Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 51/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

W. K. (1)

1.  w dniu 04 marca 2022 roku w W. rej. (...) w celu udaremnienia egzekucji (...) na podstawie tytułu egzekucyjnego (...) z dnia 14.05.2021 roku sygn. akt (...), ukrył koparko-ładowarkę marki (...) nr (...), nie dostarczył jej w miejsce wyznaczonej licytacji (...) i odmówił wskazania miejsca jej przechowywania, przez co udaremnił zaspokojenie swojego wierzyciela A. W.,

tj. przestępstwo z art. 300 § 2 k.k.

2.  w dniu 28 czerwca 2022 roku w W. rej. (...) w celu udaremnienia egzekucji (...) na podstawie tytułu egzekucyjnego (...) z dnia 14.05.2021 roku, sygn. akt (...) ukrył koparko-ładowarkę marki (...) nr (...), nie dostarczył jej w miejsce wyznaczonej licytacji (...) i odmówił wskazania miejsca jej przechowywania, a także ukrył ruchomości w postaci podnośnika samochodowego marki T. (...) i wulkanizatora marki E. (...) poprzez nieudostępnienie ich w dniu licytacji, przez co udaremnił zaspokojenie swojego wierzyciela A. W.,

tj. przestępstwo z art. 300 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W. K. (1) jest zięciem A. W..

14 maja 2021 r. (...) wydał nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym z weksla (sygn. (...)) nakazując W. K. (1) właścicielowi Firmy Usługowej (...) w W., aby ten zapłacił A. W. 99 767 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 28 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1 248 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Po uzyskaniu tego tytułu A. W. zawnioskowała do (...) A. K. wnosząc o egzekucję należności. Postępowanie wszczęte zostało w dniu 6 lipca 2021 r. o czym dłużnik został zawiadomiony w dniu 7 lipca 2021 r. (sygn. (...)). W toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego, w dniu 7 lipca 2021 r., organ egzekucyjny dokonał zajęcia koparko-ładowarki (...) (...), r. prod. 1998, V. (...), nr rej. (...) oraz bramy garażowej (...) segmentowej zdemontowana. Przedmioty te zostały oklejone i sporządzono protokół zajęcia. Dłużnik odmówił złożenia swojego podpisu na protokole z czynności oraz na protokole zajęcia. Niezależnie od powyższego do dłużnika organ egzekucyjny wystosował pismo informujące go o zajęciu. Nie było możliwości szerszego zabezpieczenia tych ruchomości poprzez wyjęcie ich z posiadania dłużnika wobec tak postawy W. K. (1) jak i jego ojca S. K., który zatarasował wyjazd z posesji dłużnika i uniemożliwił odholowanie tych przedmiotów.

W dniu 27 lipca 2021 r. organ egzekucyjny dokonał zajęcia m. in. : podnośnika samochodowego marki T. (...) i wulkanizatora marki E. (...). Przedmioty te oddano pod dozór dłużnika. O fakcie zajęcia powiadomiono dłużnika.

Następnie (...) wyznaczył licytację m. in. koparko-ładowarki m-ki (...) na dzień 4 marca 2022 r. Licytacja nie doszła do skutku wskutek działań W. K. (1), który przedmiot ten ukrył.

Do kolejnej licytacji miało dojść 28 czerwca 2022 r. Przedmioty wystawione na licytację w tym dniu to m. in. koparko-ładowarka marki (...) nr (...) oraz podnośnik samochodowy marki T. (...) i wulkanizator marki E. (...)

Podobnie jak za pierwszym razem i tym razem W. K. (1) ukrył te przedmioty uniemożliwiając licytację.

kserokopia akt sprawy (...) o sygn. (...)

1-169 (t. I), 15-64 (t. II), 96-98 (t. II)

zeznania A. W.

5, 137 (t. II)

zeznania A. K.

10-11, 138v-139 (t. II)

pisma (...)

