Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 163/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

N. C., M. M. (1)

N. C. został oskarżony, o to, że:

1.  w okresie od bliżej nieustalonego dnia i miesiąca 2010 roku do 25 marca 2014 roku w N. działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. M. (1) oraz J. F. (1), doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem U. i K. Ż. (1) w kwocie 125 936 zł poprzez zaciągnięcie u nich kilku pożyczek na łączną kwotę 180 000 zł, po uprzednim wprowadzeniu w błąd pokrzywdzonych co do swojej sytuacji majątkowej, przedmiotu zabezpieczenia spłaty i faktycznych możliwości terminowego wywiązania się z całości przyjętego na siebie zobowiązania,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk

2.  w okresie od bliżej nieustalonego dnia, nie wcześniej niż od 25 marca 2014 roku do 15 stycznia 2016 roku w N. działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. M. (1) oraz J. F. (1), doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem U. i K. Ż. (1) w kwocie 92 110 zł poprzez wielokrotne domaganie się środków finansowych na różne cele związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, co zostało sformalizowane poprzez sporządzenie umowy pożyczki na łączną kwotę 120 000 zł, po uprzednim wprowadzeniu w błąd pokrzywdzonych co do swojej sytuacji majątkowej, przedmiotu zabezpieczenia spłaty i faktycznych możliwości terminowego wywiązania się z całości przyjętego na siebie zobowiązania,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk.

M. M. (1) został oskarżony o to, że:

1.  w okresie od bliżej nieustalonego dnia i miesiąca 2010 roku do 25 marca 2014 roku w N. działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z N. C. oraz J. F. (1), doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem U. i K. Ż. (1) w kwocie 125 936 zł poprzez zaciągnięcie u nich kilku pożyczek na łączną kwotę 180 000 zł, po uprzednim wprowadzeniu w błąd pokrzywdzonych co do swojej sytuacji majątkowej, przedmiotu zabezpieczenia spłaty i faktycznych możliwości terminowego wywiązania się z całości przyjętego na siebie zobowiązania,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk

2.  w okresie od bliżej nieustalonego dnia, nie wcześniej niż od 25 marca 2014 roku do 15 stycznia 2016 roku w N. działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z N. C. oraz J. F. (1), doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem U. i K. Ż. (1) w kwocie 92 110 zł poprzez wielokrotne domaganie się środków finansowych na różne cele związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, co zostało sformalizowane poprzez sporządzenie umowy pożyczki na łączną kwotę 120 000 zł, po uprzednim wprowadzeniu w błąd pokrzywdzonych co do swojej sytuacji majątkowej, przedmiotu zabezpieczenia spłaty i faktycznych możliwości terminowego wywiązania się z całości przyjętego na siebie zobowiązania,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

N. C. prowadził początkowo jednoosobową działalność gospodarczą pod (...), która z czasem została przekształcona w (...).

K. Ż. (1) (znajomy N. C.) wykonywał wiele czynności w opisanej wyżej firmie, znał jej kondycję finansową, często sam pokrywał koszty związane z jej działalnością, w zakresie między innymi zakupów paliwa, napraw pojazdów lub ich przystosowania do potrzeb firmy. Tak ponoszone koszty były zwracane K. Ż. (1). W firmie tej przez pewien czas pracował także syn K. D..

N. C. w czasie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pożyczał pieniądze od innych osób, w tym także od T. R.. Zwrócił się on o taką pożyczkę w 2010r. także do K. Ż. (1). K. Ż. (1) pożyczył mu wówczas 12.000 zł (były to środki matki K. Ż. (1)). N. C. nie zwrócił w umówionym terminie pożyczonej kwoty, ale zwracał się do K. Ż. (1) i jego żony U. Ż. o kolejne pożyczki, w kwotach po 10.000-15.000 zł, które ci mu pożyczali. N. C. nie zwracał w umówionych terminach całości pożyczonych kwot. W 2014r. N. C. wraz ze wspólnikami w interesach M. M. (1) i J. F. (1), mimo braku spłaty wcześniejszych pożyczek, poprosili U. i K. Ż. (1) o kolejną, w kwocie 100.000 zł, na rozwój firmy. Cała trójka od tej pory miała wziąć na siebie zobowiązanie za cały dług, wynoszący łącznie 180.000.

