Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

UZASADNIENIE

wyroku z 18 grudnia 2018r.

Pozwany J. H. w pozwie z dnia 25 stycznia 2018 roku oraz 27 grudnia 2017r. (postanowieniem z dnia 24.01.2018r. przekazanym do tut. Sądu) i 4 kwietnia 2018 roku (w sprawach o sygn. I C 244/18 i 305/18 dołączonych do niniejszej) domagał się zasądzenia od pozwanej C. H. odpowiednio kwot: 556,81 zł, 245,90 zł oraz 249,87 zł (łącznie: 1052,58 zł) a także wniósł o zwrot kosztów procesu (k.2-5, 30, k. 2-4 akt I C 244/18, k. 2-4 akt I C 305/18).

W uzasadnieniu żądania pozwu wskazał, że była małżonka uniemożliwiła mu w dniach: 14 marca 2014r., 4 kwietnia 2014r., 5 kwietnia 2014r., 11 kwietnia 2014r., 13 kwietnia 2014r., 18 kwietnia 2014r., 25 kwietnia 2014r., 2 maja 2014r., 9 maja 2014r., 16 maja 2014r., 22 grudnia 2017r., 29 marca 2018r., kontakty z synem – małoletnim W. H., ustalone na podstawie porozumienia stron dnia 18 października 2013r., w którym strony uzgodniły, iż powód ma prawo do odbierania syna z przedszkola w każde piątki o godz. 14:00 oraz odwożenia dziecka w każdy poniedziałek do przedszkola na godz. 08:00. Dodatkowo powód powołał się na postanowienie Sądu Rejonowego w Nowym Sączu, w którym zobowiązano go do odebrania, a pozwaną do wydania dziecka między innymi w dniu 22 grudnia 2017r. Powód wskazał, iż mimo chęci z jego strony kontakt z dzieckiem został mu nieumożliwiony z uwagi na zachowanie pozwanej, która nie pozwalała na spotkanie i odmawiała wydania dziecka. Kwota dochodzona pozwem, jak uzasadnia powód, dotyczy kosztów podróży (wyliczonych jako ryczał za podróż służbową) w obie strony tj. między innymi na trasie: Z. – P., Z. - R. – P., Z. – N., jaką odbywał w wymienionych dniach udając się po syna. Stawka natomiast została ustalona w oparciu o rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. Powód w powyższych kwotach zawarł także zwrot utraconego zarobku.

W odpowiedzi na pozew pozwana C. H. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu (k.9-11).

Uzasadniając pozwana wskazała, że stanowisko powoda jest bezpodstawne, nie poparte żadnymi dowodami. Ponadto wynika ono z relacji jakie są między nimi od chwili rozwodu, czyli częste sprawy sądowe oraz interwencje policji. Zaprzeczyła jakoby utrudniała powodowi kontakt z dzieckiem.

Na rozprawie w dniu 15 maja 2018 roku, powód cofnął powództwo objęte pozwem z dnia 27 grudnia 2017 roku, o sygn. I C 244/18.

