Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1010/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

F. R.

w dniu 21 sierpnia 2020 roku w N. działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, wdarł się do mieszkania M. L. poprzez wybicie okna, a następnie otworzenie od zewnątrz futryny okiennej i wejście do środka, po czym zaczął zadawać uderzenia pięściami po całym ciele pokrzywdzonego, powodując u niego obrażenia ciała w postaci stłuczenia twarzy, głowy i lewego biodra, skutkując u niego naruszeniem czynności narządów jego ciała na okres trwający nie dłużej niż 7 dni,

tj. przestępstwo z art. 193 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 21 sierpnia 2020 r. M. L. spotkał się wraz z K. L. oraz N. B.. Po zakupie alkoholu ww. udali się do mieszkania M. L.. Kiedy przechodzili obok R. F. (2) spożywającego wówczas alkohol z J. J., ten zwrócił im uwagę na zbyt głośne zachowanie. Doszło do konfliktu między ww. mężczyznami. K. L. użył nawet przemocy wobec sąsiada oraz dokonał zaboru kilkudziesięciu złotych. Kwestia ta była przedmiotem odrębnego postępowania przed (...).

Po tym incydencie, M. L., K. L. oraz N. B. udali się do mieszkania M. L.. W pewnym momencie ktoś zapukał do drzwi oraz okien. Osoby będące wewnątrz mieszkania nie reagowały. Po chwili usłyszały krzyki osób mających do nich pretensje za sposób w jaki obeszli się z R. F. (2).

R. F. (1) wraz z drugą nieustaloną osobą wybili okno w ww. mieszkaniu, po czym wdarli się do mieszkania M. L.. F. R. oraz drugi napastnik zadawali ciosy (...) L..

zeznania M. L.

4-5, 15-16, 29-30, 150v-151

protokół oględzin osoby wraz z dokumentacją fotograficzną

10-14

protokół oględzin rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną

17-22

plansza poglądowa nr 1 (k. 32)

32

plansza poglądowa nr 2 (k. 33)

33

zeznania R. F. (2)

34-35

plansza poglądowa nr 1 (k. 36)

36

plansza poglądowa nr 2 (k. 37)

37

protokół przeszukania

42-44

plansza poglądowa nr 1 (k. 59)

59

zeznania N. B.

39-41, 55-56, 134-135

(...) notatki urzędowe

3, 8, 28, 38

akta sprawy (...)

-

Ww. uderzenia spowodowały u M. L. obrażenia ciała w postaci stłuczenia twarzy, głowy i lewego biodra, skutkując u niego naruszeniem czynności narządów skutkujące naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7 w myśl art. 157 § 2 k.k.

dokumentacja medyczna M. L.

9

opinia lekarska

25

R. F. (1) ma 33 lata. Oskarżony jest kawalerem. W chwili obecnej oskarżony pracuje. Nie posiada wartościowych przedmiotów ani nieruchomości. Utrzymuje jedno dziecko oraz swoją partnerkę.

R. F. (1) nie był w przeszłości karany sądownie.

notatka urzędowa dot. podejrzanego

64

K. k.

130

zaświadczenie o stanie majątkowym

68

zeznania M. W.

159v

1.1.2.

F. R.

w dniu 21 sierpnia 2020 roku w N. działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki H. (...) powodując szkodę w kwocie 600 zł na rzecz M. L.,

tj. wykroczenie z art. 119 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Wychodząc z mieszkania pokrzywdzonego F. R. wraz z dotychczas zauważył telefon komórkowy M. L. marki H. (...) o wartości 600 zł, który zabrał, po czym napastnicy opuścili lokal.

zeznania M. L.

4-5, 15-16, 29-30, 150v-151

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

I

1.1.2

akta sprawy (...)

Związkowe akta sprawy prowadzonej przez (...). Dokumentacja ma charakter urzędowy. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

dokumentacja medyczna M. L.

