Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 czerwca 2025 r.

Strona powodowa Bank (...) S.A. w W. domagała się zasądzenia od pozwanej M. L. kwoty 31.935,35 zł z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości maksymalnej, liczonymi od dnia 26 lipca 2024 roku do dnia zapłaty tytułem należności głównej, kwoty 1766,60 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od należności głównej według stałej stopy procentowej 9,99% od dnia 10 grudnia 2023 roku do dnia 17 czerwca 2024 roku, kwoty 971,80 zł z tytułu odsetek za opóźnienie w płatności naliczonych od należności głównej za okres od 11 grudnia 2023 roku do dnia 25 lipca 2024 roku według stopy odsetek maksymalnych za opóźnienie, a także zasądzenia kosztów postępowania (k. 5-6).

Powód wskazał, że niniejsze postępowanie jest kontynuacją postępowania w elektronicznym postępowaniu upominawczym sygn.. akt I NC-e 1207470/24. Powód posiada wobec pozwanej wymagalne zadłużenie z tytułu pożyczki konsolidacyjnej nr 230120a2au z 23 stycznia 2023 roku ewidencjonowanej na rachunku nr (...). Zgodnie z umową powód udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 42.982,61 zł. Pozwana nie wywiązywała się z obowiązku spłaty pożyczki, w związku z czym bank wezwał ją najpierw do polubownej spłaty zadłużenia na podstawie art. 75 c ustawy prawo bankowe pismem z 11 marca 2024 roku, a następnie pismem z 25 kwietnia 2024 roku skierował do pozwanej wypowiedzenie umowy ze skutkiem na dzień 18 czerwca 2024 roku.

W odpowiedzi na pozew pozwana M. L., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, domagała się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych (k.38-41/2).

Zakwestionowała roszczenie zarówno co do zasady, jak i wysokości. Powołała się na nieważność umowy z uwagi na zawarcie umowy ubezpieczenia, z uwagi na to, iż te same osoby, które zawarły umowę pożyczki zawarły także umowę ubezpieczenia nie mając w tym zakresie uprawnień do wykonywania czynności faktycznych i prawnych w zakresie wykonywania działalności ubezpieczeniowej. W ocenie pozwanej, umowa bez stosownego ubezpieczenia nie zostałaby zawarta i tym samym jest nieważna w całości na podstawie art. 58 k.c. Ponadto podniosła, że postanowienia umowy kredytu nakładające na nią obowiązek zapłaty składek ubezpieczeniowych stanowią klauzule abuzywne. Umowa pożyczki z ubezpieczeniem nakładała w rzeczywistości na pozwaną obowiązek spełnienia świadczenia, nie służącego tym celom, jakie wskazywała druga strona umowy. Dobrowolność zawarcia umowy ubezpieczenia miała charakter iluzoryczny. Wysokość składki ubezpieczeniowej została skalkulowania w sposób rażąco wygórowany, wynosząc około 33% wartości pożyczki. Pozwana zakwestionowała także wysokość naliczonej prowizji, a także podniosła zarzut sprzeczności umowy z prawem w zakresie odsetek umownych. Kredytodawca naliczył bowiem oprocentowanie za cały okres obowiązywania umowy kredytu od kwoty kredytu, chociaż składały się na nią kapitał oraz pozaodsetkowe koszty umowy kredytu, co wynika z postanowień umowy (§ 5 ust. 2 umowy), w którym wskazano przyjętą kwotę do obliczenia oprocentowania, w postaci kwoty udzielonej pożyczki. Od prowizji i innych kosztów kredytodawca nie może bowiem naliczać odsetek, nawet jeśli je kredytuje. Pozwana powołała się na przepisy ustawy o kredycie konsumenckim, a to art. 5 pkt 10, 7 i art. 54 u.k.k., a także art. 3 lit. j dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z 23 kwietnia 2008 roku, zgodnie z którą stopa oprocentowania to stałe lub zmienne oprocentowanie stosowane do wypłaconej kwoty kredytu w stosunku rocznym. W związku z powyższym pozwana złożył pismem z 21 stycznia 2025 roku oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego w związku z naruszeniem art. 30 ust. 1 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim. Pozwana zakwestionowała także prawidłowość wypowiedzenia umowy, w związku z tym, iż skoro pozwana skorzystała z sankcji kredytu darmowego brak jest podstaw do przyjęcia, że w chwili wezwania pozwanej do zapłaty w trybie art. 75 c prawa bankowego pozostawała ona w zwłoce z zapłatą należności na rzecz pożyczkodawcy, a w związku z tym brak było podstaw do wypowiedzenia umowy. Zakwestionowała także prawidłowe doręczenie wypowiedzenia, oraz umocowanie osób podpisanych na wypowiedzeniu ze strony banku do działania w jego imieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 stycznia 2023 roku została zawarta umowa o pożyczkę konsolidacyjną nr 230120a2au pomiędzy M. L. a Bank (...) S.A. w W., na mocy której bank udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 35.461,51 zł, przy czym kwota do wypłaty została określona na 42.982,61 zł (całkowita kwota pożyczki 35.461,51 zł + prowizja oraz kredytowana składka z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia. W umowie określono, iż kwota 42.982,61 zł stanowi podstawę do obliczana oprocentowania. Pożyczka została udzielona na 60 miesięcy, według stałej stopy procentowej 9,59%, a (...) określono na 19,82 %. Wysokość raty wyniosła 904,61 zł. Prowizja wynosiła 780,15 zł, zaś składka ubezpieczeniowa z tytułu umowy ubezpieczenia 6.740,95 zł. Łączna kwota odsetek od kwoty kredytu oraz pozaodsetkowych kosztów została wyliczona na 11.843,12 zł, a całkowity koszt pożyczki na kwotę 19.364,22 zł.

