Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 5.12.2022 r.

Powódka J. Ż. w pozwie wniesionym do tut. Sądu w dniu 02.09.2021 r., skierowanym przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S., domagała się zasądzenia na jej rzecz kwoty 7.450 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 06.09.2018 r. do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 2.536,86 zł, tytułem odszkodowania, a także zasądzenia kosztów procesu na jej rzecz, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych (k. 2-9).

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 07.08.2018 r. w miejscowości N., miało miejsce zdarzenie drogowe, w czasie którego powódka uderzyła w pojazd, który wymusił na niej pierwszeństwo przejazdu. Pojazd sprawcy wypadku był ubezpieczony w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, które po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłaciło na jej rzecz kwotę 200 zł, tytułem zadośćuczynienia oraz 71,94 zł, tytułem odszkodowania.

Pozwane (...) S.A. z siedzibą w S., w odpowiedzi na pozew (pismo z dnia 30.09.2021 r. – k. 88-91), domagało się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu, według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

W uzasadnieniu wskazano, że pozwana zleciła dokonanie oceny następstw zdarzenia. Lekarz orzecznik z zakresu chirurgii ogólnej i ortopedii w oparciu o zaoferowaną dokumentację medyczną ocenił przejściowe upośledzenie struktur kręgosłupa w odcinku szyjnym, natomiast lekarz psychiatra ocenił jako niezasadne koszty przedstawione przez powódkę, gdyż brak jest dokumentacji uzasadniającej diagnozowanie zaburzeń zdrowia psychicznego w okresie skorelowanym z następstwami przedmiotowego zdarzenia, a faktury (...) są niezasadne z uwagi na upływ ponad roku czasu od zdarzenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 07.08.2018 r. w N. na skrzyżowaniu ulicy (...) i ul. (...) miało miejsce zdarzenie drogowe, w czasie którego powódka kierując samochodem osobowym uderzyła w pojazd, który wymusił na niej pierwszeństwo przejazdu.

Bezpośrednio po zdarzeniu, jego uczestnicy spisali oświadczenie o zdarzeniu drogowym, a następnie powódka pojechała do domu. Po wypadku powódka odczuwała ból głowy ale tłumaczyła je stresem dlatego odjechała do domu gdzie zażyła leki przeciwbólowe.

Z uwagi na nasilające się dolegliwości bólowe pojechała jednak do Szpitala w N.. Tam została zaopatrzona z rozpoznaniem skręcenie kręgosłupa szyjnego. Leczenie kontynuowała w poradni neurologicznej, rehabilitacyjnej i poradni zdrowia psychicznego.

Powódka zakończyła leczenie po około roku.

Dowód: wspólne oświadczenie o zdarzeniu drogowym – k. 13-14, karta informacyjna leczenia ambulatoryjnego – k. 15, historia zdrowia i choroby leczenia w poradni neurologicznej – k. 16-20, historia choroby leczenia w poradni psychologicznej – k. 21-25, zaświadczenie z poradni rehabilitacyjnej – k. 26, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne – k. 27, zaświadczenie – k. 28, 29, zaświadczenie o przebytej rehabilitacji – k. 30

Przez kilka dni po zdarzeniu powódka odczuwała silne bóle głowy, potem słabsze, dłużej bolała ją szyja, klatka piersiowa. W wyniku wypadku nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu z punktu widzenia ortopedycznego, odczuwała umiarkowanie nasilone dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa szyjnego, zmniejszały się one stopniowo w wyniku leczenia, jakiemu została poddana. Obecnie zgłaszane dolegliwości mają podłoże psychiczne. Powódka miała ograniczoną zdolność do podejmowania wysiłku fizycznego przez około 8 tygodni od wypadku, obecnie stan somatyczny powódki nie powoduje żadnych ograniczeń codziennej aktywności. Powódka nie wymaga leczenia ani rehabilitacji z punktu widzenia ortopedy. Nie ma też wskazań ortopedycznych do zażywania leków przez powódkę. Poniesione już przez powódkę wydatki na leczenie i rehabilitację były wydatkami uzasadnionymi, celowymi i pozostającymi w związku przyczynowym z następstwami zdarzenia z 7.08.2018 r. Nie zachodzi obawa o przyszłe negatywne następstwa wypadku w obrębie układu ruchu u powódki. Rokowanie na przyszłość u powódki z punktu widzenia ortopedy jest dobre.

