Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 269/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

A. A.

Jak w akcie oskarżenia.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony A. A. urodził się w (...) r. Jest emerytem. Od wielu lat mieszka w Republice Federalnej Niemiec. Nie był karany za przestępstwa.

Pokrzywdzona M. K. mieszka i pracuje w Polsce, jej mąż pracował w RFN w branży budowlanej. W grudniu 2018 r. pokrzywdzona pojechała do RFN, do miejscowości C., celem załatwienia spraw związanych ze śmiercią swojego męża, który tam zmarł. Brat pokrzywdzonej A. B. również przez jakiś czas w przeszłości pracował w RFN, po czym wrócił do Polski. Przed wyjazdem z Polski A. B. poprosił pokrzywdzoną o wyjaśnienie na miejscu kwestii pisemnego wezwania datowanego na 24.10.2018 r., jakie otrzymał z niemieckiego urzędu (Agentur fŭr A. R. (...), F. - tj. Centrum Świadczeń Rodzinnych) wzywające go do zwrotu świadczeń socjalnych w wysokości 5.785 euro jakie otrzymał na dzieci w okresie, kiedy przebywał i pracował w RFN, a które w ocenie niemieckiego urzędu mu nie przysługiwały.

Przebywając w C., pokrzywdzona spotkała swojego znajomego, który znał również jej męża - oskarżonego A. A.. Kiedy podczas rozmowy powiedziała mu o sprawie swojego brata, ten zaoferował jej swoją pomoc i wyjaśnienie tej sprawy w niemieckim urzędzie, na co pokrzywdzona się zgodziła, gdyż nie zna niemieckiego, a oskarżony dobrze włada tym językiem.

Niedługo potem oskarżony ponownie spotkał się z pokrzywdzoną i powiedział jej, że ze sprawą nic nie da się zrobić tj. że A. B. musi zwrócić niemieckiemu urzędowi pobrane świadczenia socjalne. W trakcie tej rozmowy oskarżony umyślnie wprowadził pokrzywdzoną w błąd mówiąc jej, że w istocie już sam, z własnej inicjatywy, przelał za pomocą internetowego przelewu bankowego 5.785 euro niemieckiemu urzędowi tytułem zwrotu żądanych przez ten urząd pieniędzy. W rzeczywistości jednak oskarżony nie przekazał niemieckiemu urzędowi żadnych pieniędzy z tego tytułu, a słowa oskarżonego do pokrzywdzonej, że tak uczynił, były kłamstwem. Celem uwiarygodnienia swoich słów oskarżony pokazał pokrzywdzonej dokument mający stanowić potwierdzenie przelewu, z którego wynikało, że 4 grudnia 2018 r. oskarżony z konta swojej żony T. A. przelał niemieckiemu urzędowi 5.785 euro. Dokument ten był nierzetelny, a udokumentowania w nim płatność nie miała miejsca.

Następnie, jeszcze w grudniu 2018 r., pokrzywdzona, działając w przekonaniu, iż oskarżony faktycznie dokonał w/w płatności, spłacając tym samym z własnej inicjatywy i ze swoich środków dług jej brata w niemieckim urzędzie – przekazała oskarżonemu łącznie kwotę 5.785 euro celem zrekompensowania mu dokonanej płatności. Czyniąc tak pokrzywdzona nie wiedziała, że oskarżony faktycznie żadnej takiej płatności nie dokonał, lecz oszukał ją. Oskarżony przyjmując pieniądze od pokrzywdzonej zapewniał ją, że sprawa jest załatwiona, pieniądze zapłacone, nie ma się o co martwić.

Kiedy pokrzywdzona wróciła do Polski poinformowała brata – bazując na zapewnieniach oskarżonego - że jego dług w wysokości 5.785 euro wobec Agentur fŭr A. R. (...), F. został spłacony. Wtedy A. B. zwrócił pokrzywdzonej kwotę 5.785 euro, które ona wcześniej podczas pobytu w RFN przekazała ze swoich środków oskarżonemu.

Ponieważ jednak w rzeczywistości spłata w/w kwoty nie nastąpiła, niemiecki urząd w dalszym ciągu, począwszy od marca 2019 r., kierował do A. B. pisma wzywające go do zapłaty kwoty 5.875 euro (powiększanej sukcesywnie o odsetki). Ostatecznie, po wyjaśnieniu, że taka wpłata ze strony oskarżonego jednak nie nastąpiła - pokrzywdzona ze swoich pieniędzy zapłaciła 5.785 euro wraz z odsetkami niemieckiemu urzędowi, w trzech ratach tj. 18.07.2019 r. (3.500 euro), 8.11.2019 r. (200 euro) i 3.01.2020 r. (2.649 euro).

