 stawek dziennych. Natomiast kierując się treścią art. 86 § 2 k.k. w tym punkcie na nowo określono wartość jednej stawki dziennej. Z uwagi na brak podstaw do ich rozróżnienia w odniesieniu do kar jednostkowych należy jedynie powtórzyć, że oskarżony jest osobą dorosłą, zdolną do wykonywania pracy zarobkowej, w tym pracy fizycznej. Niemniej jednak z drugiej strony ma on na utrzymaniu dzieci, a w niedługim czasie w świetle tego wyroku będzie musiał odbyć 16 miesięcy kary pozbawienia wolności. Stąd też stawka 20 złotych jest to stawka, która oddaje zdolności zarobkowe i majątkowe D. P., zgodnie z wymogami określonymi w art. 33 § 3 k.k. Mając to wszystko na uwadze Sąd Rejonowy w punkcie XVIi wyroku w miejsce jednostkowych grzywien wymierzonych w punktach IV a i VIIIa wyroku wymierzył D. P. kare łączną 120 stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 złotych. |
|||||||||||
|
D. P. |
XVIII |
XVIII |
Jednocześnie Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż na mocy art. 90 § 2 k.k. przepisy o karze łącznej stosuje się odpowiednio w odniesieniu do środków karnych podlegających łączeniu. Takim środkiem w świetle wskazań doktryny prawa karnego jest środek karny w postaci zakazu wykonywania danego zawodu. W tym zakresie należało spostrzec, iż w każdym z punktów niniejszego wyroków dotyczących środków karnych tj. pkt III, VI, VII, X, XI oraz XIV rzeczony zakaz orzeczono w tej samej postaci przedmiotowej, co pozwalało i jednocześnie obligowało Sąd do orzeczenia łącznego środka karnego. Z uwagi na wybór ustawy obowiązującej przed 24 czerwca 2020 roku, również i w odniesieniu do tych środków karnych Sąd miał obowiązek zastosowania tożsamego stanu prawnego, zgodnie z regułą wyrażoną w art. 4 § 1 k.k. Natomiast w świetle ówcześnie obowiązującego art. 86 § 1 k.k. Sąd Rejonowy mógł wymierzyć D. P. łączny środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego w wymiarze od 2 lat do lat 8. W aspekcie tych środków karnych Sąd w odróżnieniu od kar łącznych zbliżył się bardziej do zasady kumulacji. Za tego rodzaju posunięciem przemawiał wszystkim nagminny charakter procederu oskarżonego, co nie mogło wprost stanowić podstawy jednostkowych środków karnych. Dalej należało uwzględnić, iż tego rodzaju właściwości oskarżonego, który pomimo wielu wyroków w dalszym ciągu narusza obowiązujący porządek prawny, w połączeniu z jego uzależnieniem od alkoholu, warunkuje stwierdzenie, że poprzestanie na krótszym niż 5 letnim środku karny, czyniłoby nieakceptowalne dla społeczeństwa ryzyko popełnienia przez oskarżonego dalszych przestępstw związanych z tymże zawodem. W tym miejscu należy podkreślić, iż wykonywanie zawodu diagnosty samochodowego, wbrew pozorom łączy się dużym ryzykiem propozycji korupcyjnych. Do tego trywialnym jest w tym miejscu wskazywanie na potrzebę prawidłowych czynności osób pełniących funkcje publiczną w związku z okresową kontrolą stanu technicznego pojazdów mechanicznych. Dalej należy zwrócić uwagę na długi czasokres inkryminowanego procederu oskarżonego. Dlatego też w punkcie XVIII wyroku Sąd Rejonowy w miejsce jednostkowych środków karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego, wymierzył oskarżonemu D. P. tożsamy przedmiotowo łączny środek karny w wymiarze 5 lat. |
|||||||||||
|
Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU |
||||||||||||||
|
Oskarżony |
Punkt rozstrzygnięcia |
Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||
|
inne zagadnienia |
||||||||||||||
|
W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, |
||||||||||||||
|
Finalnie należało wskazać, iż w realiach tej sprawy w odniesieniu do występków gdzie podstawą wymiaru kary był art. 228 § 3 k.k. Sąd pomimo zachowania wymogu działania przez sprawce przy wykorzystaniu tej samej sposobności, nie mógł zastosować instytucji ciągu przestępstw, albowiem nie zostały spełnione znamiona krótkich okresów czasu, gdyż cztery przestępstwa sprzedajności dzieliło od siebie kolejno :15 miesięcy, 13 miesięcy oraz 7 miesięcy, a przestępstwa poświadczenia nieprawdy przypisane w punktach IVa i VIIIa 13 miesięcy. |
||||||||||||||
|
7. KOszty procesu |
||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||
|
XIX |
Natomiast w punkcie XIX wyroku Sąd Rejonowy był zobowiązany rozliczyć koszty przedmiotowego procesu. W tej materii rozstrzygnięcie Sadu opierało się o artykuł 627 k.p.k., który to przepis obliguje Sąd do obciążenia oskarżonego, któremu przypisano przestępstwa poniesienie kosztów sądowych. Równocześnie gwoli formalności należało stwierdzić, iż brak było podstaw do zwolnienia D. P. z tego obowiązku. W tym zakresie przede wszystkim należało zważyć, iż oskarżonemu przypisano 6 umyślnych występków, z czego 4 z nich łączyły się z uzyskaniem przez oskarżonego korzyści majątkowej. Co więcej owe występki niosły za sobą średni ładunek społecznej szkodliwości. Zatem nie można twierdzić, iż to względy słuszności miałaby być przyczyną zwolnienia oskarżonego z tego obowiązku. Dalej trzeba zwrócić uwagę, iż oskarżony może nie jest osobą szczególnie majętną, lecz jest zdolny do pracy, a instytucja zwolnienia z kosztów sądowych ma charakter wyjątkowy. Oskarżony musi zdawać sobie sprawę, iż to jego zachowanie legło u konieczności przeprowadzenia procesu karnego i związanych z tym wydatków. Kolejno należy wskazać, iż to wniosek obrońcy oskarżonego spowodował odroczenie rozprawy przewidzianej na 20 października 2020 roku, co wygenerowało dodatkowe koszty związane ze zwrotem kosztów podróży. Jednocześnie ogół poniesionych przez Skarb Państwa wydatków nie jest tak wysoki, aby można było stwierdzić, że oskarżony nie jest w stanie podołać zadaniu ich uiszczenia. W tym miejscu należy zważyć, iż na wydatki tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa złożyły się ryczałt za doręczenia, ryczałt za pobór 2 kart karnych, koszty związane ze zwrotem kosztów podróży świadka oraz wydatki związane z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłych psychiatrów. Natomiast opłata zasądzona od D. P. jest prostym odpowiednikiem wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności przekraczającej rok tj. kwota 300 złotych oraz 10 procent od wymierzonej kary łącznej grzywny tj. 240 złotych. To wszystko sprawiło, że Sąd w ostatnim punkcie uzasadnianego wyroku zasądził od oskarżonego D. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 540 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 809,25 złotych tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa. |
|||||||||||||
|
Podpis |
||||||||||||||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Nowym Sączu
Osoba, która wytworzyła informację: asesor sądowy Dominik Mąka
Data wytworzenia informacji: