Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 275/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

P. W. (1)

P. W. (1) został oskarżony o to, że w okresie od nieustalonego dnia stycznia 2004 roku do 28 września 2004 roku w N. i K. powołując się wobec A. M. vel W. na wpływy w instytucji samorządowej tj. Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w K. podjął się pośrednictwa w załatwieniu dla wymienionego pozytywnego wyniku egzaminu prawa jady kat. A w zamiana za korzyść majątkowa w kwocie bliżej nieustalonej, nie mniejszej niż 1500 zł i nie przekraczającej 2000 zł tj. o przestępstwo z art. 230 § 1 k.k.

CZYNU NIE PRZYPISANO

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

A. W. (1) 14 października 2004 roku uzyskał pozytywny wynik części praktycznej i teoretycznej egzaminu na prawo jazdy kat. A.

Dokumentacja uzyskania prawa jazdy kat. A k. 126-130

Protokół odtworzenia płyty CD k. 113-119

A. W. (1) przystępując do tego egzaminu przedłożył zaświadczenie lekarskie, i zaświadczenie o odbyciu kursu w ośrodku nauki jazdy prowadzonym przez M. D.

Dokumentacja uzyskania prawa jazdy kat. A k. 126-130

A. W. (1) osobiście złożył wniosek o wydanie i odebrał blankiet prawa jazdy kat. A. Podpis pod tym dokumentem nie złożył w żadnym wypadku P. W. (1)

Dokumentacja uzyskania prawa jazdy kat. A k. 126-130

Opinia R. B. k.374-381

P. W. (1) ma 56 lat. Oskarżony posiada wykształcenie średnie – z zawodu jest mechanikiem samochodowym. Oskarżony leczył się neurologicznie i psychiatrycznie. P. W. (1) jest osobą karaną. Oskarżony jest ojcem 5 dzieci. Oskarżony jest osobą karaną.

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie danych osobopoznawczych k.

Karta karna

Notatka o oskarżonym

Opinia sądowo – psychiatryczna k. 262-265

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

P. W. (1)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Nie wykazano aby P. W. (1) w jakikolwiek sposób pośredniczył w uzyskaniu przez A. W. (1) prawa jazdy kat. A.

Dowody:

Całość materiału dowodowego z wyłączeniem niewiarygodnych zeznań A. W. (1)

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego P. W. (1)

P. W. (1) od samego początku postępowania w sposób kategoryczny nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu, wskazując iż padł ofiarą pomówień ze strony swojego dłużnika A. W. (1) vel M.. Oskarżony podał, iż prowadził działalność windykacyjną i w trakcie tej działalności wszedł on w układ ze swoim dłużnikiem A. M., który oferował mu załatwieniu dużego kontraktu paliwowego. Oskarżony stanowczo zaprzeczył, aby miał znać M. D.. Oskarżony P. W. (1) podał również, iż nigdy nie oferował A. W. (1) możliwości ułatwienia zdania prawa jazdy na motocykl. Oskarżony na rozprawie opisywał przykrości, które spotkały go ze strony świadka oskarżenia. Zarazem oskarżony argumentował nieopłacalność całego przedsięwzięcia. Mianowicie oskarżony wskazywał, iż według zeznań A. W. (1) miał kilkukrotnie jechać z W. do K., w tym po drodze do N., co miałobyć całkowicie nieopłacalne ekonomicznie. P. W. (1) zaprzeczył także, aby kiedykolwiek miał zdawać za kogoś innego prawo jazdy, czy też odbierać w jego imieniu prawo jazdy. Wyjaśnienia oskarżonego w części ściśle dotyczącej rzeczonej sprawy stanowią de facto negacje twierdzeń A. W. (1). Jednakże ów fakt nie może prowadzić do dyskwalifikacji tego dowodu, gdyż inaczej osoba niewinna nie mogłaby odnosić się w żaden inny sposób do przebiegu inkryminowanych zdarzeń. Należy także podać, iż owe negacje zawarte w wyjaśnieniach oskarżonego potwierdziły się poprzez wymowę całości materiału dowodowego z tej sprawy. Mianowicie poprzez opinie R. B. skutecznie zanegowano, aby to P. W. (1) miał osobiście odebrać blankiet prawa jazdy A. W. (1). Do tego koniecznym jest zwrócenie uwagi, iż biorąc pod uwagę całość modus operandi tego procederu, opisanego chociażby w depozycjach M. D. nie było możliwym uzyskanie pozytywnego wyniku na egzaminie w przypadku braku fizycznej obecności w ośrodku egzaminacyjnym, co usiłował wmówić w swoich zeznaniach A. W. (1). Żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie podważa przebiegu zdarzenia zaprezentowanego w wyjaśnieniach P. W. (1). Do tego zeznania jedynego świadka wskazującego na sprawstwo oskarżonego tj. A. W. (1) zostały przez Sąd Rejonowy uznane za niewiarygodne wobec niżej przeprowadzonej argumentacji. W związku z powyższym należało uznać depozycje P. W. (1) za wiarygodne i na ich podstawie zanegować główne twierdzenie, aktu oskarżenia, a to pośrednictwo oskarżonego w procederze nielegalnego uzyskania przez A. W. (1) prawa jazdy kat. A.