Pismem z dnia 8 września 2018 roku przedłożonym na rozprawie w dniu 11 września 2018 roku powód wniósł o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu poniesionych w związku ze stawiennictwem powoda na rozprawie w tym dniu, tj. kosztów podróży oraz utraconego zarobku w łącznej kwocie 274,37 zł.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód J. H. jest byłym mężem pozwanej C. H.. Ze związku mają jednego wspólnego syna – małoletniego W. H.. Wyrokiem z dnia 5 lutego 2014r. Sąd Okręgowy w Kielcach w sprawie o sygn. I C 1553/13 rozwiązał przez rozwód małżeństwo C. H. i J. H. zawarte w dniu 7 sierpnia 2010 roku. W punkcie drugim tego wyroku Sąd powierzył opiekę nad małoletnim synem stron W. H. urodzonym (...), obojgu rodzicom, jednakże ustalając miejsce pobytu dziecka w miejscu zamieszkania matki C. H.. Kontakty ojca z synem zostały ustalone na podstawie porozumienia zawartego między stronami w dniu 18 października 2013 roku, które stanowiło integralną część wyroku (pkt. II). W porozumieniu tym wskazano, iż powód będzie regularnie odbierał syna w każdy weekend tj. w każdy piątek, z przedszkola o godz. 14:00 i zabierał go do swojego miejsca zamieszkania tj. w Z. 26a, w którym spędzi czas do poniedziałku. Natomiast w poniedziałek o godz. 8:00 powód miał odwieźć W. H. do przedszkola, z którego miała odbierać go matka C. H. i u której miał spędzać czas przez pozostałą część tygodnia. W przypadku choroby dziecka pozwana miała go odbierać bezpośrednio od ojca. Odnośnie świąt strony ustaliły, iż Wigilię, I i II dzień Świąt Bożego Narodzenia dziecko będzie spędzać naprzemiennie począwszy od 2013 roku, które to spędzi u matki. Święta Wielkanocne również dziecko miało spędzać naprzemiennie, począwszy od 2014r., które to spędzi u ojca. Sposób przekazywania dziecka miał być uzgadniany na bieżąco, telefonicznie. Odnośnie wakacji i ferii W. H. miał lipiec i pierwszy tydzień ferii spędzać z ojcem, sierpień i drugi tydzień ferii z matką, zaczynając od 2014 roku, naprzemiennie w kolejnych latach.

Dowód: /dokumenty zgromadzone w aktach sprawy o sygn. I C 1553/13 - niesporne/

Powód J. H. zamieszkuje w Z.. Powód przyjeżdża i odwozi syna W. H. samochodem osobowym, który spala ok. 8-9 litrów paliwa na 100 km. Strony ustaliły, iż pozwana C. H. wraz z małoletnim synem będzie odjeżdżała samochodem kilkadziesiąt metrów od domu gdzie miał następować odbiór dziecka przez powoda J. H.. Sposób taki zawsze był realizowany przez strony. Od momentu rozwodu zaczęły się problemy z realizacją uzgodnionego terminu spotkań ojca z synem. W dniach 4 kwietnia, 11 kwietnia 2014 roku powód zgodnie z porozumieniem udał się do miejsca zamieszkania pozwanej i małoletniego tj. ul. (...), P. celem odebrania dziecka. Jednakże do spotkania W. H. i powoda nie doszło, bowiem dziecko było chore w związku z czym pozwana odmówiła jego wydania. Za każdym razem w wyżej wymienionych dniach powód zawiadamiał właściwą jednostkę policji, która w konsekwencji również była obecna na miejscu spotkania byłych małżonków. Natomiast w dniu 18 kwietnia 2014 roku pozwana wraz z synem przebywała pod adresem Z. 37, N., gdzie powód także udał się po syna jednakże nie został on mu wydany z uwagi na obawę o jego zdrowie. Na miejsce zostali również wezwani przez pozwanego funkcjonariusze Komendy Miejskiej Policji w N..

Dowód: zeznania powoda na rozprawie w dniu 15.05.2018r. – k.29/v-30, zeznania pozwanej na rozprawie w dniu 15.05.2018r – k. 30 – 31, notatniki służbowe KP w S. – k.103-104, 107, 110-112, 115-116/