Kiedy pokrzywdzona próbowała wyjaśniać sytuację z oskarżonym ten nie przyznał się, że nie dokonał żadnej wpłaty, lecz zwodził pokrzywdzoną mówiąc jej, że wpłacił pieniądze, a na pewno doszło do jakiegoś nieporozumienia, że wpłacone przez niego pieniądze musiały zostać w urzędzie zaksięgowane na złym koncie, że będzie wyjaśniał sytuację, a nawet posunął się do zaprzeczenia, że w ogóle otrzymał od pokrzywdzonej jakieś pieniądze. Tłumaczenia oskarżonego były nieprawdziwymi wykrętami, a fakt nieodnotowania wpłaty 5.785 euro na koncie niemieckiego urzędu w grudniu 2018 r. wynikał po prostu z faktu, że oskarżony kłamał mówiąc, że taką płatność uiścił, czego faktycznie nie zrobił.

Oskarżony do daty orzekania nie zwrócił oskarżonej pieniędzy, które otrzymał od niej w grudniu 2018 r.

- zeznania pokrzywdzonej M. K. (k. 2, k. 20, k. 29, k. 65, k. 276 i k. 290-291);

- wezwania do zapłaty kierowane do A. B. począwszy od marca 2019 r. (k. 6, k. 8, k. 9);

- fałszywe potwierdzenie przelewu z 4.12.2018 r. (k. 7);

- stenogram rozmów oskarżonego z pokrzywdzoną (k. 10-13);

- polecenie przelewu od M. K. z 17.07.2019 r. na rzecz niemieckiego urzędu (k. 15);

- nagranie rozmowy oskarżonego z pokrzywdzoną wraz z protokołem oględzin (k. 18 i k. 40-42);

- pierwsze wezwanie do zapłaty z 24.10.2018 r. skierowane do A. B. (k. 22);

- zeznania D. O. (k. 33-34 i k. 291-292);

- zeznania A. B. (k. 36, k. 278 i k. 292);

- karty karne oskarżonego (k. 151, k. 242, k. 280 i k. 289);

- informacja z Agentur fŭr A. R. (...), F. datowana na 15.11.2022 r. o zwrocie całej należności (k. 273).

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony jest niewinny, nigdy nie otrzymał od pokrzywdzonej lub od A. B. żadnych pieniędzy, jak również nie dokonał wpłaty ze swoich środków na rzecz Agentur fŭr A. R. (...), F. kwoty 5.875 euro w grudniu 2018 r. ponieważ zanim to się stało, pokrzywdzona i A. B. wrócili do Polski. Oskarżony na spotkaniu z pokrzywdzoną przygotował zlecenie przelewu środków, ale gdy dowiedział się od niej o powrocie A. B. do Polski, nie zatwierdził tego polecenie przelewu, natomiast wydrukował przygotowany przelew i dał go pokrzywdzonej cyt. „dla pana (...) jako dowód, że on sobie zakpił ze mnie i że na darmo przyjechałem do hotelu” (k. 268 in fine). Oskarżony uzgodnił z niemieckim urzędem, że A. B. może zwrócić należność w niewielkich ratach, po 15 euro miesięcznie.