1, 82

W. K. (1) ma 43 lata. Oskarżony jest żonaty (w trakcie rozwodu), ma na utrzymaniu dwójkę dzieci własnych, partnerkę i jej dziecko. W. K. (1) prowadzi własną działalność gospodarczą i osiąga z tego tytułu dochód w wysokości 2 000 zł miesięcznie.

W. K. (1) był w przeszłości karany sądownie za przestępstwo p-ko wiarygodności dokumentów.

zaświadczenie o stanie majątkowym

75 (t. II)

dane o podejrzanym

76 (t. II)

notatka urzędowa dot. oskarżonego

77 (t. II)

Karta karna

80, 124

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

dane o podejrzanym

Dokument urzędowy, uzyskany przez kompetentną osobę. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

Karta karna

Dokument urzędowy, uzyskany przez kompetentną osobę. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

kserokopia akt sprawy (...) o sygn. (...)

Związkowe akta sprawy prowadzonej przez (...) A. K.. Dokumentacja ma charakter urzędowy. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

notatka urzędowa dot. oskarżonego

Dokument urzędowy sporządzony przez uprawnioną osobę w przepisanej przez prawo formie. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

zaświadczenie o stanie majątkowym

Dokument urzędowy sporządzony przez kompetentną osobę. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

pisma (...)

Dokument urzędowy sporządzony przez kompetentną osobę. Brak okoliczności, które podważałyby wiarygodność tej dokumentacji.

zeznania A. W.

Sąd dał wiarę zeznaniom A. W.. Zaprezentowana przez nią relacja procesowa pozostaje spójna z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym, w tym zwłaszcza dokumentacją komorniczą. W ocenie Sądu jawi się jako szczera i logiczna oraz wewnętrznie spójna i konsekwentna.

zeznania A. K.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności zeznania A. K. - (...) sądowego. Przede wszystkim świadek ten, jako funkcjonariusz publiczny, emocjonalnie nie był zaangażowany w konkretne rozstrzygnięcie sprawy i jako taki jawi się jako świadek obiektywny, niemający żadnego interesu w przedstawianiu faktów w sposób odmienny niż miały one w rzeczywistości przebieg, a przez to w pełni wiarygodnymi. Treść tych zeznań nie dały żadnych podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Świadek ten, w swoich zeznaniach, opisał okoliczności, które związane były z prowadzoną przez niego egzekucją oraz zostały ujęte w dokumentacji postępowania egzekucyjnego.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

zeznania S. K.

Zeznania S. K. Sąd uznał za gołosłowne i nakierowane jedynie na pomoc synowi, który znalazł się w trudnej sytuacji życiowej. Po pierwsze wysoce nielogicznym wydaje się, że S. K. sprzedał kilka lat temu koparko-ładowarkę i mimo tego nie wydał ją nabywcy i w dalszym ciągu. Jaki wtedy miałby interes nabywca kupując sprzęt za kwotę jak zeznał świadek 60 000 zł z którego nie mógłby korzystać. Kwestia tej sprzedaży ujrzała światło dzienne dopiero, kiedy trwało postępowanie i synowi groziła odpowiedzialność karna. Co więcej, podobnie jak w przypadku koparko-ładowarki, tak jak i pozostałych sprzętów, S. K. twierdził, że sprzęty te są jego własności. Rzecz jednak w tym, że nie potrafił tej okoliczności w żaden sposób udowodnić, a jak już wspomniano kwestia jego władztwa nad tymi rzeczami podnoszona jest dopiero kiedy jego syn ma wyraźny interes w tym, aby sprzęt ten nie był jego własnością.

zeznania P. Ś.

Zeznania P. Ś. zdaniem Sadu nie są wiarygodne. Nie wytrzymują one konfrontacji z logiką i doświadczeniem życiowym. Wysoce wątpliwym jest, aby świadek nabył koparko-ładowarkę za niemałą kwotę 60 000 zł i jednocześnie nie spisywał na tę okoliczność żadnej umowy, nie pamiętał kiedy zawarł transakcję, a właściwie to nawet nie objął jej w posiadanie bo przecież sprzęt ten nadal pozostawał u sprzedającego.

