Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 stycznia 2025 roku

Strona powodowa gmina P. w pozwie wniesionym w dniu 14 grudnia 2023 roku domagała się zasadzenia od pozwanych K. C. (1) i J. C. (1) kwoty 7640 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 6 października 2021 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia na jej rzecz od pozwanych solidarnie kosztów procesu.

W uzasadnieniu żądania strona powodowa wskazała, iż 8 marca 2018 roku wójt gminy P. wydał decyzję, na mocy której odebrał czasowo 1 sztukę trzody chlewnej oraz 17 sztuk kur właścicielowi K. C. (2) i przekazał je do gospodarstwa rolnego pod adresem (...) prowadzonego przez K. K.. Podstawą odebrania zwierząt właścicielowi był art. 6 i 7 ustawy o ochronie zwierząt. W sprawie znęcania się nad przedmiotowymi zwierzętami wszczęto postępowanie karne, w toku którego oskarżony zmarł, co skutkowało umorzeniem postępowania. Następcami po zmarłym właścicielu zwierzęcia są pozwani. W dniu 1 kwietnia 2020 roku Sąd Rejonowy w Nowym Sączu orzekł o zwrocie przedmiotowych zwierząt. Postanowienie to stało się prawomocne i wykonalne z dniem 17 kwietnia 2020 roku. 29 kwietnia 2020 roku pozwani zostali powiadomieni o zwrocie zabranych ich ojcu zwierząt, na co wyrazili zgodę, i w tym samym dniu odebrali zwierzęta. W dniu 4 maja 2020 roku K. K. poinformował Urząd Gminy o podrzuceniu mu z powrotem 1 sztuki trzody chlewnej, odebranej w dniu 29 kwietnia 2020 roku przez pozwanych. Od tego czasu zaistniała konieczność umieszczenia 1 sztuki trzody chlewnej w gospodarstwie (...), na co powodowa gmina zawarła umowę. W związku z tym , iż pozwani pomimo kierowanych do nich wezwań nie odebrali zwierzęcia, umowa z K. K. przedłużana była aż do 17 maja 2021 roku kiedy to zwierzę zostało przetransportowane do azylu C. w Z.. Dochodzona w pozwie kwota dotyczy poniesionych przez gminę kosztów utrzymania zwierzęcia w gospodarstwie (...) w okresie od 1 maja 2020 roku tj. po faktycznym pierwszym odebraniu zwierzęcia przez pozwanego J. C. (1) do 17 maja 2021 roku tj. do przewiezienia zwierzęcia do azylu. Umowa z K. K. opiewała na kwotę 20 zł brutto za dobę tj. 3 zł koszt pokarmu + 17 zł koszt 1 godziny dziennie pracy przy zwierzęciu.

W odpowiedzi na pozew (k. 43-50) pozwany J. C. (1) wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Pozwany podniósł, iż decyzje administracyjne wydawane przez Gminę P. obarczone były wadami, co skutkowało ich uchylaniem przez organy nadzorcze (...). Zdaniem pozwanego, w chwili obecnej powód próbuje przerzucić na niego odpowiedzialność za wady postępowania obciążając pozwanych bez podstawy prawnej obowiązkiem poniesienia kosztu utrzymania zwierząt. Pozwany podał, iż strona powodowa nie wykazała by zwierzęta, które chciano zwrócić pozwanym były tymi samymi, które odebrano od ich ojca K. C. (2). Zdaniem pozwanego, żaden z dokumentów w postępowaniu administracyjnym nie wskazywał numeru stada, które należało do K. C. (2). Brak możliwości zidentyfikowania zwierzęcia poprzez wskazanie numeru tatuażu bądź numeru kolczyka spowodował, ze pozwany powziął wątpliwości co do zasadności i zgodności z prawem decyzji wójta gminy P. zobowiązującej do odebrania zwierzęcia i nakładających obowiązek zapłaty za jego utrzymanie.