Zeznania M. D.

Sąd Rejonowy w pewnej mierze oparł się na depozycjach złożonych przez M. D.. Świadek kilkukrotnie był słuchany w tym procesie zarówno w charakterze świadka jak i podejrzanego w innych wyłączonych sprawach. Świadek zarówno dla A. W. (1) jak i P. W. (1) jest osobą obca, która nie miała powodów, aby sprzyjać którejś ze stron tego konfliktu. Ważnym jest stwierdzenie, iż kryminalny proceder, którego uczestnikiem był M. D. został już w jego zakresie pełni rozliczony. Nie można więc twierdzić, iż świadek fałszywie zeznając chciał pośrednio chronić swoją osobę. Ważnym jest, iż M. D. w swoich wcześniejszych depozycjach przedstawił modus operandi tego procederu. Rzeczone modus operandi pozostaje w jaskrawej sprzeczności z wersją przedstawioną przez świadka A. W. (1), który twierdził, iż to oskarżony zdał za niego egzamin praktyczny. Co ważne wersja M. D. została potwierdzona także przez jego „klientów” czy osoby pracujące w tym ośrodku, których protokoły znajdują się w aktach niniejszej sprawy. Co ważne świadek M. D. wykluczył swoją znajomość z oskarżonym. E. tym bardziej wątpliwe aby oskarżony udał się pośredniczyć w nielegalnym załatwieniu prawa jazdy za pomocą osoby zupełnie obcej. Ponadto M. D. wskazał, iż rozmowy na temat prawa jazdy były krótkie i w przypadku godzinnej rozmowy, o której wspomniał w swoich zeznaniach A. W. (1) musiałby tą osobę dobrze znać i poruszać w rozmowie inne tematy. Koniecznym jest także zwrócenie uwagi, iż świadek M. D. w pełni podtrzymał swoje wcześniejsze depozycje. Rzeczone zeznania korespondowały w całości z ogółem materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy. Ważnym jest, iż świadek w pełni wykluczył, aby istniała możliwość odbioru przez inną osobę blankietu prawa jazdy. Analiza zeznań M. D. nie wykazała żadnych sprzeczności o charakterze wewnętrznym, zewnętrznym. Owe depozycje były zgodne z zasadami logiki i regułami doświadczenia życiowego. Rzeczony dowód nie pozostawał w sprzeczności z żadnym innym dowodem przeprowadzonym w tym procesie. Co ważne M. D. w żaden sposób nie negował faktu, iż wystawił A. W. (1) nieprawdziwe zaświadczenie – zalega ono w aktach tej sprawy. Niemniej jednak zeznania tego świadka w żaden sposób nie pozwalają łączyć osoby świadka oskarżenia z pośrednictwem ze strony P. W. (1). Do tego raz jeszcze należy podkreślić, iż zeznania M. D. okazały się być przydatne dla podważenia twierdzeń A. W. (1) o odbiorze jego prawa jazdy przez inną osobę – a to P. W. (1) czy braku jego fizycznej obecności na egzaminie, co również jest sprzeczne z modus operandi przedstawionym przez M. D.. To wszystko prowadzi do uznania owych zeznań za wiarygodnych i częściowo przydatnych w tym postępowaniu.