Dowód: opinia biegłego ortopedy – k. 108

Doznany w czasie zdarzenia uraz spowodował u powódki dolegliwości somatyczne. Powódka w czasie wypadku przeżyła sytuację urazową, w której doświadczyła silnego lęku, że może wjechać samochodem na będącą na chodniku matkę z dzieckiem. Po wypadku nadal doświadczała wzmożonego lęku w sytuacjach zetknięcia się z bodźcami związanymi z wypadkiem, uskarżała się i uskarża na bóle głowy, zaburzenia snu, zaburzenia koncentracji. Przeżywała i przeżywa lęk przed jazdą samochodem, co jest reakcją na doświadczoną silną sytuację stresową. W 2019 r. odbyła dwie wizyty u psychologa, który stwierdził zaburzenia po stresie pourazowym oraz zaburzenia depresyjno-lękowe i w związku z tym zalecił kontakt z lekarzem psychiatrą i terapię psychologiczną. Powódka nie podjęła terapii psychologicznej z uwagi na odległe terminy i ograniczoną dostępność takiej terapii w ramach NFZ, podała, że „sama próbowała wziąć się w garść”. Powódka nadal ujawnia dużą reaktywność emocjonalną na wspomniane zdarzenie, a także konsekwencje potraumatyczne w postaci pogorszenia funkcjonowania głównie w sferze psychicznej, ale też i społecznej. Powódka odczuwa lęk przed jazdą samochodem, wręcz ma napady lęku, korzysta z pomocy przyjaciółki, w razie konieczności samodzielnej jazdy, przeżywa tę sytuację. W sposób widoczny zmieniło się zachowanie powódki, przed wypadkiem była osobą wesołą i towarzyską, teraz ma tendencje do izolowania się, jest drażliwa, uskarża się na problemy zdrowotne.

Powódka ujawnia cechy stresu pourazowego, powstałego na skutek urazu wywołanego wypadkiem. W wyniku wypadku z dnia 7.08.2018 r. doznała 5% uszczerbku na zdrowiu według punktu 10a tabeli uszczerbków Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r., charakter uszczerbku jest trwały z możliwością złagodzenia objawów poprzez leczenie i terapię. Intensywność cierpień psychicznych jest u niej umiarkowany, z powodu urazu psychicznego doznaje ona w sytuacjach stresowych znacznego dyskomfortu psychicznego, wpływa to na jej codzienną aktywność i powoduje pewne ograniczenia także aktualnie.

W związku z wypadkiem konieczne jest poddanie dalszemu leczeniu i oddziaływaniu psychoterapeutycznemu, aż do ustąpienia objawów lękowych. Aktualny stan zdrowia określony został przez biegłych jako zadowalający, a rokowania na przyszłość są pozytywne i zależą od wdrożonego leczenia i terapii.

Dowód: opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna – k. 138-144, opinia uzupełniająca – k. 159, dokumentacja medyczna powódki – k. 66-68

Powódka ma 57 lat (w chwili wypadku miała 53 lata). Przedmiotowy wypadek był dla niej bardzo traumatyczny, gdyż bezpośrednio przed nim miała do wyboru albo uderzyć w pojazd, który wymusił na niej pierwszeństwo przejazdu, albo w matkę z dzieckiem na chodniku. Po wypadku powódka przeprowadziła się do mamy, którą wcześniej codzienne się opiekowała, z uwagi jednak na dolegliwości bólowe nie była w stanie zapewnić jej pomocy jak dotychczas, tylko musiały zrobić to inne osoby. Powódka była w stanie wykonać czynności życia codziennego wokół własnej osoby. Po wypadku stała się jednak bardziej nerwowa, płaczliwa, wycofana, ma napady lęku. Po pewnym czasie powróciła do opieki nad mamą, skarży się jednak na bóle głowy.

Dowód: zeznania powódki – nagranie z dnia 01.12.2021 r. 00:03:06 – k. 99, zeznania świadka M. W. – nagranie z dnia 01.12.2021 r. 00:39:21 i k. 100.

Samochód, którym kierował sprawca wypadku, był w chwili zdarzenia ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...), w związku z czym powódka dokonała zgłoszenia szkody u pozwanego.

Decyzją z dnia 30.11.2018 r. ubezpieczyciel przyznał na rzecz powódki 200 zł, tytułem zadośćuczynienia.

W kolejnej decyzji ubezpieczyciel odmówił wypłaty zadośćuczynienia na rzecz powódki w wyższej kwocie niż 200 zł.

Pismem z dnia 30.04.2020 r. powódka wysłała do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty, bezskutecznie.

Dowód: bezsporne, nadto: zgłoszenie szkody osobowej – k. 52, decyzja z dnia 30.11.2018 r. – k. 55-56, decyzja z dnia 08.07.2019 r. – k. 57, przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 58-62, 63-64, odpowiedź na przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 75-76

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, zeznań powódki, świadka oraz opinii biegłych ortopedy, psychologa i psychiatry.