Na skutek wniosku pozwanej C. H. zostało wszczęte postępowanie o zmianę ustalenia sposobu wykonywania kontaktów między ojcem a małoletnim W. H.. Postanowieniem z dnia 31 marca 2015 roku o sygn. III Nsm 100/14 wydanym przez Sąd Rejonowy w Nowym Sączu, III Wydział Rodzinny i Nieletnich, zmienionym postanowieniem Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 9 października 2016r. o sygn. II Ca 898/15 zmieniono sposób kontaktów powoda J. H. z synem. Następnie w sprawie o sygn. III Nsm 10/16 z wniosku J. H. o zmianę miejsca pobytu małoletniego i ustalenie opieki naprzemiennej postanowieniem z dnia 6 grudnia 2016 roku ustalono, iż kontakt ojca z synem będzie odbywał się w miejscu zamieszkania powoda, w każdy pierwszy, trzeci i czwarty weekend miesiąca od piątku od godz. 14 do niedzieli do godz. 16 z tym, że ojciec ma odebrać syna z miejsca jego zamieszkania natomiast matka po odbytej wizycie z miejsca przebywania tj. od ojca, za wyjątkiem wakacji letnich, ferii zimowych, Świąt Bożego Narodzenia, Ś. Wielkanocnych. Wskazano w pkt. II, iż w weekendy przypadające w dniach 1 listopada, 11 listopada, 6 stycznia, od 1 do 3 maja, w Boże Ciało powód będzie odbierał syna po zajęciach z przedszkola lub szkoły w dzień poprzedzający dzień świąteczny i odwoził do jego miejsca zamieszkania w ostatni dzień tego weekendu do godz. 18. Ponadto kontakt powoda z synem będzie się odbywał w dniu zakończenia roku szkolnego do dnia 30 czerwca, z tym że powód będzie odbierał syna po zajęciach z przedszkola lub w szkole i odwoził w dniu 30 czerwca do godz. 18, za wyjątkiem sytuacji jeżeli wypadałoby, iż miesiąc lipiec ma spędzić z ojcem. Wtedy będzie przebywał z ojcem do 31 lipca. Odnośnie wakacji i ferii zimowych W. H. miał przebywać z powodem naprzemiennie jeden tydzień ferii zimowych i jeden miesiąc wakacji letnich przy uwzględnieniu dotychczasowej kolejności z tym, że będzie odbierał syna z miejsca zamieszkania o godz. 14 pierwszego dnia i będzie z nim przebywał do ostatniego dnia do godziny 14, jednakże to matka C. H. ma odebrać syna. Zmianie uległy także kontakty w święta. Ustalono, iż małoletni będzie przebywał z ojcem naprzemiennie w Święta Bożego Narodzenia w okresie od 23 grudnia ( w tym dniu o godz. 14 odbierze go z miejsca zamieszkania) do 1 stycznia (w tym dniu do godz. 14, po czym odbierze go pozwana C. H.) i Ś. Wielkanocne od Wielkiego Czwartku (o godz. 14 powód miał odebrać syna z miejsca zamieszkania) do Wielkiego Poniedziałku ( do godziny 14, po czym odebrać miała go pozwana) począwszy od Świąt Bożego Narodzenia 2016 roku. W pkt. IV oddalono wniosek o zmianę miejsca pobytu małoletniego.

Dowód: dokumenty zgromadzone w aktach III Nsm 100/14, I. N. 10/16/

Obecnie pozwana tj. od ok sierpnia 2014r. wraz z synem małoletnim W. H. zamieszkują w N.. Dziecko początkowo uczęszczało do przedszkola, obecnie do szkoły. Kontakty ojca z synem do grudnia 2017 roku obywały się regularnie. W piątek 22 grudnia 2017 roku J. H. przyjechał odebrać syna W. H. w celu spędzenia z nim dnia przed świętami Bożego Narodzenia, które jednak zgodnie z kolejnością miał spędzić u matki. Powód przyjeżdżając po syna do N. pokonał ok. 120-130 km, natomiast podróż trwała ok. 2,5 h -3 godzin. Pozwana jak to było dotychczas ustalone odjechała wraz synem od domu do miejsca gdzie miało nastąpić przekazanie dziecka. Na miejsce przybył J. H. wraz z drugim synem M. H., który pozostał w samochodzie. W. H. również znajdował się w pojeździe pozwanej. Powód próbował przekonać dziecko, aby z nim pojechało jednakże małoletni odmawiał, prosząc mamę by go nie oddawała. Rozmowa trwała kilkanaście minut, jednakże ani za namową mamy ani ojca, W. H. nie zgodził się w tym dniu jechać do powoda. Podobna sytuacja miała miejsce również w dniu 28 marca 2018 roku. Poza tymi wyjątkami spotkania W. H. z powodem odbywały się bez zastrzeżeń.

