Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 379/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

M. C. (1)

B. G. (1)

Oskarżona M. C. (1) została uznana za winną tego, że w okresie od 22 lutego 2019 r. do 17 września 2019 r. w N., w celu uzyskania dla siebie korzyści majątkowej wynikającej ze wsparcia finansowego związanego z udziałem w projekcie „(...)” realizowanym przez (...) z/s w N., dysponującym środkami publicznymi i współfinansowanym ze środków (...), przeznaczonym dla osób spełniających kryteria określone w rozdziale III pkt. 1 regulaminu w/w projektu, przedłożyła pisemny nierzetelny formularz zgłoszeniowy do projektu „(...)” w którym zawarła oświadczenie, że zamieszkuje w miejscowości C., podczas gdy w rzeczywistości mieszkała w N. oraz przedłożyła pięć wniosków o zwrot kosztów przejazdu środkami transportu publicznego uczestnika projektu „(...)” , co miało istotne znaczenie dla przyznania tego wsparcia finansowego.

Oskarżona B. G. (1) została uznana za winną tego, że w okresie od 20 marca 2019 r. do 17 września 2019 r. w N., w celu uzyskania dla siebie korzyści majątkowej wynikającej ze wsparcia finansowego związanego z udziałem w projekcie „(...)” realizowanym przez (...) z/s w N., dysponującym środkami publicznymi i współfinansowanym ze środków (...), przeznaczonym dla osób spełniających kryteria określone w rozdziale III pkt. 1 regulaminu w/w projektu, przedłożyła pisemny nierzetelny formularz zgłoszeniowy do projektu „(...)” w którym zawarła oświadczenie, że zamieszkuje w miejscowości N., podczas gdy w rzeczywistości mieszkała w N. oraz przedłożyła pięć wniosków o zwrot kosztów przejazdu środkami transportu publicznego uczestnika projektu „(...)” , co miało istotne znaczenie dla przyznania tego wsparcia finansowego.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. C. (1) urodziła się w (...) r. i mieszka w N., jest emerytką. Oskarżona nie była karana za przestępstwa.

B. G. (1) urodziła się w (...) r. i mieszka w N., jest emerytką. Oskarżona nie była karana za przestępstwa.

(...) z/s w N. – na mocy umowy z tzw. instytucją zarządzającą tj. (...) w K. – była tzw. beneficjentem czyli realizatorem (wykonawcą) programu „(...). Program ten był współfinansowany ze środków (...) ((...)) w ramach (...) (...) na lata 2014-2020.

Program ten był skierowany do osób bezrobotnych powyżej 30 roku życia i miał na celu ich aktywizację zawodową. Zgodnie z regulaminem projektu (Rozdział III, pkt. 1, lit. a), jednym z warunków formalnych uczestnictwa w projekcie było zamieszkiwanie przez uczestnika w jednym z trzech powiatów: (...), (...) lub (...). Tym samym z programu byli wyłączeni (...), który jest samodzielnym miastem na prawach powiatu.

Oskarżone postanowiły wziąć udział w tym projekcie mimo iż były świadome, że nie spełniają w/w kryterium związanego z miejscem zamieszkania, gdyż mieszkają w N., o czym poinformowały pracownicę (...), z którą na początku rozmawiały o projekcie (jednoznaczne, pewne, wyłączające możliwość omyłki ustalenie, czy była to L. D. czy P. K. bądź w ogóle jakaś inna jeszcze osoba, okazało się niemożliwe). Pracownica ta zapewniła oskarżone, że nikt nie będzie weryfikował tej okoliczności i zaleciła im, by znalazły sobie jakieś cyt. „zaufane” adresy zamieszkania na terenie powiatu, które mogą podać w formularzu rekrutacyjnym. W konsekwencji oskarżone, przekonane tymi zapewnieniami, że unikną negatywnych konsekwencji podania nieprawdy, w złożonych formularzach rekrutacyjnych do udziału w projekcie świadomie wskazały nieprawdziwe dane dotyczące miejsca swojego zamieszkania.

