Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 4/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

W. K.

27 maja 2022 roku w P. bezpośrednio zmierzał do zmuszenia J. W. do zapłaty kwoty 50000 złotych w ten sposób, iż skierował wobec J. W. groźbę bezprawną rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego w postaci upublicznienia informacji odnośnie rzekomych przestępstw seksualnych dopuszczanych się przez pokrzywdzonego, przy czym zamiaru nie zrealizował z uwagi na postawę pokrzywdzonego

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. K. wiosną 2022 roku przez dłuższy okres czasu prowadziła rozmowy z J. W., w trakcie których nakłaniała go do uznania ojcostwa O. K.. W tym samym czasie M. K. złożyła także w (...) kurii zawiadomienie o nadużyciach seksualnych na jej szkodę ze strony J. W..

Częściowo zeznania świadka J. W. k. 11-12, k. 59-60,137-139

(...) screeny rozmów pokrzywdzonego z M. K. k. 158

Zeznania świadek M. K. k. 160

25 maja 2022 roku J. W. wysłał M. K. wiadomość tekstową, w której zażądał od M. K. wycofania zeznań złożonych w procesie kościelnym pod rygorem przekazania jej mężowi W. K. oraz pozostałym członkom jej rodziny informacji o jej niestosownym zachowaniu. Wiadomość ta spowodowała, iż M. K. zdecydowała przekazać mężowi informacje, iż nie jest on ojcem O. K..

(...) screeny rozmów pokrzywdzonego z M. K. k. 158

Zeznania świadek M. K. k. 160

Rozmowa ta miała miejsce w nocy z 25 na 26 maja 2022 roku. Wówczas M. K. powiedziała mężowi, iż miała być ona wielokrotnie gwałcona przez J. W., w wyniku czego na świat przyszedł jej najmłodszy syn.

Wyjaśnienia oskarżonego W. K. k. 77-78, k. 114, k. 135-136

(...) screeny rozmów pokrzywdzonego z M. K. k. 158

Zeznania świadek M. K. k. 160

W. K. w całości uwierzył w historie opowiedzianą mu przez jego żonę. Oskarżony wzburzył się zaistniała sytuacją. 27 maja 2022 roku w godzinach porannych W. K. wykonał kilka połączeń do J. W. z użytkowanego przez siebie numeru telefonu komórkowego. Po kilku krótkich połączeniach J. W. oddzwonił do W. K., z którym odbył trwająca niespełna 7 minut rozmowę.

Zeznania świadka J. W. k. 11-12, k. 59-60,137-139

Płyta CD k. 13

Protokół oględzin nagrania z k. 13, k. 20

Dane objęte tajemnicą telekomunikacyjną k. 34, k. 38-45

Analiza połączeń k. 55-58

Protokół zatrzymania rzeczy k. 67-71

Opinia biegłego informatyka k. 90-107

W czasie tej rozmowy W. K. zażądał od pokrzywdzonego zapłaty kwoty 50000 złotych tytułem kosztów utrzymania syna. Równocześnie W. K. zagroził J. W., iż w przypadku braku zapłaty rozgłosi uzyskane od żony informacje o jego rzekomych przestępstwach seksualnych, a także zniszczy go – powodując niemożność pełnienia posługi kapłańskiej.

Zeznania świadka J. W. k. 11-12, k. 59-60,137-139

Zeznania świadka M. W. k. 21-25, k.129

Zeznania świadka A. W. k. 30-31, k. 140

Po tym czasie W. K. wielokrotnie telefonował do J. W. oraz wysyłał mu wiadomości tekstowe. W trakcie tych kontaktów groził on pokrzywdzonemu, a także znieważał go słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe. Oskarżony odwiedził także końcem maja 2022 roku miejsce rodzinne oskarżonego, gdzie także zażądał zapłaty kosztów utrzymania O. K., grożąc rozgłoszeniem nadużyć seksualnych pokrzywdzonego.

Zeznania świadka J. W. k. 11-12, k. 59-60,137-139

Płyta CD k. 13

Protokół oględzin nagrania z k. 13, k. 20

Zeznania świadka M. W. k. 21-25, k.129

Zeznania świadka A. W. k. 30-31, k. 140

Dane objęte tajemnicą telekomunikacyjną k. 34, k. 38-45

Analiza połączeń k. 55-58

Zeznania świadka S. W. k. 88-89, k. 159-160

Opinia biegłego informatyka k. 90-107

Częściowo zeznania świadka M. B. k. 136

J. W. oparł się żądaniom oskarżonego i nie zapłacił żądanej przez niego sumy pieniężnej.

Zeznania świadka J. W. k. 11-12, k. 59-60,137-139

W. K. ma 47 lat. Oskarżony jest osobą żonatą, z którego to związku posiada 5 dzieci, w tym dwoje pełnoletnich. W. K. posiada wykształcenie wyższe. O. prowadzi działalność gospodarczą z zakresu mechaniki samochodowej, z którego to zajęcia uzyskuje miesięczny dochód w wysokości 4000- 5000 złotych . Oskarżony jest współwłaścicielem dwóch nieruchomości, w tym jednej zabudowanej budynkiem mieszkalnym . W skład mienia W. K. wchodzi także kilkanaście samochodów. Oskarżony W. K. jest osobą niekaraną. W. K. nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

Wyjaśnienia oskarżonego W. K. k. 77-78, k. 114, k. 135-136 w zakresie danych osobo poznawczych

Notatka o oskarżonym k. 108

Zaświadczenie o stanie majątkowym k. 109-110

Karta karna k. 122

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego W. K.