wyjaśnienia oskarżonego

k. 265-272

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd dokonał opisanych ustaleń faktycznych w oparciu o przywołane powyżej – wraz z adresami aktowymi – dowody osobowe oraz rzeczowe (z dokumentów). Rzetelność i miarodajność tych dowodów nie nasuwała żadnych zastrzeżeń. Nie ma podstaw do kwestionowania prawdomówności zeznań świadków, które znalazły potwierdzenie w zalegających w aktach dokumentach. Dostępne dowody nie zawierały treści sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Dowody te prowadziły do uznania za udowodnione w sposób spełniający standard wynikający z art. 5 § 1 kpk, że oskarżony oszukał pokrzywdzoną i doprowadził ją do przekazania mu 5.785 euro, mimo iż te pieniądze nie należały się oskarżonemu. Zeznania świadków są jasne, logiczne, rzeczowe i spójne. Nie ma również jakichkolwiek przesłanek wskazujących na zeznawanie przez świadków nieprawdy i pomawianie przez nich oskarżonego o czyn, którego w rzeczywistości się nie dopuścił. Świadkowie, w tym sama pokrzywdzona, nie byli skonfliktowani z oskarżonym, nie mieli motywów do jego bezpodstawnego obciążania. Zresztą gdyby pokrzywdzona nie miała zaufania do oskarżonego, nie zdecydowałaby się w grudniu 2018 r. skorzystać z oferowanej przez niego pomocy. Warto także nadmienić, że pokrzywdzona nie domagała się ukarania oskarżonego, w ramach tzw. ostatniego słowa kwestę kary pozostawiając do uznania sądu, podkreśliła natomiast, że zależy jej tylko na odzyskaniu straconych pieniędzy. Podsumowując, sąd nie dopatrzył się żadnych argumentów do zakwestionowania wiarygodności dowodów w oparciu o które zostały poczynione ustalenia faktyczne w sprawie.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego (k. 265 i następne), który nie przyznawał się do winy, były zupełnie niewiarygodne. Zostały one skutecznie podważone zeznaniami świadków (na czele z relacją pokrzywdzonej M. K.) i dokumentami wyszczególnionymi w pkt. 1.1 niniejszego uzasadnienia. Jak była mowa powyżej, te obciążające oskarżonego dowody zasługiwały na uznanie za wiarygodne, nic nie sprzeciwiało się przyjęciu, iż zawarte w nich treści są prawdziwe, zgodne z rzeczywistością. Trzeba podkreślić, że stanowisko oskarżonego było zmienne, niekonsekwentne, wewnętrznie sprzeczne, podczas gdy obciążające go dowody nie były dotknięte takimi mankamentami, lecz odznaczały się jasnością, spójnością i konsekwencją. To, co zeznali świadkowie, zostało potwierdzone dokumentami przedłożonymi do akt sprawy. Z dokumentów strony niemieckiej jednoznacznie wynika, że żądana od A. B. kwota 5.785 euro nie została w grudniu 2018 r. zwrócona urzędowi, a żaden taki przelew, o którego dokonaniu oskarżony mówił pokrzywdzonej, faktycznie nie miał miejsca. Zwrotu takiego dokonała dopiero sama pokrzywdzona w trzech ratach (informacja niemieckiego urzędu k. 273). Należy przy tym wykluczyć omyłkowe zaksięgowanie płatności na niewłaściwym rachunku bankowym, na co powoływał się przed pokrzywdzoną oskarżony. Po pierwsze, gdyby rzeczywiście do tego doszło, pomyłka taka zostałaby ujawniona i wyjaśniona, zwłaszcza że sam oskarżony, dobrze władający językiem niemieckim, deklarował pokrzywdzonej wyjaśnienie tej rzekomej pomyłki. Po drugie, wymaga podkreślenia, że na fałszywym (nie dokumentującym rzeczywiście zaistniałej czynności bankowej) potwierdzeniu przelewu z 4.12.2018 r., jakie oskarżony przekazał pokrzywdzonej (k. 7), jako rachunek docelowy widnieje numer konta „ (...)” – to jest ten sam numer konta, jakie zostało podane w pismach niemieckiego urzędu do A. B. do wpłaty (zwrotu) nienależnie pobranych przez niego świadczeń socjalnych. Wyklucza to więc wersję oskarżonego o możliwości wadliwego zaksięgowania pieniędzy, które miał on rzekomo wpłacić niemieckiemu urzędowi. Gdyby treść tego przelewu była zgodna z rzeczywistością, to urząd ten otrzymałby przedmiotowe pieniądze i nie wzywałby później (począwszy od marca 2019 r.) A. B. do ich zapłaty wraz z odsetkami za zwłokę.