M. C. (1) złożyła formularz rekrutacyjny do udziału w projekcie w dniu 22 lutego 2019 r. wskazując w nim, iż mieszka w miejscowości C., mimo iż faktycznie mieszkała w N.. Oświadczenie takie oskarżona złożyła również w dokumencie zatytułowanym „deklaracja uczestnictwa” załączonym do formularza rekrutacyjnego. W konsekwencji w dniu 27 lutego 2019 r. M. C. (1) podpisała ze (...) umowę o uczestnictwo w projekcie.

B. G. (1) złożyła formularz rekrutacyjny do udziału w projekcie w dniu 20 marca 2019 r. wskazując w nim, iż mieszka w miejscowości N., mimo iż faktycznie mieszkała w N.. Oświadczenie takie oskarżona złożyła również w dokumencie zatytułowanym „deklaracja uczestnictwa” załączonym do formularza rekrutacyjnego. W konsekwencji w dniu 20 marca 2019 r. B. G. (1) podpisała ze (...) umowę o uczestnictwo w projekcie.

Oskarżone M. C. (1) i B. G. (1) w przedziale czasu wskazanym w akcie oskarżenia przedłożyły również po 5 wniosków o refundację kosztów przejazdów w związku ze swoim udziałem w projekcie. Wnioski te były nierzetelne, ponieważ oskarżone mieszkały w N. i w rzeczywistości nie poniosły kosztów dojazdów do N., o zwrot których wystąpiły.

- regulamin projektu (...) (k. 2-5)

- formularz rekrutacyjny M. C. (k. 17-19)

- formularz rekrutacyjny B. G. (k. 339-342)

- dokumenty „deklaracja uczestnictwa” podpisane przez oskarżone (k. 20 i k. 343)

- umowy dot. udziału oskarżonych w projekcie (k. 29-30 i k. 351-352)

- zeznania świadka A. J. (k. 121 i k. 335)

- wnioski o zwrot kosztów przejazdu złożone przez M. C. (k. 171, k. 173, k. 174-175, k. 177)

i B. G. (k. 377, k. 379-382)

- zeznanie A. K. (k. 191)

- karty karne oskarżonych (k. 196, k. 394, k. 454-455)

- wyjaśnienia oskarżonych M. C. (k. 200, k. 204, k. 414, k. 456) i B. G. (k. 398, k. 418, k. 457)

- pismo (...) z 5 grudnia 2022 r. dot. zatrudnienia pracownika L. D. (k. 212)

- pismo (...) z 23 grudnia 2022 r. dot. pracownika P. K. (k. 406)

- zeznania L. D. (k. 213 i k. 402)

- zeznanie J. O. (k. 386)

- zeznanie P. K. (k. 409-410)

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżone M. C. (1) i B. G. (1) nie dopuściły się zarzuconego im przestępstwa.

Częściowo wyjaśnienia M. C. i B. G. (w zakresie oświadczenia o nie przyznaniu się do winy)

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie wyżej przywołanych dowodów osobowych i z dokumentów, które w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy były wiarygodne i nie zawierały – z niżej omówionym wyjątkiem – niespójności. W świetle materiału dowodowego sprawy nie było wątpliwości, że oskarżone w związku z chęcią udziału w projekcie świadomie podały nieprawdę co do swojego miejsca zamieszkania i świadomie złożyły po 5 wniosków o zwrot kosztów przejazdów do N., mimo iż z racji zamieszkiwania w tym mieście nie poniosły w związku z tym deklarowanych wydatków.

Kwestią niespójną w materiale dowodowym było natomiast to, którą z pracownic (...) oskarżone informowały, że mieszkają w N., a w konsekwencji czy w ogóle i która z tych pracownic - L. D. czy P. K. bądź inna jeszcze osoba – składała oskarżonym zapewnienia, że nie poniosą żadnych ujemnych konsekwencji podania nieprawdy odnośnie swojego miejsca zamieszkania i zachęcała je do znalezienia cyt. „zaufanego” adresu na terenie powiatu (...), który będzie można wpisać do formularza rekrutacyjnego.