W ramach umowy pożyczki zawarto postanowienie, iż pożyczkobiorca może dobrowolnie zawrzeć umowę ubezpieczenia pożyczki za pośrednictwem banku (§ 10 ust. 1 umowy), przy czym składka ubezpieczeniowa została określona w § 6 ust. 3 umowy pożyczki, jako element umowy pożyczki.

M. L. upoważniła też Bank do pobierania środków z konta osobistego. Pozwana początkowo spłacała zobowiązanie.

Dowód: umowa o pożyczkę konsolidacyjną – k. 8-10, pełnomocnictwo do pobierania środków k. 11, historia spłaty – k. 18.

W dniu 11 marca 2024 roku zostało do pozwanej skierowane ostateczne wezwanie do zapłaty całego zadłużenia przeterminowanego, które na dzień 11 marca 2024 r. wynosić miało 3.176,95 zł, ze wskazaniem że ma być ono uregulowane niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie 14 dni. Wezwanie zostało podpisane przez J. S. oraz A. M. – określanych jako pełnomocnicy banku. Wezwanie doręczono 18 marca 2024 roku.

Pismem z dnia 25 kwietnia 2024 roku podpisanym przez K. L. i J. S. zatytułowanym „wypowiedzenie umowy kredytu/ pożyczki/ugody” skierowano do pozwanej informację o wypowiedzeniu w/w umowy.

Dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty – k. 12, dowód doręczenia – k. 14-15, pismo zatytułowane wypowiedzenie umowy – k. 75, pismo z dnia 14.07.2021 r. – k. 77, potwierdzenie odbioru – k. 76