Dowód: zeznania powoda na rozprawie w dniu 15.05.2018r. – k.29/v-30,31, zeznania pozwanej na rozprawie w dniu 15.05.2018r – k. 30 – 31, dokumenty zgromadzone w aktach sprawy I. N. 100/14, notatka służbowa K. w N. – k. 79-81, 84 wraz z książką służb K. N. – k. 88, zeznania świadka M. H. na rozprawie w dniu 11.09.2018r. – k.65/v-66 /

Postanowieniem z dnia 6 lipca 2018 roku w sprawie o sygn. III Nsm 904/17 zawisłej przed Sądem Rejonowym w Nowym Sączu, III Wydział Rodzinny i Nieletnich doszło do kolejnej zmiany sposobu kontaktów J. H. z małoletnim W. H., na wniosek powoda. Wyrokiem z dnia 14 września 2016 roku Sąd Rejonowy w Busku - Zdroju III Wydział Rodzinny i Nieletnich oddalił powództwo powoda o zwrot wyegzekwowanego świadczenia tj. alimentów. Natomiast pozwem z dnia 24 stycznia 2017r. powód wniósł o zmianę sposobu wypłaty alimentów, jednakże wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2017roku, sygn. III RC 64/17 Sąd Rejonowy w Nowym Sączu, III Wydział Rodzinny i Nieletnich również oddalił powództwo. Nadto między stronami toczyły się inne postępowania w tym karne. Między innymi w sprawie o sygn. II W 379/14 Sąd Rejonowy w Busku – Zdroju Wydział II Karny uniewinnił C. H. od zarzucanego jej czynu tj. wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. czyli o zerwanie z bramy wjazdowej a następnie kradzieży łańcuszka wraz z kłódką o wartości 15 zł na rzecz J. H.. Natomiast w sprawie o sygn. II W 871/15 tamt. Sąd uznał obwinioną za winną zarzucanego jej czynu, wykroczenia z art. 97 k.w. - poruszania się po drodze publicznej z zakrytymi tablicami rejestracyjnymi, wymierzając jej karę 150 złotych. Wniosek o ukaranie w obu sprawach został złożony przez byłego męża powódki.

Dowód:/ dokumenty zgromadzone w aktach sprawy o sygn.: I. N. 904/17, III RC 64/17, III RC 256/15, II 379/14, II W, II W 871/15/

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dowodów zgromadzonych w sprawie w postaci dokumentów oraz dowodów osobowych. Należy zauważyć, iż przedłożone dokumenty w sprawie nie były kwestionowane. Ponadto stosownie do art. 244 k.p.c. stanowiły one dokumenty urzędowe, korzystające z domniemania prawdziwości oraz autentyczności.

Strony przyznały okoliczności dotyczące rozwodu oraz uzgodnień odnośnie kontaktów powoda z synem. Pozwana potwierdziła również, iż w grudniu 2017 i marcu 2018 roku do spotkań ojca z synem nie doszło. Potwierdziła także, iż w 2014 roku były jedna lub dwie sytuacje kiedy syn również nie widział się z ojcem. Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie okoliczności, przyczyn dla których nie doszło do wydania przez pozwaną syna w tych dniach.

Odnosząc się do zeznań stron oraz świadka M. H., Sąd podzielił zeznania powódki, w zakresie w jakim korespondowały z pozostałym materiałem zgormadzonym w sprawie, a które w ocenie Sądu były rzeczowe oraz wiarygodne. Zaznaczyć należy, iż znalazły potwierdzenie w danych zawartych w notatnikach służbowych funkcjonariuszy policji. Należy również mieć na uwadze, iż zeznania świadka M. H. (wniosek dowodowy o jego przesłuchanie zgłoszony przez powoda) w dużej mierze pokrywają się z tym na co wskazywała pozwana. W obu przypadkach zostaje potwierdzony fakt , iż w grudniu 2017 roku to małoletni nie chciał iść do ojca a pozwana zachęcała go do spotkania z powodem. Potwierdził on także przebieg ustalonego sposobu przekazywania syna. Niewiele natomiast wniósł do sprawy jeżeli chodziło o okoliczności nieodbytych spotkań powoda z synem w 2014 roku, wskazując, iż niewiele pamięta z tego okresu, a pozostałe informacje przez niego przekazanie w tym zakresie nie znalazły odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Zeznania pozwanego J. H. Sąd ocenił jako wiarygodne w takim zakresie w jakim znalazły odzwierciedlenie w zeznaniach świadka, pozwanej a przede wszystkim w dokumentach zgormadzonych w sprawie m.in. informacji zawartych w notatnikach służbowych, aktach. Należy i tutaj mieć na uwadze, że powód potwierdził jakoby w 2014 roku była taka sytuacja, iż przyczyną niewydania dziecka były twierdzenia pozwanej o jego chorobie, natomiast w 2017 roku wskazał, iż to syn nie chciał do niego jechać. Przyznał także, że pozwana przywoziła dziecko zgodnie z ustaleniami kilkadziesiąt metrów od domu w celu odebrania go przez powoda, co również miało miejsce w grudniu 2017r.