Oskarżony W. K. zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i w toku rozprawy głównej zdecydował się złożyć wyjaśnienia. W obydwu stadiach procesu oskarżony negował swoją odpowiedzialność karną. Niemniej jednak prezentował w tym zakresie odmienną linie obrony, co przełożyło się na treść jego depozycji. Tutaj wypada zwrócić uwagę, iż dużą cześć wyjaśnień złożonych przez W. K. w toku postępowania przygotowawczego dotyczy zarzutu zniszczenia mienia pokrzywdzonego. Dalej oskarżony w sposób ogólny przytoczył genezę swojego konfliktu z J. W.. Mianowicie jego żona M. K. końcem maja 2022 roku, przekazała mu, iż to pokrzywdzony jest ojcem jej najmłodszego dziecka. Do tego M. K. przekazała mu, iż dziecko to jest wynikiem wielokrotnych gwałtów na jej osobie ze strony pokrzywdzonego. Oskarżony przedstawiał również innego rodzaju działania pokrzywdzonego, o których wie ze słyszenia bądź z relacji jego żony, które miały go kompromitować jako osobę duchowną. Odnośnie zarzutu rozpoznawanego w tym postępowaniu W. K. w toku dochodzenia przyznał, iż faktycznie telefonował on do pokrzywdzonego. Oskarżony w trakcie tej rozmowy przyznał, iż zażądał od J. W. zapłaty kwoty 50000 złotych. Niemniej jednak w jego ocenie owe żądanie nie było w żaden sposób związane z grożeniem pokrzywdzonego. W. K. owo żądanie w toku dochodzenia usprawiedliwiał kosztami utrzymania małoletniego. Natomiast w trakcie rozprawy głównej oskarżony W. K. stanowczo zaprzeczył jakiejkolwiek rozmowie z pokrzywdzonym. W czasie rozprawy sądowej oskarżony podał, iż numer rozpoczynający się od cyfr 513 tylko formalnie należy do niego, gdyż jest zarejestrowany na jego firmę, a faktycznie korzysta z niego jego małżonka. Oskarżony wskazał, iż nigdy nie rozmawiał, nie dzwonił do pokrzywdzonego, gdyż ma do niego uraz w związku ze skrzywdzeniem jego żony. Oskarżony podał, iż był kilka dni później u rodziców pokrzywdzonego w M., jednak również tam nie żądał od nich żadnych pieniędzy. Sąd Rejonowy uznał wyjaśnienia oskarżonego W. K. za skrajnie niewiarygodne, złożone jedynie dla poprawy swojej sytuacji procesowej, do czego oczywiście uprawnia go prawo do obrony. Tutaj należy wskazać w pierwszej kolejności, iż wyjaśnienia W. K. są wewnętrznie sprzeczne. Oczywisty jest bowiem ich brak spójności w zakresie telefonowania do pokrzywdzonego 27 maja 2022 roku. Do tego ogół tych wyjaśnień nie przystaje do pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Przede wszystkim należy z całą kategorycznością stwierdzić, iż to oskarżony inkryminowanego dnia telefonował do pokrzywdzonego. Tutaj należy odnieść się do depozycji J. W., który podał na rozprawie, iż doskonale rozpoznaje on głos oskarżonego jako osoby, która wielokrotnie do niego dzwoniła grożąc i znieważając go. Fakt ten ma także potwierdzenie w dowodach rzeczowych. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na nagrania przedstawione przez pokrzywdzonego wraz z zawiadomieniem o przestępstwie, gdzie wyraźnie słychać głos mężczyzny, spójny z głosem W. K.. Oczywiście nie jest to nagranie z 27 maja 2022 roku, lecz z czerwca 2022 roku, Niemniej jednak trzeba zauważyć, iż oskarżony wypierał się jakichkolwiek kontaktów z pokrzywdzonym. Do tego należy zwrócić uwagę na analizę billingów przedstawionych przez operatora telekomunikacyjnego. Z danych tych wynika niezbicie, iż to numery zarejestrowane na oskarżonego wielokrotnie kontaktowały się z pokrzywdzonym. W szczególności należy zwrócić uwagę, iż inkryminowane połączenie nastąpiło z numeru o początku 501, a nie 513 jak podawał oskarżony. E. twierdzenia W. K., iż to jego żona wykonała to połączenie są całkowicie bezzasadne. Co więcej należy zwrócić uwagę, iż w toku dochodzenia dokonano protokolarnego zatrzymania telefonu komórkowego oskarżonego, w którym włożona byłą karta SIM odpowiadająca numerom telefonu, z którego wykonano inkryminowane połączenie. Do tego koniecznym jest zwrócenie uwagi, iż M. K. przyznała, iż w inkryminowanym czasie nie przebywała w pobliżu miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, a telefon o początku 513 logował się przecież w stacji (...) w K., w czasie odpowiadającym wizycie W. K. u rodziców pokrzywdzonego. T. samym należy zwrócić uwagę, iż również oskarżony wbrew swoim twierdzeniom korzystał z tego numeru telefonu. Zarazem należy zwrócić uwagę, iż z uwagi na wcześniej łączące pokrzywdzonego i żonę oskarżonego stosunki, J. W. z pewnością miał wcześniej zapisany jej faktyczny numer telefonu, zwłaszcza, iż jak zeznała M. K., potwierdzając to przedłożonymi wydrukami, kilka dni wcześniej prowadziła z nim korespondencje SMS-ową. T. samym należy stwierdzić wbrew postawie W. K. w toku procesu, iż to on telefonował do pokrzywdzonego 27 maja 2022 roku. Dalej odnosząc się już do faktycznej treści rozmowy oskarżonego z pokrzywdzonym należy zwrócić uwagę, iż J. W. w przeciwieństwie do oskarżonego zeznawał w toku całego procesu w sposób spójny. Pokrzywdzony na rozprawie wyraźnie zaznaczył, iż oskarżony brak zapłaty kwoty 50000 złotych powiązał z rozpowszechnieniem informacji na temat jego rzekomych przestępstw seksualnych. Sąd zdaje sobie sprawę, iż zeznania te stanowią jedyny dowód bezpośrednio przeczący pierwotnej wersji oskarżonego. Niemniej należy zwrócić uwagę także na postawę pozostałych świadków oskarżenia, a to M. W. A. W. czy S. W.. Osoby te przekazały, iż syn/brat kilkukrotnie żalił im się na tak opisane groźby. Co więcej istotne znaczenie miał również przebieg spotkania mającego miejsce w M.. Tam przecież oskarżony przy wielu świadkach artykułował tego samego rodzaju żądania połączone z groźbami. Okoliczność ta znacznie uwiarygadnia wersje pokrzywdzonego. Do tego owa wersja jest również wiarygodna nie tylko w obliczu jasnej, spójnej postawy w toku procesu, lecz także jest efektem negacji prawdziwości depozycji procesowych W. K., który w tym procesie okazał się wielokrotnie kłamać, nie tylko w aspektach kluczowych dla jego odpowiedzialności karnej, co wykazano w powyższej części uzasadnienia, ale także kwestiach zupełnie błahych, czego symbolem była jego negacja wykonywania zdjęć pokrzywdzonemu w toku rozprawy, kiedy to po okazaniu telefonu oskarżonego ujawniono posiadanie przez oskarżonego tego rodzaju zdjęć. Do tego należy zwrócić uwagę na nietypowa sytuacje motywacyjną oskarżonego, jego głębokie i usprawiedliwione wzburzenie, co w połączeniu z tak zebranym materiałem dowodowym sprawia, iż Sąd Rejonowy ocenił także jego pierwotne wyjaśnienia odnośnie kształtu forowania owego żądania za niewiarygodne. Natomiast Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne twierdzenia oskarżonego odnośnie jego motywacji. Tutaj należało zwrócić uwagę na zeznania M. K.. Nadto owe twierdzenia mają częściowo poparcie w sms przedłożonych przez żonę oskarżonego w toku rozprawy. T. samym Sąd uznał za wykazane, iż oskarżony działał w przeświadczeniu, iż jego żona była osobą pokrzywdzoną szeregiem przestępstw popełnionych przez J. W., w żadnym razie nie przesądzając czy owe przestępstwa miały w rzeczywiście miejsce, czy też stanowią one wersje przedstawioną w celu ratowania związku małżeńskiego. Zatem Sąd Rejonowy jedynie częściowo oparł się w trakcie rekonstrukcji stanu faktycznego w tej sprawie na wyjaśnieniach złożonych przez oskarżonego W. K..

oświadczenia wiedzy złożone przez świadka J. W.

