Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Agnieszka Poręba
Protokolant:	st. sekr. sądowy Anna Nowobilska

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2017 r. w Nowym Sączu

sprawy z powództwa J. J.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda J. J. kwotę 5.782,03 zł (pięć tysięcy siedemset osiemdziesiąt dwa złote 03/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda J. J. kwotę 2.707 zł (dwa tysiące siedemset siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  nakazuje ściągnąć od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego w Nowym Sączu) kwotę 886,49 zł (osiemset osiemdziesiąt sześć złotych 49/100) tytułem wydatków uiszczonych w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa.

Z:/

1.  (...)

2.  (...)

Dnia 11 lipca 2017 roku

Sygn. akt I C 377/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 lipca 2017 roku

W pozwie z dnia 24.03.2016 roku powód J. J. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwoty 5782,03 zł wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia 20.01.2016 roku oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 21.12.2015 roku w T. na drodze krajowej nr (...) kierujący samochodem osobowym marki R. nie zachował należytej ostrożności i najechał na tył poprzedzającego go pojazdu marki S. należącego do powoda. Pojazd ten siłą odrzutu uderzył w stojący przed nim samochód marki T., którego kierujący zatrzymał się przed przejściem dla pieszych. Na skutek opisanego zdarzenia powód doznał szkody w należącym do niego pojeździe, która stanowi szkodę całkowitą i według wyliczenia pozwanego zamyka się kwotą 6400 złotych. Kierujący samochodem marki R. został ukarany mandatem karnym.

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany tylko częściowo przyjął odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie i wypłacił powodowi kwotę 617,97 złotych za uszkodzenia tylnej części pojazdu i jednocześnie przyjmując, iż to powód sam najechał na tył poprzedzającego go samochodu. Wartość przedmiotu sporu stanowi różnicę między kwotą wyliczoną przez stronę pozwaną jako szkoda całkowita a kwotą wypłacona powodowi.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów postępowania (k. 16-18). W treści uzasadnienia odpowiedzi na pozew pozwany zakwestionował mechanizm powstania uszkodzeń podawany przez powoda wskazując, iż na podstawie opinii prywatnej zleconej przez pozwanego ustalił on, iż najprawdopodobniej to samochód S. nie zachowując należytej ostrożności uderzył w tył samochodu T. a dopiero wówczas z niewielką prędkością uderzył w S. samochód R.. Zdaniem pozwanego świadczą o tym jedynie niewielkie uszkodzenia tyłu samochodu marki S.. W ocenie pozwanego do uszkodzeń przodu samochodu marki S. doszło z wyłącznej winy powoda w związku z czym strona pozwana nie ponosi za nie odpowiedzialności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) r. prod. 1997, którego właścicielem w chwili zdarzenia był S. W. był ubezpieczony w pozwanym Towarzystwie (...) S.A. w W. z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy samochodu.

(okoliczność bezsporna)

Samochód marki S. (...) o numerze rej. (...) r. prod 2004 jest własnością powoda J. J.. Samochód T. (...) o nr rej. (...) r. prod. 2000 jest własnością M. P..

W dniu 21.12.2015 roku samochody te jechały drogą krajową (...) od N. w kierunku B.. Pojazdy te jechały w takiej kolejności, że jako pierwszy jechał samochód marki T. (...), następnie S. (...), a na końcu R.. W rejonie przejścia dla pieszych w miejscowości T. na 54 km przed przejściem dla pieszych zatrzymał się pojazd marki T. (...) aby przepuścić stojące na przejściu osoby. Kierujący samochodem marki S. widząc hamowanie pojazdu jadącego przed nim również podjął manewr hamowania. W momencie hamowania pojazdu marki S. w tył tego pojazdu uderzył samochód marki R.. S. siłą własnego pędu dodatkowo przyspieszonego uderzeniem w tył przez samochód R. uderzyła w tył stojącego przed przejściem dla pieszych samochodu marki T.. W chwili uderzenia S. poruszała się z prędkością 15-20 km/h.

W miejscu zdarzenia droga jest prosta, jest to płaski odcinek drogi dwukierunkowej. Szerokość jezdni wynosi 6,9 m W rejonie miejsca zdarzenia jest obszar zabudowany, a dopuszczalna prędkość pojazdów wynosiła 50 km/h. Jezdnia była śliska - oblodzona.

Dowód: opinia biegłego A. R. - k. 55-69, zeznania świadka M. P. na rozprawie w dniu 07.06.2016 roku nagranie od 00:02:17 - k. 33, częściowo zeznanie świadka T. J. na rozprawie w dniu 07.06.2016 roku nagranie od 00:09:32 - k. 34, częściowo zeznanie powoda J. J. na rozprawie w dniu 07.06.2016 roku nagranie od 00:16:38 - k. 34 oraz na rozprawie w dniu 11.07.2017 roku nagranie od 00:01:38 - k. 89.