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie przedłożonych przez powoda dokumentów. Strona powodowa, pomimo wyraźnych zarzutów pozwanej dotyczących skuteczności zawarcia umowy ubezpieczenia pożyczki nie przedłożyła jakiegokolwiek dowodu, że taka umowa ubezpieczenia została zawarta. Nadto brak jest dokumentów pełnomocnictw dla osób, które w imieniu banku podpisały się pod dokumentem określanym jako wypowiedzenie umowy z 25 kwietnia 2024 roku. W związku z tym, iż wypowiedzenie jest oświadczeniem o charakterze materialnoprawnym osoby je składające winny legitymować się stosownymi pełnomocnictwami do dokonywania czynności materialnoprawnych. Powodowy bank nie przedłożył pełnomocnictw dla tych osób, w związku z czym brak jest podstaw do przyjęcia, ze wypowiedzenie jest skuteczne, skoro nie można zweryfikować czy osoby składające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki były do tego umocowane, i czy faktycznie działały w imieniu banku Millennium. Pozostałe dowody z dokumentów Sąd uznał więc za wiarygodne z uwagi na okoliczność, że stanowiąc dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (art. 244 k.p.c.) oraz tego, że osoby, które je podpisały złożyły zawarte w nich oświadczenia (art. 245 k.p.c.), korzystają one z domniemania autentyczności i prawdziwości. Treść lub forma tych dokumentów nie były kwestionowane przez pozwaną.

Sąd zważył, co następuje:

Powód dochodził roszczenia jako pożyczkodawca z umowy o pożyczkę konsolidacyjną z dnia 23 stycznia 2023 r.

Pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika zakwestionowała roszczenie co do zasady, jak i wysokości, ważność i skuteczność umowy pożyczki oraz umowy ubezpieczenia, w zakresie postanowień odnoszących się do dodatkowych opłat z uwagi na klauzule abuzywne. Zakwestionowała także skuteczność wypowiedzenia umowy oraz złożyła oświadczenie o sankcji kredytu darmowego w związku z naliczaniem odsetek umownych od kwoty kredytu powiększonej o pozaodsetkowe koszty kredytu tj. prowizję i składkę ubezpieczeniową, co spowodowało wskazanie w umowie nieprawidłowego (...).

W pierwszej kolejności brak jest podstaw do kwestionowania zawarcia przez strony umowy. Powód wypłacił kwotę pożyczki, pozwana przystąpiła do jej wykonania spłacając poszczególne raty zobowiązania, skutkiem czego brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, ze umowa nie została zawarta.

Jednocześnie brak jest dowodu na zawarcie umowy ubezpieczenia kredytu, gdyż powód poza naliczeniem w umowie składki ubezpieczeniowej, nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu, ze taka umowa została zawarta. Kto jest podmiotem świadczącym ochronę ubezpieczeniową. Zatem naliczenie składki ubezpieczeniowej w umowie pożyczki było nieprawidłowe i winno był ocenione jako świadczenie nienależne.