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne oświadczenia wiedzy złożone przez świadka J. W. w zakresie odnoszącym się do inkryminowanego w tym procesie czynu. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż świadek pierwotnie swoją uwagę koncentrował na zniszczeniu 3 samochodów będących w jego posiadaniu, a w sposób bardziej poboczny odnosił się do kwestii szantażu/gróźb/zniewag. E. zrozumiałym jest, iż owe zeznania z dochodzenia są bardziej ubogie w szczegóły, aniżeli zeznania złożone na rozprawie głównej. Również dopiero na rozprawie głównej J. W. miał okazje porównać wizerunek oskarżonego z jego głosem. Stąd też nie budzi wątpliwości, iż dopiero na tym etapie procesu pokrzywdzony w sposób kategoryczny stwierdził, iż to W. K. dzwonił do niego 27 maja 2022 roku. Dodatkowo trzeba mieć na uwadze fakt, że pokrzywdzony już na wstępnym etapie procesu, przedłożył nagranie późniejszych telefonów od jak się póżniej okazało oskarżonego, gdzie W. K., pozostawiał na poczcie głosowej telefonu pokrzywdzonego informacje zawierające szereg zniewag i gróźb choć irrelewantnych w świetle uregulowań kodeksu karnego. Dalej wypada zwrócić uwagę, iż zeznania J. W. mają pełne pokrycie w analizach danych przedstawionych przez operatora telekomunikacyjnego. Jego zeznania licują także z efektem badania telefonu oskarżonego przez biegłego informatyka. Następnie należy zwrócić uwagę, iż J. W. w toku rozprawy w sposób dokładny opisał groźbę połączoną przez oskarżonego z żądaniem zapłaty kwoty 50000 złotych. W tym zakresie pokrzywdzony wspomniał wprost o upublicznieniu informacji o jego domniemanych przez oskarżonego przestępstwach, a także zniszczeniu w posłudze kapłańskiej. Warto zwrócić uwagę, iż owe groźby są zbieżne z groźbami, o których wspominali rodzice i siostra pokrzywdzonego, które to groźby W. K. miał artykułować kilka dni później w M.. Okoliczność ta także wpływa na wiarygodność przedstawionej przez pokrzywdzonego wersji zdarzenia. Nadto koniecznym jest zastrzeżenie, iż J. W. jednoznacznie wskazywał o wielości tego rodzaju gróźb, co dezawuuje możliwość błędnego zrozumienia przez pokrzywdzonego przekazu informacyjnego wystosowanego przez W. K. 27 maja 2022 roku. Natomiast z uwagi na treść skargi oskarżycielskiej owe zeznania J. W. mogły mieć jedynie subsydiarne znaczenie dla oceny zdarzenia objętego aktem oskarżenia. Należy przy tym zauważyć, iż J. W. w odróżnieniu od postawy oskarżonego w toku rozprawy głównej zeznawał w sposób rzeczowy, odnosząc się do sfery faktów, nie wychodząc poza zakres przedmiotowy niniejszego postępowania. J. W. relacjonował także w sposób bardziej opanowany, aniżeli oskarżony. Niemniej po pokrzywdzonym także widać było głęboki uraz do oskarżonego i silny konflikt pomiędzy tymi mężczyznami. Dalej należy ocenić, że oświadczenia wiedzy pokrzywdzonego są wewnętrznie spójne. Owe depozycje są także zgodne z zasadami wiedzy czy doświadczenia życiowego. Zeznania te mają także swoje oparcie w zeznaniach członków jego rodziny, którzy relacjonowali podobne działania oskarżonego popełnione w ich domu rodzinnym. Koniecznym jest także zwrócenie uwagi na spójność tych depozycji z danymi o charakterze rzeczowym. Stąd też Sąd Rejonowy ocenił, iż zeznania J. W. są wiarygodne, a z uwagi na ich charakter stanowiły główną podstawę rekonstrukcji faktycznej inkryminowanego zdarzenia.

zeznania świadka M. W..

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania świadka M. W.. Świadek ta w sposób niezwykle szczegółowy przedstawiła zdarzenie z udziałem oskarżonego, które miało miejsce w jej domu rodzinnym. Świadek już na etapie postępowania przygotowawczego zeznała o wizycie dwóch mężczyzn, którego to faktu nie zweryfikowano w toku czynności śledczych, a który to fakt ujawnił się po wysłuchaniu M. B.. Dalej należy mieć na względzie, iż świadek pomimo relacji łączących ją z pokrzywdzonym, zeznawała w sposób chłodny, opanowany. M. W. zeznawała w sposób rzeczowy i nie dała się zbić z pantałyku pomimo szeregu prowokacyjnych zachowań oskarżonego. Co ważne świadek opisała nie tylko zdarzenie z M., co miało jedynie subsydiarne znaczenie wobec treści skargi oskarżycielskiej, ale także przyznała, iż jej syn żalił jej się na podobne groźby artykułowane wobec jego osoby. Zatem świadek ta była świadkiem pośrednim, ze słyszenia inkryminowanego zachowania. Trzeba przy tym spostrzec, iż analiza zeznań złożonych przez M. W. nie dała podstaw do podważenia ich prawdziwości. Zeznania te licują także z zeznaniami S. W. czy A. W.. Pomiędzy tymi depozycjami brak jest sprzeczności o charakterze zewnętrznym. Są one także spójne wewnętrznie. Zeznania M. W. są także zbieżne z zasadami doświadczenia życiowego, a opisywany w nich sposób zachowania oskarżonego, znalazł także odzwierciedlenie w zarejestrowanym na rozprawie sposobie zachowania się W. K.. T. wszystko skłoniło Sąd do uznania zeznań M. W. za wiarygodnych, jednakże ich przydatność dla rozstrzygnięcia tego procesu należy uznać za ograniczoną.

zeznania złożone przez A. W.

Podobnie wiarygodne lecz średnio przydatne dla celów tego procesu karnego okazały się być zeznania złożone przez A. W.. Jej zeznania były koherentne z oświadczeniami wiedzy jej rodziców, odnoszących się do przebiegu zdarzenia z M.. Niemniej jednak A. W. sama wskazała, iż nie była świadkiem całego spotkania, a do tego brała w nim udział tylko i wyłącznie poprzez połączenie video. Świadek częściowo także potwierdziła oświadczenia jej brata w zakresie artykułowania względem niego gróźb bezprawnych. Z uwagi na role A. W., którą pełniła ona w zdarzeniu w M., jej zeznania mają jedynie marginalne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Niemniej w ocenie Sądu brak jest podstaw do podważenia ich wiarygodności. W szczególności świadek wspomniała o żądaniach finansowych forowanych w zamian za milczenie dotyczące rzekomych przestępstw popełnianych przez jej brata, co jest spójne z relacją jej rodziców. Zarazem należy zwrócić uwagę, iż z uwagi na sposób brania udziału w tym spotkaniu A. W. mogła nie widzieć biorącego w tej rozmowie udziału M. B.. Świadek odnosząc się do tej kwestii powiedziała wprost, iż w kamerze widziała tylko oskarżonego. Natomiast obecność M. B. została potwierdzona przez zeznania M. i S. W.. Zatem zeznania ocenianej świadek miały minimalne znaczenie dla poczynienia w tej sprawie relewantnych ustaleń faktycznych.