Na skutek zdarzenia w pojeździe marki T. uszkodzony został tył samochodu tj. zderzak tylni z licznymi otarciami i zarysowaniami (w części środkowej stwierdzono otarcia pionowe oraz odwzorowanie uderzenia przedmiotu z podłużną krawędzią - cechy tych śladów są charakterystyczne dla uderzenia tablicą rejestracyjną) oraz na dolnej powierzchni tylnego zderzaka, drzwi tyłu nadwozia wgniecione z nasileniem na stronę lewą, pogięta podłoga bagażnika.

W samochodzie S. uszkodzeniu uległ zarówno przód jak i tył samochodu. W części przedniej uszkodzeniu uległy: wzmocnienie przednie, pokrywa silnika, reflektory z kierunkowskazami, chłodnica, szyba przednia, nakładka pasa podszybia, błotnik przedni prawy, zderzak przedni. W tylnej części uszkodzeniu uległy zderzak tylni po lewej stronie osi podłużnej stwierdzono otarcia i zarysowania miejscami do materiału podłoża, odkształcona została wnęka koła zapasowego.

W samochodzie marki R. uszkodzeniu uległ przód pojazdu. Uszkodzone zostały: pokrywa silnika - zagięta w części przedniej przy zamku i lekko uniesiona, zderzak przedni - zarysowany w części środkowej z nasileniem po stronie lewej, atrapa przednia - popękana, pas przedni - cofnięty w stronę komory silnika.

Dowód: opinia biegłego A. R. - k. 55-69, zeznania świadka M. P. na rozprawie w dniu 07.06.2016 roku nagranie od 00:02:17 - k. 33, częściowo zeznanie świadka T. J. na rozprawie w dniu 07.06.2016 roku nagranie od 00:09:32 - k. 34, częściowo zeznanie powoda J. J. na rozprawie w dniu 07.06.2016 roku nagranie od 00:16:38 - k. 34 oraz na rozprawie w dniu 11.07.2017 roku nagranie od 00:01:38 - k. 89.

Szkoda w pojeździe marki S. jest szkodą całkowitą Różnica między wartością pojazdu przed szkodą oraz wartością pozostałości wynosi 6400 złotych. Powód zgłosił szkodę w pozwanym Towarzystwie w dniu 21.12.2015 roku. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność za uszkodzenia jedynie tyłu pojazdu i wypłaciła powodowi tytułem odszkodowania kwotę 617,97 złotych decyzją z dnia 19.01.2016 roku. Wartość pojazdu przed szkodą wynosiła 10200 złotych, wartość pozostałości 3800 złotych. Wartość szkody w pojeździe wynosi 6400 złotych.

Dowód: akta szkody - k. 1, 58, kalkulacja - k. 24.

Dokonując ustaleń faktycznych, Sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez strony w postaci: akt szkody, opinii biegłych z zakresu ruchu drogowego oraz rekonstrukcji wypadku, jak również zeznań świadków M. P. oraz częściowo T. J. i powoda J. J..

Dowody z dokumentów przedłożonych przez strony Sąd uznał za wiarygodne z uwagi na okoliczność, że osoby, które je podpisały złożyły zawarte w nich oświadczenia (art. 245 k.p.c.), korzystają z domniemania autentyczności i prawdziwości. Natomiast dokumenty urzędowe stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 kpc). Ponadto żadna ze stron nie podważała ich wiarygodności.

Sąd podzielił wnioski wypływające z opinii biegłego A. R.. Opinia ta w sposób kompleksowy wyjaśnia mechanizm zdarzenia oraz jej wnioski są zbieżne z relacją obcego świadka M. P.. Biegły A. R. w opinii wskazał, iż analiza uszkodzeń tyłu samochodu T. i przodu S. pozwoliła na ustalenie, że w chwili zderzenia tych samochodów samochód S. był gwałtownie hamowany. Taka sytuacja, zdaniem biegłego, mogła mieć miejsce jedynie w przypadku gdy S. w trakcie jazdy uderzyła w stojący przed nią pojazd. W tym zakresie niewiarygodne są zatem zeznania powoda oraz świadka T. J., iż pojazd marki S. zatrzymał się przed przejściem i siłą uderzenia samochodu marki R. został pchnięty na samochód marki T.. Jednocześnie jeżeli kierujący pojazdem marki T. odczuł jedno uderzenie w tył swojego samochodu to najbardziej prawdopodobną jest sytuacja w której przód R. najpierw uderzył w tył jadącej S., a następnie S. uderzyła w tył T.. Z kolei uderzenie R. w tył S. spowodowało zwiększenie energii kinetycznej S.. Jednak precyzyjne ustalenie wymiany pędów pomiędzy tymi samochodami nie jest możliwe. Na podstawie zgromadzonych dowodów nie można wykluczyć, że S. zatrzymałaby się bezkolizyjnie z T. gdyby R. nie uderzył w tył S..

Opinia biegłego nie była kwestionowana przez strony.