Pozwana K. C. (1) nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. C. (2) w miejcowości S. prowadzil gospodarstwo rolne. Partnerka K. C. (2) B. W. kilkukrotnie zawiadomiała powoda o zaniedbywaniu zwierząt w tym gospodarstwie. W związku z tymi zawiadomieniami pracownicy urzędu wraz z przedstawicielami Inspekcji Weterynaryjnej w dniu 4 stycznia 2018 roku przeprowadzili wspólną kontrolę w gospodarstwie (...). W przedmiotowym gospodarstwie znajdowały się 2 sztuki trzody chlewnej, jedna sztuka nie dawała oznak życia, leżała we własnych odchodach, druga była skrajnie wychudzona, miała widoczne żebra, brak było przy niej jakiegokolwiek pokarmu, w pomieszczeniu, w którym przebywała nie było ściółki. Po przeprowadzeniu kolejnych kontroli, w dniu 8 marca 2018 roku wójt gminy P. wydał decyzję, na mocy której odebrał czasowo 1 sztukę trzody chlewnej oraz 17 sztuk kur właścicielowi K. C. (2) i przekazał je do gospodarstwa rolnego pod adresem (...) prowadzonego przez K. K.. Stosownie do treści art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie zwierząt gmina P. w dniu 1 marca 2018 roku zawarła z K. K. umowę zlecenia, na mocy której K. K. zobowiązał się do przyjęcia zwierząt odebranych właścicielowi K. C. (2) za określonym wynagrodzeniem. Umowa została zawarta na okres do 31 grudnia 2018 roku.

W dniu 7 marca 2018 roku K. K. zgłosił w (...) przemieszczenie 1 sztuki trzody ze stada (...) (stado zarejestrowane na K. C. (2)) do stada (...) K. K.. Zgłoszenie zarejestrowano w (...) w dniu 7 marca 2018 roku. 18 kwietnia 2018 roku powiatowy lekarz weterynarii poddał zwierzę obowiązkowemu badaniu w kierunku choroby (...), czego uprzednio nie dopełnił K. C. (2). W celu identyfikacji przy tym badaniu odebrana świnia została oznakowana w tym samym dniu kolczykiem o numerze (...), który służył wyłącznie do celów monitorowania choroby (...)

Jednocześnie toczyło się postępowanie karne pod sygn.. akt II K 1608/18, w którym oskarżonym za znęcanie się nad zwierzętami (art. 35 ust. 1 i 1a ustawy o ochronie zwierząt) był K. C. (2). Postępowanie to zostało umorzone postanowieniem z 1 października 2019 roku na skutek śmierci oskarżonego w dniu 30 sierpnia 2019 roku. Nadto postanowieniem z 7 kwietnia 2020 roku Sąd Rejonowy w Nowym Sączu w sprawie II K 1608/18 orzekł zwrot zwierząt w postaci 1 sztuki trzody chlewnej i 17 sztuk kur – czasowo odebranych właścicielowi K. C. (2) na mocy decyzji wójta gminy P. z 8 marca 2018 roku ROS-RG.6140.1.7.2017, bez rozstrzygania komu zwierzęta mają być zwrócone.

Decyzją z 29 kwietnia 2020 roku wójt gminy P. orzekł zwrot czasowo odebranych zwierząt 1 sztuki trzody chlewnej oraz 12 sztuk kur spadkobiercom K. C. (2) tj. J. C. (1) i K. C. (1). Wydanie decyzji zostało poprzedzone pismem K. C. (1) zawierającym akt poświadczenia dziedziczenia po zmarłym K. C. (2), z którego wynikało, że jego spadkobiercami są pozwani. Jednocześnie w dniu 29 kwietnia 2020 roku pozwani złożyli oświadczenie na piśmie, iż zrzekają się przysługującego im prawa do odwołania się od decyzji o zwrocie w/w zwierząt. Następnie w dniu 4 maja 2020 roku pozwani złożyli w urzędzie gminy pismo zawierające cofnięcie oświadczenia o rezygnacji ze środka zaskarżenia. Na skutek odwołania od decyzji z 29 kwietnia 2020 roku,(...)decyzją z 19 czerwca 2020 roku uchyliło zaskarżoną decyzję i umorzyło postępowanie w I instancji uznając, iż brak jest podstawy prawnej w ustawie o ochronie zwierząt do wydania decyzji o zwrocie zwierzęcia oraz że następuje on z mocy prawa.