Depozycje złożone przez świadka S. W.

Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności depozycji złożonych przez świadka S. W.. Świadek ten w sposób konsekwentny opisał najście oskarżonego w jego domu rodzinnym. S. W. opisał swój udział w tym spotkaniu, zwracając uwagę, iż przystąpił do niego dopiero wówczas kiedy jego uwagę zwróciły podniesione głosy gości. Dalej należy zwrócić uwagę, iż S. W. zeznawał w sposób szczery lecz zarazem opanowanym. Jego depozycje odnosiły się tylko i wyłącznie do sfery faktów. W zeznaniach tych świadek wyraźnie wskazał, iż słyszał on szantaż ze strony W. K.. Dodatkowo należy wskazać, iż S. W. opisał również udział w tym zdarzeniu M. B.. Zeznania te są także spójne wewnętrznie. Brak jest możliwości wykazania ich ewentualnej kłamliwości. Niemniej jednak należy zwrócić uwagę, iż owe oświadczenia wiedzy nie odnoszą się do inkryminowanego zdarzenia. Stąd też ich rola w tym procesie sprowadza się jedynie do uwiarygodnienia oświadczeń wiedzy składanych przez J. W..

zeznania M. B.

Jedynie częściowo wiarygodne okazały się być zeznania M. B. to jest uczestnika zdarzenia z M.. Świadek ten zaprzeczył bowiem, aby oskarżony miał w ogóle wspominać o kwestiach natury finansowej. Teza ta jest jawnie sprzeczna nie tylko z zeznaniami rodziny W., lecz także postawą oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego kiedy przyznał on, iż artykułował tego rodzaju żądania, zaprzeczając przy tym forowaniu gróźb. Należy również zwrócić uwagę na wielość osób zeznających w sposób kategoryczny, iż także w M. W. K. miał stawiać rodzinie W. żądania finansowe. Natomiast Sąd Rejonowy uznał zeznania M. B. za cenne źródło dowodowe w zakresie ustalenia stanu wzburzenia oskarżonego na skutek uzyskania przez niego informacji o braku ojcostwa i rzekomych przestępstwach popełnionych na szkodę jego żony. Wypada zwrócić tutaj uwagę, iż w świetle zeznań M. B. oskarżony w całości uwierzył w przekaz informacyjny jego małżonki. Natomiast podobnie jak przypadku pozostałych świadków biorących udział w zdarzeniu w M. zeznania M. B. miały marginalne znaczenie w kontekście ustalenia przebiegu zdarzenia z 27 maja 2022 roku, gdyż sam świadek oświadczył, iż nie posiada w tym zakresie żadnej wiedzy.

zeznania złożone przez M. K.

Częściowo wiarygodne przydatne się być także zeznania złożone przez M. K.. W tym zakresie należy zwrócić uwagę, iż jest ona osobą najbliższą dla oskarżonego, a także silnie skonfliktowaną z pokrzywdzonym J. W.. Zarazem wypada dostrzec, iż świadek podała, iż nie przypomina sobie rozmowy z pokrzywdzonym w dniu 27 maja 2022 roku, co świadczy przecież na niekorzyść oskarżonego, biorąc pod uwagę, iż rozmowa ta wynika wprost z danych przedstawionych przez operatora telefonii komórkowej. Dalej trzeba mieć również na względzie fakt, iż M. K. wskazał, iż użytkuje ona numer telefonu o początku 513. Jest to o tyle istotne, że z przedstawionych bilingów jednoznacznie wynika, że inkryminowana rozmowa miała miejsce z telefonu o numerze zaczynającym się od cyfr 501. Dalej M. K. zaprzeczyła aby końcem maja przebywała w okolicach domu pokrzywdzonego. Okoliczność ta również wpływa niekorzystnie na ocenę wyjaśnień oskarżonego, wskazując pośrednio że oskarżony miał dostęp także do numer 513, gdyż ów telefon logował się wówczas w stacji (...) w K.. Równocześnie wypada zwrócić uwagę, iż świadek nie miała wiedzy na temat kontaktów jej męża z oskarżonym, co przecież nie może zostać uznane za równoznaczne z tym, iż tego rodzaju kontaktów nie było, zwłaszcza iż czegoś przeciwnego dowodzą znajdujące się w aktach sprawy nagrania. Dalej zapewnienia M. K., iż jej mąż nigdy nie żądał od pokrzywdzonego pieniędzy nie mają żadnego potwierdzenia w okolicznościach przez świadka zaobserwowanych, a więc stanowią jedynie swego rodzaju domniemanie M. K.. Warto przy tym zwrócić uwagę, iż tego rodzaju żądania słyszał nie tylko J. W., lecz także jego rodzina, zeznająca w tym postępowaniu. Nadto wypada zwrócić uwagę, że w świetle tych depozycji owe żądania miały być łączone z groźbą bezprawną. Co więcej należy zaznaczyć, iż M. K. nie przyznała się zeznając w charakterze świadka do szantażu wobec J. W., lecz jedynie do informowania go o konieczności łożenia na utrzymanie jego syna. Okoliczność tę należy zestawić z wyjaśnieniami jej męża z rozprawy, które swoje poprzednie wyjaśnienia dezawuował poprzez chęć ochrony żony, co przecież byłoby niepotrzebne uznając za prawdziwe zeznania M. K. odnośnie kształtu owych żądań finansowych. Natomiast Sąd Rejonowy uznał zeznania M. K. za przydatne w kontekście ustalenia sytuacji motywacyjnej oskarżonego, który kilkadziesiąt godzin wcześniej miał dowiedzieć się od niej o braku ojcostwa biologicznego względem jej najmłodszego syna, a także faktu, iż oskarżony całkowicie uwierzył w jej zapewnienia odnoszące się do przestępnego charakteru kontaktów seksualnych łączących świadka z pokrzywdzonym. T. wszystkie okoliczności spowodowały, iż Sąd Rejonowy uznał za jedynie częściowo przydatne dla odtworzenia stanu faktycznego w tej sprawie oświadczenia wiedzy złożone na rozprawie głównej przez świadka M. K..

dane przedstawione przez operatora telekomunikacyjnego wraz z miejscem logowania się poszczególnych urządzeń

Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miały także dane przedstawione przez operatora telekomunikacyjnego wraz z miejscem logowania się poszczególnych urządzeń. Owe dowody mają charakter rzeczowy i nie były kwestionowane w toku procesu. Z ich treści wynika w sposób niezbity, iż to posiadacz numer o początku 501 kontaktował się z pokrzywdzonym inkryminowanego dnia. Nadto zestawienie tych danych oraz zeznań M. K., a także nagrań przedłożonych przez pokrzywdzonego świadczy o dostępie oskarżonego do numeru telefonu o początku 513.

nagrania przedstawione na płycie CD przez pokrzywdzonego wraz z zawiadomieniem o popełnieniu przestępstwa.

