Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 lipca 2025 r.

Powód (...) sp. z o.o. (...) sp. k.a. w W. w pozwie wniesionym do tut. Sądu w dniu 14.04.2025 r. (data prezentaty) domagał się zasądzenia od pozwanego K. F. kwoty 12.572,65 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym tj. od dnia 16.12.2024 roku do dnia zapłaty. Domagał się też zasądzenia kosztów procesu.

Powód wskazał, iż w dniu 16.12.2024 r. wniósł przeciwko pozwanemu pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym, w dniu 16.01.2025 roku wydano postanowienie o umorzeniu postępowania.

W uzasadnieniu roszczenia powód podał, że 07.12.2020 r. pozwany zawarł z pożyczkodawcą (...) sp. z o.o. umowę pożyczki na okres 45 dni, na mocy której udostępniona została kwota 8000 zł. Prowizja od udzielenia pożyczki wynosiła 1227,69 zł, zaś należne odsetki kapitałowe – 69,24 zł. Pozwany był zobowiązany do zwrotu należności do dnia 21.01.2021 roku. Pozwany nie spłacił pożyczki skutkiem czego 16.03.2021 roku została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności przysługującej spółce (...) sp. z o.o. (...) sp. z o.o.. na rzecz (...)w T.. Następnie nabywca zbył wierzytelność na rzecz (...) sp. z o.o. 29.06.2021 roku. 6.08.2021 roku (...) przelała wierzytelność na rzecz (...) sp. z.o.o. (...) sp. k., a ta umową z 21.03.2023 r. zbyła wierzytelność na rzecz strony powodowej. Należność stanowią kapitał, odsetki umowne, prowizja oraz odsetki umowne za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie wyliczone na dzień 28.02.2023 r. – 16348,87 zł oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 marca 2023 roku do dnia poprzedzającego dzień wytoczenia powództwa – 1626,85 zł (k. 3-4).

Pozwany K. F. w odpowiedzi na pozew (k. 62) wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, iż powód dochodzi należności przedawnionej. Wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu oraz wydanie wyroku bez udziału stron.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07.12.2020 r. pozwany zawarł z pożyczkodawcą (...) sp. z o.o. umowę pożyczki na okres 45 dni, na mocy której udostępniona została kwota 8000 zł. Prowizja od udzielenia pożyczki wynosiła 1227,69 zł, zaś należne odsetki kapitałowe – 69,24 zł. Pozwany był zobowiązany do zwrotu należności do dnia 21.01.2021 roku. Pozwany nie spłacił pożyczki skutkiem czego 16.03.2021 roku została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności przysługującej spółce (...) sp. z o.o. (...) sp. z o.o.. na rzecz (...) w T.. Następnie nabywca zbył wierzytelność na rzecz (...) sp. z o.o. 29.06.2021 roku. 6.08.2021 roku (...) przelała wierzytelność na rzecz (...) sp. z.o.o. (...) sp. k., a ta umową z 21.03.2023 r. zbyła wierzytelność na rzecz strony powodowej.

Dowód: umowy przelewu wierzytelności z załącznikami i pełnomocnictwami k. 10-39 , umowa pożyczki k. 42, dowód wypłaty pożyczki – k. 51-52, wezwanie do zapłaty k. 48, 47, zawiadomienia o cesji k. 49,54

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o przedłożone przez powoda dokumenty. Dokumenty załączone do akt sprawy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (art. 244 k.p.c.), jak również tego, że osoby, które je podpisały złożyły zawarte w nich oświadczenia (art. 245 k.p.c.). Treść i forma dokumentów nie zostały skutecznie zakwestionowane przez strony, również Sąd po zapoznaniu się z nimi nie powziął co do nich wątpliwości. Dokumenty te korzystają z domniemania autentyczności i prawdziwości.

Pozwany nie wykazał by spłacił należność wynikającą z umowy pożyczki. Dowód ten spoczywał zgodnie z art. 6 k.c. na pozwanym. Pozwany podniósł jedynie zarzut przedawnienia roszczenia, który podlegał ocenie prawnej, do czego sąd odniesie się w ważeniach prawnych.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Pozwany nie kwestionował legitymacji czynnej powoda, wysokości roszczenia ani faktu zawarcia umowy pożyczki, podniósł jedynie zarzut przedawnienia roszczenia.

W przedmiotowej sprawie pozwany zawarł z poprzednikiem prawnym powoda umowę pożyczki za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Art. 720 § 1 k.c. stanowi, iż przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Niezależnie od tego, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają także przepisy ustawy o kredycie konsumenckim, wprowadzające dodatkowe definicje i warunki udzielenia pożyczki konsumentowi to przecież niewątpliwie zastosowanie ma także cytowany wyżej przepis kodeksu cywilnego. Z definicji umowy pożyczki wynika podstawowa cecha tej czynności prawnej jaką jest przeniesienie własności inaczej przekazanie pożyczkobiorcy określonej ilości, kwoty pieniędzy.

Poza sporem pozwany zawarł z wierzycielem pierwotnym umowę pożyczki na kwotę 8000 złotych w dniu 7 grudnia 2020 roku na okres 45 dni tj. do dnia 21 stycznia 2021 roku. W tym samym dniu pożyczkodawca przelał na rachunek wcześniej wskazany przez pozwanego kwotę 7000 złotych, a w dniu 16 grudnia 2020 roku dalsze 1000 złotych. Strona powodowa przedstawiła dowody przelewu. Pozwany nie zakwestionował, że rachunek należy do niego, nie twierdził też by ktoś podszywał się pod jego dane.

Jednocześnie pozwany nie wykazał by spłacił przedmiotową pożyczkę. Dowód w tym zakresie obciążał, zgodnie z ogólnymi regułami rozkładu ciężaru dowodów z art. 6 k.c., pozwanego.

W przedmiocie podniesionego przez pozwanego K. F. zarzutu przedawnienia stwierdzić należy, iż jest on niezasadny.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. W niniejszym stanie faktycznym termin przedawnienia wynosić winien trzy lata gdyż roszczenia pochodzą z działalności gospodarczej powoda. Termin wymagalności roszczeń został określony na dzień 21 stycznia 2021 roku. Stąd termin trzyletni upływałby z dniem 21 stycznia 2024 roku. Zgodnie jednak z art. 118 zd. 2 k.c. termin przypada zawsze na ostatni dzień roku kalendarzowego tj. na 31 grudnia 2024 roku, gdyż nie jest on krótszy niż dwa lata. Strona powodowa przed upływem terminu przedawnienia w dniu 16 grudnia 2024 roku złożyła pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, co poskutkowało przerwą biegu terminu przedawnienia roszczenia. Stad należało uznać, iż roszczenie powoda nie jest przedawnione.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I wyroku zasądzając od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę objętą zadaniem pozwu z należnymi jak w pozwie odsetkami.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. i zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty złożyły się: opłata od pozwu 938 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 3600 zł ustalone na podstawie przepisów obowiązujących w dniu wniesienia pozwu wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)

(...)