W dniu 29 kwietnia 2020 roku J. C. (1) pojawił się w gospodarstwie (...) wraz z dwoma pracownikami ubojniM. O.i M. W., celem odbioru trzody chlewnej. 12 sztuk kur, których dotyczyła decyzja o zwrocie, J. C. (1) w tym samym dniu sprzedał K. K. za ok. 200 złotych. Świnia była oznakowana pomarańczowym kolczykiem weterynaryjnym. Została zabrana przez M. O. i M. W. i wywieziona z gospodarstwa. Na drugi dzień w związku z informacjami od J. C. (2), że konieczne jest opłacenie kosztów utrzymania zwierzęcia do gminy, zwierzę zostało przez nich odwiezione z powrotem do gospodarstwa (...). Dodatkowo numer kolczyka, którym oznakowane było zwierzę, nie zgadzał się z numerem stada.

W związku z tym, iż ostatecznie świnia nie została odebrana z gospodarstwa (...) gmina zawarła z K. K. kolejną umowę zlecenia z okresem obowiązywania od 1 maja 2020 roku do 30 czerwca 2020 roku, która była przedłużana aż do 17 maja 2021 roku. Z § 3 umowy wynikało, iż koszt utrzymania zwierzęcia miał wynosić 20 zł brutto za dobę tj. 3 zł za wyżywienie i 17 zł jako 1 h pracy przy zwierzęciu.

Pismem z 17 września 2020 roku powód wezwał pozwanych do odebrania zwierzęcia w terminie 14 dni pod rygorem obciążenia ich kosztami utrzymania zwierzęcia.

W dniu 18 maja 2021 roku zwierzę zostało przekazane pod darmową opiekę azylu dla zwierząt C.. W protokole przekazania wskazano, iż było to zwierzę zarejestrowane w (...) w siedzibie stada o nr(...). W tym samym dniu zostało zgłoszone przemieszczenie zwierzęcia z siedziby (...) (stado K. K. zam. Stadła 11 (...)-(...) P.) do siedziby (...) (stado K. T.).

Dowód: decyzja wójta z 8.03.2018 roku – k. 8-9, umowa – k. 10-11, kopia postanowienia z 7.04.2020 roku – k. 14, decyzja z 29.04.2020 roku –k. 15-16, oświadczenie – k. 14 i 17-18, notatka służbowa – k. 19, umowa i aneksy – k. 27, wezwanie – k. 30, rachunki – k. 32- 38, protokół przekazania – k. 44, zgłoszenie przemieszczenia zwierzęcia – 47, zgłoszenie zmiany stanu stada świń – k. 49, pismo Inspekcji weterynaryjnej – k. 62 akt I C 1625/23, decyzja (...)z 19 czerwca 2020 roku – k. 51-53, oświadczenie M. O. – k. 75, częściowo zeznanie pozwanego J. C. (1) – k. 98/2 -99, zeznania świadka M. R. – k. 99/2 – 100 zeznania świadka M. W. – k. 100-101, zeznania świadka K. K. – k. 116.

Pozwani kilkukrotnie odmawiali odbioru zwierzęcia powołując się na to, iż nie mogą potwierdzić, że zwierzę zwracane im, jest tym samym, które odebrano ze stada K. C. (2) w dniu 8 marca 2018 roku. Na żądanie gminy, pismem z 3 listopada 2020 roku (...) poinformowała, iż z danych zawartych w systemie Identyfikacji i Rejestracji Zwierząt oraz dokumentu stanowiącego Zgłoszenie zmiany stanu stada świń, które wpłynęło do Biura Powiatowego (...) w N. w dniu 7 marca 2018 roku nie wynika, by zgłaszana 1 sztuka trzody chlewnej (świnia) na dzień zgłoszenia nie była oznakowana nr siedziby stada (...) należącego do K. C. (2) tatuażem lub kolczykiem. Zgodnie z danymi zawartymi w systemie na dzień interwencji w gospodarstwie przebywały dwie sztuki świń urodzonych (...). Padnięcie jednej sztuki świni zostało zgłoszone do (...) w dniu 24 stycznia 2018 roku. Nr siedziby wskazany w zgłoszeniu oraz jako nr oznakowania zwierzęcia wskazano nr siedziby (...)pana K. C. (2). Z taką datą w (...) zarejestrowano również unieszkodliwienie zwierzęcia. Dalej z pisma tego wynikało, iż brak jest w odniesieniu do posiadanych informacji i dokumentów podstaw do stwierdzenia przez (...) naruszenia przez zmarłego K. C. (2) art. 20 ust. 2 ustawy o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt tj. braku dopełnienia obowiązku prawidłowego oznakowania zwierzęcia.