W ocenie Sądu, strona powodowa nie wykazała także, by umowa pożyczki łącząca strony została w prawidłowy sposób wypowiedziana. Pismem z dnia 25 kwietnia 2024 roku podpisanym przez K. L. i J. S. zatytułowanym „wypowiedzenie umowy kredytu/ pożyczki/ugody” skierowano do pozwanej informację o wypowiedzeniu w/w umowy. Osoby podpisane pod „wypowiedzeniem” określone zostały z funkcji pełnionych w ramach stosunku pracy. Brak jest jednak jakichkolwiek pełnomocnictw potwierdzających uprawnienie tych osób do składania w imieniu Banku (...) oświadczeń materialnoprawnych, a takim oświadczeniem jest w szczególności oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z 23 stycznia 2023 roku. Nie można zatem przyjąć by umowa ta została pozwanej skutecznie wypowiedziana, co powoduje, że strony nadal są związane umową i choćby z tego powodu strona powodowa nie może domagać się zapłaty należności z tytułu całości udzielonej pożyczki, a jedynie rat wymagalnych. Niemniej jednak powództwo budzi poważne wątpliwości także w związku z faktem, iż pozwana M. L., w ocenie Sądu, złożyła skuteczne oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego określonej w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim, w związku z czym jej należności wobec banku były naliczane w sposób nieprawidłowy i w dacie składana, jak już wskazano powyżej, nieskutecznego oświadczenia o wypowiedzeniu, jej zadłużenie było inne niż wskazano w tym piśmie. W ocenie Sądu, oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego zostało złożone w terminie. Jak bowiem wynika z art. 45 ust. 5 ww. ustawy uprawnienie, o którym mowa w ust. 1 wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. Dla określenia, w jakiej dacie wygasa uprawnienie kredytobiorcy do złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego decydujące znaczenie ma zatem prawidłowe oznaczenie dnia wykonania umowy. W ocenie Sądu Okręgowego datę tę należy wiązać, co do zasady, z chwilą spłaty całości kredytu. Jak wskazuje się w literaturze wykonanie umowy następuje w dniu, w którym strony wywiążą się z wszystkich obowiązków ciążących na nich na podstawie umowy (tak: A. Łukaszewski, komentarz do art. 45 [w:] M. Stanisławska (red.), Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz, Wyd. 1, Warszawa 2018, Nb 4). Chodzi o obowiązki dotyczące świadczenia głównego i świadczeń ubocznych, po stronie konsumenta oraz kredytodawcy, wykonane dobrowolnie lub przymusowo. W typowych przypadkach umowę o kredyt konsumencki uznaje się za wykonaną w dniu, w którym konsument spłacił ostatnią należność z tytułu tej umowy na rzecz kredytodawcy. Możliwe są jednak sytuacje, w których ostatnia czynność w ramach stosunku kredytu konsumenckiego należy do kredytodawcy. W takim wypadku roczny termin określony w art. 45 ust. 5 u.k.k. biegnie od daty wykonania tej czynności przez kredytodawcę. W niniejszej sprawie oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego złożono w 21 stycznia 2025 roku (k. 43), zaś umowa, zgodnie z brakiem skutecznego wypowiedzenia nadal trwa, więc został zachowany termin na złożenie oświadczenia o skorzystaniu z sankcji, gdyż nie doszło jeszcze do jej wykonania. Nawet gdyby nie podzielić argumentacji dotyczącej braku skuteczności wypowiedzenia umowy, nie można w ocenie Sądu uznać, by oświadczenie zostało złożone po terminie. Roczny termin zawity, gdyby miał być liczony od dnia złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy co miało miejsce w kwietniu 2024 roku, także nie upłynął. Należy także pamiętać, ze pozwana nadal nie wykonała umowy, a zgodnie z cytowanym poglądem doktryny chodzi o wykonanie umowy przez obie strony (także wykonanie przymusowe).

Dalej, w ocenie Sądu, w umowie pożyczki zawartej przez strony doszło do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. Zgodnie z powołanym przepisem umowa
o kredyt konsumencki powinna określać m.in. rzeczywistą roczną stopę oprocentowania ( (...)) oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia.

Całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta to suma całkowitego kosztu kredytu
i całkowitej kwoty kredytu (art. 5 pkt 8 u.k.k.). Całkowity koszt kredytu - wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże - jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach - z wyjątkiem jednak kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta (art. 5 pkt 6 u.k.k.). Z kolei całkowita kwota kredytu to maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt (art. 5 pkt 7 u.k.k.).