Oskarżona M. C. (1) i B. G. (1) stanowczo wskazywały, że podczas rekrutacji do projektu rozmawiały o tym z młodą kobietą o imieniu L. i to ona właśnie miała wiedzę, że oskarżone mieszkają w N., ale mówiła im, że nie będzie żadnych problemów, jeżeli podadzą adres poza miastem, na terenie powiatu (...). Obydwie oskarżone rozpoznały L. D. na okazanym wizerunku (k. 414-416, k. 418-420), przy czym warto nadmienić, że M. C. (1), jak wynika z jej wyjaśnień, znała L. D. już z wcześniejszego projektu. Z kolei z pism (...) wynika (k. 212, k. 406), że spółka istotnie zatrudnia pracownicę L. D., jednak nie brała ona żadnego udziału w projekcie „(...)”, którym zajmowała się P. K., co potwierdziły również w/w kobiety przesłuchane w charakterze świadków. W ocenie Sądu jednoznaczne ustalenie, w sposób spełniający standard udowodnienia wynikający z art. 5 § 1 kpk, która z wymienionych kobiet rozmawiała na temat kwestii zamieszkania z oskarżonymi i podsunęła im pomysł wskazania nieprawdziwych adresów – nie jest możliwe w oparciu o dostępne dowody. Oskarżone stanowczo twierdziły, że była to L. D., a przecież nie miały żadnego interesu żeby w tej kwestii, z punktu widzenia ich odpowiedzialności zupełnie drugorzędnej, nie mającej istotnego dla nich znaczenia, wyjaśniać nieprawdę. Z punktu widzenia oskarżonych i ich argumentu, że zdecydowały się na podanie nieprawdę pod wpływem sugestii pracownicy (...) nie miało praktycznego znaczenia która personalnie będzie to kobieta. Stąd też nie miały żadnego motywu by w tym kontekście świadomie, intencjonalnie wskazywać na L. D., jeżeli w ich subiektywnym przekonaniu, zgodnym z tym co pamiętały w trakcie składania wyjaśnień, nie byłaby to prawda. Nie można natomiast wykluczyć pomyłki oskarżonych wywołanej upływem czasu, aczkolwiek nie kwestionowały one, że w procesie ich rekrutacji do projektu istotnie brała udział P. K., tyle tylko że ich zdaniem było to na jego późniejszym etapie. Możliwe jest także, że L. D., mimo zajmowania się w tym czasie innym projektem, istotnie rozmawiała przy jakiejś okazji z oskarżonymi o projekcie „(...)”, lecz albo o tym zapomniała albo z motywów celowo-obronnych wyparła się tej okoliczności mając świadomość toczącego się postępowania karnego związanego przecież z nieprawidłowościami przy rekrutacji do tego projektu. Dlatego wskazane wątpliwości powodują, że nie możliwe było pewne ustalenie w faktograficznej części niniejszego uzasadnienia, czy to L. D. czy P. K. czy w ostateczności nawet jakaś inna jeszcze osoba rozmawiały z oskarżonymi na temat kwestii ich miejsca zamieszkania i możliwości nielegalnego ominięcia tej formalnej przeszkody do udziału w projekcie.

Z powyższym ściśle wiąże się kwestia tego, czy istotnie – jak twierdziły oskarżone – pracownia (...) z którą rozmawiały na samym początku swojego zainteresowania w/w projektem (niezależnie od tego, kim ona personalnie była) miała świadomość, że oskarżone nie mieszkają na terenie powiatu (...) i podsunęła im pomysł podania nieprawdziwego adresu. Jak wynika jednoznacznie z wyjaśnień oskarżonych, w pierwszych rozmowach o udziale w projekcie „(...)” nie zatajały one przed pracownicą (...) informacji o swoim rzeczywistym miejscu zamieszkania i okoliczność ta była w związku z tym (...) znana, a to właśnie pracownica (...) nakłoniła oskarżone by znalazły sobie jakiś adres w powiecie tj. poza terenem miasta N., który mogą podać na potrzeby rekrutacji, bo nikt nie będzie tego sprawdzał. Sąd nie znajduje przesłanek by odmówić wiary takim wyjaśnieniom oskarżonych, które zgodnie i konsekwentnie, od samego początku postępowania wskazywały na taką okoliczność podkreślając, że (...) bardzo zależało na pozyskaniu chętnych w niezbędnej ilości, żeby doszło w ogóle do realizacji projektu. Zrozumiałe jest natomiast, że spółka miała interes w zaprzeczaniu, że taka sytuacja miała miejsce, bo mogłoby to narazić jej pracowników na odpowiedzialność karną, a samą (...) na konsekwencje finansowe (co też się stało, gdy okoliczność stanowiąca przedmiot postępowania wyszła na jaw i spowodowała reakcję (...) w K.). Sąd zaznacza przy tym, że przyjęcie w tym zakresie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonych nie oznacza, że świadek P. K. zeznała nieprawdę zaprzeczając, by doszło do sytuacji opisanej przez oskarżone. Jak wyżej powiedziano nie jest bowiem możliwe ustalenie, że o projekcie „(...)” oskarżone rozmawiały tylko i wyłącznie z P. K., a nie z L. D. bądź nawet – czego z całkowitą pewnością także wykluczyć nie można – z inną jeszcze osobą. Tym samym możliwe jest, że temat nieprawdziwości podanych adresów zamieszkania oskarżonych istotnie nie był już poruszany w tej części procesu rekrutacyjnego oskarżonych, który prowadziła P. K..