K. Ż. (1) i U. Ż., zawarli 25 marca 2014r. z N. C., J. F. (1) i M. M. (1), umowę w którzy trzej ostatni oświadczyli, że pożyczyli od małżeństwa Ż. kwotę 180.000 zł, i zobowiązują się ją oddać w trzech ratach (I w kwocie 86.000 zł w dnu 25 maja 2014r., a pozostałe do 31 grudnia 2014r.). Strony tej umowy wskazały przy tym, że w razie niespłacenia powyższej kwoty w terminie K. Ż. (1) i U. Ż. są upoważnieni do zajęcia majątków prywatnych N. C., J. F. (2) i M. M. (1), a także wszystkich maszyn i samochodów służbowych i prywatnych należących do (...). Termin spłaty tej umowy był kilkakrotnie przesuwany na mocy kolejnych aneksów zawieranych przez strony.

N. C. 10 czerwca 2015r. podpisał oświadczenie zatytułowane "Umowa pożyczki", z którego wynika, że U. Ż. pożyczyła mu 4.000 zł, a on zobowiązuję się oddać taką kwotę do 31 grudnia 2017r.

(...) (którą założyli N. C., M. M. (1) i J. F. (1)), reprezentowana przez M. M. (1), zawarła 15 listopada 2015r. z U. Ż. i K. Ż. (1) umowę przewłaszczenia na zabezpieczenie, w której strony odwołują się do umowy pożyczki z 25 marca 2014r. i w celu zabezpieczenia wierzytelności pożyczkodawców (U. i K. Ż. (1)), (...) przeniosła na nich własność systemu transportowego i piecu do wypalania (o łącznej wartości 110.000 zł).

U. Ż. i K. Ż. (1), zawarli 15 stycznia 2016r. z N. C., J. F. (1) i M. M. (2) umową pożyczki, w której ci ostatni oświadczyli, że pożyczyli od U. i K. Ż. (1) kwotę 120.000 zł i zobowiązują się ją oddać do stycznia 2019r., w ratach płatnych do 30 każdego miesiąca.

(...) reprezentowana przez M. M. (1) zawarła 20 stycznia 2016r. z U. Ż. i K. Ż. (1) umowę przewłaszczenia na zabezpieczenie, w której strony odwołują się do umowy pożyczki z 15 stycznia 2016r. i w celu zabezpieczenia wierzytelności pożyczkodawców (U. i K. Ż. (1)), (...) przeniosła na nich własność systemu czyszczenia, pistoletu malarskiego i kabiny malarskiej, o łącznej wartości 60.000 zł.

W dniach 30 i 31 maja 2016r. doszło do przekazania przez N. C. lub M. M. (1), U. i K. Ż. (1), maszyn i urządzeń w wykonaniu umowy z 25 marca 2014r. Niektóre z tych urządzeń zostały następnie sprzedane przez U. i K. Ż. (1) innym podmiotom.

U. i K. Ż. (2) chcąc pożyczyć kolejne pieniądze oskarżonym, sami zapożyczali się w B. F. (1).

N. C., M. M. (1) i J. F. (1) zapewniali U. i K. Ż. (1), że ich wierzytelności zostaną spłacone, jak tylko wspólnicy spłacą zobowiązania wobec (...), (...) i innych wierzycieli.

N. C. i M. M. (1) w w latach 2010-2020 dokonywałli wpłat, w tym także na poczet pożyczek z 25 marca 2014r. i z 15 stycznia 2016r. U. Ż., która potwierdzała przyjęcie wpłat, wpłaty były dokonywane także na rzecz K. Ż. (1). K. Ż. (1) potwierdzał także otrzymywanie kwot tytułem odsetek. Zgodnie z terminarzami spłat spisywanymi przez strony pożyczki, oskarżeni mieli oddać większą kwotę niż pożyczyli.