Dokument sporządzony przez uprawnioną osobę, niezaangażowaną w konkretne rozstrzygnięcie sprawy. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

K. k.

Dokument urzędowy, uzyskany przez kompetentną osobę. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

notatka urzędowa dot. podejrzanego

Dokument urzędowy sporządzony przez uprawnioną osobę w przepisanej przez prawo formie. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

opinia lekarska

Sąd w całości podzielił opinię biegłego jako pełną, jasną oraz należycie umotywowaną. Opinia spełnia wymogi określone w art. 200 k.p.k. i została wytworzona przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje zawodowe. Jej treść nie była także kwestionowana przez strony postępowania - nie formułowano żadnych zarzutów co do tej opinii.

plansza poglądowa nr 1 (k. 32)

Dokument sporządzony przez kompetentną osobę.

Przede wszystkim należy mieć na uwadze, że okazanie wizerunków przeprowadzono prawidłowo i w sposób odpowiadający obowiązującym przepisom. Procesowe wymogi poprawności okazania, warunkujące możliwość uznania jego wyników za dowód w sprawie, sprowadzają się do okazywania danej osoby (jej wizerunku) w grupie innych podobnych osób oraz okazywania w grupie łącznie minimum czterech osób. Artykuł 173 § 1 k.p.k. kładzie nacisk na wyłączenie sugestii świadka przy dokonywanej czynności okazania wizerunków. Natomiast § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie warunków technicznych przeprowadzenia okazania (Dz. U. z 2003 r. Nr 104, poz. 981), określający zasady doboru osób przybranych do osoby okazywanej, nie wymaga aby były one w identycznym wieku, miały taki sam wzrost, tuszę, ubiór i inne cechy charakterystyczne.

W ocenie Sądu wskazane wymogi zostały w niniejszej sprawie spełnione podczas okazania świadkowi wizerunków z tablic poglądowych.

plansza poglądowa nr 1 (k. 36)

Dokument sporządzony przez kompetentną osobę.

Przede wszystkim należy mieć na uwadze, że okazanie wizerunków przeprowadzono prawidłowo i w sposób odpowiadający obowiązującym przepisom. Procesowe wymogi poprawności okazania, warunkujące możliwość uznania jego wyników za dowód w sprawie, sprowadzają się do okazywania danej osoby (jej wizerunku) w grupie innych podobnych osób oraz okazywania w grupie łącznie minimum czterech osób. Artykuł 173 § 1 k.p.k. kładzie nacisk na wyłączenie sugestii świadka przy dokonywanej czynności okazania wizerunków. Natomiast § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie warunków technicznych przeprowadzenia okazania (Dz. U. z 2003 r. Nr 104, poz. 981), określający zasady doboru osób przybranych do osoby okazywanej, nie wymaga aby były one w identycznym wieku, miały taki sam wzrost, tuszę, ubiór i inne cechy charakterystyczne. W ocenie Sądu wskazane wymogi zostały w niniejszej sprawie spełnione podczas okazania świadkowi wizerunków z tablic poglądowych.

plansza poglądowa nr 1 (k. 59)

Dokument sporządzony przez kompetentną osobę.

Przede wszystkim należy mieć na uwadze, że okazanie wizerunków przeprowadzono prawidłowo i w sposób odpowiadający obowiązującym przepisom. Procesowe wymogi poprawności okazania, warunkujące możliwość uznania jego wyników za dowód w sprawie, sprowadzają się do okazywania danej osoby (jej wizerunku) w grupie innych podobnych osób oraz okazywania w grupie łącznie minimum czterech osób. Artykuł 173 § 1 k.p.k. kładzie nacisk na wyłączenie sugestii świadka przy dokonywanej czynności okazania wizerunków. Natomiast § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie warunków technicznych przeprowadzenia okazania (Dz. U. z 2003 r. Nr 104, poz. 981), określający zasady doboru osób przybranych do osoby okazywanej, nie wymaga aby były one w identycznym wieku, miały taki sam wzrost, tuszę, ubiór i inne cechy charakterystyczne.