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Częściowo (co do oświadczenia o nieprzyznaniu się do winy) wyjaśnienia oskarżonych M. C. i B. G.

Obydwie oskarżone nieprzekonująco i bezskutecznie wyjaśniały, że nie popełniły zarzuconego im przestępstwa.

Oskarżone wskazując, że nie przyznają się do winy argumentowały, że brały rzetelny udział w całym projekcie (uczęszczały na wykłady, konsultacje psychologiczne itp., odbyły 3-miesięczny staż zawodowy po zakończeniu projektu), nieprawdziwe informacje o swoim faktycznym miejscu zamieszkania podały, gdyż osoba reprezentująca (...) (którą w ich ocenie była L. D.) poinformowała je, że nie będzie z tego żadnego problemu i konsekwencji, gdyż nikt tego nie weryfikuje, a o zwrot kosztów przejazdu wystąpiły także pod namową pracownicy (...) twierdzącej, że dziwne byłoby, że uczestniczki projektu mieszkające poza N. nie korzystają z refundacji dojazdów.

Argumenty te nie ekskulpowały oskarżonych od odpowiedzialności. Sąd nie kwestionuje, że oskarżone rzetelnie uczestniczyły we wszystkich zajęciach wynikających z udziału w projekcie i odbyły staż zawodowy po jego zakończeniu (co zresztą potwierdza szereg dokumentów zalegających w aktach sprawy, których Sąd, mając na uwadze, by zgodnie z art. 424 § 1 kpk in principio uzasadnienie wyroku było zwięzłe, nie przywoływał powyżej w ramach ustaleń faktycznych, gdyż nie miało to znaczenia dla rozstrzygnięcia i nie dotyczyło sedna sprawy). Tyle tylko, że zarzut postawiony oskarżonym dotyczy czego innego – podania przy rekrutacji do projektu nieprawdziwego miejsca zamieszkania oraz złożenia w toku projektu nieuzasadnionych wniosków o zwrot kosztów dojazdu do N.. Zgromadzony materiał dowodowy potwierdza bez żadnych wątpliwości, że oskarżone takiego czynu się dopuściły – a ich wina, wbrew deklaracji o nieprzyznaniu się do winy, wynika wprost nawet z ich własnych wyjaśnień. Wszak oskarżone zgodnie wyjaśniły, że wiedziały iż nie spełniają warunku udziału w projekcie związanego z miejscem zamieszkania, same o tym mówiły w toku rekrutacji, lecz dały się namówić do podania w formularzu rekrutacyjnym w tym zakresie nieprawdy wierząc składanym im zapewnieniom, że nikt nie będzie tego weryfikował i że w związku z tą nieuczciwością nie grożą im żadne negatywne konsekwencje. Jednakże z faktu, że sprawca popełnia przestępstwo w przekonaniu, że pozostanie bezkarny, nie oznacza, że przestępstwo to nie ma miejsca.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgromadzony materiał dowodowy uzasadniał przypisanie oskarżonym popełnienia przestępstwa z art. 297 § 1 kk, gdyż swoim bezprawnym, zawinionym, umyślnym (popełnionym w zamiarze bezpośrednim) i społecznie szkodliwym w stopniu przekraczającym znikomość czynem wyczerpały one wszystkie, przedmiotowe i podmiotowe znamiona tego przestępstwa.