Zdaniem Sądu, strona powodowa niezasadnie uwzględniła prowizję i koszt ubezpieczenia (którego nota bene zawarcia nie udowodniła) za udzielenie pożyczki przy ustalaniu rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty. W tym miejscu zauważyć należy, że obowiązujące przepisy nie wprowadzają zakazu naliczania odsetek od kredytowanego kosztu kredytu. Wynika to z treści art. 5 pkt 7 u.k.k., w którym expressis verbis mowa jest o „kredytowanych kosztach kredytu”. Ustawa nie zakazuje kredytowania takich kosztów, a jedynie wyłącza je z zakresu pojęcia całkowitej kwoty kredytu. Potwierdza to wyrok z dnia 30 stycznia 2019 r., I NSK 9/18, w którym Sąd Najwyższy wskazał, że w aktualnym stanie prawnym nie jest dopuszczalne prezentowanie tej samej kwoty (np. opłaty przygotowawczej, prowizji itp.) zarówno w ramach całkowitej kwoty kredytu, jak i w kosztach kredytu. I to nawet wówczas, gdy składniki kosztów kredytu są kredytowane przez kredytodawcę. Za taką tezą, jak podniósł Sąd Najwyższy, przemawia wyraźna treść art. 5 pkt 7 u.k.k. Z tezy tej wynikają zatem dwa istotne wnioski – po pierwsze, składniki kosztu kredytu mogą być kredytowane przez kredytodawcę, a po drugie, prowizja – nawet jeśli jest kredytowana – nie może być wykazywana w umowie zarówno w całkowitej kwocie kredytu, jak też w kosztach kredytu. Istota omawianego w tym miejscu zagadnienia została wyjaśniona w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2016 r., C-377/14, gdzie wskazano, że całkowita kwota kredytu i całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta są pojęciami odrębnymi i w związku z tym całkowita kwota kredytu nie może obejmować żadnych kwot należących do całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta. I tak całkowita kwota kredytu w rozumieniu art. 3 lit. I i art. 10 ust. 2 Dyrektywy 2008/48 nie obejmuje żadnych kwot, których przeznaczeniem jest wywiązanie się ze zobowiązań podjętych w ramach odnośnej umowy o kredyt, takich jak koszty administracyjne, odsetki, opłata za udzielenie kredytu czy wszelkie inne typy kosztów, które musi ponieść konsument. Sprowadza się zatem, najogólniej rzecz ujmując, do tego, że włączenie jakiejkolwiek kwoty należącej do całkowitego kosztu kredytu do całkowitej kwoty kredytu może mieć wpływ na obliczenie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania i w konsekwencji może wpłynąć na prawidłowość informacji, które kredytodawca powinien wskazać w danej umowie o kredyt. Skoro odsetki stanowią element całkowitego kosztu kredytu, a zostały one policzone w sposób nieprawidłowy, tj. nie od całkowitej kwoty kredytu ale od sumy tej kwoty oraz kwoty prowizji i składki ubezpieczeniowej, to należy uznać, że wskazana w umowie kwota odsetek jest zawyżona, a w konsekwencji zawyżone są i całkowite koszty kredytu, i obliczona z ich wykorzystaniem (...). Odsetki, które wchodzą w skład kosztów kredytu, liczone są od kwoty kapitału i prowizji orz składki ubezpieczeniowej, a zatem w sposób fałszywy stanowią inną wartość procentową. Podkreślić należy, że istotą odsetek kapitałowych jest to, że stanowią wynagrodzenie dla kredytodawcy za to, że kredytobiorca korzysta z jego środków pieniężnych.

W rezultacie podzielić należało stanowisko pozwanej M. L., iż wysokość odsetek określona w umowie została bezpodstawnie zawyżona. Pożyczkodawca niewątpliwie może naliczać odsetki od kwoty pożyczonego kapitału, jednakże tylko i wyłącznie kwoty kapitału rzeczywiście udostępnionego kredytobiorcy. Brak więc podstaw do obciążania kredytobiorcy odsetkami od kosztów kredytu. W konsekwencji obciążenie kredytobiorcy przez pozwanego takimi odsetkami następuje sprzecznie z ww. przepisami ustawy o kredycie konsumenckim.

Zastosowanie powyższej metody wyliczenia odsetek miało zaś niewątpliwy wpływ na (...). Art. 5 pkt 12 ukk definiuje rzeczywistą roczną stopę oprocentowania jako całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym. Innymi słowy jest to wartość wyrażająca procentowy udział kosztów kredytu w stosunku rocznym w całkowitej kwocie kredytu. Art. 5 pkt 6 ukk definiuje natomiast całkowity koszt kredytu jako wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności:

a) odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz

b) koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach,

- z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta.