W ocenie Sądu wskazane wymogi zostały w niniejszej sprawie spełnione podczas okazania świadkowi wizerunków z tablic poglądowych.

plansza poglądowa nr 2 (k. 33)

Dokument sporządzony przez kompetentną osobę.

Przede wszystkim należy mieć na uwadze, że okazanie wizerunków przeprowadzono prawidłowo i w sposób odpowiadający obowiązującym przepisom. Procesowe wymogi poprawności okazania, warunkujące możliwość uznania jego wyników za dowód w sprawie, sprowadzają się do okazywania danej osoby (jej wizerunku) w grupie innych podobnych osób oraz okazywania w grupie łącznie minimum czterech osób. Artykuł 173 § 1 k.p.k. kładzie nacisk na wyłączenie sugestii świadka przy dokonywanej czynności okazania wizerunków. Natomiast § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie warunków technicznych przeprowadzenia okazania (Dz. U. z 2003 r. Nr 104, poz. 981), określający zasady doboru osób przybranych do osoby okazywanej, nie wymaga aby były one w identycznym wieku, miały taki sam wzrost, tuszę, ubiór i inne cechy charakterystyczne. W ocenie Sądu wskazane wymogi zostały w niniejszej sprawie spełnione podczas okazania świadkowi wizerunków z tablic poglądowych.

plansza poglądowa nr 2 (k. 37)

Dokument sporządzony przez kompetentną osobę.

Przede wszystkim należy mieć na uwadze, że okazanie wizerunków przeprowadzono prawidłowo i w sposób odpowiadający obowiązującym przepisom. Procesowe wymogi poprawności okazania, warunkujące możliwość uznania jego wyników za dowód w sprawie, sprowadzają się do okazywania danej osoby (jej wizerunku) w grupie innych podobnych osób oraz okazywania w grupie łącznie minimum czterech osób. Artykuł 173 § 1 k.p.k. kładzie nacisk na wyłączenie sugestii świadka przy dokonywanej czynności okazania wizerunków. Natomiast § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie warunków technicznych przeprowadzenia okazania (Dz. U. z 2003 r. Nr 104, poz. 981), określający zasady doboru osób przybranych do osoby okazywanej, nie wymaga aby były one w identycznym wieku, miały taki sam wzrost, tuszę, ubiór i inne cechy charakterystyczne. W ocenie Sądu wskazane wymogi zostały w niniejszej sprawie spełnione podczas okazania świadkowi wizerunków z tablic poglądowych.

(...) notatki urzędowe

Dokumentacja wytworzona przez f-szy publicznych w żaden sposób niezaangażowanych w konkretne rozstrzygnięcie sprawy. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

protokół oględzin osoby wraz z dokumentacją fotograficzną

Dokument sporządzony przez uprawnioną osobę w przepisanej przez prawo formie. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

protokół oględzin rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną

Dokument sporządzony przez uprawnioną osobę w przepisanej przez prawo formie. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

protokół przeszukania

Dokument sporządzony przez uprawnioną osobę w przepisanej przez prawo formie. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

zaświadczenie o stanie majątkowym

Dokument sporządzony przez uprawnioną osobę. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji. Jego treść nie była także kwestionowana przez strony postępowania.

zeznania M. W.

Świadek ten - był f-sz (...) - nie pamiętał zdarzenia badanego w niniejszej sprawie. Przedstawił jednak praktykę podczas wykonywania przez siebie czynności służbowych. Nie ma obiektywnych kryteriów, które pozwalałyby przyjąć że jest inaczej.

zeznania M. L.