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Jego wyjaśnienia skupiały się przede wszystkim na tym, że był u niego (...), który z nieznanych mu powodów nie zabezpieczył należycie sprzętów, a przecież rzeczy te zostały mu udostępnione. Pomijając już w tym miejscu powody braku odholowania omawianych sprzętów, to wskazać należy, że w badanej sprawie – zwłaszcza z perspektywy znamion czynu zabronionego zarzucanego oskarżonemu – nie jest istotne, czy przedmiotowe sprzęty zostały zabrane z działki dłużnika, czy też nie i z jakich powodów tak się stało. Istotnym jest, że przedmioty te zostały przez organ egzekucyjny zajęte. W. K. (1) o zajęciu wiedział i mimo to, rozporządził tymi przedmiotami i tym samym uniemożliwił licytacje tych przedmiotów. Przed Sądem wyjaśnił, ze nie wie czy koparko-ładowarka była zajęta przez (...) oraz że nie wie gdzie były te sprzęty, które miały zostać zlicytowane. Wskazywał również, że rzeczone maszyny służyły jego ojcu do pracy zarobkowej i zostały zakupione przez jego ojca. Wskazać należy, że (...) powiadomił dłużnika o zajęciu, a zatem W. K. (2) doskonale zdawał sobie sprawę z działań egzekucyjnych. Kwestia zaś własności jego ojca nad tymi przedmiotami nie znajduje żadnego potwierdzenia w zgromadzonej dokumentacji, nie była ona też przedmiotem żadnego postępowania przeciwegzekucyjnego i w ocenie Sądu jej podnoszenie w niniejszym postępowaniu stanowi realizację obranej linii obrony, która jednak w żadnym razie nie podważa poczynionych wyżej ustaleń faktycznych.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I i II

W. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. wiąże się z czynnościami mającymi na celu co najmniej ograniczenie zaspokojenia roszczeń wierzyciela, ale działanie sprawcy musi jednocześnie pozostawać w związku z prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym lub zabezpieczającym lub w związku z możliwością wszczęcia tego rodzaju postępowania. Przepis bowiem jednoznacznie wskazuje, że celem czynu sprawcy jest także dążenie do udaremnienia wykonania orzeczenia sądowego lub innego organu państwowego. Słusznie się przy tym przyjmuje, że chodzi o działanie dłużnika skierowane przeciwko każdej prawnej możliwości zajęcia aktywów dłużnika, a więc nie chodzi tu wyłącznie o orzeczenia wydane przez organy państwowe (tak słusznie R. Zawłocki [w:] System Prawa Karnego, t. 9, red. R. Zawłocki, 2015, s. 650; zob. również postanowienie SN z 13.11.2002 r., II KKN 121/01, LEX nr 56096).