umowa pożyczki z 25 marca 2014r. wraz z aneksami, umowa pożyczki z 10 czerwca 2015r., umowa pożyczki z 15 stycznia 2016r., umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie, protokoły przekazania przedmiotów, umowy sprzedaży urządzeń przez pokrzywdzonych,

poświadczenia dotyczące wydatków dokonanych przez K. Ż. (1) na rzecz (...), zapiski odnoszące się do przekazywania środków przez K. Ż. (1), zapiski dotyczące przekazywania środków przez oskarżonych, umowy pożyczki między T. R. a N. C., dowody wpłat odsetek

10, 22-23, 26-27, 30-31, 35, 36, 37, 39-53, 54-72, 74-75, 76-80, 96-102, 142-149, 181-186, 433-458, 863

zeznania U. Ż., częściowo zeznania K. Ż. (1),

107, 427, 649, 833-842,

zeznania P. M., zeznania R. S., zeznania T. K., zeznania I. G.,

132, 507, 511, 632, 639, 713 856, 865, 869

zeznania K. G., zeznania T. R., zeznania P. S., zeznania M. G., zeznania J. W.,

160, 402, 413, 420, 464, 858, 859, 861, 885

zeznania B. M.

642, 866

zeznania B. F. (2)

646

wyjaśnienia N. C.

801, 888

wyjaśnienia M. M. (1)

806

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

umowa pożyczki z 25 marca 2014r. wraz z aneksami, umowa pożyczki z 10 czerwca 2015r., umowa pożyczki z 15 stycznia 2016r., umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie, protokoły przekazania przedmiotów, umowy sprzedaży urządzeń przez pokrzywdzonych, poświadczenia dotyczące wydatków dokonanych przez K. Ż. (1) na rzecz (...), zapiski odnoszące się do przekazywania środków przez K. Ż. (1), zapiski dotyczące przekazywania środków przez oskarżonych, umowy pożyczki między T. R. a N. C., dowody wpłat odsetek

Kluczowymi dowodami w niniejszej sprawie były wymienione dokumenty, których autentyczność nie była zasadniczo kwestionowana w toku postępowania.

Umowa pożyczki z 25 marca 2014r. wskazuje, że oskarżeni i J. F. (1) oświadczają, iż pożyczyli od U. i K. Ż. (1) 180.000 zł i zobowiązują się oddać taką kwotę w ustalonych ratach, zastrzegli przy tym, że w razie braku spłaty oskarżyciele posiłkowi będą upoważnieni do zajęcia ich (czyli oskarżonych i J. F. (1)) majątków prywatnych oraz wszystkich maszyn i samochodów służbowych i prywatnych należących do (...). Z literalnej treści tej umowy wynika, że dotyczy ona dokonanych wcześniej pożyczek ("oświadczamy że pożyczyliśmy"), nie obrazuje zaś pożyczki udzielonej w dniu podpisaniu przedmiotowej umowy. Kolejnymi aneksami (k. 22, 23) termin realizacji umowy z 24 marca 2014r. był przesuwany, pod aneksami podpisywały się te same osoby, które podpisały umowę z 24 marca 2014r. Powyższe wynika także z relacji pokrzywdzonych i relacji samych oskarżonych. Podobnie Sąd ocenił i wykorzystał odręczne umowy pożyczek, przy czym tak z 10 czerwca 2015r. została podpisana tylko przez N. C.. Co się zaś tyczy umowy datowane na 15 stycznia 2016r. to stanowi ona także oświadczenie o wcześniejszym pożyczeniu 120.000 zł, i zobowiązanie do zwrotu tej sumy w miesięcznych ratach (bez wskazania ich wysokości) do stycznia 2019r.

Poza wymienionymi umowami pożyczek między oskarżycielami posiłkowymi, a (...) reprezentowaną przez oskarżonego M. M. (1) doszło 15 listopada 2015r. do zawarcia umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie, odwołującej się wprost do pożyczki z 25 marca 2014r. Do zawarcia analogicznej umowy, odwołującej się jednak do umowy pożyczki z 15 stycznia 2016r., doszło także 20 stycznia 2016r.