Sąd uznał zeznania tego świadka za wiarygodne w wersji przedstawionej na początkowym etapie postępowania przygotowawczego. Na początku zauważyć należy jednak, że pokrzywdzony zmieniał swoją relację procesową i to w dość istotnym zakresie. Początkowo był w stanie opisać i dokładnie wskazać napastników (zeznania i plansze poglądowe). Przed Sądem jednak tłumaczył, że właściwie to nie pamięta dokładnie tego zdarzenia, że mógł być wtedy pijany oraz że nie miał z napastnikiem kontaktu fizycznego, a obecność (...) oddziaływała na niego krępująco. Zeznania te stoją w oczywistej sprzeczności z prawdą. Otóż już z protokołu oględzin pokrzywdzonego zauważyć można, ze jednak doszło do kontaktu fizycznego między nim a napastnikiem, którego efektem było mocno zasiniaczone oko. Dowód w postaci dokumentacji fotograficznej jest zaś dowodem z przyczyn oczywistych obiektywnych i zarazem świadczącym, że zmiana wersji zdarzenia podyktowana przez M. L. nie jest uczciwa. Co więcej podczas pierwotnych przesłuchań, pokrzywdzony podawał wiele szczegółów zajścia. Świadczy to zresztą o tym, że wbrew jego sugestiom nie był wówczas pod wpływem alkoholu, gdyż nie byłby wtedy w stanie tych szczegółów wyartykułować. Niewątpliwie na znaczne złagodzenie postawy procesowej miał z jednej strony wpływ strach przed oskarżonym, który dopuścił się naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego, z drugiej świadomość że to właśnie postawa ojca oskarżonego uchroniła go przed współodpowiedzialnością z K. L.. Świadczy o tym także pismo M. L. adresowane do Sądu (k. 144). Nie potrafił on przekonująco wytłumaczyć dlaczego nie chciał brać udziału w czynnościach w obecności oskarżonego.

zeznania N. B.

N. B. zeznając po raz pierwszy dość szczegółowo opisała przebieg zdarzenia. Wraz z kolejnymi zeznaniami, coraz częściej zasłaniała się niepamięcią oraz co sama przyznała, chęcią odcięcia się od minionego stylu życia. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka złożonym w czasie pierwszego przesłuchania. Przed Sadem N. B. sama przyznała, ze najlepiej pamiętała to zdarzenia właśnie podczas tych zeznań. Co zrozumiałe, później nie chciała już angażować się w to postępowanie, i zdaniem Sądu jest to rzeczywista przyczyna zmiany formy zeznań. Jednak chęć zmiany stylu życia nie upoważnia Sadu do zignorowania pierwotnych zeznań świadka, które z przyczyn opisanych powyżej są przekonujące właśnie w pierwotnej wersji.

zeznania R. F. (2)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w ograniczonym zakresie, mianowicie w części dot. ustaleń ze sprawy. Najbardziej istotna różnica w zeznaniach tego świadka to ta dotycząca miejsca pobytu R. F. (1). Pierwotnie R. F. (2) mówił, że jest on w pracy. Przed Sądem zeznał jednak, że przebywał za granicą. Zmiana tych zeznań, zdaniem Sądu, nie jest szczera i podyktowana chęcią pomocy synowi. Zauważyć należy, że podczas składania zeznań w dniu (...) r. wyraźnie zaznaczył, że syn R. był w pracy, natomiast drugi syn przebywał za granicą. Takie rozróżnienie wyraźnie wskazuje, że R. pracował wówczas ale w kraju, bo przecież w przeciwnym razie, naturalna formułą byłoby, że obydwaj synowie są poza granicami Polski. R. F. (2) jako ojciec oskarżonego, wiedząc o tak solidnym alibi syna, niewątpliwie od razu poinformowałby o tym organy ścigania. Fakt, że tego nie zrobił natychmiastowo, a dopiero po latach, mając ogrom czasu na przemyślenia, nie pozwala Sądowi na bezkrytyczną wiarę w zeznania tego świadka. Zwłaszcza, o czym już wspomniano, że jako ojciec oskarżonego ma on oczywisty interes w tym aby złożyć zeznania, które mają pozwolić jego synowi uniknąć odpowiedzialności karnej.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

I

1.1.2

zeznania M. F.