Przedmiotem znamion czynnościowych jest mienie zajęte przez organ egzekucyjny na podstawie tzw. tytułu wykonawczego lub zabezpieczającego. Zajęcie to trwa do dnia uchylenia postanowienia o zajęciu, umorzenia egzekucji lub do dnia zakończenia egzekucji z zajętego przedmiotu (por. R. Zawłocki [w:] System Prawa Karnego, t. 9, red. R. Zawłocki, 2015, s. 661). Jednak jeśli dłużnik samodzielnie spłacił jedynego wierzyciela prowadzącego egzekucję z danej rzeczy dłużnika, to jej usunięcie spod zajęcia nie może być traktowane jako wyczerpujące znamiona art. 300 § 2 k.k., chyba że ta rzecz zostanie zajęta przez innych wierzycieli albo będzie mogła być także traktowana jako rzecz zagrożona zajęciem (por. wyrok SN z 7.03.1935 r., II K 1846/34, LEX nr 379757). Przedmiotem wykonawczym czynu z art. 300 § 2 k.k. jest również mienie zagrożone zajęciem. Oznacza to, że krąg znamion tego czynu zabronionego jest szerszy i obejmuje również sytuację, w której wierzyciel dłużnika wyraża wolę podjęcia działań zmierzających do przymusowego zaspokojenia swoich roszczeń, a to jest możliwe z chwilą, kiedy zobowiązanie dłużnika jest wymagalne, dłużnik go nie reguluje i nie istnieją inne przesłanki, które wskazywałyby na to, że nie dojdzie do przymusowego dochodzenia roszczeń przez wierzyciela, np. z uwagi na układ lub ugodę. Innymi słowy, chodzi o każde mienie dłużnika, które może być zajęte w przyszłości na podstawie wydanego już tytułu wykonawczego, tytułu egzekucyjnego lub tytułu zabezpieczającego lub nawet tytułów, które dopiero dany wierzyciel w przyszłości uzyska (tak T. Oczkowski, Przestępstwa na szkodę wierzycieli, M. Praw. 1999/11, s. 24–25; por. również J. Makarewicz, Kodeks..., s. 389 – w zakresie art. 282 k.k. z 1932 r.). Za w pełni słuszną należy uznać wykładnię pojęcia mienia zagrożonego zajęciem przyjętą przez Sąd Najwyższy w wyroku z 17.11.2011 r., V KK 226/11, OSNKW 2012/2, poz. 21, w myśl której „nie jest więc wymagane, aby w czasie przestępnego działania istniało już orzeczenie, którego wykonanie sprawca chce udaremnić” (tak też SN w wyroku z 4.12.1946 r., K 1585/46, OSN(K) (...), poz. 116, wydanym pod rządami art. 282 k.k. z 1932 r.). Przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. można się zatem dopuścić również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a więc w okresie, kiedy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze sądowej. Konieczne są więc istnienie długu, brak zaspokojenia wymagalnego długu i podjęcie działań przez wierzyciela, które będą skutkować egzekucją. Wystarczające jest zatem, by składniki majątku były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć (zob. wyrok SN z 8.02.2019 r., IV KK 546/17, LEX nr 2620268; wyrok SA w Warszawie z 31.01.2018 r., II AKa 286/17, LEX nr 2460059, czy też wyrok SA w Katowicach z 9.12.2016 r., II AKa 433/16, LEX nr 2202724). W szczególności będzie to dotyczyć wartościowych składników majątku dłużnika, gdyż to do nich w pierwszej kolejności będą skierowane czynności egzekucyjne lub zabezpieczające. Stąd też trafnie wskazuje się, że mieniem zagrożonym zajęciem będą także aktywa wspólników spółki osobowej, które będą przez nich np. usuwane lub ukrywane w związku z czynnościami wierzyciela podejmowanymi wobec spółki osobowej, w której są wspólnikami. Taka ocena prawna wynika z faktu, że po bezskutecznej egzekucji z majątku spółki będzie można skierować czynności egzekucyjne do wspólników spółki osobowej, którzy odpowiadają osobiście za niezaspokojone długi tej spółki (tak trafnie SA w K. w wyroku z 9.12.2016 r., II AKa 433/16).