Skoro odsetki stanowią element całkowitego kosztu kredytu, a zostały one policzone w sposób nieprawidłowy nie od całkowitej kwoty kredytu, ale od sumy tej kwoty oraz kwoty prowizji i składki ubezpieczeniowej, to należało uznać, że wskazana w umowie kwota odsetek jest inna niż w rzeczywistości, a w konsekwencji inne są całkowite koszty kredytu, a co za tym idzie – inne będzie (...), ponieważ całkowita kwota kredytu pozostaje bez zmian, ale odsetki które wchodzą w skład kosztów liczone są od kwoty kapitału, prowizji oraz składki ubezpieczeniowej, a zatem w sposób fałszywy stanowią inną wartość procentową niż powinny w rzeczywistości.

Mając na uwadze powyższe uznać należy zatem, iż zaistniały przesłanki do zastosowania sankcji kredytu darmowego, w sytuacji w której pozwana wykazała, że umowa kredytu obarczona jest naruszeniami uzasadniającymi taką sankcję. Powód w zawartej z konsumentem umowie kredytu podał zawyżone wysokości rat, co stanowiło wprowadzenie kredytobiorcy – konsumenta w błąd, co też stanowiło to praktykę niedopuszczalną. Prowadziło jednocześnie do wadliwego określenia rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania ( (...)) kredytu, a zarazem do naruszenia przywołanego powyżej przepisu art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k., co też aktualizowało podstawę do skorzystania z sankcji darmowego kredytu uregulowanej w art. 45 u.k.k. bez względu na zasadność pozostałych zarzutów podnoszonych w pozwie. Podkreślić bowiem należy, iż do oceny skuteczności skorzystania z sankcji kredytu darmowego wystarczające jest wykazanie jednego z naruszeń, o których mowa w przepisie art. 45 u.k.k. Zbędne było zatem odnoszenie się do pozostałych wskazywanych przez skarżącego uchybień.

W konsekwencji uznać należało, że pobrane przez powoda dotychczas odsetki oraz prowizja i składka ubezpieczeniowa stanowiły świadczenie nienależne, które podlegać winno zwrotowi na podstawie art. 410 §2 k.c. w zw. z art. 405 k.c. i rozliczeniu między stronami w ramach trwającego stosunku zobowiązaniowego.

Jeśli chodzi o wysokość roszczenia, to należy zauważyć, iż nie ulega wątpliwości, że pożyczkobiorca ma obowiązek spłacać zobowiązanie, z tym że pomniejszone o koszty prowizji, składki ubezpieczeniowej i odsetek kapitałowych. Prowizja i składka ubezpieczeniowa zostały doliczone do salda kredytu. Zwrócić należy uwagę, że, w związku z nieskutecznym wypowiedzeniem umowy pożyczki, konsument nie spłacił jeszcze kredytu, ale z dokumentów przedstawionych przez powoda nie można ustalić w jaki sposób rozliczane były poszczególne spłaty rat. W związku z powyższym brak jest możliwości precyzyjnego ustalenia czy konsument na chwilę orzekania zalega z zapłatą rat i w jakiej ewentualnie wysokości. Ponadto powód opierał swoje roszczenie na okoliczności skutecznego wypowiedzenia umowy, czego nie udowodnił, zatem zasądzeniu mogłyby podlegać jedynie raty już wymagalne z potrąceniem kosztów udzielonej pożyczki z uwagi na skuteczne skorzystanie przez pozwaną z sankcji kredytu darmowego. Powód jednak nie dochodził należności w oparciu o umowę, a żądanie opierał na twierdzeniu, ze została ona skutecznie wypowiedziana. Okoliczność ta stanowiłaby oparcie rozstrzygnięcia o inną podstawę faktyczną niż wskazywał powód w pozwie i stanowiłoby wyjście ponad żądanie w rozumieniu art. 321 k.p.c.

Podsumowując, powództwo podlegało oddaleniu w całości, o czym orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c., zasądzając od strony powodowej na rzecz pozwanej M. L. kwotę 3617 zł, na którą złożyły się: opłata od pełnomocnictwa (17 zł) i wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika powoda (3600 zł - §2 pkt 5 rozporządzenia MS z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

Sędzia Agnieszka Poręba

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)

Sędzia Agnieszka Poręba