M. F. skorzystała ze swego prawa i jako matka, a zatem osoba najbliższa dla oskarżonego, odmówił składania zeznań.

wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony skorzystał z przysługującego mu prawa i odmówił składania wyjaśnień.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

F. R.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z ówczesnym brzmieniem art. 193 k.k. w ówczesnym brzmieniu odpowiedzialności karnej podlega ten kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza.

Przedmiotem ochrony typu z art. 193 k.k. jest wolność od nieuprawnionych wtargnięć do miejsc, których jednostka jest gospodarzem (por. A. Zoll [w:] Kodeks karny..., t. 2, cz. 1, red. W. Wróbel, A. Zoll, 2017, art. 193, nt 1), czy z drugiej strony – swoboda dysponowania tymi miejscami. W pewnym zakresie przyjąć można, że przedmiotem ochrony jest tu również nienaruszalność mieszkania, objęta regulacjami konstytucyjnymi ( art. 50 ) i prawnomiędzynarodowymi ( art. 8 EKPC, art. 17 (...)). Na dalszym planie – raczej jako uboczny przedmiot ochrony – pojawia się również prawo do prywatności. Przedmiotem takim nie jest natomiast własność, choćby z tego względu, że w niektórych sytuacjach sprawcą może być również właściciel (zob. tezę 4).

Znamię czynnościowe określone jako wdzieranie się do określonych w ustawie miejsc rozumieć należy jako wejście (lub dostanie się w inny sposób) do ich wnętrza. W literaturze z jednej strony przyjmuje się, że sprawca może się posługiwać przykładowo takimi środkami oddziaływania, jak przemoc, podstęp, fałszywy pretekst czy groźba bezprawna, pokonując z reguły jakiegoś rodzaju przeszkodę lub trudność stanowiącą wyraz tego, że dysponent nie życzy sobie, aby w danym miejscu przebywały osoby nieuprawnione (J. Lachowski [w:] Kodeks..., red. V. Konarska-Wrzosek, 2018, s. 928). Ze strony jednak drugiej, podnosi się również, że nie jest konieczne przełamanie przez sprawcę jakiejkolwiek bariery o charakterze fizycznym. Mówiąc inaczej, „wdarcie się” rozumieć należy jako dostanie się do wnętrza wskazanych w ustawie miejsc, stanowiące przełamanie woli osoby uprawnionej (A. Zoll [w:] Kodeks karny..., t. 2, cz. 1, red. W. Wróbel, A. Zoll, 2017, art. 193, nt 5; wyrok SN z 9.05.2018 r., V KK 406/17, KZS 2018/10, poz. 16; wyrok SA w Białymstoku z 17.07.2014 r., II AKa 140/14, LEX nr 1511617). Jak zatem pisał przed laty J. M.: „wyraz »wdziera się« należy interpretować jako zamach na wolność (...), a nie jako przełamywanie przeszkód. (...) Wdziera się włóczęga, który korzystając z drzwi otwartych wślizguje się do sypialni i kładzie się do łóżka” (J. Makarewicz, Kodeks karny z komentarzem, Lwów 1938, s. 563). Nie jest istotny sposób, w jaki sprawca dostał się do domu, mieszkania itd., a jedynie to, że uczynił to wbrew woli (wyraźnej lub dorozumianej) osoby uprawnionej. Do realizacji znamion dochodzi również wtedy, gdy sprawca wdziera się do danego miejsca pod nieobecność osoby uprawnionej lub bez jej wiedzy (A. Zoll [w:] Kodeks karny..., t. 2, cz. 1, red. W. Wróbel, A. Zoll, 2017, art. 193, nt 2; M. Mozgawa [w:] Kodeks..., red. M. Mozgawa, 2015, art. 193, nt 3). Z „wdarciem się” nie będziemy natomiast mieli do czynienia w przypadku zachowań niewiążących się z przedostaniem się do domu, mieszkania czy lokalu, jak chociażby w przypadku niepokojenia mieszkańców pukaniem czy stukaniem do drzwi (wyrok SA w Białymstoku z 17.07.2014 r., II AKa 140/14, LEX nr 1511617).