Do dokonania przestępstw z art. 300 § 1 i 2 k.k. konieczne jest sprowadzenie skutku w postaci udaremnienia lub co najmniej utrudnienia zaspokojenia wierzyciela. Jeżeli czynność rozporządzająca zajętym mieniem dłużnika nie miała realnego wpływu na zaspokojenie wierzyciela, to pomimo wypełnienia pozostałych znamion stypizowanego w tym przepisie występku brak znamienia skutku w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela powoduje, że nie można uznać, iż doszło do popełnienia jednego z tych przestępstw (wyrok SA w Gdańsku z 22.12.2016 r., II AKa 372/16, LEX nr 2310600). Innymi słowy, czynności wykonawcze dłużnika muszą doprowadzić zawsze do „zubożenia” jego aktywów i co najmniej zmniejszenia możliwości całkowitego zaspokojenia wierzyciela. Kontynuowanie skutecznej egzekucji lub upadłości i doprowadzenie do zaspokojenia roszczeń wierzyciela z innych składników majątkowych dłużnika powoduje, że brak jest podstaw do przypisania przestępstwa sprawcy, który zrealizował swoim działaniem pozostałe jego znamiona (wyrok SA w Warszawie z 7.04.2014 r., II AKa 64/14, LEX nr 1455650; wyrok SA w Katowicach z 28.11.2013 r., II AKa 350/13, KZS 2014/4, poz. 67; wyrok SN z 14.06.2011 r., IV KK 31/11, LEX nr 848167; czy też wyrok SN z 26.06.2008 r., IV KK 42/08, OSNKW 2008/9, poz. 76; por. R. Zawłocki [w:] System Prawa Karnego, t. 9, red. R. Zawłocki, 2015, s. 662; M. Gałązka [w:] Kodeks..., red. A. Grześkowiak, K. Wiak, 2019, s. 1456). Natomiast jeśli na skutek działania prawnego wierzyciela lub syndyka mienie usunięte lub wyprowadzone przez dłużnika stanie się mieniem przeznaczonym do egzekucji lub wejdzie do masy upadłości, to te działania nie mają znaczenia dla oceny karnoprawnej dłużnika. W żaden sposób nie mogą zmienić faktu, że dłużnik dokonał jednego z omawianych czynów. Niewątpliwie jednak prymat interesu wymiaru sprawiedliwości przemawia za powrotem do kształtu znamion tego przestępstwa z poprzednich kodyfikacji karnych, tj. przestępstwa powszechnego, do znamion którego nie należał skutek w postaci co najmniej pogorszenia pozycji egzekwującego wierzyciela. Powiązanie znamion czynu ze skutkiem postaci udaremnienia zaspokojenia roszczeń swojego wierzyciela ma także ten skutek prawny, że usunięcie zajętego mienia, będącego własnością osób trzecich, niebędącego mieniem dłużnika, dokonane w ramach swoistej samopomocy, pozostaje w obecnym stanie prawnym całkowicie bezkarne (por. postanowienie SN z 28.06.2001 r., II KKN 518/98, LEX nr 51676, w którym przyjęto, że jest przestępstwem usunięcie zajętego mienia przez osoby, w stosunku do których nie było podstaw do prowadzenia egzekucji, gdyż taka okoliczność uprawniała do podjęcia działań mających na celu wyłączenie mienia osób trzecich spod egzekucji, jednak orzeczenie to zapadło pod rządami Kodeksu karnego z 1969 r., gdzie do znamion czynu nie należał skutek w postaci co najmniej udaremnienia roszczeń swojego wierzyciela).

Przestępstwa przeciwko interesom majątkowym wierzycieli z art. 300 § 1 i 2 k.k. można popełnić wyłącznie z winy umyślnej, przy czym w wypadku czynu godzącego również w prawidłowy przebieg egzekucji konieczny jest zamiar bezpośredni, kierunkowy, jakim jest chęć udaremnienia wykonania orzeczenia organu, które będzie uprawniać lub uprawnia do dokonania zajęcia.

Usunięcie i ukrycie dotyczą okoliczności faktycznych, polegających na tym, że sprawca swoim zachowaniem uniemożliwia dokonanie czynności zajęcia swojego mienia, nie wyzbywając się tytułu prawnego. Usunięcie oznacza niewątpliwie przemieszczenie mienia do innego miejsca, natomiast przy ukryciu sprawca nie traci bezpośredniej kontroli nad własnym mieniem, lecz podejmuje czynności maskujące wartościowe mienie czy też w inny sposób stwarza pozory braku posiadania tego rodzaju mienia (por. wyrok SN z 12.06.1934 r., II K 520/34, OSN(K) (...), poz. 18, dotyczący wykładni art. 282 k.k. z 1932 r., w którym udanie scharakteryzowano tę czynność wykonawczą jako czynienie rzeczy niedostępną). W tym ostatnim wypadku za ukrycie należy uznać także udzielenie odpowiedzi uprawnionemu do egzekucji podmiotowi, że wartościowych rzeczy nie posiada (tak SN w wyroku z 16.12.1935 r., II K 1433/35, OSN(K) (...), poz. 254, wydanym pod rządami art. 282 k.k. z 1932 r.). (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV)

