Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 października 2023 roku

Powód (...) w Szwajcarii wniósł o zasądzenie od pozwanego M. M. kwoty 2812,60 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2500 złotych od dnia 01 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania sądowego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód roszczenie swoje wywodził z faktu niewywiązania się przez pozwanego z łączącej ją umowy z 31.05.2023 roku z (...) sp. z o.o. w W. pożyczki na kwotę 2500 złotych. Umowa została zawarta na 30 dni. Pozwany nie spłacił należności. Wierzyciel pierwotny zbył wierzytelność umową ramową z 31.03.2023 roku i umową cesji z 13.09.2023 r. na rzecz powoda. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota 2500 zł należności głównej, kwota niespłaconej prowizji w kwocie 270,48 zł oraz odsetki umowne 42,12 zł.

Przed wniesieniem pozwu do tutejszego Sądu, powód w dniu 5.01.2024 roku wniósł pozew o zapłatę dotyczący niniejszego roszczenia w elektronicznym postępowaniu upominawczym (sygn. akt VI Nc- 17209/24).

W odpowiedzi na pozew z 16.07.2024 roku pozwany reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o orzeczenie o kosztach według norm przepisanych. Pozwany zarzucił nieudowodnienie roszczenia dochodzonego w niniejszym postepowaniu, bezpodstawność roszczeń, brak legitymacji czynnej oraz podniósł zarzut nieważności umowy pożyczki. Zakwestionował także wysokość prowizji jako nieuzgodnioną indywidualnie, wygórowaną i naruszającą interes konsumenta – art. 385 ¹ k.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31.05.2023 roku pozwany M. M. zawarł z wierzycielem pierwotnym (...) sp. z o.o. w W. umowę pożyczki nr (...) na kwotę 2500 złotych. Zawarcie umowy poprzedził wniosek pozwanego złożony przez profil klienta na stronie internetowej (...) Na mocy przedmiotowej umowy wierzyciel pierwotny wypłacił na rzecz pozwanego kwotę 2500 złotych, zaś pozwana zobowiązała się do spłaty należności w terminie 30 dni. Spłata miała nastąpić jednorazowo 30.06.2023 roku. Całkowity koszt pożyczki wyniósł 312,60 złotych, w tym odsetki w kwocie 42,12 złotych, prowizja 270,48 zł. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 2812,60. Przed udzieleniem pożyczki pożyczkodawca dokonał weryfikacji zdolności kredytowej pozwanego.

Dowód: umowa pożyczki – k.9-12, weryfikacja zdolności kredytowej – k. 13, wniosek k. 66-67, potwierdzenie wykonania transakcji – k. 14

Pozwany nie spłacił jakiejkolwiek kwoty zobowiązania. Termin zapłaty upłynął 30.06.2023 roku. Wierzyciel pierwotny zbył wierzytelność na podstawie umowy ramowej z 31.03.2023 umową cesji (...).09.2023 r. na rzecz powoda.

Dowód: zawiadomienie o cesji i wezwanie do zapłaty – k. 15, akt cesji do umowy ramowej sprzedaży wierzytelności – k. 16-17, umowa ramowa z pełnomocnictwami i apostile – k. 18-25,

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o przedłożone przez powoda dokumenty. Dokumenty załączone do akt sprawy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (art. 244 k.p.c.), jak również tego, że osoby, które je podpisały złożyły zawarte w nich oświadczenia (art. 245 k.p.c.). Treść i forma dokumentów nie zostały skutecznie zakwestionowane przez strony, również Sąd po zapoznaniu się z nimi nie powziął co do nich wątpliwości. Dokumenty te korzystają z domniemania autentyczności i prawdziwości.

Część tych dokumentów, a dotyczących umów cesji zostały potwierdzone za zgodność przez występującego w sprawie pełnomocnika. Zgodne natomiast z art. 129 § 3 k.p.c. zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym ma charakter dokumentu urzędowego. Takie potwierdzenie znajduje się również na sporządzonym przez powoda wyciągu z dokumentu zapisanego w formie elektronicznej na płycie DVD/ CD stanowiącym listę wierzytelności. Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw by odmówić mocy dowodowej zaoferowanym dokumentom. Ponadto do umowy cesji zostały załączone stosowne pełnomocnictwa, zatem zarzut braku wykazania umocowania osób podpisanych pod umową nie jest skuteczny.

Pozostałe dokumenty, a przede wszystkim takie jak umowa pożyczki, wypowiedzenie, wezwanie do zapłaty czy wypowiedzenie umowy zostały przedłożone w formie wydruków komputerowych z uwagi na fakt, iż umowa została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość, co jest dopuszczalne w świetle przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Zarzuty dotyczące braku zachowania jakiejkolwiek formy umowy są całkowicie gołosłowne. Co więcej, celem wykazania samego faktu - łączącego strony stosunku prawnego, ustalenia ich uprawnień i obowiązków czyli elementów istotnych dla rozstrzygnięcia forma dokumentowa umowy była wystarczająca. Nie sposób też uznać, że przelew wykonany na numer konta, z którego pozwany zarejestrował swoje konto w serwisie, nie dotarł do niego. W szczególności pozwany nie kwestionował, że ktoś podszył się pod niego, kto inny dokonał rejestracji w systemie pożyczkodawcy. Pozwany skupił się wyłącznie na negowaniu faktów wynikających z dokumentów przedstawionych przez powoda, co nie mogło odnieść zamierzonego skutku.