opinia biegłych psychiatrów i psychologa

W ocenie Sądu Rejonowego w pełni przydatna dla poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie była opinia biegłych psychiatrów i psychologa Biegli ci w sposób kompletny odpowiedzieli na zadane im przez organ procesowy pytania dotyczące zdrowia psychicznego oskarżonego P. W. (1) w chwili czynu jak i jego zdolności do udziału w niniejszym procesie karnym. Jednocześnie w toku tego procesu nie ujawniła się żadna okoliczność podważająca kompetencje biegłych do sporządzania tego rodzaju dokumentów procesowych jak również brak było podstaw do powzięcia wątpliwości, co do ich bezstronności w tej sprawie. Sąd nie ma także zastrzeżeń odnośnie obranej przez biegłych metodologii badań oraz zgodności opracowanych przez nich wniosków końcowych z wynikami badania ambulatoryjnego. Opinia ta odpowiada jednocześnie wymogom określonym w sposób negatywny w art. 201 k.p.k. Biegli ci odpowiedzieli w sposób pełny na wszystkie pytania organu procesowego. Co więcej wnioski końcowe tej opinii odpowiadają wynikom przeprowadzonego przez biegłych badania. W opinii tej brak jest także jakichkolwiek dyskwalifikujących ją sprzeczności. Do tego sposób dojścia do wniosków końcowych został przedstawiony językiem zrozumiałym dla osób nie posiadających wiedzy specjalnej z zakresu psychiatrii. Stąd też Sąd Rejonowy ustalając okoliczności wymagające wiedzy specjalistycznej związanej ze zdrowiem psychicznym oskarżonego oparł się w pełni na opinii sądowo – psychiatrycznej sporządzonej przez biegłych lekarzy P. N. i M. B. oraz psychologa P. T..

opinia złożona przez biegłego ds. kryminalistycznej analizy dokumentów R. B.

Ważnym dowodem w zakresie odpowiedzialności karnej P. W. (1) w była opinia złożona przez biegłego ds. kryminalistycznej analizy dokumentów R. B.. Biegły ten jest osobą całkowicie obcą dla stron tego postępowania. W toku dotychczasowego postępowania nie ujawniły się jakiekolwiek wątpliwości odnośnie bezstronności biegłego. Strony też nie składały żadnych uwag odnośnie merytorycznych kwalifikacji R. B.. Opinia biegłego spełnia też wszystkie wymogi konstruowane przez przepisy ustawy procesowej. Mianowicie R. B. odpowiedział na wszystkie pytania zadane przez organ procesowy. Co więcej rzeczona odpowiedź zawiera jej szczegółowe wyjaśnienia. Biegły w sposób metodyczny przedstawił na jakich podstawach faktycznych doszedł do takich, a nie innych wniosków końcowych. Biegły w sposób stanowczy wskazał, iż rzeczony podpis nie mógł zostać nakreślony przez P. W. (1), a istnieje wiele powodów aby sądzić, że został on nakreślony przez A. D. biegły wprost wskazał na podstawie jakich okoliczności wykluczył on możliwość sporządzenia tego podpisu przez oskarżonego, również w graficznej formie. Żadna ze stron tego procesu nie złożyli żadnych zarzutów do treści rzeczonego dokumentu. Opinia ta nie zawiera także jakichkolwiek sprzeczności. Należy też stwierdzić, iż jej treść jest nie do pogodzenia z zeznaniami A. W. (1), który zaprzeczył aby miał osobiście odbierać prawo jazdy. To wszystko sprawiło, iż Sąd Rejonowy rekonstruując rzeczony stan faktyczny oparł się na opinii sporządzonej przez biegłego T. K..