Doniosłą rolę odegrały także nagrania przedstawione na płycie CD przez pokrzywdzonego wraz z zawiadomieniem o popełnieniu przestępstwa. Wprawdzie owe nagrania dotyczą innych zdarzeń. Niemniej owe nagrania, a w szczególności zarejestrowanych na nich głos przeczą twierdzeniom W. K. o braku jego kontaktów z pokrzywdzonym, w tym kontaktów o charakterze bezprawnym.

wydruki SMS przedłożone przez M. K.

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne wydruki SMS przedłożonych przez M. K.. Owe wydruki dokumentują sytuacje motywacyjną oskarżonego w inkryminowanym czasie, a także dowodzą iż również J. W. w inkryminowanym czasie uciekał się do stosowania szantażu, czego dowodzi wiadomość uwidoczniona jako pierwsza na k. 158 akt przedmiotowej sprawy.

opinia biegłego informatyka

Pewne znaczenie dla losów tego postępowania miała natomiast opinia biegłego informatyka. Biegły ten jest osobą obca dla stron, nie mającą żadnego interesu w złożeniu fałszywej opinii. Strony nie podniosły także zarzutów odnośnie obranej przez biegłego metodologii biegłego, wniosków końcowych. Opinia ta jest pełna, jasna i pozbawiona jakichkolwiek sprzeczności. W ocenie Sądu symptomatyczne w tej opinii są następujące okoliczności wpływające na ocenę zebranych w sprawie dowodów o charakterze osobowym. Mianowicie biegły wykazał, iż w telefonie posiadanym przez oskarżonego, znajdowała się karta sim, z której wykonano inkryminowane połączenie w świetle przedstawionych bilingów, co przeczy twierdzeniom W. K., iż ów telefon wykonała jego żona. Nadto sposób zapisania przez oskarżonego numeru pokrzywdzonego świadczy zarówno o silnym konflikcie stron oraz daniu przez oskarżonego wiary w zapewnienie jego żony.

notatki urzędowe, protokoły oględzin, a także dane osobo poznawcze oskarżonego : karta karna, notatka o podejrzanym, zaświadczenie o stanie majątkowym.

Sąd Rejonowy uznał także za przydatne dla pozostałe dokumenty przedstawione wraz z aktem oskarżenia do przeprowadzenia w toku postępowania jurysdykcyjnego. Dokumenty te zostały sporządzone we właściwej formie, przez osoby do tego uprawnione. Co więcej owe dokumenty zarówno w warstwie formalnej i merytorycznej nie były w żaden sposób kwestionowane w toku tego procesu przez którąkolwiek ze stron. T. samym Sąd Rejonowy uznał za przydatne dla odtworzenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie notatki urzędowe, protokoły oględzin, a także dane osobo poznawcze oskarżonego : karta karna, notatka o podejrzanym, zaświadczenie o stanie majątkowym. T. samym powyższe dokumenty stanowiły także podstawę ustaleń faktycznych Sądu.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

zeznania złożone przez świadka J. Ś.

Sąd Rejonowy ocenił jako nieprzydatne dla rozstrzygnięcia sprawy zeznania złożone przez świadka J. Ś.. W tym zakresie należy zwrócić uwagę, iż osoba ta nie posiadała żadnej wiedzy odnoszącej się do inkryminowanego zachowania. Przesłuchanie świadka w toku dochodzenia warunkowane było kwestią uszkodzenia samochodów pokrzywdzonego. Świadek nie posiadał także bliższych informacji odnoszących się do konfliktu pomiędzy pokrzywdzonym, a W. K.. Stąd też należało ocenić, iż zeznania J. Ś. nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

W. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W. K. został oskarżony o to, że w dniu 27 maja 2022 roku podczas połączenia telefonicznego kierował wobec J. W. groźbę bezprawną rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci pokrzywdzonego oraz kierując słowa „zniszczenia w posłudze kapłańskiej” żądał od pokrzywdzonego zapłaty pieniędzy w kwocie nie mniejszej niż 50000 złotych tj. czynu stanowiącego występek z art. 191 § 1 k.k.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy niebagatelne znacznie miała zmiana treści art. 191 § 1 k.k., która weszła w życie w dniu 1 października 2022 roku. Według aktualnego brzmienia tego przepisu występku tego dopuszcza się ten kto stosując przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną, zmusza ją lub inną osobę do określonego działania, zaniechania lub znoszenia. Natomiast przed 1 października 2023 roku przepis ten miał następującą treść kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia. T. krótkie zestawienie daje asumpt do stwierdzenia, iż do czasu wejścia owej nowelizacji przestępstwo stypizowane w art. 191 § 1 k.k. miało charakter formalny i do jego dokonania wystarczające było jedynie zastosowanie przemocy bądź groźby bezprawnej w danym celu – określonym przez znamiona modalizujące. Natomiast po zmianie tego przepisu dla bytu tego typu czynu zabronionego w etapie stadialnym dokonania konieczne jest powstanie skutku czyli wywołanie przez sprawcę oczekiwanego efektu w postaci zmuszenia pokrzywdzonego do określonego działania\/zaniechania. Nie uległy zmianie natomiast pozostałe elementy tego typu czynu zabronionego i tak po 1 października 2023 roku występek ten jest dalej typem powszechnym, a więc zdatnym do popełnienia przez nieograniczony zbiór osób zdolnych do ponoszenia odpowiedzialności karnej. Natomiast czynność sprawcza polega na stosowaniu przemocy bądź groźby bezprawnej w celu zmuszenia pokrzywdzonego do określonego działania bądź zaniechania. Jako przemoc w polskim systemie prawa karnego należy rozumieć na gruncie tego przepisu fizykalne oddziaływanie zmierzające do przełamania woli/oporu pokrzywdzonego. W ocenie Sądu brzmienie art. 191 § 1a k.k. nie daje podstaw do rozciągnięcia pojęcia przemocy na gruncie typu podstawowego do zachowań innych aniżeli stosowanie przemocy/fizykalnego oddziaływania wobec osoby. P. odmiennego zapatrywania wskazywałoby bowiem na nieracjonalność wprowadzenia do kodeksu przepisu 191 § 1a k.k., który to występek jest przecież zagrożony takim samym wymiarem kary. Kolejno pojęcie groźby bezprawnej ma swoją definicje legalną w art. 115 § 12 k.k. i według tego przepisu groźbą bezprawną jest zarówno groźba, o której mowa w art. 190 – czyli groźba popełnienia przestępstwa na szkodę zagrożonego bądź osoby dla niego najbliższej , jak i groźba spowodowania postępowania karnego lub innego postępowania, w którym może zostać nałożona administracyjna kara pieniężna, jak również rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej; nie stanowi groźby zapowiedź spowodowania postępowania karnego lub innego postępowania, w którym może zostać nałożona administracyjna kara pieniężna, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem lub zachowaniem zagrożonym administracyjną karą pieniężną.