Sąd z opisu i kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym wyeliminował natomiast sformułowania odnoszące się do znamion typu czynu zabronionego z art. 286 § 1 kk. Nie ma bowiem przesłanek faktycznych oraz prawnych do przyjęcia, że oskarżone – jak zdaniem Sądu nietrafnie stanowi akt oskarżenia – wprowadziły (...) w błąd i w ten sposób doprowadziły do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) w K., gdyż:

1.  jak powiedziano powyżej, z wiarygodnych wyjaśnień oskarżonych wynika, że (...) nie została wprowadzona przez oskarżone w błąd, gdyż oskarżone poinformowały pracownicę tej (...) o swoim zamieszkiwaniu w N., co skutkowało zasugerowaniem im przez nią możliwości podania nieprawdziwych adresów, gdyż nikt nie będzie tego sprawdzał; tym samym spółka zawierają umowy o udział w projekcie nie znajdowała się w stanie błędu;

2.  trudno uznać także, by w dacie orzekania po stronie (...) istniała szkoda w rozumieniu prawa cywilnego, skoro spółka po realizacji projektu złożyła wniosek o płatność do (...) w K., otrzymała wnioskowane środki i do daty orzekania ich nie utraciła, zarazem kwestionując zasadność żądania przez urząd zwrotu tych środków bez prawomocnego wyroku sądowego (k. 442);

3.  czyn oskarżonych nie spowodował szkody po stronie (...) w K., gdyż nie pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z niekorzystnym rozporządzeniem mieniem przez ten urząd, gdyż podstawą faktyczną oraz prawną tego rozporządzenia mieniem przez urząd jako zarządzającego projektem tj. wypłaty (...) jako beneficjentowi projektu środków finansowych nie było wszak zachowanie oskarżonych, lecz umowa łącząca zarządzającego projektem z beneficjentem i oparty na niej wniosek (...), złożony po zrealizowaniu projektu, o dokonanie płatności (o czym jest mowa w piśmie (...) z 7 lutego 2024 r. i w załączonej do niej korespondencji między tymi podmiotami k. 440-452); nie jest zatem spełniony warunek spowodowania szkody przez czyn sprawcy, co jest jedną z niezbędnych przesłanek do obciążenia go obowiązkiem naprawienia szkody;

4.  utrwalona, także w orzecznictwie Sądu Najwyższego, wykładnia art. 286 § 1 kk, wprost zresztą bazująca na literalnym brzmieniu tej normy, podkreśla warunek tożsamości pomiędzy podmiotem wprowadzonym w błąd a podmiotem rozporządzającym mieniem; jak - przykładowo - wskazał Sąd Najwyższy cyt. „dla bytu przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk nie jest wymagane, aby rozporządzenie mieniem nastąpiło przez pokrzywdzonego, a konieczne jest tylko, by istniała tożsamość pomiędzy osobą wprowadzoną w błąd (lub której błąd wyzyskano albo też wyzyskano jej niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania) i osobą rozporządzającą mieniem własnym lub cudzym" (tak w postanowieniu z 10 stycznia 2014 r. sygn. II KK 10/13, publ. LEX nr 1415116); warunek ten nie jest spełniony w realiach sprawy, co wprost wynika z treści aktu oskarżenia, gdzie jako podmiot wprowadzony w błąd wskazuje się (...), a jako podmiot rozporządzający (niekorzystnie) mieniem (...) w K.; tymczasem na gruncie sprawy nie budzi wątpliwości, że oskarżone nie wprowadziły w błąd nie tylko w/w (...), ale tym bardziej w/w urzędu, z którym oskarżone w związku ze swoim udziałem w projekcie nie miały w ogóle żadnego kontaktu;

5.  niezależnie od powyższego wymaga także odnotowania, że (...) w K. podjął już kroki prawne wobec (...) zmierzające do odzyskania należności, jaką wypłacił (...), w kwestionowanej części, gdyż formalnie wezwał (...) do częściowego zwrotu wypłaconej należności, wezwanie to zostało przy tym przez (...) odrzucone m. in. z przywołaniem argumentu, iż cyt. „podstawą do zwrotu środków na rachunek instytucji pośredniczącej może być jedynie prawomocny wyrok sądu, zatem do czasu zapadnięcia prawomocnego wyroku sądu brak jest podstaw do uznania niekwalifikowalności uczestniczek” (zob. wspomniane pismo (...) z 7 lutego 2024 r. i załączona do niego korespondencji między tymi podmiotami k. 440-452); w rezultacie w ocenie Sądu ewentualnych roszczeń podmioty te, powinny dochodzić [1] pomiędzy sobą, a o ile nie dojdą do porozumienia [2] w toku odrębnego postępowania bazującego na zapisach umowy łączących instytucję zarządzającą (pośredniczącą) z beneficjentem (umowa taka nie zalega w aktach sprawy i Sąd nie przeprowadzał dowodu z tego dokumentu, gdyż nie miało to znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy karnej, która dotyczy oskarżonych, a nie relacji prawnych pomiędzy w/w podmiotami);