Zaznaczyć należy, iż każda z trzech przesłuchanych osób nie potrafiła wypowiedzieć się dokładniej na temat okoliczności związanych ze spotkaniami w 2014 roku, wskazując na upływ czasu. W każdym przypadku brak jest dostatecznych informacji odnośnie konkretnych dni kiedy te spotkania rzeczywiście się nie odbyły. Powódka podaje, iż była jedna czy dwie takie sytuacje że dziecko było chore i jedynie te informacje znajdują dodatkowe potwierdzenie w pozostałym materiale, z czego dni te były datowane na 4, 11 i 18 kwietnia 2014 roku.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy stwierdzić, iż powód w dostateczny sposób nie udowodnił, aby nie doszło do wszystkich wymienionych spotkań z W. H. w 2014 roku. Brak jest dostatecznych dowodów na to, iż w dniu 14 marca 2014r., 5 kwietnia 2014r, 13 kwietnia 2014r., 25 kwietnia 2014r., 2 maja 2014r., 9 maja 2014r. i 16 maja 20144r. one się nie odbyły. Ponadto sam powód nie potrafił dokładnie opisać przebiegu a także przyczyn ich nieodbycia w tych dniach. Podobnie świadek, i pozwana twierdzili, iż okoliczności tych kontaktów nie pamiętają. Brak jest również dokładnych informacji odnośnie tych dni w notatkach funkcjonariuszy, a sam fakt o zgłoszeniu interwencji nie świadczy o tym, iż w konsekwencji do wydania dziecka nie doszło. W ocenie więc Sądu powód nie wykazał w sposób prawidłowy, by do tych spotkań rzeczywiście nie doszło. Podkreślić należy , że powinność przedstawienia dowodów ciąży na stronach postępowania (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

W przedmiotowej sprawie podstawą rozstrzygnięcia jest przepis art. 415 k.c. ustanawiający zasadę odpowiedzialności deliktowej, iż za szkodę odpowiedzialny i zobowiązany do jej naprawienia jest ten kto wyrządza ją ze swojej winy. Do przesłanek odpowiedzialności deliktowej należą: zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. W sprawie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym (art. 415 k.c.) konieczne jest, by powód wskazał na szkodę, którą poniósł oraz pozostające z nią w adekwatnym związku przyczynowym (art. 361 k.c.) zdarzenie będące jej źródłem. Zdarzenie to musi być działaniem lub zaniechaniem pozwanego, z jego winy dającej się zakwalifikować jako ujemna ocena zachowania podmiotu. Wina powinna być oceniania pod kątem obiektywnym czyli jako bezprawność a także subiektywnym – nieprawidłowe zachowanie sprawcy, naganność, zarzucalność postępowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2003r., sygn. IV CK 32/02, Lex 146642).