Przenosząc wyżej poczynione rozważania natury teoretycznej na grunt niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę, iż W. K. 27 maja 2022 roku (jak i kilka razy w późniejszym czasie – czego nie objął jednak zakres skargi oskarżycielskiej) zażądał od pokrzywdzonego J. W. kwoty 50000 złotych tytułem kosztów utrzymania jego syna grożąc przy tym pokrzywdzonego, iż w przypadku braku zapłaty rozgłosi informacje o rzekomych przestępstwach seksualnych pokrzywdzonego i zarazem zniszczy go w posłudze kapłańskiej. W ocenie Sądu Rejonowego nie ulega wątpliwości, iż w tego rodzaju wypadku W. K. posłużył się w swoim działaniu groźbą bezprawną. Groźba ta polega zarówno na fakcie rozgłoszenia w przestrzeni publicznej informacji naruszającej cześć pokrzywdzonego, jak groźbie stypizowanej w art. 190 § 1 k.k. Sąd zwraca uwagę, iż tego rodzaju zapowiadane działanie oskarżonego realizowałoby przecież znamiona przestępstwa z art. 212 § 1 k.k., a nawet zakładając prawdziwość jego przekazu, wątpliwe byłoby spełnienie przez oskarżonego wymogów zawartych 213 § 1 i 2 k.k. Zarazem oczywistym jest, iż celem wystosowania owej groźby przez W. K. było zmuszenie pokrzywdzonego do zapłaty kwoty 50000 złotych. Dla realizacji znamion występku nie ma znaczenia fakt posiadania przez oskarżonego w chwili czynu podejrzeń, co do swojego ojcostwa. Co więcej przyjęcie, iż oskarżony działał w celu dochodzenia wierzytelności sprowadziłoby na oskarżonego odpowiedzialność za typ kwalifikowany, określony w art. 191 § 2 k.k. Natomiast w ocenie Sądu zachowanie oskarżonego nie było nacechowane na zwrot wierzytelności, lecz jedynie stanowiło swoista odpłatę/ cenę moralną za fakt konieczności wychowywania nie swojego dziecka. Oczywistym przy tym jest, iż oskarżony miał pełna świadomość popełnianego przez niego czynu i działał w tym zakresie w zamiarze bezpośrednim. Inną kwestią jest tutaj stopień winy oskarżonego, o czym mowa będzie w kolejnych częściach uzasadnienia. Finalnie wypada zwrócić uwagę, iż działania oskarżonego nie przyniosły oczekiwanych efektów i pomimo zastosowania wobec J. W. w określonym celu groźby bezprawnej, W. K. nie osiągnął swojego celu, a to nie zmusił pokrzywdzonego do zapłaty kwoty 50000 złotych. Okoliczność ta każe stwierdzić, iż oczywiście korzystniejsze dla oskarżonego było zastosowanie ustawy karnej z dnia wyrokowania, albowiem w tym stanie prawnym możliwym do przypisania oskarżonemu był jedynie występek z art.191 § 1 k.k. zakończony w fazie usiłowania – co przecież niemal automatycznie wiąże się z mniejszym stopniem społecznej szkodliwości aniżeli przypisanie czynu zabronionego w fazie dokonania. Dlatego też dokonując subsumcji wyżej poczynionych ustaleń faktycznych do przytoczonych powyżej norm prawnych, należy stwierdzić, że zachowanie W. K. wypełniło znamiona występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 191 § 1 k.k.

Powyższe stwierdzenia implikowały podjęcie przez Sąd rozważań w kontekście karygodności tego czyny poprzez pryzmat normy wypływającej z art. 1 § 2 k.k. Nie ulega wątpliwości, iż ustawodawca enumeratywny katalog kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości zawarł w art. 115 § 2 k.k. Zgodnie z tym przepisem przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Przekładając powyższe na okoliczności niniejszej sprawy Sąd Rejonowy ocenił, iż zachowanie W. K. było społecznie szkodliwe w sposób nieznaczny, aczkolwiek przekraczający próg znikomości. Za tego rodzaju stwierdzeniem należały następujące okoliczność obciążające. Oskarżony zagroził pokrzywdzonemu zachowaniem mogącym mieć niebagatelne znaczenie dla jego dalszej kariery zawodowej, a także mogącym mieć szerokie reperkusje w środowisku lokalnym. Nie bez znaczenia jest także rodzaj aktywności, do której oskarżony zmuszał J. W., a to zapłata dużej ilości pieniędzy, a to kwoty 50000 złotych. Niemniej jednak w sprawie oprócz tych okoliczności obciążających, które dezawuują możliwość przyjęcia znikomego stopnia społecznej szkodliwości, znajduje się więcej okoliczności łagodzących odium czynu oskarżonego, które to okoliczności implikowały przyjęcie niskiego/nieznacznego stopnia karygodności tego czynu. T. rodzaju czynnikami są przede wszystkim okoliczności tego czynu. Należy zwrócić uwagę, iż W. K. owej groźby podjął się zaledwie kilkadziesiąt godzin po tym jak dowiedział się, iż nie jest on ojcem dziecka swojej żony, a owo dziecko miało powstać w wyniku gwałtu. Sąd Rejonowy oczywiście w tym miejscu nie odnosi się do prawdziwości tej tezy, jednakże wskazuje, iż wykazane zostało w tym procesie, iż W. K. uwierzył w zapewnienia jego żony. Dalej należy zwrócić uwagę, iż jak wynika z zeznań M. K. wspartych wydrukami wiadomości tekstowych żona oskarżonego sama wcześniej była przedmiotem szantażu ze strony pokrzywdzonego obliczonego na wycofanie przez nią zeznań złożonych w (...) kurii. Na poziom karygodności tego czynu w sposób oczywisty wpływa również fakt braku dokonania skutku opisanego w art. 191 § 1 k.k. tj. braku finalnego zmuszenia J. W. do zapłaty żądanej sumy pieniężnej. T. wszystko sprawiło, iż Sąd Rejonowy uznał ów czyn za społecznie szkodliwy w stopniu nieznacznym, spełniającym jednak poziom wymagalny dla bytu przestępstwa przez art. 1 § 2 k.k.

Czyn oskarżonego W. K. był także zawiniony w świetle normatywnej teorii winy recypowanej w polskim prawie karnym w art. 1 § 3 k.k. Mianowicie można postawić oskarżonemu relewantny zarzut braku posłuchu dla normy sankcjonowanej. W tym względzie należy stwierdzić, iż oskarżony W. K. jest osobą dorosła, ukształtowaną życiową, posiadającą wyższe wykształcenie. Z pewnością oskarżony zdawał więc sobie sprawę z treści normy sankcjonowanej zawierając się ogólnikowo w absolutnym zakazie szantażu. Oskarżony W. K. nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo, przez co brak jest choćby minimalnych wątpliwości odnośnie jego poczytalności tempore criminis w rozumieniu art. 31 § 1 k.k. Oskarżony nie działał również w stanie wyższej konieczności. W. K. jest bowiem osobą dobrze sytuowaną, nie potrzebującą dla zapewnienia kosztów utrzymania siebie i swojej rodziny, środków pieniężnych stanowiących własność pokrzywdzonego. Niemniej jednak w ocenie Sądu Rejonowego stopień winy oskarżonego mimo tych podniesionych wyżej okoliczności należy ocenić jako niski, zbliżony wręcz do minimalnego wymaganego dla uznania zawinienia na gruncie art. 1 § 3 k.k. Za tego rodzaju sytuacją przemawia bowiem szczególna sytuacja motywacyjna oskarżonego, który kilkadziesiąt godzin wcześniej dowiedział się od swojej żony, iż pokrzywdzony jest ojcem jej najmłodszego dziecka, które było dotąd wychowane przez oskarżonego jako własne. Nadto oskarżony uwierzył M. K., iż została ona ofiarą wielokrotnych przestępstw seksualnych. T. wszystko popchnęło oskarżonego do nierozważnych działań, w tym do wystosowania owej groźby bezprawnej w celu zmuszenia pokrzywdzonego do zapłaty kwoty 50000 złotych jako kosztów utrzymania O. K.. T. samym należy ocenić, iż stopień winy oskarżonego kształtował się na niskim poziomie.