O ile wdzieranie się do domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia lub ogrodzonego terenu charakteryzuje zachowanie sprawcy polegające na działaniu, o tyle zaniechanie sprawcy charakteryzowane będzie jako odmowa opuszczenia danego miejsca. Ich elementem wspólnym jest działanie wbrew woli osoby uprawnionej. Różnica polega jednak na tym, że w przypadku zachowania polegającego na odmowie opuszczenia określonego miejsca uprawniona osoba sformułować musi żądanie jego opuszczenia przez sprawcę, a zatem w sposób jednoznaczny i stanowczy wyrazić swą wolę. Nie można przy tym zgodzić się z poglądem, że wystarczająca jest tu prośba lub życzenie (tak A. L., Wielość osób uprawnionych na gruncie art. 193 k.k. – wybrane problemy, CzPKiNP (...), s. 83–84) – byłaby to bowiem wykładnia rozszerzająca na niekorzyść sprawcy (szczególnie jeśli wziąć pod uwagę, jak określenie to jest rozumiane w przypadku art. 150 § 1 czy art. 228 § 4 k.k.). Realizacja drugiego ze znamion czynnościowych (odmowy opuszczenia) będzie miała miejsce wówczas, gdy sprawca dostał się do domu, mieszkania, lokalu tudzież ogrodzonego terenu za zgodą jego dysponenta.

Z kolei zgodnie z art. 157 § 2 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni.

Przedmiotem ochrony jest zdrowie człowieka. Podmiotem czynów zabronionych z art. 157 § 1–3 k.k. może być każda osoba zdolna do ponoszenia odpowiedzialności karnej (przestępstwo powszechne). Czas trwania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia powinien być ustalony konkretnie, w odniesieniu do każdego indywidualnego przypadku.

Nie bez znaczenia pozostaje kontekst całej sytuacji tłumaczący zarazem motywację oskarżonego. Chciał on po prostu zemścić się na sprawcy przestępstwa na szkodę jego ojca, o którym wiedział że przebywa w mieszkaniu M. L..

Kwalifikacja zachowania oskarżonego jako przestępstwo naruszenia miru domowego wespół z lekkim uszczerbkiem na zdrowiu nie budziła wątpliwości Sądu. Wdarł się on do mieszkania pokrzywdzonego i uderzał go powodując obrażenia w postaci stłuczenia twarzy, głowy i lewego biodra, skutkując u niego naruszeniem czynności narządów jego ciała na okres trwający nie dłużej niż 7 dni,

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

IV

F. R.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 119 § 1 k.w. odpowiedzialności karnej podlega ten kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 800 złotych.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że przedmiotem ochrony wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. jest prawo własności danej rzeczy, a także inne prawa majątkowe przysługujące danemu podmiotowi oraz posiadanie (por. A. Marek, E. Pływaczewski, A. Peczeniuk, Kradzież..., s. 40; J. Wojciechowski, Mienie jako przedmiot przestępstwa kradzieży…, s. 285 i n., s. 296). Strona przedmiotowa kradzieży, zgodnie z art. 278 § 1 k.k., wskazuje, że czyn sprawcy polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Sprawca ma wykonać czynność zaboru cudzej rzeczy, której towarzyszy cel przywłaszczenia. Zabór polega na przejęciu władztwa nad rzeczą. Oznacza to wyjęcie rzeczy spod władania właściciela (posiadacza) i objęcie jej przez sprawcę we władanie. ( Bojarski Tadeusz (red.), Kodeks wykroczeń. Komentarz aktualizowany, LEX)