notatki urzędowe, kartę karną, odpisy wyroków dokumentacje związaną z postępowaniem administracyjnym w przedmiocie przeprowadzenia egzaminu na prawo jazdy oraz wydania tego dokumentu, protokołu pobrania materiału porównawczego, oględzin zapisów danych, oraz zaświadczenia wystawione przez lekarza medycyny pracy oraz instruktora nauki jazdy

Sad Rejonowy uznał za przydatne dla odtworzenia stanu faktycznego w tej sprawie również pozostałe dowody wnioskowane do przeprowadzenia na rozprawie głównej w akcie oskarżenia tj. notatki urzędowe, kartę karną, odpisy wyroków dokumentacje związaną z postępowaniem administracyjnym w przedmiocie przeprowadzenia egzaminu na prawo jazdy oraz wydania tego dokumentu, protokołu pobrania materiału porównawczego, oględzin zapisów danych, oraz zaświadczenia wystawione przez lekarza medycyny pracy oraz instruktora nauki jazdy. Odnosząc się do dokumentów sporządzonych przez podmioty publiczno prawne należało stwierdzić, iż zostały sporządzone przez właściwe osoby w przepisanej prawem formie. Co więcej ich treść nie była w żaden sposób kwestionowana przez strony tego procesu.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania A. W. (1)