W stadzie K. K. przez cały czas tymczasowego przebywania przedmiotowego zwierzęcia nie było innych świń.

Dowód: pismo (...) k. 56, zeznania świadka K. K. – k. 116.

W dniu 18 listopada 2020 roku pełnomocnik pozwanych wniosła do SKO wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej wójta gminy P. o czasowym odebraniu zwierząt z dnia 8 marca 2018 roku. Decyzją z 10 lutego 2021 roku SKO odmówiło stwierdzenia nieważności w/w decyzji.

Dowód: pismo pełnomocnika pozwanych – k. 57-59, decyzja SKO – k. 66-69

W okresie od 1 maja 2020 roku do 17 maja 2021 roku gmina P. wypłaciła K. K. z tytułu umów zlecenia dotyczących czasowego umieszczenia u niego 1 sztuki trzody chlewnej należącej uprzednio do K. C. (2) łącznie 7640 zł (maj 2020 – 620 zł, czerwiec –, maj – 620, czerwiec – 600 zł, lipiec – 620 zł, sierpień – 620 zł, wrzesień – 600 zł, październik – 620 zł, listopad 2020 – 600 zł, grudzień 2020 – 620 zł, styczeń 2021 – k. 620 zł, luty 2021 – 560 zł, marzec 2021 – 620 zł, kwiecień 2021 – 600 zł, maj 2021 – 340 zł.

Dowód: rachunki – k. 70-104

Wójt gminy P. decyzją z 6 listopada 2020 roku orzekł z urzędu o wysokości kosztów utrzymania zwierzęcia za okres od 17 stycznia 2018 roku do 16 kwietnia 2020 roku w wysokości 28.692,60 zł i obciążył tymi kosztami solidarnie spadkobierców K. C. (2). Decyzją (...) z 11 lutego 2021 roku decyzja ta została uchylona z uwagi na to, iż koszty utrzymania zwierzęcia za okres do śmierci jego właściciela winny być dochodzone wyłącznie od niego, gdyż są należnościami publicznoprawnymi i nie wchodzą w skład spadku, zaś należności z okresu po śmierci właściciela nie zostały w należyty sposób wykazane i budziły wątpliwości organu. Postępowanie administracyjne dotyczące należności za okres od 17 stycznia 2018 roku do 16 kwietnia 2020 roku ostatecznie zostało umorzone.