Pomimo stwierdzenia, iż stopień społecznej szkodliwości jak i winy oskarżonego nie był znaczny, w ocenie Sądu Rejonowego niezasadnym byłoby zastosowanie w tej sprawie instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Mianowicie postawa oskarżonego w toku procesu, w tym jego agresywne podejście do pokrzywdzonego, wskazują, iż nie tylko nie wyraża on żadnej skruchy, lecz także nie daję rękojmi tego, iż poprzestanie na warunkowym umorzeniu postępowania karnego będzie wystarczające aby stwierdzić, iż tego rodzaju reakcja prawno karna będzie wystarczająca, aby zapewnić przestrzeganie przez oskarżonego porządku prawnego, a w szczególności zapobiec popełnieniu przez niego kolejnego przestępstwa. W tym względzie konieczne jest spostrzeżenie chociażby na zachowanie W. K. podczas dwóch terminów rozpraw, kiedy to zachowywał się bardzo niestosownie, a uwagi podnoszone przez oskarżonego w kierunku pokrzywdzonego i członków jego rodziny wskazują na nie tylko brak ogłady, lecz także dużą dozę złośliwości, celowego działania zmierzającego do dokuczenia pokrzywdzonemu/ członkom jego rodziny. Co więcej niektóre stwierdzenia podnoszone na forum rozprawy, pomimo licznych pouczeń przewodniczącego mogły w bardzo poważnym stopniu naruszyć cześć, dobre imię pokrzywdzonego, a także wpływać na dobro prawne w postaci wolności (chociażby robienie zdjęć pokrzywdzonemu w trakcie składania zeznań czy też mówienie do niego fraz typu „pójdziesz siedzieć”) Na marginesie należy dodać, iż W. K. był w przeszłości karany za przestępstwo umyślne, które uległo zatarciu tuż przed wszczęciem tego postępowania. T. wszystko sprawiło, iż Sąd Rejonowy uznał, iż niestosownym byłoby obdarzenie oskarżonego dobrodziejstwem warunkowego umorzenia postępowania karnego.

W związku z wyżej podniesioną argumentacją Sąd Rejonowy w punkcie I uzasadnianego wyroku uznał oskarżonego W. K. za winnego tego, że27 maja 2022 roku w P. bezpośrednio zmierzał do zmuszenia J. W. do zapłaty kwoty 50000 złotych w ten sposób, iż skierował wobec J. W. groźbę bezprawną rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego w postaci upublicznienia informacji odnośnie rzekomych przestępstw seksualnych dopuszczanych się przez pokrzywdzonego, przy czym zamiary nie zrealizował z uwagi na postawę pokrzywdzonego tj. czynu stanowiącego występek z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 191 § 1 k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

W. K.

I

I

W. K. przypisano w tym postępowaniu występek z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 191 § 1 k.k. Wedle przywołanego przepisu części szczególnej kodeksu karnego ów występek jest co do zasady zagrożony karą pozbawienia wolności w wymiarze do 3 lat. Niemniej jednak wypadało zauważyć, iż przestępstwo dokonane przez W. K. zostało popełnione 27 maja 2022 roku, a więc po wejściu w życie ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa. Okoliczność ta ma niebagatelne znaczenie dla niniejszej sprawy, albowiem w art. 72 pkt 1 tego aktu prawnego wskazano, iż skazując sprawcę, który w czasie trwania konfliktu zbrojnego na terytorium Ukrainy popełnił przestępstwo, o którym mowa w 191 § 1 -2 k.k. sąd orzeka karę pozbawienia wolności w wysokości nie niższej niż rok. Trywialnym jest tu wskazywanie, iż obecna szczególnie intensywna faza konfliktu zbrojnego na terytorium Ukrainy rozpoczęła się 24 lutego 2022 roku wraz z inwazją wojsk Federacji Rosyjskiej. Zarazem bezsporne jest, iż niniejsze uregulowanie, biorąc pod uwagę wykładnie językową oraz systemową (wzgląd na art. 6 k.k.) odnosi się do przestępstw wymienionych enumeratywnie w tym przepisie popełnionych także na terytorium Rzeczpospolitej. Zatem bez znaczenia jest fakt, że niniejsza sprawa nie miała charakteru międzynarodowego i w żaden sposób nie była chociażby pośrednio powiązana z tym konfliktem zbrojnym. Jednocześnie brzmienie tego przepisu wymusza na Sądzie wymierzenie sprawcy tego przestępstwa kary pozbawienia wolności., nie dając możliwości zastosowania kar nieizolacyjnych. Niemniej jednak przepis ten nie dezawuuje możliwości zastosowania wobec sprawcy instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. W ocenie Sądu Rejonowego w realiach niniejszego postępowania wymierzenie oskarżonemu kary roku pozbawienia wolności, a więc kary najniższej w ramach ustawowego zagrożenia byłoby karą nieadekwatną do stopnia społecznej szkodliwości tego czynu, a także nie przystająca do stopnia winy W. K. T. samym zostały spełnione przesłanki umożliwiające Sądowi skorzystać z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, wymienione w art. 60 § 2 k.k. Natomiast sposób skorzystania z tej instytucji określił art. 60 § 6 pkt 3 k.k., który to przepis uprawnia do wymierzenia właśnie w takich nadzwyczajnych okolicznościach kary o charakterze nieizolacyjnym. W ocenie Sądu Rejonowego to kara ograniczenia wolności w stosunkowo krótkim wymiarze bo zaledwie ¼ ustawowego zagrożenia w sposób najbardziej pełny spełni sądowe dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Kara ograniczenia wolności wywoła z pewnością bardziej trwały efekt resocjalizacyjny, aniżeli kara grzywny. Do tego właściwości i warunki osobiste oskarżonego nie sprzeciwiają się wykonaniu tej kary w formie prac społecznych. Tu należy zwrócić uwagę, że oskarżony prowadzi własną działalność gospodarczą, a więc jest w stanie tak ułożyć sobie obowiązki zawodowe, aby wykonać nie wysoki przecież miesięczny wymiar prac. Zarazem tego rodzaju kara bardziej aniżeli kara grzywny uzmysłowi W. K. nieopłacalność wkroczenia na drogę przestępstwa. Kara ta zarazem nie przekracza swoim odium stopnia społecznej szkodliwości przepisanego oskarżonemu czynu. Dłuższe oddziaływanie penitencjarne w stosunku do W. K. jawi się również jako uzasadnione biorąc pod uwagę zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, kiedy to W. K. nie tylko nie pojednał się z pokrzywdzonym – co w gruncie rzeczy jest zrozumiałe, lecz przede wszystkim jak wynika z zeznań występujących w tej sprawie świadków kontynuował tożsame jakościowo i przedmiotowo zachowania. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy miała także postawa oskarżonego podczas rzeczonego procesu, kiedy to oskarżony niemal bez przerwy prowokował pokrzywdzonego, co świadczy o braku wywarcia na niego dostatecznego wpływu samo wszczęcie i prowadzenie procesu karnego. T. wszystko sprawiło, iż w punkcie I uzasadnianego wyroku Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu W. K. kare 6 miesięcy ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym.