Nie ulega wątpliwości, iż kluczowym zagadnieniem w niniejszej sprawie, implikującym możliwość skazania P. W. (1) była ocena jedynego dowodu bezpośrednio wskazującego na jego winę, a to zeznań złożonych przez świadka A. W. (1). Świadek ten w swoich zeznaniach wskazał bowiem, iż to P. W. (1) w 2004 roku działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej podjął się pośrednictwa w nielegalnym uzyskaniu dla A. wówczas M. prawa jazdy kat. A. Tylko to źródło dowodowego wskazywało na udział w tym procederze oskarżonego. Inne dowody zebrane w sprawie, a to dowody z dokumentów wykazują jedynie poddanie się przez A. W. (1) egzaminu na prawo jazdy, poprzedzone przedstawieniem zaświadczenia wystawionego przez M. D. – dokumentującym jego udział w kursie na prawo jazdy. Przedmiotowa sprawa miała charakter sprawy słowo przeciwko sobie. Mianowicie zupełnie inny przebieg inkryminowanego zdarzenia przedstawił oskarżony, negując zaistnienie takowego czynu. Oświadczenia wiedzy A. W. (1) należy oceniać w sposób bardzo ostrożny. Mianowicie oskarżony wyjaśnił, iż panowie ci od dłuższego czasu są w konflikcie wywołanym pierwotnie rolą oskarżonego, który był nieformalnym windykatorem świadka oskarżenia. Fakt ten A. W. (1) całkowicie zataił w toku prowadzonego śledztwa, gdyż wówczas twierdził, iż P. W. (1) był jego kolegą. O czym świadczy pierwsze zdanie wypowiedziane przez niego w protokole przesłuchania z 2017 roku. Na rozprawie głównej A. W. (1) będąc konfrontowany z oskarżonym całkowicie zmienił ocenę łączących stron relacji, wskazując, ze jest ofiarą oskarżonego, który miał mu zniszczyć życie. Tego rodzaju argumentacja poddaje w wątpliwość wcześniej opisywaną przez świadka motywacje, dla której oskarżony miał zaproponować świadkowi pośrednictwo w nielegalnym uzyskaniu prawa jazdy. Nie można też bagatelizować faktu, iż spór między A. W. (1), a P. W. (2) wykracza znacznie ponad ramy tego procesu i świadek mógł chcieć celowo pogorszyć sytuacje prawną oskarżonego. A. W. (1) obciążał P. W. (1) bowiem w szeregu innych postępowań karnych. Oczywiście tylko te okoliczności nie mogą a limine podważyć wiarygodności depozycji jedynego świadka oskarżenia. Jednakże implikują szczególnie ostrożną ocenę tych oświadczeń wiedzy. Do tego Sąd Rejonowy poddając analizie całość zeznań złożonych przez świadka A. W. (1) ocenił, iż zeznania te są w bardzo poważnym stopniu wewnętrznie sprzeczne. Owe zeznania są również w opozycji do dowodów z dokumentów ujawnionych w tym postępowania, a także pozostają w sprzeczności z regułami logiki, zasadami doświadczenia życiowego. W tym miejscu Sąd Rejonowy przedstawi szczególnie jaskrawe przykłady owych sprzeczności zawartych w zeznaniach świadka A. W. (1), które całościowo uniemożliwiają obdarzenie tych zeznań wiarygodnością i oparciu o nie wyroku skazującego. Po pierwsze oskarżony w toku postępowania przygotowawczego w sposób kategoryczny wskazywał, iż zapłacił P. W. (2) za jego usługę dopiero po zdaniu przez niego prawa jazdy. Natomiast na rozprawie A. W. (1) w sposób stanowczy twierdził, iż był zobligowany zapłacić oskarżonemu niemal od razu po zaproponowaniu mu ułatwienia egzaminu. Okoliczność ta nie ma bynajmniej ubocznego charakteru. Do tego świadek konfrontowany wobec tej sprzeczności, nie umiał logicznie wytłumaczyć wcześniejszych odmiennych zeznań, wskazując jedynie na upływ czasu. Oczywiście od inkryminowanego zdarzenia upłynęło już 20 lat, jednakże A. W. (1) swoje pierwsze zeznania w tej sprawie składał dopiero w 2017 roku. E. rzeczona sprzeczność budzi poważne wątpliwości w zakresie oceny wiarygodności świadka. Następnie należy zwrócić uwagę, iż A. W. (1) wskazał w toku postępowania przygotowawczego, iż P. W. (1) dwukrotnie w różnych dniach kontaktował się z nim w związku z odbyciem egzaminów odpowiednio części teoretycznej i praktycznej. Fakt ten wynika wprost z oświadczeń wiedzy świadka. Natomiast w aktach sprawy znajduje się wydruk z ewidencji miejscowego ośrodka, w którym A. W. (1) był egzaminowany (k.118), z której to informacji wprost wynika, że świadek był poddawany obu częściom egzaminu tego samego dnia. Okoliczność tę należy postrzegać jako bardzo poważną sprzeczność z dowodem, co do którego autentyczności nie ma żadnych wątpliwości. Dalej w tym samym wydruku A. W. (1) figuruje jako klient instruktora W. P., a nie M. D., z którym to P. W. (1) miał spotkać się dwukrotnie w celu ułatwienia A. W. (1) zdania egzaminu. Co więcej koniecznym jest tu zwrócenie uwagi, iż A. W. (1) twierdził, iż to oskarżony miał sam używając jego dowodu osobistego odbyć część praktyczną egzaminu. Tego rodzaju twierdzenia są rażąco sprzeczne z zeznaniami M. D., który wskazał, iż w