Dowód: decyzja wójta – k. 57- 59, decyzja SKO – k. 54-56,

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się w szczególności dokumentach przedłożonych przez strony postępowania oraz zeznaniach częściowo na zeznaniach pozwanego J. C. (1) oraz śwaidków powołanych w opisie stanu faktyczego.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego J. C. (1), że świnia pochodząca z gospodarstwa jego ojca K. C. (2) nie była oznakowana. Z pisma (...) z 3 listopada 2020 roku wynikało, iż dwie sztuki trzody chlewnej były zarejestrowane w stadzie (...) należącym do K. C. (2). Zgodnie z danymi zawartymi w systemie na dzień interwencji w gospodarstwie przebywały dwie sztuki świń urodzonych (...). Padnięcie jednej sztuki świni zostało zgłoszone do (...) w dniu 24 stycznia 2018 roku. Nr siedziby wskazany w zgłoszeniu oraz jako nr oznakowania zwierzęcia wskazano nr siedziby (...) pana K. C. (2). Druga świnia zarejestrowana w gospodarstwie (...) została interwencyjnie zabrana do K. K., który w dniu 7 marca 2018 roku zgłosił w (...) przemieszczenie 1 sztuki trzody ze stada (...) (stado zarejestrowane na K. C. (2)) do stada PL (...) K. K.. Zgłoszenie zarejestrowano w (...) w dniu 7 marca 2018 roku. Dodatkowo 18 kwietnia 2018 roku powiatowy lekarz weterynarii poddał zwierzę obowiązkowemu badaniu w kierunku choroby (...) czego uprzednio nie dopełnił K. C. (2). W celu identyfikacji przy tym badaniu odebrana świnia została oznakowana w tym samym dniu kolczykiem o numerze (...), który służył wyłącznie do celów monitorowania choroby (...). Z informacji tych wynika, że przedmiotowe zwierzę było nie tylko prawidłowo zgłoszone, ale także oznakowane kolczykiem w celu monitorowania choroby (...) pomarańczowym kolczykiem, o którym zeznawali świadkowie M. O. i M. W.. Fakt, iż numer kolczyka nie zgadzał się z numerem stada, o czym zeznawał śwaidek M. O. wynikał najprawdopodobniej stąd, iż kolczyk założony zwierzęciu był kolczykiem weterynaryjnym z nr identyfikacyjnym (...), który służył wyłącznie do celów monitorowania choroby(...), nie zaś numerem identyfikacyjnym stada, który został nadany przez (...). Poza sporem jest jednak, iż po kolczyku weterynaryjnym można było w sposób niebudzący wątpliwości stwierdzić, że świnia, którą J. C. (1) miał odebrać w dniu 29 kwietnia 2020 roku była tą samą świnią, którą w dniu 18 kwietnia 2018 roku badał lekarz weterynarii w stadzie K. K.. Dodatkowo z dokumentów i zgłoszeń w (...) można stwierdzić, iż było to to samo zwierzę, którego przemieszczenie stada zgłosił K. K. w dniu 7 marca 2018 roku. Dodatkowo z zeznań świadka M. W. wynikało, że powodem niezabrania świni nie był brak jej zgłoszenia, ale to, że J. C. (1) poinformował pracowników ubojni o konieczności uregulowania kosztów utrzymania zwierzęcia w gminie. Ponadto z zenzań śwaidka K. K. wynikało, iż przez cały okres przebywania przedmiotowego zwierzęcia w jego gospodstwie, nie chodował on innych świń. Była to zatem jedyna świnia zgłoszona w stadzie K. K..

W pozostałym zakresie zeznania pozwanego były wiarygodne.

Sąd nie dał wiary zeznaniom śwaidków M. W. i M. O. w jakim podawali, że w dniu 29 kwietnia 2020 roku świnia nie została przez nich zabrana i że nie wyjechała z gospodarstwa. Przeczą temu choćby oświadczenia złożone przez tych samych świadków na potrzeby postępowania w sprawie o wykroczenie gdzie świadkowie twierdzili, ze odwieźli przedmiotowe zwierzę następnego dnia (k. 75-77).

Co do okoliczności istotnych sąd dał wiarę zeznaniom śwaidków B. W., M. R. i K. K., gdyż były spójne, logiczne, a ich treść potwierdzały dokumenty złożone do akt sprawy.

Sąd uznał za wiarygodne także dokumenty zgromadzone w aktach niniejszej sprawy oraz sprawy karnej gdyż zostały sporządzone przez uprawnione organy, a ich treść nie była przez strony kwestionowana.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka gmina P. opierała swoje roszczenie na zasadzie odpowiedzialności deliktowej wynikającej z art. 415 k.c. Zgodnie z tym przepisem kto z winy swojej wyrządza drugiemu szkodę zobowiązany jest do jej naprawienia.