W szczególności pozwany nie wykazał by spłacił należność wynikającą z umowy pożyczki. Dowód ten spoczywał zgodnie z art. 6 k.c. na pozwanym.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo okazało się zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z umowy pożyczki z 31 maja 2023 roku nr (...) na kwotę 2500 złotych.

Zgodnie z art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tą samą ilość pieniędzy.

Na wstępie wskazać należy, iż odnośnie samej legitymacji czynnej to powód wykazał, iż w wyniku umowy ramowej i umowy cesji jest następcą wierzyciela (...) sp. z o.o. w W. i wstąpił w prawa wierzyciela wynikające z umowy z dnia 31.05.2023 roku nr (...). Wbrew twierdzeniom pozwanego powód przedstawił umowy przelewu wierzytelności z 31.03.2023 roku (k.18-20) i z 13.09.2023 roku (k.16-17) wraz z pełnomocnictwami i załącznikami, z których ponad wszelką wątpliwość wynikało, że wierzytelność w stosunku do pozwanego była nimi objęta.

W przedmiotowej sprawie strony zawarły umowę pożyczki za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Art. 720 § 1 k.c. stanowi, iż przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Niezależnie od tego, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają także przepisy ustawy o kredycie konsumenckim, wprowadzające dodatkowe definicje i warunki udzielenia pożyczki konsumentowi to przecież niewątpliwie zastosowanie ma także cytowany wyżej przepis kodeksu cywilnego. Z definicji umowy pożyczki wynika podstawowa cecha tej czynności prawnej jaką jest przeniesienie własności inaczej przekazanie pożyczkobiorcy określonej ilości, kwoty pieniędzy.

Poza sporem pozwany zawarł z wierzycielem pierwotnym umowę pożyczki na kwotę 2500 złotych w dniu 31.05.2023 roku. W tym samym dniu pożyczkodawca przelał na rachunek wcześniej wskazany przez pozwanego kwotę 2500 złotych. Strona powodowa przedstawiła dowód przelewu – k. 14 oraz dowód rejestracji pozwanego w systemie z podaniem numeru konta – k. 66-67. Pozwany nie zakwestionował, że rachunek należy do niego, nie twierdził też by ktoś podszywał się pod jego dane. Stąd twierdzenia pozwanego są całkowicie gołosłowne i jako takie nie mogły odnieść skutku. W ocenie sądu strona powodowa wykazała za pomocą przedłożonych do pozwu dokumentów, że wierzyciela pierwotnego oraz pozwanego łączyła umowa pożyczki oraz że pożyczkodawca tej pożyczki pozwanemu udzielił.

Jednocześnie pozwany M. M. nie wykazał by spłacił przedmiotową pożyczkę. Dowód w tym zakresie obciążał, zgodnie z ogólnymi regułami rozkładu ciężaru dowodów z art. 6 k.c., pozwanego.

Brak jest także podstaw do kwestionowania umowy w zakresie jej zgodności z przepisami prawa oraz pod kątem występowania ewentualnych klauzul abuzywnych (art. 385 ¹ k.p.c.). Pozwany jest konsumentem co zobowiązuje sąd do dokonania oceny roszczenia wynikającego z zawartej z przedsiębiorca umowy również w świetle przepisów o ochronie konsumentów, w tym szczególnie art. 385 ¹ – 385 ³ k.c. Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c., aby można było uznać klauzulę za abuzywną, muszą zostać spełnione łącznie cztery przesłanki: umowa musi być zawarta z konsumentem, postanowienia tej umowy nie zostały uzgodnione z konsumentem w sposób indywidualny, a ponadto kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, co jednak nie dotyczy głównych świadczeń stron, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Za nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem uważa się te postanowienia umowy, na których treść nie miał on rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (art. 385 ¹ § 3 i 4 k.c.). Z kolei za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy uznać m.in. działania wykorzystujące np. niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi, więc o działanie potocznie określane, jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011 r, VI ACa 771/10).

Umowa pożyczki zawarta przez strony została zawarta na standardowo stosowanym przez stronę powodową formularzu, a pozwany nie miał realnego wpływu na brzmienie poszczególnych zapisów umowy, co jasno wynika z formy i treści dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Jednakże w ocenie Sądu nie można uznać, aby jej postawienia zawierały klauzule abuzywne, by zachodziły pozostałe przesłanki określone w art. 385 ¹ § 1 k.c., a muszą zostać spełnione łącznie. Analiza zapisów umowy pozwala w ocenie Sądu dojść do przekonania, iż została ona sporządzona w sposób zrozumiały i czytelny. Konkretne kwoty zostały wypunktowane i wyszczególnione, w tym kwota kapitału, odsetek, prowizji. Kwotę prowizji w wysokości 270,48 zł nie można uznać za wygórowaną przy udzielonej kwocie pożyczki 2500 zł. Kwota pozoaodsetkowych kosztów udzielenia kredytu nie przekracza dopuszczalnej prawem wysokości kosztów określonej w art. 36 a ustawy o kredycie konsumenckim.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I wyroku zasądzając od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę objęta zadaniem pozwu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. i zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty złożyły się: opłata od pozwu 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 900 zł ustalone na podstawie przepisów obowiązujących w dniu wniesienia pozwu wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować, (18-20.11.2024 szkolenie, 26.11. urlop s. referenta)

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej,

3.  Kal. 14 dni