Do przekazania maszyn i urządzeń na rzecz pokrzywdzonych doszło 30 maja 2016r., protokoły przekazania wyraźnie wskazują, że nastąpiło ono w wykonaniu umowy pożyczki z 25 marca 2014r. Niektóre z tych urządzeń zostały potem sprzedane, przez pokrzywdzonych.

Zapiski podpisane przez przedstawicieli (...), potwierdzają, że K. Ż. (1) dokonywał z własnych środków wydatków na potrzeby bieżącej działalności tej spółki. Potwierdzają to także zeznania pracowników, a także samych pokrzywdzonych, okoliczności powyższe potwierdzili w swoich wyjaśnieniach oskarżeni.Do akt sprawy przedłożono odręczne zapiski odnoszące się do przepływu środków między pokrzywdzonymi, a oskarżonymi (a także J. F. (1)). Wskazują one na przekazywania pieniędzy przez K. Ż. (1), a także przekazywanie pieniędzy przez oskarżonych oskarżycielom posiłkowym. Terminarz spłat wskazuje, że dłużnicy mieli spłacić większą kwotę niż otrzymali tytułem pożyczek. Wskazać także trzeba, że K. Ż. (1) potwierdzał otrzymanie od N. C. pieniędzy tytułem spłaty długu i odsetek.

Poza opisanymi wyżej dokumentami Sąd wykorzystał także umowy między T. R., a oskarżonym N. C..

zeznania U. Ż., częściowo zeznania K. Ż. (1),

U. Ż. w swoich zeznaniach podała od kiedy i w jakich kwotach pożyczała wraz z mężem pieniądze, najpierw N. C., a potem także jego wspólnikom. Zeznała ona, że kolejne pożyczki następowały mimo braku spłat wcześniejszych, a także, że znali oni sytuację firmy oskarżonych, gdyż był w niej zatrudniony ich syn D., a mąż K. Ż. (1), także wykonywał w niej szereg działań, a także ponosił wiele wydatków związanych z bieżącym funkcjonowaniem firmy oskarżonych. Wskazała także na to jak zabezpieczali kolejne umowy. Opisała ona poszczególne umowy, wraz z aneksami. Z jej zeznań wynika także, że oskarżeni obiecywali im spłaty, jak tylko spłacą zobowiązania wobec (...), (...) i innych wierzycieli. Pokrzywdzona wskazała, że chcąc pożyczać oskarżonym kolejne kwoty, sami zapożyczali się u B. F. (1). Odnosząc się do umowy z 15 stycznia 2016r. stwierdziła, że była to suma wszystkich udzielonych wcześniej pożyczek. U. Ż. opisała także jakie maszyny przejęli z mężem i ile uzyskali za ich sprzedaż. Pokrzywdzona w swoich zeznaniach odniosła się także do powstania i treści terminarza spłat, który ma charakter odręczny i został przez nią sporządzony (w oparciu jak twierdziła o zapisy dostarczone jej przez oskarżonego C.). U. Ż. zeznała, że zgodnie z tą rozpiską dłużnicy mieli zwrócić im większą kwotę niż otrzymali tytułem pożyczek.

K. Ż. (1) złożył zeznania zbieżne z relacją jego żony, wskazując, że to ona prowadziła dokładne rozliczenia z tytułu pożyczek, potwierdził też, że miał wiedzę o kondycji firmy, w tym o jej zaległościach wobec innych wierzycieli. K. Ż. (1) nie zakwestionował swojego podpisu na dowodzie wpłaty pieniędzy tytułem zwrotu zadłużenia i odsetek, twierdząc, że podpisał go, gdy nie było na nim nic wydrukowane.