P. bowiem należy, iż strona powodowa nie opierała swojego roszczenia na art. 7 ust. 4 i 5 ustawy o ochronie zwierząt, która ogranicza krąg podmiotowy osób odpowiedzialnych za poniesione przez gminę koszty transportu, utrzymania i koniecznego leczenia zwierzęcia do dotychczasowego właściciela lub opiekuna oraz zastrzega drogę administracyjną dla dochodzenia tych roszczeń. Nadto wskazać należy, iż przedmiotem dochodzonego roszczenia są należności za okres od 1 maja 2020 roku do 17 maja 2021 roku, tj za czas kiedy pozwani K. C. (1) i J. C. (1) byli zobowiązani do odebrania zwierzęcia. Ustawa o ochronie zwierząt zastrzega prawo dochodzenia kosztówutzrymania zwierzęcia od dotychczasowego ich właściciela lub opiekuna za okres od przymusowego odebrania do czasu ewentualnego zwrotu zwierząt. Okres, za który gmina dochodziła należności, dotyczył czasu po orzeczonym przez sąd postanowieniem z 7 kwietnia 2020 roku w sprawie II K 1608/18 zwrocie zwierząt w postaci 1 sztuki trzody chlewnej i 17 sztuk kur – czasowo odebranych właścicielowi K. C. (2) na mocy decyzji wójta gminy P. z 8 marca 2018 roku (...), w związku z umorzeniem postepowania po śmierci oskarżonego K. C. (2). Należności za okres do daty śmierci dotychczasowego właściciela nie zostały wyegzekwowane w związku z nieprzechodnim charakterem nalezności publicznoprawnych a postępowanie administracyjne dotyczące tych należności zostało prawomocnie umorzone. Należności za okres po orzeczonym zwrocie zwierzęcia mogły być zatem przedmiotem postępowania cywilnego i być dochodzone na zasadach ogólnych.

Dla zaktualizowania odpowiedzialności deliktowej opisanej w art. 415 k.c.konieczne jest ustalenie winy, szkody i związku przyczynowego pomiędzy zawinionym działaniem, a szkodą co w niniejszej sprawie niewątpliwe nastąpiło.

W ocenie Sądu pozwani, nieodbierając z gospodarstwa (...) zwierzęcia zabranego wcześniej ich ojcu K. C. (2), dopuścili się bezprawnego, zawinionego działania polegającego na pozostawieniu swojego zwierzęcia w cudzym gospodarstwie, co naraziło gminę P. na dalsze ponoszenie kosztów jego utrzymania, i spowodowało ostatecznie szkodę majątkową w wysokości 7.640 zł, które gmina musiała wydatkować w ramach umowy z K. K. na utrzymanie tegoż zwierzęcia. Bezspornie bowiem w dniu 8 marca 2018 roku w gospodarstwie (...) stwierdzono 1 szt trzody chlewnej w skrajnie trudnych warunkach chowu, oraz drugą sztukę martwą. Żyjące zwierzę przetransportowano w trybie art. 7 ustawy o ochronie zwierząt do gospodarstwa rolnego (...), skąd zgłoszono do (...) przemieszczenie stada z gospodarstwa (...) do gospodarstwa (...). W stadzie K. K. nie było innych świń. W dniu 18 kwietnia 2018 roku zakolczykowano świnię pochodzącą z gospodarstwa (...) kolczykiem weterynaryjnym z nr identyfikacyjnym (...) do celów monitorowania choroby A., co zostało odnotowane w rejestrach weterynaryjnych. W związku ze śmiercią K. C. (2) najpierw umorzono postępowanie karne, a następnie w dniu 7 kwietnia 2020 roku orzeczono zwrot zwierzęcia. Zgodnie z prawem spadkowym spadkiem jest ogół praw i obowiązków należących do spadkobiercy w chwili jego śmierci i przechodzących na jego spadkobierców w drodze dziedziczenia. Ze sporządzonego przez notariusza aktu poswaidczenia dziedziczenia po zmarłym K. C. (2) spadek nabyły jego dzieci J. C. (1) i K. C. (1) po ½ części. Zatem do odbioru przedmiotowego zwierzęcia obowiązani byli solidarnie J. C. (1) i K. C. (1).