Przenosząc powyższe teoretyczne rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy – co zresztą jest najistotniejsze z punktu widzenia prawnokarnego, że przedmioty wskazane w opisie czynu zostały zajęte w toku postepowania egzekucyjnego, dłużnik czyli oskarżony o zajęciu tym wiedział, a następnie dłużnik przedmioty te ukrył czym udaremnił ich licytację. W. K. (3) swoim zachowaniem wyczerpał więc znamiona czynu zabronionego z art. 300 § 2 kk. Jego czyn był zawiniony i społecznie szkodliwy w stopniu przekraczającym znikomość, stanowił więc przestępstwo.

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

W. K. (1)

I, II i III

Sąd uznał oskarżonego W. K. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 300 § 2 kk i za to na mocy powołanego przepisu w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

Sąd uznał oskarżonego W. K. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 300 § 2 kk i za to na mocy powołanego przepisu w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

Sąd, na podstawie art. 85 § 1 i § 2 kk, art. 85a kk oraz art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk biorąc za podstawę orzeczone powyżej kary pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu W. K. (1) karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

Sąd uznał, iż ww. kara, która w sposób najpełniejszy spełni swoje zadania będzie kara 4 miesięcy pozbawienia wolności za każdy z poszczególnych czynów oraz kara łączna w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności. W tej mierze należało wziąć pod uwagę przede wszystkim dotychczasową karalność oskarżonego oraz brak skruchy. Uwadze Sądu nie umknęło także to, że oskarżony popełnił przestępstwo godzące w ważne dobro, jakim jest pewność obrotu gospodarczego.

IV

Sąd, na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesił oskarżonemu W. K. (1) wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

W ocenie Sądu wobec oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, a orzeczony okres próby pozwoli zweryfikować postawioną prognozę.

V

Sąd, na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk zobowiązał oskarżonego W. K. (1) w okresie próby do informowania Sądu na piśmie, raz na kwartał o przebiegu okresu próby;

Zawieszając wykonanie kary, należy orzec przynajmniej jeden spośród środków (obowiązków) ujętych w art. 72 § 1 pkt 1-8 k.k. Sąd może tego nie uczynić tylko w przypadku, gdyby jednocześnie orzekł wobec oskarżonego środek karny. ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 marca 2022 r., sygn. II AKa 382/21). Na kanwie niniejszej sprawy Sąd nie orzekł wobec W. K. (1) żadnego środka karnego, stąd orzeczenie o obowiązku informacyjnym. Obowiązek ten ma zadziałać mobilizująco na oskarżonego i uświadomić mu, że powinien on postępować zgodnie z prawem.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd, karę i środki karne zastosował przy uwzględnieniu brzmienia art. 4 § 1 k.k. Działanie takie podyktowane było reformą prawa karnego, której znaczna część zaczęła obowiązywać w dniu 1 października 2023 r., a której prześwietlało zaostrzenie polityki karnej. Zatem względniejszy dla oskarżonego był stan prawny w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

Wzgląd na zasadę odpowiedzialności za wynik procesu nakazał obciążyć oskarżonego W. K. (1) częściowymi kosztami tego procesu w kwocie 200 zł.

Odstępstwo od ww. zasady ma charakter wyjątkowy ( Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 czerwca 2019 r., II AKa 92/19). Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie brak jest okoliczności, które uzasadniałyby zwolnienie W. K. (1) od obowiązku ponoszenia kosztów procesu w całości.

Kwota częściowych wydatków jest niewielka. Oskarżony zarabia. Popełniając przestępstwa powinien on liczyć się z konsekwencjami. Równolegle obowiązek ten stanowi dodatkową dolegliwość, która uświadomi oskarżonemu, że nie powinien on łamać przepisów prawa. Jednocześnie w pozostałym zakresie Sąd biorąc pod uwagę inne obowiązki ciążące na oskarżonym oraz jego sytuację rodzinną (posiada na utrzymaniu trójkę dzieci i partnerkę) nie obciążał W. K. (1) całością kosztów tego procesu.

Podpis