Strona podmiotowa kradzieży i przywłaszczenia zakłada umyślność, czynom sprawcy towarzyszy zasadniczo zamiar bezpośredni. Przy kradzieży sprawca działa w celu przywłaszczenia. Przywłaszczenie także zakłada określoną kierunkowość działania. Działaniu sprawcy ma towarzyszyć zamiar określany jako animus rem sibi habendi. Trafnie podkreśla SN, że: „Do istoty przywłaszczenia należy osiągnięcie celu w postaci uczynienia z cudzej rzeczy swojej własności przez jej zatrzymanie lub rozporządzenie nią, w zamiarze tym nie mieści się (...) jedynie czasowe uniemożliwienie dysponowania rzeczą przez jej właściciela. Skutek przywłaszczenia objęty zamiarem bezpośrednim stanowi utrata rzeczy przez osobę uprawnioną, wobec czego szkoda powstała w majątku tej osoby ma w zamierzeniu przywłaszczającego nieodwracalny charakter” – wyrok SN z 23.11.2006 r., II KK 186/06, OSNwSK 2006/1, poz. 2247. Natomiast bezprawne zatrzymanie cudzego mienia i używanie go chociażby w celu osiągnięcia zysku, lecz bez zamiaru zatrzymania go na własność, nie stanowi przywłaszczenia – tak trafnie orzekł SO w Tarnowie – wyrok z 6.11.2003 r., II Ka 400/03, LEX nr 1713571.

Ustalony w toku postępowania stan faktyczny był jasny i nie budził żadnych wątpliwości. Wskazać należy, że dokonując wtargnięcia do mieszkania pokrzywdzonego, oskarżony nie miał zamiaru dokonania kradzieży, zamiar ten powstał niejako spontanicznie już po wtargnięciu i dokonaniu naruszenia nietykalności cielesnej M. L., a zatem czyn ten został przypisany odrębnie, tak jak zresztą zarzucił prokurator.

Mając na uwadze treść cytowanego przepisu oraz zgromadzony materiał dowodowy skonstatować należy, że I. W. wyczerpała znamiona wykroczenia kradzieży.

Sąd uznał R. F. (1) za winnego wykroczenia, a nie przestępstwa z art. 278 § 1 k.k., bowiem zgodnie z art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, który wszedł w życie 1 października 2023 r., ustawodawca nadał nowe brzmienie art. 119 § 1 k.w. modyfikując tzw. kwotę przepołowienia, mianowicie odpowiedzialności za wykroczenie od tego dnia podlega osoba, która kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 800 złotych. Wartość zrabowanego telefonu wynosiła 600 zł.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

F. R.

I i II

Sąd, na mocy art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył F. R. karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

Dyrektywy sądowego wymiaru kary były wysłowione przez ustawodawcę w art. 53 k.k. Według tego ówczesnego brzmienia tego przepisu sąd wymierzał karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględniał w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Owe zasady sądowego wymiaru kary należy stosując się do dyspozycji art. 56 k.k. rozciągnąć także na orzeczenie co do innych środków reakcji karnej o charakterze penalnym przewidzianych w kodeksie karnym.

Jako okoliczności obciążające Sąd potraktował przede wszystkim godzenie w ważne dobro społeczne jakim jest bezpieczeństwo we własnym domu. Z kolei okoliczności łagodzące to właściwie jedynie brak uprzedniej karalności oskarżonego. Zdaniem Sądu wymierzenie oskarżonemu ww. kary spełni swoje zadanie, a w szczególności spowoduje, że oskarżony zrozumie naganność swojego postępowania, co w konsekwencji, na przyszłość spowoduje, że nie popełni ponownie przestępstwa i wdroży się do przestrzegania porządku prawnego

Sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił. Kara ta spełni swoje cele, w szczególności cel wychowawczy przez unaocznienie oskarżonemu nieopłacalności popełniania przestępstw i uświadomi mu naganność jego postępowania.

Jednocześnie, okres próby pozwoli zweryfikować, czy oskarżony rzeczywiście będzie przestrzegał porządku prawnego i wywiąże się z nałożonych na nią obowiązków.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że wymierzona oskarżonemu kara jest karą sprawiedliwą i adekwatną do okoliczności i sposobu popełnienia czynu.

