Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)

Sygn. akt I C 742/19

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 lipca 2019 roku

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. w pozwie wniesionym w dniu 2 kwietnia 2019r. domagał się zapłaty od pozwanej J. K. kwoty 425,49 zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i zasądzenia od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwana w dniu 28 lutego 2013r. zawarła z (...) S.A. umowę pożyczki nr (...), z której pozwana się nie wywiązała. Wierzytelność została w dniu 31.1.2013r. zbyta na rzecz (...) S.A. a następnie w dniu 30.12.2014r. na rzecz powoda. Na kwotę dochodzoną pozwem składają się należność główna w wysokości 371,25 zł., opłaty i prowizje w wysokości 15 zł., skapitalizowane odsetki w wysokości 39,24 zł. Roszczenie stało się wymagalne w dniu 25 lutego 2018r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód przedstawił jedynie stworzone przez siebie dokumenty prywatne w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego z dnia 25 marca 2019r. oraz zawiadomienie pozwanej o zmianie podmiotu zarządzającego wierzytelnościami.

( dowód : wyciąg i zawiadomienie k. 5-6)

Powód nie wykazał żadnej powołanej w pozwie okoliczności. W pierwszej kolejności nie ma dowodu na zawarcie umowy pożyczki, następnie brak jakichkolwiek dokumentów świadczących o przelewach wierzytelności. Nie wiadomo z kim, na jakiej podstawie, w jakiej wysokości i czy w ogóle pozwana zawierała umowę pożyczki. Twierdzenia pozwu są gołosłowne, nie zasługują na wiarę, zwłaszcza, że być może na skutek niefrasobliwości powód podaje w uzasadnieniu pozwu, że wierzytelność miała być przedmiotem pierwszej umowy przelewu wcześniej niż w ogóle została zawarta umowa pożyczki. Oczywiście nie zasługują na wiarę twierdzenia o dacie wymagalności roszczenia. Data ta jest całkowicie przypadkowa, nie znajduje potwierdzenia nie tylko w dokumencie ale nawet w treści uzasadnienia pozwu, oczywiście biorąc pod uwagę datę umowy pożyczki, która miała być zawarta jest zupełnie niewiarygodna.

Sąd zważył co następuje

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi nieudowodnienie roszczenia oraz legitymacji czynnej powoda a nawet gdyby rzeczywiście przysługiwało ono powodowi to dodatkowo z powodu jego przedawnienia.

Wyżej wskazano już, że powód nie wykazał faktu zawarcia umowy

( w konsekwencji podstawy faktycznej roszczenia i jego wysokości ) oraz faktu nabycia praw z umowy pożyczki.

Niezależnie od powyższego roszczenie jest przedawnione.

Ustawą z dnia 13 kwietnia 2018r. ( 2018.1104 ) o zmianie ustawy – kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw zostały wprowadzone zmiany przepisów dotyczących przedawnienia roszczeń.

Zgodnie z art. 117 § 2 ¹ k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można się domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

Art. 118 k.c. stanowi, iż jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba, że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Nie ulega wątpliwości, iż pozwana jest konsumentką, a roszczenie ma wynikać z prowadzonej przez zarówno pierwotnego jak i obecnego wierzyciela, działalności gospodarczej.

W tym wypadku zatem termin przedawnienia wynosi trzy lata i zgodnie z obecnie obwiązującym brzmieniem przepisu art. 118 k.c. roszczenie ulega przedawnieniu z ostatnim dniem roku kalendarzowego, w którym upłynął okres trzech lata od daty jego wymagalności.

Jednakże zgodnie z treścią art. 5 ust. 2 zdanie 2 cytowanej na wstępie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018r. – jeżeli przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ( przed 9 lipca 2018r.), nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Roszczenie dochodzone pozwem – jeżeli istniało, nie mogło stać się wymagalne w dniu 25 lutego 2018r., bo kierując się zasadami doświadczenia zawodowego, z pewnością sprzedawana przez pierwotnego wierzyciela wierzytelność musiała być już wymagalna. Jeżeli, jak podaje powód, pożyczka została udzielona na podstawie czynności bankowej ( uzasadnienie pozwu ) to doświadczenie wskazuje, iż banki nie dokonują zbycia wierzytelności, które wynikają z obowiązujących strony, terminowo spłacanych pożyczek lub kredytów, lecz z umów, które są wypowiedziane a wynikające z nich wierzytelności wymagalne.

Zatem najpóźniej roszczenie było wymagalne w którymś z miesiącu 2014r., przy uwzględnieniu przepisów dotychczasowych, obowiązujących przed datą wejścia w życie ustawy z 13 kwietnia 2018r., przedawnienie tego roszczenia nastąpiłoby po upływie trzech lat od daty jego wymagalności tj. najpóźniej końcem 2017r. a zatem wcześniej niż przewidują to obecnie obowiązujące przepisy a wobec tego przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Roszczenie w chwili złożenia pozwu było przedawnione, co oznacza, iż przeciwko konsumentowi nie może być już skutecznie dochodzone a sąd zobowiązany jest z urzędu uwzględnić powyższą negatywną przesłankę prawa materialnego.

Wobec powyższego powództwo podlega oddaleniu na podstawie przepisów cytowanych w uzasadnieniu, o czym orzeczono na posiedzeniu niejawnym w myśl przepisu art. 148 ¹ § 1 k.p.c.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)

Sędzia