W ocenie Sądu, w toku przeprowadzonego postępowania powód nie zdołał udowodnić, że jego szkoda powstała z winy pozwanej – brak na to jakichkolwiek dowodów, a co powinien był wykazać stosownie do art. 6 k.c. Ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności zeznań pozwanej, świadka oraz informacji w notatnikach służbowych funkcjonariuszy wynika, że do zarzucanego przez powoda braku realizacji kontaktów doszło bez winy pozwanej. W grudniu 2017 roku i marcu 2018 roku nie doszło do nich z tego powodu, że sam małoletni W. H. nie chciał kontaktu z ojcem. Z zeznań świadka M. H. wynika, iż pozwana zachęcała małoletniego do wyjazdu z ojcem, ale ten tego kontaktu nie chciał. Należy zatem zauważyć, iż matka wywiązała się z nałożonego na nią obowiązku, bowiem w dniu 22 grudnia 2017r. przyjechała wraz z synem na miejsce, w którym miał odebrać go ojciec, a co więcej sama namawiała syna do tego by jechał z powodem. Podobnie ma się sytuacja w 2014 roku. Jak wynika z zeznań pozwanej oraz informacji z notatek funkcjonariuszy dziecko nie zostało wydane ojcu nie dlatego, iż utrudniała to matka lecz z uwagi na to, że dziecko było chore, czyli ponownie z uwagi na sytuację niezależną od pozwanej. Sytuacja, w której małoletni był chory lub nie chciał kontaktu z ojcem (co zdarzyło się incydentalnie) nie dają podstawy do przypisania pozwanej winy w niezrealizowaniu kontaktów małoletniego z ojcem. Powód nie wykazał by matka w jakikolwiek sposób utrudniała kontakty z synem, bądź by np. nastawiała syna negatywnie do ojca by ten nie chciał z nim kontaktów. Przeciwnie, z materiału dowodowego wynika, iż matka była gotowa kontakt zrealizować, a nie doszło do nich z przyczyn od niej niezależnych (choroba dziecka, brak woli ze strony małoletniego). Znamiennym jest także i to, że poza incydentalnymi przypadkami, kiedy kontakty nie doszły do skutku, odbywały się one przez lata regularnie i bez zakłóceń.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, a także okoliczność, iż strony pozostają w konflikcie o czym świadczy chociażby ilość postępowań sądowych, nie można w całej tej sytuacji stracić z pola widzenia faktu, iż to dobro dziecka powinno mieć priorytetowe znaczenie. Stosownie bowiem do art. 113 k.r.o., niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dzieci mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów, jednakże jeżeli dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, kontakty określane są (zgodnie przez rodziców, przez sąd w razie braku porozumienia) mając przede wszystkim na względzie dobro dziecka i mając na uwadze jego rozsądne życzenia (art. 113 ¹ k.r.o.). W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż pozwana działa w interesie i z uwagi na dobro małoletniego. Jednocześnie należy znaczyć, iż powód nie może modyfikować ustaleń dotyczących kontaktów z dzieckiem poczynionych w orzeczeniu sądowym, tym bardziej jeżeli nie jest w stanie porozumieć się z matką dziecka w tym zakresie.

Skoro zatem nie można pozwanej przypisać winy w działaniu czy też zaniechaniu wydania dziecka na kontakt powodowi rozważanie przesłanek zaistnienia szkody i związku przyczynowego pomiędzy działaniem pozwanej a szkodą jest niecelowe i zbędne.

Podsumowując, w ocenie Sądu uznać należało, że z uwagi na brak udowodnienia faktu nieodbycia kontaktów w 2014 roku poza w/w wskazanymi trzema terminami, a w pozostałych przypadkach brak udowodnienia winy pozwanej w niedojściu do skutku kontaktów z małoletnim W. H. należało powództwo oddalić o czym orzeczono w pkt. II wyroku.

Z uwagi na cofnięcie przez powoda powództwa objętego pozwem w dołączanej sprawie o sygn. I C 244/18 postępowanie w tym zakresie na zasadzie art. 203 k.p.c. w zw. z 355 § 1 k.p.c. należało umorzyć o czym orzeczono w pkt. I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu stosownie do treści art. 98 k.p.c., nakazując ściągnąć od powoda, jako przegrywającego, na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Nowym Sączu kwotę 213,96 zł (pkt. III) tytułem wydatków tymczasowo uiszczonych przez Skarb Państwa.

SSR Agnieszka Poręba

ZARZĄDZENIE

1.  proszę odnotować uzasadnienie,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć powodowi,

3.  kal. 14 dni.

N., dnia 7 stycznia 2019r.

SSR Agnieszka Poręba