Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 października 2023 roku

Strona powodowa (...) Sp. z o.o. w W. w pozwie złożonym w dniu 23 lutego 2023 r. w elektronicznym postepowaniu upominawczym oraz dalszych pismach procesowych domagał się od pozwanego S. P. zapłaty kwoty 3,555 zł z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od 17 grudnia 2022 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przypisanych (k. 3-9).

W uzasadnieniu wskazano, że kwota dochodzona pozwem wynika z umowy pożyczki nr (...) z dnia 16 listopada 2022 r. zawartej z (...) Sp. z o.o. w W.. Strona powodowa wykonała swoje zobowiązania z tytułu zawartej umowy pożyczki i w dniu 16 listopada 2022 r. przelała na konto pozwanego kwotę 3.000 zł. Dochodzona kwota obejmuje: 3.000 zł tytułem kapitału, 504,46 zł tytułem prowizji, 50,54 zł tytułem odsetek kapitałowych.

We wniesionej odpowiedzi na pozew oraz dalszych pismach procesowych pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenia od powoda kosztów procesu. Pozwany zakwestionował roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Wskazał, iż przedłożona umowa pożyczki to tylko wydruk niezawierający wszystkich identyfikujących ją danych, strona powodowa nie przedłożyła dowodu na potwierdzenie udostępnienia środków pieniężnych pozwanemu w kwocie wskazanej w umowie. Ponadto pozwany zarzucił, iż strona powodowa posługiwała się jego kontem bankowym bez jego zgody, a pracownik pożyczkodawcy nie posiadał umocowania do działania w jego imieniu. Wskazał, iż umowa powinna podlegać ocenie pod kątem istnienia klauzul niedozwolonych. (k. 26-31)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 listopada 2022 r. S. P. zawarł z (...) Sp. z o.o. w W. umowę pożyczki nr (...) na kwotę 3.000 zł (określoną w umowie jako „całkowita kwota pożyczki”), oprocentowaną według zmiennej stopy oprocentowania w wysokości 20,50 % w skali roku płatnej do dnia 16 grudnia 2022 r. Stosownie do umowy, całkowita kwota do zapłaty wynosiła 3.555 zł, w tym całkowity koszt pożyczki w wysokości 555 zł. Na koszty pożyczki składały się: prowizja w wysokości 504,46 zł oraz odsetki kapitałowe – 5,54 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania została ustalona na poziomie 688,69 %.

W dniu 16 listopada 2022 r. strona powodowa przelała kwotę 3.000 zł na rachunek bankowy pozwanego tytułem „wypłata pożyczki Nr (...)”.

Dowód: umowa pożyczki – k. 16, wydruk z profilu klienta pozwanego – k. 17, potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej – k. 18

Pozwany nie spłacił pożyczki w umówionym terminie. Pismem z dnia 3 stycznia 2023 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 3.583,19 zł.

Dowód: pismo strony powodowej z 03.01.2023 r. – k. 19

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów. Dokumenty załączone do akt sprawy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (art. 244 k.p.c.), jak również tego, że osoby, które je podpisały złożyły zawarte w nich oświadczenia (art. 245 k.p.c.). Treść i forma dokumentów nie zostały skutecznie zakwestionowane przez strony, również Sąd po zapoznaniu się z nimi nie powziął co do nich wątpliwości. Dokumenty te korzystają z domniemania autentyczności i prawdziwości.

Pełnomocnik pozwanego kwestionował umowę pożyczki jako wydruk niezawierający wszystkich identyfikujących ją danych. Zarzut jednak nie został uzasadniony, nie zostało wskazane jakich danych brakuje, jakie dane są niewystarczające. W ocenie Sądu umowa pożyczki zawiera wszystkie wymagane przepisami prawa, w tym ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, dane jednoznacznie identyfikujące strony umowy oraz części składowe udzielonej pożyczki.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Roszczenie dochodzone pozwem strona powodowa wywodziła z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 16 listopada 2022 r. z pozwanym S. P..

Zgodnie z art. 720 § 1 i 2 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej. Zawarta przez strony umowa podlegała uregulowaniom ustawy o kredycie konsumenckim, której to art. 29 ust 3 przewiduje, że umowa powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały.

Zarzuty w odpowiedzi na pozew zostały sformułowane bardzo ogólnikowo, nie zostały uzasadnione poprzez odniesienie się do konkretnych okoliczności sprawy, dokumentów przedłożonych przez stronę powodową. Całkowicie niezrozumiałe są zarzuty dotyczące braku wykazania wypowiedzenia umowy, umocowania pracownika pożyczkodawcy do działania w jego imieniu, gdyż umowa pożyczki nie została zawarta za pośrednictwem pracownika pożyczkodawcy ani nie została wypowiedziana, a upłynął jej okres obowiązywania, wobec czego wypowiadanie jej było zbędne.

Niezasadny okazał się zarzut braku potwierdzenie udostępnienia środków pieniężnych pozwanemu w kwocie wskazanej w umowie. Do pozwu bowiem zostało załączone potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej, dodatkowo pozwany w odpowiedzi na pozew potwierdził, iż posiadaczem rachunku bankowego, którym posługuje się strona powodowa, jest pozwany.

Pozwany jest konsumentem co zobowiązuje sąd do dokonania oceny roszczenia wynikającego z zawartej z przedsiębiorca umowy również w świetle przepisów o ochronie konsumentów, w tym szczególnie art. 385 ¹ – 385 ³ k.c. Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c., aby można było uznać klauzulę za abuzywną, muszą zostać spełnione łącznie cztery przesłanki: umowa musi być zawarta z konsumentem, postanowienia tej umowy nie zostały uzgodnione z konsumentem w sposób indywidualny, a ponadto kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, co jednak nie dotyczy głównych świadczeń stron, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Za nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem uważa się te postanowienia umowy, na których treść nie miał on rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (art. 385 ¹ § 3 i 4 k.c.). Z kolei za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy uznać m.in. działania wykorzystujące np. niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi, więc o działanie potocznie określane, jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011 r, VI ACa 771/10).

Umowa pożyczki zawarta przez strony została spisana na standardowo stosowanym przez stronę powodową formularzu, a pozwany nie miał realnego wpływu na brzmienie poszczególnych zapisów umowy, co jasno wynika z formy i treści dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Jednakże w ocenie Sądu nie można uznać, aby jej postawienia zawierały klauzule abuzywne, by zachodziły pozostałe przesłanki określone w art. 385 ¹ § 1 k.c., a muszą zostać spełnione łącznie. Analiza zapisów umowy pozwala w ocenie Sądu dojść do przekonania, iż została ona sporządzona w sposób zrozumiały i czytelny. Konkretne kwoty zostały wypunktowane i wyszczególnione, w tym kwota kapitału, odsetek, składki ubezpieczeniowej. Kwotę prowizji w wysokości 504,46 zł nie można uznać za wygórowaną przy udzielonej kwocie pożyczki 3.000 zł. Kwota pozoaodsetkowych kosztów udzielenia kredytu nie przekracza dopuszczalnej prawem wysokości kosztów określonej w art. 36 a ustawy o kredycie konsumenckim.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I wyroku zasądzając od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę objęta żądaniem pozwu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. i zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty złożyły się: opłata od pozwu 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 900 zł ustalone na podstawie przepisów obowiązujących w dniu wniesienia pozwu wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Sędzia Agnieszka Poręba