procederze w którym brał udział nie było możliwości zdania egzaminu bez fizycznej obecności na nim. Fakt ten wynika z zeznań innych osób, których protokoły przesłuchania zalegają w aktach niniejszej sprawy. Do tego koniecznym jest zwrócenie uwagi na zupełnie różną fizjonomię oskarżonego i świadka oskarżenia, których różni także wiek, wzrost, karnacja, postura. Wskazać trzeba, ze w tych latach egzaminy na prawo jazdy były już nagrywane, a tym samym zdawanie tego egzaminu przez P. W. (1) na dowodzie osobistym A. W. (1) jest w sposób bardzo wysoki nieprawdopodobne. Następnie trzeba wskazać, iż A. W. (1) podał, iż to P. W. (1) kilka tygodni po egzaminie miał mu wręczyć blankiet prawa jazdy. Rzeczone twierdzenie trzeba ocenić jako aberracje. Przede wszystkim na podaniu o wydaniu tego dokumentu widnieje podpis A. M., gdzie biegły B. wykluczył możliwość jego sporządzenia przez oskarżonego, wskazując zarazem na wysokie prawdopodobieństwo jego sporządzenia przez świadka oskarżenia. Tym samym to sam A. W. (1) musiał udać się do właściwego urzędu, złożyć podanie o wydanie blankietu dokumentu i następnie odebrać rzeczone prawo jazdy. Brak jest również jakiejkolwiek potrzeby ingerencji przez oskarżonego w ową czynność na tym etapie postępowania administracyjnego, kiedy to A. W. (1) musiał dysponować zaświadczeniem o zdaniu egzaminu. Dalej należy zwrócić uwagę na sprzeczność wersji zaprezentowanej przez A. W. (1) z zasadami doświadczenia życiowego. Mianowicie A. W. (1) twierdził, iż P. W. (1) za całość usługi zażądał kwoty 1500 złotych, która była całym kosztem ułatwienia prawa jazdy. Zaznaczyć należy, iż biorąc pod uwagę modus operandi tego przestępstwa, swój udział w tych pieniądzach miał mieć także M. D. oraz pracownicy ośrodka egzaminującego. Do tego według wersji przedstawionej przez A. W. (1) oskarżony miał z miejsca swojego zamieszkania (A. koło W.) jechać trzykrotnie do K., w tym raz po drodze do N.. Wątpliwe są też oświadczenia świadka A. W. (1) w zakresie w jakim podaje, że oskarżony po przystaniu przez A. W. (1) na płatną protekcje wymógł w nim podróż do N., gdzie następnie świadek miał w ogóle nie opuścić samochodu, a oskarżony miał odbyć godzinne spotkanie z M. D.. Koniecznym jest też zwrócenie uwagi, iż M. D. wykluczył swoją znajomość z P. W. (2). Świadek ten nie miał żadnego interesu w chronieniu oskarżonego, sam już poniósł odpowiedzialność karną za ten proceder. Do tego wskazał, iż niemożliwe byłoby aby rozmowa na temat prawa jazdy trwała godzinę, w takim przypadku musiałby znać osobiście swojego rozmówce i rozmawiać z nim na inne tematy. Natomiast raz jeszcze należy zastrzec, iż świadek stanowczo podał, iż nie zna oskarżonego, którego widział w toku czynności sądowych. Wskazać również należy, iż ogół zeznań A. W. (1) jest także sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego. Mianowicie będąc windykatorem świadka miałby on ponosić duże trudności logistyczne związane z kilkoma podróżami po całym kraju, ryzyko związane z ujawnieniem procederu dla marginalnej korzyści w postaci ułamka całej kwoty 1500 złotych, która to musiała nie wystarczyć za koszt samego paliwa związanego z pokonaniem kilku tysięcy kilometrów- biorąc pod uwagę całość zeznań świadka oskarżenia. Całkowicie sprzeczny z ogólnym modus operandi miał być także fakt braku fizycznej obecności A. W. (1) na tym egzaminie. Co więcej rażąco sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego jest fakt, aby oskarżony jechał na ten ustawiony egzamin (odbywający się przecież w K.) z W., w celu zastąpienia będącego na miejscu oskarżonego. Do tego warto zaznaczyć, iż A. W. (2) posłużył się zaświadczeniem o zdolności do prowadzenia pojazdów wystawionego przez lekarza praktykującego na górnym śląsku, a nie lekarza z S. czy W.. Wypada także zaznaczyć, iż P. W. (1) nie miał w zasadzie żadnego motywu, aby pomagać A. W. (1). Co więcej wątpliwe są twierdzenia świadka oskarżenia jakoby to sam oskarżony miał przedstawić propozycje owej płatnej protekcji. Do tego należy zwrócić uwagę, iż świadek W. w sądzie podczas rozprawy zeznawał nieprzekonująco. Mianowicie był w trakcie tego przesłuchania bardzo nerwowy, unikał udzielania odpowiedzi wprost na pytania, kluczył na pytania oskarżonego, wdawał się w wątki poboczne. To wszystko w ocenie Sądu Rejonowego wskazuje, iż zestawienie wyjaśnień oskarżonego, zeznań M. D. oraz dowodów z dokumentów przeciwstawia się możliwości uznania za wiarygodnych zeznań złożonych w toku całego procesu przez świadka A. W. (1). Tym samym Sąd Rejonowy w Nowym Sączu ocenił, iż nie sposób jest poczynić ustaleń faktycznych w tej sprawie w oparciu o zeznania złożone przez świadka oskarżenia A. W. (1).