6.  podsumowując powyższe, o ile w realiach sprawy można mówić o powstaniu uszczerbku w mieniu (...) w K., to nie ma podstaw do uznania, iż za jego wyrządzenie odpowiadają oskarżone, a kwestia istnienia cywilnoprawnych lub publicznoprawnych podstaw do przypisania odpowiedzialności za ten uszczerbek innym podmiotom, w tym (...), może i powinna być rozstrzygana w odrębnym postępowaniu niż niniejsze postępowanie karne dotyczące oskarżonych.

☒

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

W ocenie Sądu optymalnym, najbardziej adekwatnym sposobem zakończenia postępowania było zastosowanie wobec oskarżonych instytucji warunkowego umorzenia postępowania. W sprawie zostały spełnione wszystkie warunku posłużenia się tym środkiem probacyjnym, co będzie wystarczające do osiągnięcia celów wskazanych w art. 66 § 1 kk. Nie było konieczne wydawanie wobec oskarżonych wyroku skazującego. Oskarżone nie były karane, wyraziły skruchę z powodu popełnionego czynu, wyjaśniły, że się z tego powodu wstydzą, w istocie mimo iż formalnie nie przyznały się do winy, to jednak w treści swoich wyjaśnień jasno potwierdziły, że podały nieprawdziwe adresy zamieszkania i wystąpiły o zwrot nienależnych kosztów dojazdów świadomie i dobrowolnie. Stopień winy i społecznej szkodliwości czynów oskarżonych mieści się w przedziale wynikającym z art. 66 § 1 kk, gdyż z pewnością nie był znaczny, a co najwyżej – średni. Trzeba także podkreślić, że oskarżone nie działały z niskich pobudek, ich motywy nie miały w pierwszym rzędzie charakteru materialnego, lecz wynikały z chęci podjęcia jakiejś aktywności życiowej na emeryturze. Warunkowe umorzenie postępowania będzie wystarczające do unaocznienia oskarżonym potrzeby przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Zarazem 2-letni okres próby będzie wystarczający do miarodajnej, rzetelnej weryfikacji wywiedzionej wobec oskarżonych pozytywnej prognozy kryminologicznej.

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

W pkt. III oraz VI wyroku, dla wzmocnienia wychowawczo – zapobiegawczego oddziaływania zastosowanego środka probacyjnego, sąd orzekł oskarżonym świadczenie pieniężne w kwocie 600 złotych.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd nie uwzględnił wniosków (...) w K. (pisma z 28 lutego i z 19 kwietnia 2023 r. – k. 422 i k. 438) o zasądzenie na rzecz w/w urzędu obowiązku naprawienia szkody oraz analogicznego wniosku (...) wyrażonego w piśmie z 7 lutego 2024 r. załącznikami (k. 440-452). Sąd nie kwestionuje, że ze środków projektu instytucja zarządzająca, w oparciu o wnioski o płatność złożone przez (...), wypłaciła (...) jako beneficjentowi projektu środki finansowe także w części, w jakiej nie powinny one zostać wypłacone tj. w zakresie dotyczącym obydwu oskarżonych, które nie kwalifikowały się do udziału w projekcie. Motywy odmowy uwzględnia tych wniosków zostały omówione powyżej.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. VII oraz VIII

Mając na uwadze wynik postępowania, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk oraz przy uwzględnieniu treści art. 633 kpk kosztami procesu obciążono oskarżone. Kwota należna z tego tytułu Skarbowi Państwa jest niewielka, stąd też nie zachodziły przesłanki do zwolnienia oskarżonych z kosztów sądowych w całości ani w części.

1Podpis