Odrębnie trzeba także podnieść, że oskarżony zajmował w sprawie stanowisko rażące niekonsekwencją. W rozmowach z pokrzywdzoną (stenogram k. 10-13, płyta CD k. 18, oględziny płyty k. 40-42) powoływał się na to, że dokonał płatności, a brak jej zaksięgowania wynika z jakiejś pomyłki, nieporozumienia (brak realizacji przelewu przez bank, błąd w księgowaniu itp.), którego wyjaśnienie oskarżony deklarował. Z kolei w złożonych wyjaśnieniach (k. 265 i następne) oskarżony przedstawił dwie niespójne, wykluczające się wersje. Z jednej strony twierdził, że istotnie skontaktował się z urzędem i uzgodnił tam w imieniu A. B., że ten będzie mógł zwrócić należność w niewielkich ratach, po 15 euro miesięcznie. Z drugiej strony oskarżony twierdził, że zgodził się wykonać przelew do urzędu, a przelane pieniądze miał mu zwrócić A. B., jednak nie doszło do realizacji przelewu, gdyż A. B. wrócił do Polski. W związku z tym wymaga odnotowania, że gdyby istotnie oskarżony uzgodnił płatność przez A. B. należności w ratach, to nie powstałaby w ogóle kwestia i potrzeba dokonywania przelewu przez oskarżonego (skoro to sam A. B. miał spłacać dług w ratach). Skoro natomiast, jak twierdzi oskarżony, kwestia przelewu zdezaktualizowała się z uwagi na informację o wyjeździe A. B., to wyjaśnienie oskarżonego cyt. „założyłem więc przelew online, bo byłem dobroduszny i chciałem pomóc tej kobiecie” razi infantylnością, tak samo jak jego dalsze stwierdzenie, że mimo tego oskarżony wydrukował przygotowany przelew i dał go pokrzywdzonej dla A. B. cyt. „jako dowód, że on sobie zakpił ze mnie i że na darmo przyszedłem do hotelu” (k. 268). Tym samym oskarżony popadł w sprzeczność, ż jednej strony twierdząc wobec pokrzywdzonej, że dokonał przelewu, choć ten z takich czy innych powodów nie został ujawniony na rachunku urzędu, a z drugiej strony wyjaśniając podczas przesłuchania, że nigdy nie dokonał takiego przelewu, bo nie dostał wcześniej pieniędzy.

Zeznania B. S. , siostry żony oskarżonego T. A. (k. 63 i k. 291) nie miały znaczenia w sprawie, gdyż nie miała ona wiadomości na temat czynu zarzuconego oskarżonemu i jego okoliczności.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Rezultat przeprowadzonego postępowania dowodowego tworzył podstawę do uznania, że oskarżony popełnił na szkodę pokrzywdzonej M. K. przestępstwo z art. 286 § 1 kk. Odpowiedzialności przewidzianej w tym przepisie podlega między innymi ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wprowadzając go w błąd. Oskarżony okłamał pokrzywdzoną mówiąc jej o tym, że z własnych środków zwrócił w imieniu A. B. niemieckiemu urzędowi pieniądze, które był on winny tej instytucji z tytułu nienależnie pobranych świadczeń socjalnych na dzieci, w następstwie czego pokrzywdzona, działając pod wpływem mylnego wyobrażenia o rzeczywistości, przekazała oskarżonemu 5.785 euro, dzięki czemu oskarżony zyskał jej kosztem nienależną korzyść majątkową w tej właśnie wysokości. Czyn oskarżonego wyczerpywał przedmiotowe oraz podmiotowe znamiona typu czynu zabronionego z art. 286 § 1 kk, a ponadto był czynem zawinionym oraz społecznie szkodliwym w stopniu większym niż znikomy – tym samym stanowił więc czyn przestępny. Nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające bądź ograniczające zdolność oskarżonego do rozpoznania społeczno-etycznego i prawnego znaczenia jego czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem, czyn oskarżonego był bezspornie popełniony świadomie, umyślnie, w zamiarze bezpośrednim i był czynem zawinionym. Gdyby oskarżony nie chciał oszukać pokrzywdzonej, nic nie stało na przeszkodzie, by tego nie uczynił. Oskarżony zdecydował się na wykorzystanie sytuacji i oszukanie pokrzywdzonej bo tego chciał i swój zamiar dobrowolnie zrealizował.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.6.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Sprawca przestępstwa z art. 286 § 1 kk podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat, przy czym na mocy art. 37a § 1 kk możliwe jest także wymierzenie zamiast kary pozbawienia wolności kary grzywny lub ograniczenia wolności.

Sąd odnosząc okoliczności sprawy do kodeksowych dyrektyw wymiaru kary ocenił, że oskarżony za popełnione przestępstwo zasługuje na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Kara tego rodzaju i w tej wysokości jest karą adekwatną, zasłużoną i sprawiedliwą, której nie można postawić zarzutu nadmiernej surowości. Nie przekracza ona stopnia winy oskarżonego i jest współmierna do społecznej szkodliwości jego czynu, którą sąd ocenia jako średnią. Kara ta będzie właściwe realizować wszystkie związane z nią cele, a to cel represyjny (odpłata za popełnione przestępstwo), zapobiegawczo-wychowawczy (powstrzymanie oskarżonego od popełniania w przyszłości kolejnych przestępstw) oraz związany z prewencją generalną (społeczne oddziaływanie skazania).