Sąd uznał ich zeznania za wiarygodne, opisali oni swoją wiedzę, co do tego, że ich pożyczkobiorcy nie wywiązują się w ustalonych (i wielokrotnie zgodnie zmienianych) terminach ze swoich zobowiązań, mimo to, pokrzywdzeni wciąż pożyczali im kolejne sumy pieniędzy, pokrzywdzeni poprzez zaangażowanie K. Ż. (1) znali także szczegóły dotyczące z funkcjonowaniem firmy oskarżonych. W związku z tym zeznania oskarżycieli posiłkowych U. Ż. i K. Ż. (1) stały się podstawą dla dokonanych powyżej ustaleń faktycznych. Taka ocenia nie dotyczy jednak tego fragmentu zeznań K. Ż. (1) z których wynika, że jego podpis znajdujący się na dowodzie wpłaty został naniesiony zanim na karcie pojawił się wydruk tabeli z tekstem lub z kwotą. Takie twierdzenia pokrzywdzonego, który nie zaprzeczył autentyczności swojego podpisu, są niewiarygodne. Doświadczenie życiowe wskazuje bowiem, że nadrukowanie kwoty do stworzonej wcześniej (i podpisanej) tabeli, znalazłoby odzwierciedlenie w szacie graficznej całego dokumentu. Ponadto doświadczenie życiowe wskazuje, że nie należy podpisywać dokumenty potwierdzającego wpłatę pieniędzy bez podania kwoty tejże wpłaty i jej tytułu.

zeznania P. M., zeznania R. S., zeznania T. K., zeznania I. G.,

Świadek P. M. był kontrahentem (...), był świadkiem przekazywania pieniędzy przez M. M. (1) pokrzywdzonym, potem zaś sam kupił od pokrzywdzonych część maszyn przejętych z firmy oskarżonych. Sąd uznał jego zeznania za wiarygodne i wykorzystał je przy dokonywaniu ustaleń faktycznych. Pozostali świadkowie byli kontrahentami (...). Sąd ocenił ich zeznania podobnio do zeznań P. M..

zeznania K. G., zeznania T. R., zeznania P. S., zeznania M. G., zeznania J. W.,

Wymienieni pracownicy (...) zeznali, że K. Ż. (1) wykładał własne pieniądze na bieżące funkcjonowanie spółki, której miał także pożyczać pieniądze. Z zeznań tych osób wynika, że K. Ż. (1) w spółce pełnił funkcję kierowcy, miał dobre relacje ze wspólnikami, znał też aktualną kondycję spółki. Pracownicy podawali też, że ich wynagrodzenia nie były wypłacane regularnie. Przy czym zeznania T. R. dotyczyły także jego własnych wierzytelności względem N. C..

Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, posiłkując się ich relacjami przy dokonywaniu ustaleń faktycznych.

zeznania B. M.

Księgowa (...) w swoich zeznaniach opisała, że pożyczki udzielane przez państwa Ż. były spłacane wraz odsetkami, to ostatnie było poważnym obciążeniem dla firmy, spłat dokonywać miał N. C.. B. M. potwierdziła także, iż K. Ż. (1) ze swojej kieszeni pokrywał wydatki firmy, za co potem otrzymywał zwroty środków. Sąd uznał jej zeznania za wiarygodne i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym i posłużył się nimi przy dokonywaniu ustaleń faktycznych.

zeznania B. F. (2)

Świadek ten potwierdził udzielanie pożyczek oskarżycielom posiłkowym, którzy przekazywali mu, iż potrzebują pieniędzy by je pożyczyć oskarżonym. Świadek ten dodał, że K. Ż. (1) miał narzekać, iż w firmie tej nie płaci się mu regularnie i że sam ponosi koszty związane z funkcjonowaniem firmy. Zeznania te są zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym i jako wiarygodne zostały wykorzystane przy dokonywaniu ustaleń faktycznych.

wyjaśnienia N. C.

Oskarżony N. C. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że dochodziło od 2010r. do pożyczek od państwa Ż., przy czym K. Ż. (1) od tego czasu bywał w jego firmie, pomagał, interesował się, pierwszą pożyczkę sam mu zaproponował, gdyż brakowało środków na wypłaty dla pracowników. Były to pieniądze matki pokrzywdzonego, od których miał płacić odsetki w kwocie 500 zł miesięcznie, co też czynił, a pieniądze odbierał K. Ż. (1). W międzyczasie dochodziły kolejne pożyczki rzędu 15-20.000 zł. W od całej sumy płacił dalej odsetki nie spłacał jednak należności głównych, i to pokrzywdzonym wystarczało. Potem w 2014r. pokrzywdzeni chcieli sformalizować pożyczkę, wraz z jego wspólnikami - M. i F., tak doszło do podsumowania wszystkich pożyczek w umowie z 25 marca 2014r., do której podpisywano kolejne aneksy. Państwo Ż. zabezpieczyli się też wtedy na maszynach firmy. Kolejna, nowa umowa odnosząca się do wszystkich pożyczek, została zaś podpisana w 2016r. Oskarżony opisał także relacje między wspólnikami, oraz kondycje finansową firmy.