W ocenie sądu fakt pochodzenia tego konkretnego zwierzęcia z gospodarstwa rolnego (...) nie budził wątpliwości, a kwestionowanie przez spadkobierców K. C. (2) tego czy to konkretne zwierzę było właśnością ich ojca było wyłącznie taktyką procesową, obliczoną na uniknięcie ponoszenia kosztów utrzymania zwierzęcia, także tych sprzed postępowania sądowego, a należnych wyłącznie od K. C. (2), o czym wówczas pozwani nie mieli świadomości. Dla celów bowiem dochodzenia przez gminę roszczeń odszkodowawczych nieistotne jest, czy K. C. (2) dopełnił formalności zgłoszenia zwierzęcia w (...) oraz czy świnia była zakolczykowana prawidłowo w oparciu o ustawę o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt, choć z pisma (...) z 3 listopada 2020 roku (k. 64) wynika, iż brak jest podstaw do stwierdzenia przez (...) naruszenia przez zmarłego K. C. (2) art. 20 ust. 2 tej ustawy tj. braku dopełnienia obowiązku prawidłowego oznakowania zwierzęcia.

Z punktu widzenia zasadności roszczenia powoda ważne jest jedynie to, czy da się stwierdzić, że zwierzę odebrane K. C. (2) było tym samym, które następnie mieli odebrać jego spadkobiercy K. C. (1) i J. C. (1). W ocenie Sądu z opisanych wyżej okoliczności wynika, że fakt ten nie budził żadnych wątpliwości. Świnia została prawidłowo zgłoszona do Agencji, następnie prawidłowo został zgłoszony fakt jej przemieszczenia. Została także oznakowana kolczykiem weterynaryjnym z konkretnym numerem dla śledzenia choroby (...). Nawet jeżeli w dacie 29 kwietnia 2020 roku, w chwili próby odebrania zwierzęcia pozwani mieli wątpliwości co do pochodzenia tego konkretnego zwierzęcia, mieli możliwość dość szybko ustalić czy świnia przedstawiana im do odbioru jest w rzeczywistości tą samą, która została odebrana ich ojcu. Pozwani przy zachowaniu nalezytej staranności mogli zidentyfikować zwierzę i podjąć w stosunku do niego obowiązki właścicielskie. Zaniechali oni zatem obowiązku opieki nad swoim zwierzęciem czym spowodowali po stronie gminy P. koszty, których ta nie była zobowiązana ponosić, gdyż zwierzę nie było już objęte trybem art. 7 ustawy o ochronie zwierząt. Jako niewłasciciel gmina P. nie mogła też podjąć w stosunku do zwierzędcia żadnychecyzji poza pozostawieniem go pod opieką osoby trudniącej się działalnością rolniczą, za co przechowujący zwierzę żądał stosownego wynagrodzenia. Zgodnie z umowami łączącymi K. K. z gminą P. stawka dzienna kosztu utrzymania zwierzęcia wyniosła 20 zł brutto. Łącznie za okres do 1 maja 2020 roku do 17 maja 2021 roku gmina poniosła koszty utrzymania świni w kwocie 7640 zł i taką kwotę sąd zasądził solidarnie od pozwanych, przyjmując, iż jest to szkoda poniesiona przez gminę P. pozostająca w adekwatnym związku przyczynowym z bezprawnym, zawinionym działaniem pozwanych.

Odsetki od tej kwoty sąd zasądził na podstawie art. 481 k.c. od dnia 22 grudnia 2023 roku tj. od doręczenia pozwu, a nie od 6 października 2021 roku jak domagał się powód, z uwagi na fakt, iż brak jest dowodowu doręczenia wezwania do zapłaty z dnia 6 października 2021 roku. W zakresie żądania odsetkowego sprzed daty 22 grudnia 2023 roku sąd jako niewykazane powództwo oddalił o czym orzeczono w pkt I i II wyroku.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c.. Powódka wygrała proces niemal w całości, zatem należy się jej zwrot kosztów od pozwanych . Na zasądzone od pozwanych koszty procesu złożył się koszt wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 1800 zł, koszt opłaty od pozwu 500 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł łącznie 2317 zł. Od zasądzonych kosztów procesu zastrzeżono odsetki ustawowe za opóźnienie na podstawie art. 89 § 1 ¹ k.p.c.

SSR Agnieszka Poręba

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)

(...)