Okolicznością łagodzącą była uprzednia niekaralność oskarżonego. Z kolei okoliczności obciążające oskarżonego to działanie umyślne w zamiarze bezpośrednim (oskarżony chciał oszukać pokrzywdzoną i zamiar swój konsekwentnie zrealizował), niskie motywy czynu (chęć osiągnięcia korzyści majątkowej cudzym kosztem, wykorzystanie trudnego położenia pokrzywdzonej i rażące nadużycie jej zaufania), relatywnie znaczna wysokość szkody i brak jej naprawienia do daty orzekania (w przeliczeniu na złotówki niecałe 25.000 zł, co jest sumą znaczącą dla pokrzywdzonej, która straciła męża i pracuje w firmie (...) w N. S.), a także długotrwałe zwodzenie pokrzywdzonej, która nie odzyskała swoich pieniędzy od oskarżonego do chwili obecnej.

Ważąc powyższe okoliczności sąd ocenił, że w realiach sprawy, nawet mimo uprzedniej niekaralności oskarżonego, nie ma przekonujących argumentów do odstąpienia od orzekania oskarżonemu kary pozbawienia wolności i orzekanie w jej miejsce kary grzywny lub ograniczenia wolności. W ocenie sądu postawa oskarżonego nie uzasadnia zastosowania wobec niego możliwości przewidzianej w art. 37a § 1 kk i nie przemawiają za tym żadne rzeczowe, godne aprobaty względy natury kryminalno-politycznej. Dla oskarżonego były to sygnał, że nawet względnie poważne, znaczące przestępstwa przeciwko mieniu, mogą spotkać się z łagodną reakcją wymiaru sprawiedliwości, co oskarżony mógłby odebrać jako swojego rodzaju przyzwolenie na dalsze naruszanie prawa. W przekonaniu sądu uzasadnione i celowe było wymierzenie oskarżonemu nawet zbliżonej do dolnej granicy ustawowego zagrożenia, lecz jednak kary izolacyjnej tj. pozbawienia wolności. Tylko taka kara realnie rokuje skutecznie zmianę postawy oskarżonego na przyszłość i jednoznaczne zobrazowanie mu nieopłacalności i niedopuszczalności, zarówno etycznej jak i prawnej, popełnienia przestępstw w przyszłości, a zwłaszcza przestępstw przeciwko mieniu.

W pkt. II wyroku mając na uwadze rodzaj wymierzonej kary i uprzednią niekaralność oskarżonego sąd uznał, że można wobec oskarżonego wywieść pozytywną prognozę kryminologiczną i warunkowo zawiesić wykonanie tej kary. Oskarżony musi liczyć się z faktem, że w razie ponownego naruszenia prawa bądź uchylania się od realizacji obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonej – może dojść do zarządzenia wykonania zawieszonej kary. Świadomość ta powinna skutecznie oddziaływać na oskarżonego, czyniąc obecnie możliwym zastosowanie wobec niego środka probacyjnego z art. 69 § 1 kk. Przyjęty przez sąd 3-letni okres próby będzie wystarczający do miarodajnej, rzetelnej weryfikacji wywiedzionej pozytywnej prognozy kryminologicznej. Do właściwego przebiegu okresu próby przyczyni się także nałożony na oskarżonego w pkt. III wyroku obowiązek informowania tut. Sądu na piśmie o przebiegu okresu próby.

W pkt. IV wyroku Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej pokrzywdzonej – w polskiej walucie, według kursu euro z daty czynu. W sprawie pokrzywdzoną – a tym samym beneficjentką obowiązku naprawienia szkody - jest M. K., ponieważ to ona przekazała oskarżonemu pieniądze brata jako zwrot rzekomo spłaconej przez oskarżonego należności, w rezultacie czego po ujawnieniu oszustwa oskarżonego, sama musiała z własnych pieniędzy dokonać płatności na rzecz niemieckiego urzędu.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Mając na uwadze zmiany stanu prawnego pomiędzy datą czynu a datą wyrokowania, Sąd orzekał z zastosowaniem art. 4 § 1 kk uznając, że względniejszy dla oskarżonego był stan prawny z daty popełnienia przestępstwa.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W pkt. V wyroku, mając na uwadze wynik procesu, Sąd na mocy zasady wyrażonej w art. 627 kpk obciążył oskarżonego całością kosztów sądowych, na którą składają się następujące należności:

- 2.729,12 zł kosztów postępowania przygotowawczego (zestawienie kosztów k. 284/2);

- 180 zł opłaty od wymierzonej kary pozbawienia wolności;

- 30 zł tytułem informacji z K.;

- 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenia.

W sprawie nie zachodziły okoliczności uzasadniające zwolnienie oskarżonego w całości lub w części od kosztów sądowych. Uzyskuje on świadczenie emerytalne w RFN, które umożliwi mu spłatę choćby i w ratach, kosztów sądowych.

1Podpis