F. R.

III

Sąd, na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego R. F. (1) w okresie próby do informowania Sądu na piśmie, raz na kwartał o przebiegu okresu próby;

Zawieszając wykonanie kary, należy orzec przynajmniej jeden spośród środków (obowiązków) ujętych w art. 72 § 1 pkt 1-8 k.k. Sąd może tego nie uczynić tylko w przypadku, gdyby jednocześnie orzekł wobec oskarżonego środek karny. ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 marca 2022 r., sygn. II AKa 382/21). Na kanwie niniejszej sprawy Sąd nie orzekł wobec F. R. żadnego środka karnego, a zatem koniecznym było sięgniecie do środków z katalogu z art. 72 k.k.

Obowiązek informowania Sądu o przebiegu okresu próby raz na kwartał powinien właściwie kształtować postawę życiową oskarżonego w przyszłości i motywować go przez analizę dotychczasowej linii życia do ciągłej pracy nad sobą oraz dodatkowo wzmocni sądową kontrolę nad przebiegiem okresu, na który zawieszono wykonania kary pozbawienia wolności..

F. R.

IV

Sąd, na mocy art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 2 § 1 k.w. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w kwocie 1 000 (jednego tysiąca) złotych;

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd kierując się ustawowymi dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 § 1 i 2 k.w., uznał że karą adekwatną i jednocześnie dostatecznie dolegliwą dla obwinionego jest kara grzywny w wysokości 1 000 złotych. Obwiniony wprawdzie nie był dotychczas karana sądownie, jednak jego zachowanie godziło w najważniejsze prawo majątkowe chronione Kodeksem wykroczeń – własność, a wymierzona kara ma mieć także walor odstraszający – (prewencja ogólnospołeczna). Jednocześnie możliwości majątkowe obwinionego wskazują, że uiszczenie kary grzywny w orzeczonej wysokości jest możliwe.

F. R.

V

Sąd, na mocy art. 119 § 4 k.w. w zw. z art. 2 § 1 k.w. orzekł oskarżonemu R. F. (1) obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonego M. L. kwoty 600 (sześciuset) złotych tytułem zwrotu równowartości skradzionego mienia;

Podejmując takie rozstrzygnięcie, Sąd uwzględnił prawnie chronione interesy pokrzywdzonego ( art. 8 k.p.w. w zw. z art. 2 § 1 ust. 3 k.p.k. )

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd, procedował przy uwzględnieniu brzmienia art. 4 § 1 k.k. Działanie takie podyktowane było reformą prawa karnego, której znaczna część zaczęła obowiązywać w dniu 1 października 2023 r., a której prześwietlało zaostrzenie polityki karnej. Zatem względniejszy dla oskarżonego był stan prawny w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

Sąd, na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k., zasądził od oskarżonego R. F. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwustu) złotych tytułem zwrotu częściowych kosztów sądowych, zaś na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w pozostałym zakresie.

Wzgląd na zasadę odpowiedzialności za wynik procesu nakazał obciążyć oskarżonego częściowymi kosztami tego procesu w kwocie 200 zł.

Odstępstwo od ww. zasady ma charakter wyjątkowy ( Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 czerwca 2019 r., II AKa 92/19). Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie brak jest okoliczności, które uzasadniałyby zwolnienie F. R. od obowiązku ponoszenia kosztów procesu w całości.

Kwota częściowych wydatków nie jest mocno wygórowana. Oskarżony pracuje i zarabia. Co więcej, popełniając przestępstwo powinien on liczyć się z konsekwencjami. Równolegle obowiązek ten stanowi dodatkową dolegliwość, która uświadomi oskarżonemu, że nie powinien on łamać przepisów prawa. Jednocześnie w pozostałym zakresie Sąd biorąc pod uwagę przede wszystkim obowiązek naprawienia szkody nałożony uzasadnianym wyrokiem oraz sytuację rodzinną oskarżonego, nie obciążał F. R. całością kosztów tego procesu.

Podpis