W. K.

II

I

W punkcie II uzasadnianego wyroku celowym było orzeczenie wobec oskarżonego W. K. środka karnego w postaci zakazu kontaktowania się oskarżonego z pokrzywdzonym J. W. oraz zakazem zbliżania na odległość mniejszą niż 100 metrów. W realiach niniejszej sprawy zostały spełnione wymogi formalne orzeczenia tego środka karnego określone w art. 41a § 1 k.k. Mianowicie uzasadnianym wyrokiem przypisano W. K. przestępstwo przeciwko wolności. Natomiast uzasadnienie faktyczne orzeczenia tego zakazu wiąże się przede wszystkim z faktem, iż przypisane W. K. przestępstwo nie było zachowaniem odosobnionym, incydentalnym, lecz jedynie elementem całego zbioru bezprawnego oddziaływania na pokrzywdzonego J. W.. W tym zakresie należy odwołać się wprost do zeznań pokrzywdzonego oraz członków jego rodziny, które to twierdzenia mają również oparcie w dowodach o charakterze rzeczowym, takich jak nagranie przedstawione w dochodzeniu, analizie danych przedstawionych przez operatora komunikacyjnego czy także w sposób pośredni opinii biegłego informatyka. Tutaj należy podnieść, iż W. K. jest nastawiony skrajnie negatywnie wobec J. W.. Jego zachowanie w tym zakresie jest przepełnione agresją o czym świadczy chociażby treść jego wyjaśnień złożonych w trakcie postępowania przygotowawczego. Warto zwrócić również uwagę, iż oskarżony nie omieszkał artykułować swego rodzaju gróźb wobec pokrzywdzonego w trakcie rozprawy głównej, nagrywanej w systemie audio video – kiedy to pomimo wielokrotnych wcześniejszych upomnień groził J. W. pozbawieniem wolności. T. wszystko wskazuje na bardzo silne zantagonizowanie oskarżonego względem pokrzywdzonego. Jednocześnie w ocenie Sądu Rejonowego zaniechanie przez oskarżonego dalszych jakichkolwiek kontaktów z J. W. będzie najlepszym remedium zapewniającym jego brak powrotu do przestępstwa. Sąd określając czas trwania tego środka karnego uwzględnił bardzo intensywne emocje żywione przez oskarżonego względem pokrzywdzonego, które nie ostygły pomimo upływu przeszło roku od poinformowaniu go przez M. K., iż nie jest on ojcem jej najmłodszego syna. Natomiast odległość 100 metrów określona jako cenzus zakazu zbliżania się nie powinna być dla oskarżonego szczególnie dotkliwa biorąc pod uwagę, iż od czerwca 2022 roku strony tego konfliktu mieszkają na terenie innych miejscowości, a łączą ich jedynie sprawy sądowe. Dlatego też w punkcie II wyroku z 2 października 2023 roku Sąd orzekł wobec W. K. środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonym J. W. oraz zakazu zbliżania się do niego na odległość mniejszą niż 100 metrów.

W. K.

III

I

Jednocześnie Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż z uwagi na cierpienia psychiczne doznane przez pokrzywdzonego J. W., o których zeznawał on w toku postępowania przygotowawczego, a także opisał na rozprawie głównej na skutek bezprawnego oddziaływania oskarżonego należało stosownie do treści art. 46 § 1 k.k. orzec środek kompensacyjny w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W okolicznościach niniejszej sprawy wyżej ustalony stan faktyczny nie budzi wątpliwości, iż oskarżony ponosi winę za owo zachowanie w rozumieniu art. 415 k.c. Kolejno nie ulega wątpliwości, że zachowanie W. K. wywołało u pokrzywdzonego cierpienie w postaci strachu o własną reputacje, możliwość dalszego sprawowania posługi kapłańskiej. Nie można to pominąć także dobra prawnego w postaci wolności, prawa do samostanowienia się osoby ludzkiej, które to dobro prawne pokrzywdzonego zostało naruszone przez bezprawny szantaż oskarżonego. Oczywiście Sąd Rejonowy zwrócił uwagę na szczególną sytuacje motywacyjną oskarżonego i swoiste przyczynienie się pokrzywdzonego – które jednak w tym procesie wykazano tylko i wyłącznie w zakresie uprzednich podobnych zachowań czynionych względem żony oskarżonego, co przecież nie dezawuuje krzywdy doznanej inkryminowanym zachowaniem Tutaj należy także w sposób kategoryczny podkreślić, iż środek kompensacyjny nie może przybrać jedynie symbolicznego charakteru. Przeciwnie jak sama nazwa wskazuje powinien w sposób pełny kompensować krzywdę wyrządzoną przestępstwem, W odniesieniu do owej krzywdy należy zaznaczyć, że pokrzywdzony był adresatem groźby bezprawnej o szczególnie silnym charakterze, które wywołały w nich stan szczególnej obawy. Konkludując Sąd Rejonowy uznał, iż całokształt okoliczności niniejszej sprawy implikuje konieczność przyznania pokrzywdzonemu od oskarżonego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 1000 złotych Stąd też w punkcie III wyroku Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego W. K. środek kompensacyjny w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 1000 złotych płatnych na rzecz pokrzywdzonego J. W..

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Zarazem wzgląd na okoliczności niniejszej sprawy odnoszące się do szczególnej sytuacji motywacyjnej oskarżonego W. K. sprawiły, iż Sąd Rejonowy korzystając z dyspozycji art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia wydatków związanych z niniejszym procesem karnym. Tutaj należy raz jeszcze podkreślić niski stopień winy oskarżonego oraz nieznaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Zarazem duża część kosztów niniejszego postępowania wynikała z konieczności weryfikacji zarzutów, ostatecznie nie zawartych w treści skargi oskarżycielskiej. Jednocześnie oskarżony nie jest osobą posiadającą bardzo dobra sytuacje materialną, gdyż osiąga zaledwie przeciętny dochód z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, który to dochód W. K. musi przeznaczyć na utrzymanie żony i czwórki małoletnich dzieci. Toteż w ocenie Sądu zasada odpowiedzialności za wynik procesu znajdzie swój wydźwięk – w zasadzeniu od oskarżonego jedynie kwoty opłaty karnej tj. 120 złotych.

Podpis