Poza poczynionym zastrzeżeniem co do zasady Sąd dał wiarę zeznaniom powoda oraz świadka T. J. gdyż były one zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym. Wiarygodne są także zeznania świadka obcego dla stron M. P. w zakresie przebiegu zdarzenia. Wersję świadka potwierdziła wykonana przez biegłego opinia rekonstruująca kolizję.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Powód wywodził swoje roszczenie z zawinionego działania kierującego pojazdem marki R. S. W., będącego sprawcą wykroczenia drogowego, którego łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z pozwanym (...) S.A. w W..

Podstawą prawną dochodzonego roszczenia jest treść art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Ubezpieczyciel jest zobowiązany do naprawienia szkody, która jest następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, przy czym poszkodowany może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (art. 822 § 4 kc). Ocena prawna dochodzonego roszczenia powinna uwzględniać również treść art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

W ocenie Sądu powód wykazał przedstawionymi dowodami wszystkie konieczne elementy będące podstawą odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej, tj. zdarzenie wywołujące szkodę, za którą odpowiedzialność ponosi S. W., a na podstawie umowy ubezpieczenia w jego miejsce strona pozwana, a także związek przyczynowy pomiędzy zawinionym działaniem sprawcy a szkodą. Wysokość szkody nie była między stronami sporna. Zachowanie S. W. było zawinione, ponieważ nie obserwował uważnie drogi i nie dostosował prędkości do panujących na drodze warunków czym spowodował kolizję z pojazdem marki S., będącym w ruchu, a następnie spowodował przemieszczenie pojazdu marki S. na stojący pojazd marki T. doprowadzając do kolejnej kolizji. W ocenie Sądu nie zostało wykazane by do zdarzenia w jakikolwiek sposób przyczynił się powód. Jeśli bowiem uznać, iż nawet samochód S. był w ruchu w chwili uderzenia przez pojazd R., to zgromadzone dowody nie dają podstaw do wykluczenia, że gdyby pojazd R. nie uderzył w samochód S. to samochód S. zatrzymałby się bezkolizyjnie. W tym kontekście wskazać należy, iż po uderzeniu samochodu R. w pojazd marki S. i po zwiększeniu energii kinetycznej samochodu S. na skutek uderzenia przez samochód R. w chwili uderzenia S. w T. s. poruszała się z prędkością 15-20 km/h. Oznacza to, że prędkość własna S. przed uderzeniem R. była bardzo mała. Zatem nie można w żadnym razie wykluczyć, że pojazd marki S. zatrzymałby się bezkolizyjnie przed T. gdyby nie uderzenie pojazdu R..

Tym samym brak jest w tych warunkach podstaw do przypisania odpowiedzialności za zdarzenie powodowi, a wyłączną winę za spowodowane w samochodzie marki S. należącym do powoda uszkodzeń ponosi tym samym S. W.. Takie stanowisko potwierdza również fakt, iż po zdarzeniu mandatem karnym ukarany został jedynie kierowca samochodu marki R.., który przyjął mandat, zatem jego sprawstwo nie budziło wątpliwości.

Powód domagał się zapłaty kwoty 5782,03 zł, która jest różnicą pomiędzy ustaloną wartością szkody przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym jako szkoda całkowita (co nie budziło wątpliwości i było okolicznością niesporną), a kwotą wypłaconą powodowi w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego tj. kwotą 617,97 złotych. Zakres odpowiedzialności pozwanych wyznaczał art. 361 k.c.

W związku z ustaleniem odpowiedzialności pozwanego za szkodę Sąd uznał za uzasadnione żądanie zapłaty kwoty 5782,03 zł tytułem wyszacowanej przez stronę pozwanej szkody całkowitej pomniejszonej o wypłacona część odszkodowania.

Sąd zasądził również odsetki ustawowe za opóźnienie od przyznanego powodowi odszkodowania kwot zgodnie z żądaniem pozwu. Żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 20 stycznia 2016 roku było zasadne, ponieważ powód zgłosił szkodę w dniu 21.12.2015 roku zatem odsetki ustawowe należą się powodowi 30 dni od zgłoszenia szkody, zgodnie z art. 821 k.c.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I wyroku na podstawie powołanych przepisów.

O kosztach procesu Sąd orzekł stosownie do treści art. 98 k.p.c.. Powód wygrał proces w całości, należy mu się zatem zwrot poniesionych przez niego kosztów procesu Na kwotę zasądzonych na rzecz powoda kosztów złożyły się: kwota 290 zł tytułem uiszczonej opłaty od pozwu kwota 2417 zł tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego zgodnie z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie wraz z opłatą skarbową.

W punkcie III wyroku Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 886,49 zł tytułem wydatków uiszczonych w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa, na którą złożył się koszt wynagrodzenia biegłego. Koszty opinii wyniosły 1386,49 złotych, z czego pozwany uiścił zaliczkę w wysokości 500 zł, do zapłaty pozostaje kwota 886,49 złotych, którą nakazano ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)

(...)