Relacja oskarżonego jest spójna z pozostałym materiałem dowodowym, tak w postaci zeznań świadków, jak i dokumentów. Dlatego też Sąd uznał ją za wiarygodną i wykorzystał ją przy dokonywaniu ustaleń faktycznych.

wyjaśnienia M. M. (1)

M. M. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, i wyjaśnił, że pożyczył pieniądze od pokrzywdzonych po raz pierwszy w 2014r. wcześniej nie dochodziło do pożyczek z jego udziałem, choć słyszał o takich pożyczkach i wie, że były płacone od nich odsetki. Wg niego K. Ż. (1) miał świadomość kondycji finansowej firmy, on sam też mu o niej opowiadał. Oskarżony wskazał okoliczności podpisana kolejnej umowy z 15 stycznia 2016r. Ponadto oskarżony opisał przebieg działalności firmy, jej kontrakty i to kiedy pojawiły się problemy z płynnością finansową.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za spójne z innymi dowodami i jako wiarygodne wykorzystał je przy dokonywaniu ustaleń faktycznych.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

I, II

N. C., M. M. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Podstawę wszelkich rozstrzygnięć w postępowaniu karnym, zgodnie z art. 2 § 2 kpk powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne, których dokonuje Sąd w oparciu o wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, poddane swobodnej ocenie, uwzględniającej zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przez prawdziwe ustalenia faktyczne rozumie się zaś „ustalenia udowodnione, a więc takie, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Obowiązek udowodnienia odnosić należy jednak tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, jako że on sam korzysta z domniemania niewinności (art. 5 § 1 k.p.k.), a niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na jego korzyść (art. 5 § 2 k.p.k.)” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2008r. w sprawie V KK 267/08, opublikowane LEX nr 485030). Tym samym przy braku dowodów winy oskarżonego, dla uniewinnienia wystarczające jest uprawdopodobnienie, a nie udowodnienie jego wersji wydarzeń. Dla wydania wyroku skazującego koniecznym jest bowiem, by sprawstwo czynu było bezsporne, a nie jedynie prawdopodobne, nawet gdy stopień tego prawdopodobieństwa jest duży (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 2 kwietnia 2009r., II KK 303/08, opubl. Lex nr 507941). Jest to konsekwencja domniemania niewinności, które jest zagwarantowane już w art. 42 ust. 3 Konstytucji. Domniemanie to „obalać ma oskarżyciel udowadniając oskarżonemu winę. Sąd zatem nie ma żadnego obowiązku poszukiwania z urzędu dowodów wspierających oskarżenie, gdy te dostarczone przez oskarżyciela do skazania nie wystarczą, a on sam do ich uzupełnienia nie dąży” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 8 marca 2007r., II Aka 33/07, opubl. KZS 2007/11/49). „W postępowaniu karnym [w którym na oskarżycielu spoczywa ciężar dowodu] nie chodzi o poszukiwanie dowodów niewinności oskarżonych, lecz dowodowe wykazanie ich winy” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 31 października 2019r., II Ka 34/19, opubl. KZS 2019/12/35).