Na uwzględnienie zasługiwały zeznania świadka M. M., która jest koleżanką powódki i opisała jak zmieniło się życie powódki w wyniku przedmiotowego wypadku. Zeznania te są szczere i logiczne oraz zbieżne z zeznaniami powódki, które również zasługiwały na uwzględnienie. Powódka opisała bowiem moment wypadku, wszystko, co działo się bezpośrednio po nim a także proces rekonwalescencji. Jej zeznania były spójne i zbieżne z dowodami z dokumentów.

W zakresie następstw wypadku i rozmiaru uszczerbku, Sąd oparł się na przedstawionej dokumentacji medycznej, w powiązaniu z treścią opinii biegłego ortopedy oraz biegłych psychologa i psychiatry. Opinia biegłego ortopedy jest rzetelna, jasna i wyczerpująca. Do jej treści strony nie wnosiły żadnych zarzutów.

Na uwzględnienie zasługiwała też opinia biegłych psychologa i psychiatry. Biegli opisali cały proces leczenia i rekonwalescencji powódki w związku z wypadkiem. Opinia ta była kompleksowa i wiarygodna. Zarzuty pozwanego do jej treści stanowiły jedynie niczym niepopartą polemikę z treścią opinii.

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie powódki zasługiwało na uwzględnienie niemalże w całości.

Powódka w pozwie domagała się zasądzenia na jej rzecz kwoty 7.450 zł tytułem zadośćuczynienia, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 06.09.2018 r. do dnia zapłaty, a także kwoty 2.536,86 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., nr 124, poz. 1152), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, lub rozstrój zdrowia bądź też utrata zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Art. 444 § 1 k.c. stanowi, iż w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W takich wypadkach sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.).

Zakres art. 445 k.c. w zw. z art. 444 k.c. obejmuje krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci na przykład wyłączenia z normalnego życia). Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień, zarówno już doznanych, jak i tych, które nastąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość.

Treść art. 445 k.c. pozostawia z woli ustawodawcy swobodę sądowi orzekającemu w ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i pozwala w okolicznościach konkretnej sprawy uwzględnić indywidualne właściwości i subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej (por. wyrok z dnia 19.05.1998 roku II CKN 756/97, niepublikowany).

Mając powyższe na uwadze, Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, powziął przekonanie, że kwotą adekwatną do zrekompensowania krzywdy poniesionej przez powódkę, w związku z wypadkiem, jest cała kwota której żądała z tego tytułu w pozwie. Ustalając wysokość kompensaty w takiej właśnie wysokości, Sąd miał na uwadze nie tylko rozmiar rozstroju zdrowia u powódki, ale przede wszystkim stres i dyskomfort, związany z tego typu zdarzeniem drogowym. Każda sytuacja stresująca, a taką jest uczestnictwo w wypadku drogowym, powoduje przez jakiś czas niekorzystne skutki w sferze psychicznej, myślenie o zdarzeniu, powracanie do niego. W niniejszej sprawie o ile skutki w zakresie urazu kręgosłupa, choć wystąpiły, nie były długotrwałe to te w sferze psychicznej występują nadal u powódki i wymagają dalszego leczenie i terapii. Skutki te były na tyle daleko idące, że biegli psychiatra i psycholog w opinii łącznej stwierdzili u powódki trwały uszczerbek na zdrowiu, wskazując, że powódka z powodu doznanego urazu psychicznego doznaje w sytuacjach stresowych znacznego dyskomfortu psychicznego, co wpływa na jej codzienną aktywność i powoduje pewne ograniczenia, również aktualnie. Biegli wskazali, że w związku z wypadkiem konieczne jest poddanie się dalszemu leczeniu i rehabilitacji. Wskazać należy, że powódka przed wypadkiem była w pełni samodzielna, wykonywała obowiązki nie tylko domowe, ale również zajmowała się matką z tytułu sprawowania nad nią codziennej opieki. Po wypadku przez jakiś czas musiała zrezygnować z wykonywania tych czynności, co powodowało u niej dodatkowe niedogodności. Stała się ona również bardziej płaczliwa, nerwowa, ulegała panice w różnych sytuacjach.

Przyznana przez ubezpieczyciela kwota 200 zł. tytułem zadośćuczynienia jest rażąco niska, trudno tu w ogóle mówić o jakiejkolwiek jej roli kompensacyjnej. W ocenie Sądu, żądana kwota 7.450 zł zadośćuczynienia nie jest wygórowana, i łącznie z wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego kwotą 200 zł. jest kwotą adekwatną do zrekompensowania powódce krzywd w związku z wypadkiem i odzwierciedla w pełni doznane przez nią obrażenia.