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

I

P. W. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

P. W. (1) został oskarżony o to, że w okresie od nieustalonego dnia stycznia 2004 roku do 28 września 2004 roku w N. i K. powołując się wobec A. M. vel W. na wpływy w instytucji samorządowej tj. Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w K. podjął się pośrednictwa w załatwieniu dla wymienionego pozytywnego wyniku egzaminu prawa jady kat. A w zamiana za korzyść majątkowa w kwocie bliżej nieustalonej, nie mniejszej niż 1500 zł i nie przekraczającej 2000 zł tj. o przestępstwo z art. 230 § 1 k.k.

W realiach niniejszej sprawy należało w sposób jednoznaczny wskazać, iż przeprowadzony przewód sądowy nie potwierdził sprawstwa P. W. (1). Jedynym dowodem bezpośrednio wskazującym na jego udział w tym procederze były zeznania A. W. (1). Jednocześnie rzeczone zeznania z uwagi na ich sprzeczność wewnętrzną, sprzeczność z dowodami z dokumentów, sprzeczność z zaprezentowanymi przez świadków modus operani tego procederu, sprzeczność z dowodem z opinii biegłego R. B., niezgodność tych depozycji z regułami logiki i zasadami doświadczenia życiowego nie mogły w ocenie Sądu stanowić podstawy ustaleń faktycznych w tej sprawie. Natomiast brak jest innego dowodu winy oskarżonego. Szersza argumentacja leżąca u przyczyn podważenia wiarygodności zeznań A. W. (1) znajduje się w powyższej sekcji uzasadnienia. Brak jest potrzeby powtarzania w tym miejscu tych wywodów. Do tego należy przypomnieć, iż w procesie karnym sprawstwo należy wykazać w sposób bezalternatywny. Natomiast same wątpliwości odnośnie legalności uzyskania przez A. W. (1) prawa jazdy we wrześniu 2004 roku nie mogą dowodzić tego, ze w tym procederze miał pośredniczyć P. W. (1). Tym samym podważenie wiarygodności i przydatności zeznań A. W. (1) skutkowało koniecznością uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu, co też Sąd uczynił w punkcie I uzasadnianego wyroku.

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Natomiast z uwagi na złożenie przez obrońcę oskarżonego P. W. (1) adwokat P. Z. oświadczenia o braku opłacenia przez oskarżonego udzielonej mu pomocy prawnej Sąd Rejonowy przyznał obrońcy oskarżonemu stosowne wynagrodzenie. Przy określeniu tego wynagrodzenia Sąd Rejonowy orzekał w oparciu o stawki wymienione w rozporządzeniu o opłatach za czynności adwokatów przyjmując w pełni argumentacje wyrażoną w wyroku TK z 23.4.2020 r SK 66/19 czy postanowieniu SN z 7.1.2021 r., I CSK 598/20. W tym zakresie należy wskazać, że rzeczony obrońca reprezentował oskarżoną tylko na etapie postępowania jurysdykcyjnego. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż Trybunał Konstytucyjny zakwestionował jedynie wysokość stawek zawartych w rozporządzeniu ministra sprawiedliwości w sprawie kosztów nieopłaconej pomocy udzielonej przez adwokata z urzędu, koniecznym było powiększenie przyznanego obrońcy wynagrodzenia o stawkę podatku VAT wynoszącego 23%. Natomiast podwyższenie stawki za rozprawę główną wynikało z faktu braku zakończenia rozprawy po pierwszym terminie, co implikowało podniesienie wysokości stawki za postępowaniu jurysdykcyjne o 20 % w odniesieniu do każdego merytorycznego terminu rozprawy głównej. Dlatego też w punkcie II wyroku przyznał obrońcy oskarżonego adwokat P. Z. kwotę 1446,48 złotych tytułem nieodpłatnej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. W. (2) z urzędu w toku dotychczasowego procesu karnego

III

W związku z uniewinnieniem oskarżonego P. W. (1) Sąd Rejonowy na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu obciążył Skarb Państwa

Podpis