W niniejszej sprawie oskarżonym zarzucono popełnienie przestępstw z art. 286 § 1 kk. Przepis ten penalizuje zachowanie podjęte w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, które doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu. Tak więc „przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd ), ale także i to że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem - i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion” (wyrok Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2004r., IV KK 192/03). Sprawcy takiego przestępstwa należy więc „wykazać, że w chwili jego dokonywania obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim, nie tylko to, że wprowadza pokrzywdzonego w błąd (bądź go wyzyskuje), ale także i to, że doprowadza go w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion. Wskazana norma nie penalizuje przy tym wszelkich przejawów nieuczciwości w sprawach o charakterze majątkowych, a jedynie tych, które mają swoje reperkusje w sposobie rozporządzenia mieniem przez osobę, którą wprowadzono w błąd. Musi przy tym istnieć związek przyczynowy pomiędzy oszukańczym zachowaniem sprawcy, a skutkiem w postaci podjęcia przez pokrzywdzonego decyzji dotyczącej swojego majątku, jakiej nie podjąłby bez tego wprowadzenia w błąd” (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 sierpnia 2017r., II AKz 525/17). Wprowadzenie w błąd oznaczy, „że sprawca swoimi podstępnymi zabiegami doprowadza inną osobę do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy” (wyrok Sądu Najwyższego z 27 października 1986r., II KR 134/86). Biorąc pod uwagę dynamikę i różnorodność form życia gospodarczego, stwierdzić należy, że nie każde niewywiązanie się z umowy, będzie jednocześnie popełnieniem przestępstwa oszustwa. „Podstawowym kryterium rozgraniczenia oszustwa od niewywiązania się z zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym jest wykazanie, że w chwili zawierania zobowiązania (umowy) sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to jest dążył do uzyskania świadczenia poprzez wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu co do okoliczności mających znaczenie dla zawarcia umowy, mając świadomość, że gdyby druga strona umowy znała rzeczywisty stan, nie zawarłaby umowy lub nie zawarłaby jej na tych warunkach, na jakich została zawarta” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 29 sierpnia 2013r., AKa 122/13).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że pokrzywdzeni znali sytuację materialną oskarżonych i prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Jak wykazało postępowanie dowodowe, K. Ż. (1) miał bezpośrednią i szeroką wiedzę na temat funkcjonowania tejże działalności gospodarczej. Ponadto pokrzywdzeni (w zakresie zarzutu pierwszego), pożyczali oskarżonym kolejne kwoty, mimo tego, że wcześniejsze pożyczki nie zostały zwrócone. Wiedzieli więc o problemach z wywiązywaniem się z bieżących zobowiązań. Ponadto sam pokrzywdzony regulował z własnej kieszeni wydali związane z codziennym funkcjonowaniem przedsiębiorstwa, choć nie miał ku temu żadnego powodu. K. Ż. (1) znał więc bieżące problemy z terminowym wywiązywaniem się z zobowiązań przez firmę oskarżonych. Co się zaś tyczy kwoty wymienionej w zarzucie drugim, to stanowić ma ona podsumowanie wielu pojedynczych wydatków pokrzywdzonych na spółkę oskarżonych. Pokrzywdzeni dokonując tych wydatków nie działali pod wpływem błędu. Oskarżeni nie wprowadzali ich, poprzez oszukańcze zabiegi w błąd, co przedmiotu zabezpieczenia i faktycznych możliwości finansowego wywiązania się z zobowiązania. Pokrzywdzeni zabezpieczali swoje roszczenia na maszynach będących w dyspozycji spółki, mimo wielokrotnego opóźniania się z zwrotem zadłużenia, pożyczali oskarżonym kolejne kwoty. Ponadto jak wynika z terminarza płatności sporządzonego przez U. Ż., pożyczkobiorcy mieli spłacić łącznie większą kwotę od tej, którą pożyczyli. Działania pokrzywdzonych nie były spowodowane mylnym wyobrażeniem o rzeczywistości, podejmując decyzję o kolejnych pożyczkach lub wydatkach na rzecz oskarżonych lub ich spółki, znali oni ich sytuację majątkową i gospodarczą. Nie można więc twierdzić, iż w zachowaniu obu oskarżonych doszło do wypełnienia znamion czynu zabronionego z art. 286 § 1 kk.

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV

W związku z uniewinnieniem obu oskarżonych Sąd zasądził na rzecz każdego z nich od Skarbu Państwa zwrot kosztów związanych z ustanowieniem obrońcy. N. C. był reprezentowany przez obrońcę zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego, dlatego zasądzono na jego rzecz kwotę 1.200 zł, zaś M. M. (1) ustanowił obrońcę dopiero w toku postępowania sądowego, w związku z tym zasądzono na jego rzecz kwotę 840 zł.