O obowiązku uiszczenia odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty 7.450 zł, Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. i 817 k.c. a także na podstawie art. 14 ust. 1 z dnia 22.05.2002 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.) – od dnia 10 września 2018 r. Dokument zgłoszenia szkody nie jest co prawda opatrzony datą, jednak Sąd przyjął 30 dni od momentu kiedy ubezpieczyciel poinformował o przyjęciu zgłoszenia szkody do likwidacji (pismo z dnia 10.08.2018 r. – k. 53). Termin do spełnienia świadczenia z tytułu ubezpieczenia to 30 dni od daty poinformowania ubezpieczyciela o zdarzeniu, mogący ulec przedłużeniu o dalsze 14 dni. Zgodnie z powyższym, powódka może żądać zasądzenia odsetek od dnia 10.09.2018 r. a w pozostałym zakresie Sąd w tym przedmiocie oddalił powództwo.

Jednocześnie powódka domagała się zasądzenia kwoty 2.536,86 zł, tytułem odszkodowania za koszty leczenia.

Zgodnie z dyspozycją art. 444 § 1 k.c., poszkodowany może dochodzić odszkodowania, w związku z doznaną szkodą powstałą w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, wszelkich kosztów pozostających w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a więc tych, które zostały poniesione w sposób niezbędny i celowy na działania zmierzające do poprawy stanu zdrowia. Wskazuje się, że poszkodowany może w szczególności domagać się kompensaty uzasadnionych kosztów leczenia i rehabilitacji niefinansowanych ze środków publicznych (uchwała SN z 9.05.2016 r., III CZP 63/15, OSNC 2016/11/125).

W ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, iż powódka poniosła koszty związane z urazem powstałym podczas zdarzenia z 07.08.2018 r. r., bowiem korzystała z wizyt prywatnych u lekarzy, dokonywała zakupu leków i korzystała z prywatnych rehabilitacji.

Powódka poniosła koszty wizyt prywatnych u lekarza psychiatry w łącznej kwocie 940 zł. ( 6 wizyt ), psychologa 90 zł., koszty rehabilitacji łącznie 660 zł. ( 4 wizyty). Nie ulega wątpliwości, iż wizyty u lekarza psychiatry oraz psychologa w kontekście problemów psychicznych po wypadku były uzasadnione, konieczne, mało tego, w zasadzie wymagane są dalsze tego rodzaju konsultacje. W związku ze znanymi trudnościami w uzyskaniu szybkiego dostępu do lekarza specjalisty w ramach leczenia ze środków publicznych oraz braku finasowania wizyty psychologa, powódka miała prawo do skorzystania z wizyt prywatnych, w sytuacji gdy pomocy potrzebowała w miarę szybko. Z opinii biegłego ortopedy wynika, iż rehabilitacja powódki był wskazana a koszty uzasadnione.

Powódka zakupiła leki na poprawę stanu psychicznego, leki przeciwlękowe, przeznaczone do leczenia depresji, wydawane na receptę i przepisane przez lekarza psychiatrę, co wynika z przedłożonej dokumentacji medycznej za łączną kwotę 552,73 zł.

Łącznie powódka poniosła koszty związane z leczeniem w kwocie 2.242,73 zł. Niezasadne było jedynie żądanie zasądzenia zwrotu kosztu zakupu tych leków, które jakkolwiek mają związek z leczeniem psychiatrycznym to z dokumentacji medycznej nie wynika aby zostały przepisane przez lekarza ( k. 37 na kwotę 25.90 zł. ), leki związane z antybiotykoterapią ( k. 33 na kwotę 99,35 zł. ), oraz leki przeciwbólowe i przeciwzapalne z okresu kwiecień, maj 2019r. a więc już z okresu ponad 8 miesięcy po zdarzeniu ( k. 38 i 39 na kwoty 104,91 zł. i 59,23 zł. ). W tym więc zakresie powództwo zostało oddalone.

Sąd uwzględnił odszkodowanie w kwocie 2.242,73 zł z odsetkami od dnia następnego po dniu doręczenia pozwu pozwanemu.

W związku z powyższym, orzeczono jak w punktach I, II wyroku.

W związku z tym, że powódka wygrała proces niemalże w całości, Sąd zasądził na jej rzecz zwrot całości poniesionych przez nią kosztów, tj. kwotę 2.717 zł (opłata od pozwu – 500 zł, wynagrodzenie pełnomocnika profesjonalnego – 1.800 zł, uiszczona zaliczka na biegłego – 400 zł, opłata od pełnomocnictwa – 17 zł), o czym orzeczono w punkcie III.

W punkcie IV Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.893,79 zł, tytułem wydatków poniesionych w sprawie ze środków Skarbu Państwa na opinię biegłych, zgodnie z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (DZ.U.2018 poz.300).

Sędzia Grażyna Poręba